Bloomon

Een hele tijd geleden, ergens in september, geloof ik, had een kennis op twitter een code voor een gratis boeket van Bloomon weggegeven. Ik was blijkbaar de eerste om bijzonder enthousiast te reageren – ik ben een sucker voor bloemen en planten – en ze stuurde me de code door. Die was blijven liggen, omdat ik een ideaal moment wou, en wat is een examenperiode meer dan een ideaal moment, waarbij je veel thuis bent en een opkikker wel kan gebruiken?

Gisteren kwam een vriendelijke jongeman van Bubble Post me het bewuste boeket brengen, en man, het is inderdaad echt wel wat anders dan gewoon een boeket rozen met wat groen tussen. Ik was al gecharmeerd door de verpakking: stevig, recycleerbaar karton met een hoop extra uitleg.

img_7641

Er zat ook nog een kaartje bij met wat extra uitleg over de bloemen in kwestie. Blijkbaar hebben alle boeketten namen, en dit heet vuurwerk. Blijkt wel te kloppen, als je de kleuren ziet. Er zitten een paar speciale soorten bij, zoals de Rosa Harlequin een witrode gevlamde roos in exact dezelfde tinten als de anjer die er ook tussen zit. De Jatropha Fire Cracker is blijkbaar de bloem waaraan het boeket wordt opgehangen, maar is op zich vrij onopvallend in het geheel. Er zit ook een knaloranje fresia in die nog moet openkomen, en ik hoop nu al op de typische fresiageur. Ik denk trouwens niet dat er twee gelijke bloemen in zitten.
Ik deed het vloeibare bloemenvoedsel in de vaas, volgde de diverse instructies op de verpakking, en had een prachtig boeket staan, dat nog volledig open moet komen.

img_7647

img_7648

Ik ben benieuwd hoe lang het zal staan, maar het lijkt kraakvers.

Is er dan een nadeel aan Bloomon? Jawel, de prijs. Het ‘kleine’ boeket, zoals het mijne, kost 22 euro. Een iets groter kost je 26 euro, en een groot 33 euro. Dat is al bij al niet goedkoop, zeker als je weet dat je bij pakweg de Aldi een klein fleurig boeketje – toegegeven, kleiner dan dit, en een pak minder divers en gewoner – kan krijgen voor 5 euro. Mja.
Het voordeel is dat je iets speciaals in huis hebt, elke keer iets anders, mét uitleg, en aan de deur geleverd. Je kan dus ook een abonnement nemen, of cadeau geven.

Ik ga afwachten hoe lang het boeket staat, maar voorlopig ben ik echt wel enthousiast.

UPDATE: net geen twee weken later staat het grootste deel van het boeket nog steeds oké. De roos heeft het mooiste wel gehad, de fresia’s – die inderdaad heerlijk roken – zijn uitgebloeid, en een van de groene takjes heeft wat uitgeplukt, maar het mag nog steeds blijven staan, al loopt het op zijn einde. Maar bij de meeste boeketten is een week al een succes, en toen stond dit boeket echt op zijn mooist. Dit is een foto van 26 december:

img_7938

Hmm. Verdict: waar voor zijn geld. Ik ga eens kijken voor een tweewekelijks abonnement, denk ik. Cadeautje voor mezelf.

Wie het zelf eens wil proberen, mag het laten weten: ik heb een code waarbij ik aan drie mensen een gratis vaas kan geven bij een eerste bestelling.

Absolute rotdag, die toch nog mee bleek te vallen

Ik stond op met knallende koppijn, vanmorgen. Geen idee hoe of waarom, maar het was eentje van de soort dat ik mijn lenzen niet instak, maar er een brildagje van maakte. Om les te geven, ja, en wie me kent, weet dat dat eigenlijk nooit gebeurt.

Bart nam de kinderen mee naar school, en ik moest pas om negen uur weg. Tijd genoeg dus om nog een toets af te printen. Dàcht ik. Want mijn printer heeft zware kuren, en wil de ene keer wél, de volgende keer niet printen. Drie keer raden wat het werd vandaag. Bon, ik zette de toets dan maar om in PDF en printte op school. Ik gooide de toets nog net op tijd in de kopieermachine, en ging lesgeven. Ik weet nog dat ik toen al dacht: “Tiens, da’s precies een klein pakje voor 26 kopies…” Tot ik de toets uitdeelde en ik elf exemplaren te kort bleek te hebben. Geen tien maar elf, dus het lag niet aan foutief intikken. Ik belde in allerijl naar Peggy van het secretariaat, en die kwam gezwind aangestapt om even toezicht te houden terwijl ik richting machine crosste om nog elf kopies bij te maken. Zucht.

Gelukkig mocht ik daarna gewoon lesgeven, en word ik nog steeds goed gezind van mijn job. Zelfs na eenentwintig jaar. Chance, want dat is nog niet de helft. En toen werd de dag, beetje bij beetje, beter. Al bleef ik een kort lontje hebben, en had ik niet veel nodig om te blaffen. Maar er was heerlijke stoverij met aardappelbolletjes, en da’s ook al iets. Een goede vriend die ging langskomen en die ik al tijden niet heb gezien, belde helaas af. Maar toch ging plots de bel:

365-mei20

Mijn allerliefste kent me zó ongelofelijk goed he… Ik smolt ter plekke, en samen met mij mijn slechte humeur.

We lieten nog pasfoto’s maken voor de kinderen, ik smeerde driekwart brood, en terwijl de jongens gingen trainen, zochten Merel en ik een nieuwe weg op de Blaarmeersen. We ontdekten dat er blijkbaar nog een extra clubhuis met café en gezellig terras is aan de tennishal, dat daar om een of andere reden iets is met treinen,

IMG_5405

dat er daar twee perfecte, gezellige petanquevelden liggen, dat er wat verderop zelfs drie permanente pingpongtafels staan buiten, en dat je een doos boterhammen best niet open laat staan als je in het zand picknickt. Tsja.

We trokken verder naar de pier, en gaven daar de zanderige boterhammen aan de waterhoentjes, die ze prompt naar hun jongen brachten.

En eigenlijk, feitelijk, was het al bij al toch een haalbare dag, met zelfs fijne momenten.