Vorig jaar stak ze voor het eerst de kop op, die allergie van mij. Ook dit jaar was ze van de partij, en ze maakte me behoorlijk ziek, eigenlijk. Maar ook al was ik al eerder naar de dokter gegaan en had die, tot onze grote verbazing, geen spoor van allergie in mijn bloed gevonden, ik mocht pas vandaag naar de specialist.
Een dikke drie kwartier wachten in de wachtzaal met ongelofelijk brave kinderen en een ganse uitleg bij dr. Renders zelf (die me trouwens al 25 jaar kent, want hij heeft me destijds geopereerd aan mijn stembanden) resulteerde in een paar opgetrokken wenkbrauwen, en een half gemompeld “Ik denk dat ik weet wat het is, en ik hoop voor u dat het dat níet is”.
Hmmm. Ik heb al dingen gehoord die me meer vertrouwen inboezemden, moet ik toegeven.
Hij voerde ter plekke nog een nieuwe allergietest uit, met heel specifieke allergenen, maar zoals verwacht was ook die test compleet negatief.
En toen? Toen zuchtte hij diep, en vertelde me dat het wellicht een vaso-motorische rhinitis is, iets dat alle symptomen van een allergie geeft, maar op zich totaal geen allergische reactie is. Iets met geactiveerde eosinofielen. Ze weten niet wat de oorzaak is, wat het triggert, en vooral: hoe je het kan oplossen. Bij sommige mensen wordt het getriggerd door alcohol of roken – niet, dus – maar het kan ook stress zijn, of luchtvervuiling, of een specifiek type eten, of eigenlijk zowat alles. Hij sloeg er samen met mij de vakliteratuur op na, en die zei allemaal net hetzelfde. Voor 60% van de patiënten bestaat er totaal geen oplossing of medicatie. Wat wel kan verlichten, is een neusspray met cortisone – gelukkig het type dat ik wél mag nemen met die glaucoom van mij – en/of bepaalde antihistaminica. Ceterizine werkt niet voor mij, dus heeft hij me iets anders voorgeschreven, en meer van die neussprays. Nu maar hopen dat ik bij die 40% ben bij wie het wél kan verholpen worden. Enfin, of toch behandeld.
Moet ik natuurlijk weer hebben. Zoiets bizars, waartegen weinig kruid gewassen is. Zucht.
