Geplaatst op

Update over de voet

Een goeie week geleden had ik nog eens naar de orthopedist gebeld, omdat de pijn in mijn voet maar blijft aanhouden. Hij had, toen de diagnose artrose viel, gesproken van vier tot zes weken. Intussen zijn we drie maand verder, en was het vooral de huisdokter die haar bezorgdheid uitsprak. Bon, ik mocht dus vanavond gaan om, zoals hij het zelf ook aan telefoon had gezegd, doorverwezen te worden. Van den Broecke geeft het namelijk eerlijk toe: hij weet het niet meer. De scans wijzen duidelijk op artrose, maar dan had de opstoot – artrose werkt blijkbaar met opstoten en perioden van rust – al lang voorbij moeten zijn. De pijn in mijn voet is ook niet consistent met artrose, maar wel met de oorspronkelijk vermoede stressfractuur, want het is echt op één plekje. Aan de andere kant: als het ook echt een stressfractuur was, dan had die al lang genezen moeten zijn.

Een doorverwijzing dus, naar een absolute specialist die enkel en alleen maar voeten doet, en naar ik links en rechts hoor, ook de absolute autoriteit blijkt te zijn. Gemiddelde wachttijd: dik vier maanden. Behalve natuurlijk als een andere specialist je doorverwijst. In de loop van de komende week zou zijn secretaresse me moeten bellen voor een afspraak.

Nog een chance dat ik eigenlijk weinig last heb van die speciale laars, maar aangenaam is het niet, nee. Allez, we leven in hoop.

Geplaatst op

Verdict van de dokter

Bon, ge komt dus bij de dokter, hoest het mens bijna omver, terwijl ge op uwe stok leunt en met uw been in een soortement plaaster zit. Juist ja.

Ze trok even een wenkbrauw op, stelde na wat onderzoek vast dat ik geen bronchitis heb, maar een tracheitis – ontsteking van de luchtpijp – met massa’s vastzittend slijm, en dat mijn lumbago inderdaad behoorlijk opspeelde. Slijmoplossend middel, en dat was dat.

Waar ze veel bezorgder om was, was het verhaal van de laars en de artrose. De orthopedist had inderdaad een actieve periode voorspeld, en zei dat ik mijn laars vier tot zes weken zou moeten dragen. We zijn intussen quasi drie maanden verder, en ik draag het ding nog steeds.

Ze schreef me Feldene voor, een serieuze ontstekingsremmer, om zowel de pijn in de rug te verlichten, en te zien wat het effect zal zijn op de voet.

Ik ben benieuwd, maar ik ben eigenlijk ook wel wat gealarmeerd door haar bezorgdheid. Blijkbaar is dit écht niet oké.

Over een paar jaar de rollator, zeker? Of iemand zoeken met maatje 40 en enkel een rechterbeen, en de schoenen delen?

Geplaatst op

Ne mens zou van minder hypochondrisch worden…

Ik heb nu al een paar dagen last van mijn rug. Op zich niks bijzonders, dat gebeurt wel vaker, zeker als het een stressvolle periode is, waarbij ik dan nog eens veel aan mijn bureau zit. Wellicht heeft die laars er ook wel iets mee te maken: je ziet het niet echt aan mijn manier van stappen dat ik ze aan heb, maar ik vermoed dat ik toch niet helemaal loop zoals anders. Dus ja, een zere rug. Die serieus op mijn zenuwen kan werken, maar dat is nu eenmaal een hernia, daar kan ik niks aan doen.

Alleen schiet het me dan af en toe door het hoofd: zou dat ook niet die artrose kunnen zijn? Want die werd ook opgemerkt in de lage rug.

Hmm.

Ben ik nu aan het overdrijven, ben ik nu een hypochonder aan het worden, of wat? Zie ik spoken, of zou het toch kunnen? Aan de andere kant: de vraag op zich is compleet irrelevant, want of het nu artrose is of de hernia, er valt toch niks aan te doen.

En toch. En toch.

Geplaatst op

Niet bepaald goed nieuws

Met een relatief bang hartje, na de uitspraak van de radioloog, toog ik vanavond naar de orthopedist. En ik had gelijk, het is niet echt goed nieuws. De pijn in mijn voet wordt niet veroorzaakt door een stressfractuur – wat op zich ook geen fijne diagnose zou zijn, want daar zou dan ook een achterliggende oorzaak te zoeken zijn – maar wel door het begin van artrose. Jawel. Artrose. Ik moet nog 45 worden.

Aangezien ze meteen mijn hele skelet hebben gescand, is er een uitgebreidere diagnose ook: artrose in mijn beide voeten, in mijn onderrug (wellicht te maken met mijn hernia) en in mijn nek. Wat me eigenlijk ook absoluut niet verwondert. Maar dus ook in mijn voeten. En daar valt niks tegen te doen. Als het dus serieus verslechtert in de komende jaren, wordt dat een looprek of een rolstoel. Ik mag hopen dat dat nog de eerste dertig jaar niet zal zijn, maar ik ben daar absoluut niet zeker van.

Wat veroorzaakt die artrose, ofte versleten gewrichten, nu? Er zijn verschillende factoren, maar erfelijkheid is er precies geen, want ik kan me niet voorstellen dat iemand in mijn familie daar zoveel last van heeft. Soit.

  1. Bouw van mijn voeten. Brute pech dus.
  2. Mijn bijzonder actieve levensstijl. Niet als in sporten, wel als in rondcrossen van het een naar het ander.
  3. Mijn overgewicht. Tsja.
  4. Hoge hakken. Want die zetten extra druk op mijn voeten.

Wouter ging spontaan de website van Floris Van Bommel opzoeken, omdat die blijkbaar bijzonder goeie zolen heeft. Spuuglelijke schoenen ook, trouwens. Ik denk dat mijn roloog in zijn richting redelijk legendarisch was, toen hij deze voorstelde:

8508300_3g

Dat zijn trouwens sandalen, kalf. Enfin, hij gaf het vlug op, en zei dat hij me zelf wel ging laten zoeken. En voegde eraan toe: “Allez, ge kunt nu toch geen vrouw straffen door te zeggen dat ze nieuwe schoenen mag gaan kopen, zeker?” Een serieus giftige blik was zijn deel. Eén: ik moet ze zelf betalen, en heb er absoluut geen nodig. Twee: ik heb nog maar net twee paar prachtige laarsjes gekocht met een hak van 7 cm. Drie: platte schoenen. Serieus. Platte schoenen. Nee.

Bottom line is: ik zal ermee moeten leren leven. Voorlopig gaat het in mijn linkervoet om een acute opstoot, en moet ik nog een zestal weken de laars dragen totdat de pijn is verdwenen. Gelukkig heb ik niet veel last van het ding, en kan ik er zelfs probleemloos mee autorijden. En krijg ik ook een nieuwe, want de oude begint een beetje uit elkaar te vallen qua mousse en velcro.

Artrose.

Ge voelt u op slag tien jaar ouder, geloof me. Zucht.