Van dammetjes, boswandelingen en – uiteraard – tanks

Erg lang werd er door onze nakomelingen eigenlijk niet geslapen, maar aangezien de onze nogal zelfstandig zijn, en die van Roeland en Sarah nog niet, stonden die op. Samen met oma, want die kan toch niet slapen als er kleine mormels rondcrossen. Opa daarentegen, die wordt blijkbaar pas wakker als er zes apen naast hem staan te springen, te roepen en te giechelen.

IMG_2654

IMG_2656

Waarna die arme opa gelukkig op zijn positieven mocht komen bij het ontbijt. We hadden bijna medelijden.

IMG_2657

Na nogal wat vijven en zessen vertrokken we naar een beetje verderop, waar we een dambaar riviertje hadden gezien.

IMG_2658

IMG_2659

IMG_2660

IMG_2663

IMG_2662

IMG_2661

De mannen bleven daar achter (met de twee meisjes in de buggy’s), terwijl ma, Sarah en ik een deftige wandeling probeerden te maken. Alleen hadden ma en ik geen laarzen aan, en bleek de modder uiteindelijk toch wel wat te diep.

IMG_2664

IMG_2666

IMG_2667

IMG_2669

IMG_2670

Toen ons ma trouwens probeerde om elegant over een poel te springen, bleef ze met haar voet achter een braam hangen, en viel ze languit in de modder. Sarah en ik sprongen verschrikt toe om haar recht te helpen, en zetten het toen op een onbedaarlijk lachen. Tsja…

IMG_2671

Intussen was er ijverig gedamd: zowel op de grote rivier, als op het kleine stroompje dat over het weggetje liep, en dat vakkundig een nieuwe bedding had gekregen. En wij kregen drie drijfnatte jongens, zodat we alsnog eerst langs het huisje terug moesten – voor de jongens en ons ma, dus – om droge en propere kleren te nemen, vooraleer we konden gaan eten.
IMG_2674

IMG_2675

IMG_2677

IMG_2680

IMG_2682

IMG_2683

Bon, een hoop droge kousen, schoenen en broeken later konden we naar Houffalize, waar we na enig zoekwerk een pizzeria vonden. Het duurde helaas nog langer dan gisteren. Toegegeven, we waren met elven, maar hoe lang kan het duren om een pizza te bakken zeg!

IMG_2701

IMG_2685

IMG_2686

IMG_2687

IMG_2690

IMG_2692

IMG_2693

IMG_2696

IMG_2697

En uiteraard moest er daarna nog naar een tank gekeken worden. Ha ja.

IMG_2702

Thuis moest er opgeruimd worden, en intussen ook in bomen geklommen.

IMG_2705

IMG_2704

IMG_2710

IMG_2707

Enfin, twee uur later, tegen een uur of zeven, waren we opnieuw thuis, en moest ik me door bergen was heen werken, maar hadden we wel een fantastisch weekend achter de rug.

Dank u, ma en pa, we hebben er van genoten! Volgend jaar weer?

 

Waimes, dag vier: dam van Robertville, Mont Rigi, en Warche

Ons ma sliep bij mij in het dubbele bed, de kinderen in hun eigen kamer, en mijn pa sliep in het uitstekende zetelbed in de woonkamer. Er was afgesproken dat, als de kinderen opstonden en naar tv wilden kijken, hij maar moest verhuizen naar hun bed om daar verder te slapen.

Maar nee hoor: toen ik opstond, zag ik een berg donsdeken, waaronder mijn pa lag te slapen, en drie kinderkopjes bovenuitstaken die naar tv zaten te kijken. “Ha ja”, zei pa, “ik vond die kleine voetjes zalig, en als ik mijn hoorapparaten niet in heb, hoor ik de tv toch niet.” Juist.

We ontbeten op ’t gemakje, en reden naar de dam van Robertville, omdat we daar toch ongeveer moesten passeren en dat eigenlijk best wel mooi is.

IMG_1091

IMG_1089

IMG_1090

Daarna ging de tocht verder naar Mont Rigi, voor een prachtige wandeling op een houten pad doorheen de Venen. We hebben die vorig jaar ook gedaan, en genoten er minstens even hard van. En de zon, die scheen volop ^^

IMG_1104

IMG_1102

IMG_1100

IMG_1099

IMG_1098

IMG_1097

IMG_1095

IMG_1093

IMG_1092

IMG_1105

Tegen twaalf uur waren we rond, en konden we eindigen op het heerlijke terras daar aan de Mont Rigi. Een dikke aanrader, als je ooit in de buurt van de Hoge Venen bent!

IMG_1195

De kinderen konden er spelen, wij zaten in de zon te kletsen, en het eten was er echt meer dan dik in orde, voor een faire prijs. Alleen kregen we het niet eens op, en dat was gewoon jammer.

IMG_1106

IMG_1107

IMG_1108

IMG_1112

IMG_1115

IMG_1194

Het begon er wat dreigend uit te zien links en rechts, met van die dikke onweerswolken, maar voorlopig bleef het droog, en dus reden we naar huis, richting de Warche, waar ik met oma en de jongens nog eens de wandeling die Ellen ons had uitgelegd, afliepen.

De sluizen stonden duidelijk niet open, en dus was de Warche een vrij rustig riviertje, waarlangs het aangenaam wandelen was. Voor alle zekerheid hadden we toch de regenjasjes mee, maar dat bleek gelukkig niet nodig.

IMG_1119

IMG_1117

IMG_1118

IMG_1122

IMG_1126

Aan het afdamplekje liet ik ma met de jongens achter, en liep ik de anderhalve kilometer nog naar boven, om mijn vader met Merel te gaan ophalen. Geen van tweeën zou de wandeling aangekund hebben, en beiden waren aan wat rust en kalmte toe (lees: mijn pa lag te slapen terwijl Merel een uur lang tv keek).

Bon, ik laadde hen in de auto, reed terug naar beneden, en daar kon lustig gedamd worden. Ha ja, want ons pa was meegekomen om te dammen met zijn kleinzonen, en dus werd er gedamd.

IMG_1129

IMG_1128

IMG_1127

IMG_1131

Helaas.

Na een kwartiertje (de jongens waren al een half uurtje langer bezig) begon het te druppelen. En in tegenstelling tot wat ons ma bleef beweren, was het niet zomaar ‘une vlague’, maar begon het harder en harder te regenen.

IMG_1132

IMG_1138

En dus dropen we maar af (heb j’em? Heb j’em?) richting huisje, toch wel wat teleurgesteld. Aan de andere kant: we hebben zitten schateren! Met piesfruit (don’t ask) en opa’s laarzen die volledig vol waren gelopen, de meest bizarre onzedige geluiden maakten, en uiteindelijk pieslaarzen werden.

IMG_1142

IMG_1145

Afhankelijk van het weer ondernemen we morgen nog een poging. Goed geweten. Want dammen, da’s een essentieel onderdeel van de Ardennen. ’t Zal wel zijn da!