Geplaatst op

Travel Bug Hotel

Toen ik vanmiddag met Merel naar de Action reed om er een cadeautje vanwege haar voor haar broer te zoeken, zag ik er een prachtig vogelhuisje staan, eentje in de vorm van een hotelletje. Ze hadden ook nog een café en een skistation, maar dat hotelletje was precies wat ik nodig had.

Hoezo, nodig? Wel, bij het geocachen kan je ook Travel Bugs tegenkomen, kleine metalen plaatjes met een code op, vaak vastgemaakt aan een of ander speelgoedje of prullarium. Je neemt die mee vanuit een cache die je hebt gevonden en dropt hem in een andere cache, al naargelang het doel van de bug. Dat kan zijn zo veel mogelijk kilometers afleggen, maar even goed in New York geraken, dat soort dingen.

Nu, veel caches zijn maar ter grootte van een filmrolletje, en daar kan je dus geen TB in kwijt. Daarom vind je her en der TB hotels: iets grotere caches waarin dus meer dan genoeg plaats is voor ettelijke TBs. Ik had al lang zitten denken om er eens eentje te maken, maar ik ben absoluut niet creatief in dat soort dingen. Tsja.

Tot ik dus dat vogelhuisje zag, dat er gewoonweg perfect voor was, met opschrift ‘Hotel’ en alles. Ideaal voor aan onze schommel hier thuis. Het is geen ideale plek voor een cache – het staat er dan ook uitdrukkelijk bij dat het een voortuincache is – maar wel voor een TB hotel, want hier in het Gentse zijn er vrijwel geen.

Op de plaats van het gaatje voor de vogels zit dan een buisje met het logrolletje, zodat hij kan gelogd worden, en opzij zit er een klepje voor de TBs.

Wel, ik ben er eigenlijk best wel trots op, ja! En hij werd ook onmiddellijk gelogd, door een paar bevriende cachers die meteen ook een kop koffie kregen.

Yup, ’t is eigenlijk best wel gezellig, zo’n hotel.

Geplaatst op

Van fietsen en andere rommel

Merel is nooit een held geweest in fietsen. Correctie, ze kàn fietsen, maar ze durft gewoon niet. Allez ja, toch tot voor kort. Want ze is veel veranderd de laatste tijd – ik knik richting psycholoog – en heeft veel meer zelfvertrouwen gekregen.

De voorbije dagen heeft ze doorgebracht in het stralende weer bij haar vriendinnetjes in de Lange Velden, met de fiets. Ik ben maandag nog met haar meegereden, heen en terug, net zoals vorige woensdag, en zag dat ze dat prima deed. Op het enige plekje waar ze zich niet zeker voelt, heb ik haar geleerd dat ze beter gewoon afstapt, te voet oversteekt, en dan verder fietst.

Gisteren is ze alleen gegaan, met een heel bang hartje, maar ze heeft dat fantastisch gedaan.

Vandaag wilde ik met haar eerst tot aan de bibliotheek fietsen en daarna helemaal tot in Mariakerke, naar de Action. Ze heeft namelijk een nieuwe hobby, scrapbooken – later daarover meer- en kon dus wat extra knutselspullen gebruiken.

Alles ging prima tot we ongeveer ter hoogte van de Delhaize waren, op een ambetant, druk stuk zonder fietspaden, en toen sloeg ze plots in paniek. Ik was een tiental meter achter haar – vergeet eens uw elektrische fiets aan te zetten, dan geraakt ge geen meter vooruit – en ze was me kwijt. Enfin, een beetje verder gereden, zij al huilend, en dan had ze kramp in haar rechtervoet toen we iets of wat voorbij de Groenestaakstraat waren. Ik probeerde haar te troosten en vroeg haar om nog een klein beetje verder te rijden, zodat we op een bankje konden zitten aan het dienstencentrum. Koppig als haar moeder ging ze dan maar meteen ook de brug over en hadden we een kwartiertje – ook de Action is op afspraak – op een bankje aan ’t veld. En toen kwam het er plots allemaal uit: dat ze zelf naar Lieze was gefietst, maar dat er in het klein straatje een eikel haar omver had getoeterd en had geroepen naar haar, en dat ze helemaal haar kluts was kwijt geweest. Yup. Omdat een klootzak in een ministraatje geen tien seconden langer kan wachten – het straatje is misschien vijftig meter lang – en een meisje van tien op een kleurige fiets per se moet voorbijsteken. Ik wens hem veel jeuk en korte armpjes.

Bon, toen kalmeerde ze helemaal, gingen we vrolijk een ganse bak knutseldinges kopen en fietste ze vrolijk – jawel! – met mij terug via de Lange Velden, langs autoluwe en autovrije straten.

Ze was moe van die tien kilometer, haar poep deed pijn van het zadel, maar eigenlijk heeft ze dat fantastisch gedaan, die dochter van mij. En ja, ik weet dat veel kinderen op hun tiende veel verder fietsen, maar dan hebben ze niet die ongelofelijke onzekerheid van de mijne, en fietsen de ouders wellicht ook zelf meer.

En morgen? Morgen gaat ze wellicht weer op haar eentje naar Lieze of Julie. En steekt ze een denkbeeldige middelvinger op naar idioten in kleine straatjes.

Geplaatst op

Kobetijd

Merel is gisteren op kamp vertrokken, vijf daagjes, tot en met zondagmiddag. Zij zag het compleet zitten, tot bij het vertrek aan het station Lieze begon te huilen, en toen deed ze gewoon maar mee. Lang leve Diederik die hen allemaal opnieuw deed lachen. Zalige leiding!

Het resultaat is natuurlijk dat, doordat Wolf in De Haan zit, Kobe eventjes enig kind is. De bedoeling is dat we in die daagjes zeker eens tot aan het atheneum fietsen, en ook eens tot in ’t stad fietsen. Kobe moet gewoon meer fietservaring krijgen, als hij in september met de fiets naar school wil gaan. Hij weet dat vooral ook zelf, en ziet dat helemaal zitten.

Ik zag echter vandaag dat iemand een ganse hoop legergerief weg deed via Gift Gent, en ik zag dat al helemaal zitten voor kamp en scouts en larp en al. Alleen was het te veel voor de fiets, en dus namen Kobe en ik maar de auto. We zaten bijna aan de Palingshuizen, en vandaar dus maar een stap naar de Bel&Bo via de Atita. Ik had een bon van 75 euro, vond niks in de solden, maar wel een heel leuk bloesje in zwartwit. Goed gereden! De Brantano had niks voor ons, maar Kobe wilde eigenlijk vooral naar de Action om nieuw slijmgerief. In de Atita hadden we al van die piepschuim bolletjes gevonden voor bollekesslijm, en hij was helemaal in zijn nopjes!
Thuis moest er dan uiteraard meteen slijm gemaakt worden, ha ja. En blinken dat hij deed!

Vandaag namen we dan maar de fiets naar Mariakerke. In het doorgaan reden we langs de Botestraat en de omleiding door de werken, in het terugkeren namen we het nieuwe fietspad door de Lange Velden, en we zagen dat het goed was. Als in: heel rustig en aangenaam om te rijden ^^

Hij is al iets zekerder nu, maar we gaan die route nog wel een paar keer rijden, mijn zoon en ik. En wellicht ook wel samen naar school, dat ook.

Geplaatst op

Van maaltijden, matten en mensenmassa’s

Soms moet ne mens al eens naar den Ikea: gebroken borden en glazen aanvullen, een boekenplank kopen, en op zoek naar een kobaltblauw tapijt voor Wolf. Ik was in de volle overtuiging dat ze dat laatste daar hadden, maar blijkbaar is het uit de collectie. Bummer.

We hebben er eerst gegeten, en de drukte viel eigenlijk nog mee. We waren gewaarschuwd: blijkbaar stond maandag de parking overvol en kon je je binnen met moeite bewegen. Vandaag was het er druk, maar ik heb het nog al zo geweten. Een twintig minuten aanschuiven voor het eten is nu ook weer niet zo erg: in een gewoon restaurant zit je toch ook altijd te wachten tot je eten komt? En voor de rest: af en toe wat laveren tussen de mensen, maar niks speciaals.

Een tapijt hebben we dus niet gevonden, wel twee boekenplanken van ocharm tien euro per stuk, en dan nog wat extra borden, glazen, een extra setje stoffen groenten en boodschappen voor Merels restaurantje, een verse plant, een laptopstaander, enfin, u kent het wel.

Oorspronkelijk waren we van plan om nog naar de Albert Heijn te rijden, maar dat zagen we intussen niet meer zitten: te veel drukte, te veel mensen. We zijn wel nog even langs Mariakerke afgereden, langs de Action: ik wilde nog nieuwe kabeltjes voor mijn iPhone, maar die waren uiteraard weer uitverkocht. Merel kreeg er wel een prachtig paar feeënvleugels voor twee euro :-p

En verder? Ik ruimde hier nog wat op, dat soort onzin, en had eigenlijk geen zin om verder nog veel te doen. Ja, twee manden was nog gevouwen en weggeborgen, zodat alle kampwas weer netjes en proper in de kast ligt. Ik geloof in efficiëntie :-p

Geplaatst op

Van film en klassenraden

Het is intussen zowat een traditie geworden, dat we op de woensdag voor de kerstvakantie met onze leerlingen naar de film gaan. Ze beslissen zelf, via de leerlingenraad, wat ze willen zien, en dus zat ik vanmorgen netjes in Spectre. Het viel best mee: ik ben maar drie keer van plaats veranderd, heb één leerling verzet, en één gsm afgepakt. En best wel genoten van een visueel knappe film.

Ik had nog net de tijd om snel naar huis te gaan, eten op te warmen, snelsnel te eten, en naar de klassenraad te gaan. Mijn klassen vierdes waren eerst, en dus was ik eigenlijk behoorlijk snel klaar, met nog genoeg tijd om even naar de Action te gaan om van die Secret Santacadeautjes voor de kinderen. Man, geen goed idee op een woensdagnamiddag, zoveel was wel duidelijk: zo’n massa volk!

En blijkbaar was dat gedoe er net te veel aan: ik ben thuisgekomen, en heb een uur geslapen in de zetel. Ziek, moi? Nee hoor!

Maar ik stond tegen ’s avonds alweer stevig genoeg op mijn pootjes om te kunnen kwissen, gelukkig maar. Ons ma was er niet, en anders hadden we gewoon een man te kort gehad!

Enfin, fijne, maar vermoeiende dag dus.

Geplaatst op

Shopping spree met Wolf

Eigenlijk zelfs totaal onverwacht, om eerlijk te zijn.

Kobe moest deze middag naar Lochristi voor een verjaardagsfeestje in de bowling. We waren een dikke twintig minuten te laat, dankzij onder andere dertien minuten voor Meulestee brug, maar bon.

Ik had al afgesproken met een andere mama dat die hem terug mee zou nemen, en ging dan even met Wolf nog op zoek gaan naar een korte groene broek voor zowel hem als Kobe, voor op kamp. Oh, en om loombandjes gaan. Voor wie dat nog niet kent: dat is die rage om met kleine felgekleurde rekkertjes armbandjes en dergelijke te maken, en figuurtjes en zo op een soortement van raam, een “loom” dus. Ook op de lagere school is het een echte rage, en Wolf, die sowieso al een prutser is, wilde er ook heel graag. En omdat het toch quasi het einde van het schooljaar is, kon dat wel, vond ik. We moesten dan ook nog een pak knutselgerief hebben voor een verjaardagsfeestcadeautje, en dan is de Action ideaal.

Bon, wij twee dus op ons dooie gemakje naar de JBC, de H&M, en dat soort onzin. Overal was het al “actie”: twee kopen, en de korting kickt in. Helaas, stelden we vast toen we al meer dan een kwartier hadden aangeschoven aan de kassa van de H&M, was dat in sommige winkels twee willekeurige stuks, en in andere twee afgeprijsde stuks. Voor zeven euro extra ging ik niet nog eens een kwartier aanschuiven, dus volle pot dan maar. Nog niet duur, eigenlijk. We vonden de gewenste groene broeken, en voor Wolf nog een trainingsachtige bermuda voor sportkamp volgende week.

Op naar de volgende halte, waar het ook al zwart van het volk zag en bijna vechten was om een parkeerplaatsje. Ja, je hebt daar in Lochristi/Oostakker wel alle winkels op een rij, maar het tekort aan parkeerplaatsen en de lange file moet je er maar bij nemen, toch op een zaterdag en zo. In de Action vonden we voor 12 euro een grote zak aan divers knutselgerief, en Wolf vond ook nog, tot diens immense vreugde, pakjes van dertig extra pijltjes voor de nerf guns. Oh, en een verentooi voor Kobes indianenpak voor op kamp. Al bij al, met een kwartier aanschuiven, toch ook weer goed voor 40 minuten. En toen gingen we nog binnen daarnaast in de Lola & Liza, waar ik nog een tegoed had van 23 euro. Wolf zette zich gezellig op de sofa’s in het midden van de winkel en speelde spelletjes op mijn GSM, en ik deed rustig mijn ding, zijnde het kopen van een niet-afgeprijsde Tshirt met kant, en eentje met lange mouwen en halsdrapage – of, zoals mijn leerlingen het noemen, een spuugbakje – voor tien euro. Dik in orde.

Maar toen hadden we nog steeds geen loombandjes. We reden “iets verder” – dat was wat een winkelbediende zei, en wat uiteindelijk 4 km bleek te zijn   naar de Loods 3, en die hadden net hun laatste verkocht. Juist. En toen waren we net op tijd om Kobe op te halen op de bowling…

We reden alsnog door naar Evergem, naar de volgende Loods 3, die wél nog bandjes had. Twee gelukkige jongens, en ik die een onverwacht, maar eigenlijk best wel fijn winkelnamiddagje had met mijn oudste. Goed voor heerlijke gesprekjes, trouwens.

Geplaatst op

Rommel en brol, mét budget

Ik moest vandaag dat vestje van Merel ophalen, dat ik besteld had. Meteen nam ik de kinderen mee naar Lochristi, want ik had ze beloofd dat ze knutselgerief uit de Action kregen, nadat ik vorige week zo’n gigantische hoop mee had gehad voor tien euro.

Het is dus echt niet te schatten welke rommel en brol ze daar verkopen, en hoeveel volk er dan ook in zo’n winkel staat. Het was er druk en heet, en toch hebben de kinderen zich voorbeeldig gedragen.

Ik had hen elk een budget van tien euro gegeven. Daarmee mochten ze uitkiezen wat ze wilden, maar ze mochten er niet over gaan. Snel schoten de jongens elk een andere richting op, terwijl ik met Merel in de rekken snuisterde. Zij koos al snel een boekje met een uitdrukbaar prinsessenkasteel in karton, dat je daarna nog helemaal in elkaar moet puzzelen. Daarnaast wou ze stempelstiften, en had ze ook nog een leuke zeemeerminprinsespop (sic) gezien. Plots zag ze echter een Disney prinsespop, en toen wilde ze die. Toen ik zei dat ze die mocht hebben, maar dat ze dan wel het boekje en de stiften moest terugleggen, dacht ze even héél diep na, en besloot toen toch maar voor de zeemeermin + boekje + stiften te gaan.

Ook voor de jongens was het een prima oefening: Kobe koos een aantal ponsen, een doos met hele grappige zelf te maken figuurtjes in fluffy staaldraad en een pak dik metalig papier. Eigenlijk bleef hij nog een eindje onder budget, maar hij vond het genoeg. Wolf daarentegen was vastbesloten het maximum uit zijn budget te halen, maar had iets waarvan hij niet wist hoeveel het kostte. Hij had een groot flashy geweer met mousse projectielen mee, een duimkickerspel, iets dat je moet opdraaien met twee touwen, en dat dan snel draait en lawaai maakt (geen idee hoe het heet, maar wij hadden het vroeger ook, in de categorie van een jojo en een tol en zo) en een scheetkussen. Dat laatste stond niet geprijsd, maar hij hoopte onder de tien euro te blijven. En jawel, de kassa zei 21, 70 euro voor de drie. Mooie oefening in budgettering dus.

Dat het brol was, bleek intussen ook al: de duimkicker legde bijna onmiddellijk het loodje, maar het draaiding was een groot succes, vooral op de scoutsfuif ’s avonds. En dat geweer, dat schiet verdomd ver. Met Merel ben ik het kasteel aan het bouwen, en Kobe heeft al massa’s figuurtjes uitgeponst in het metaalpapier, met een heel mooi resultaat. Dik in orde dus. Lang leve de brol uit de Action ^^

Geplaatst op

Gewoon regen, of wa?

Hier thuis viel het nog mee, maar toen Merel en ik aanzetten naar Ronse om bij de schoonmoeder de jongens op te halen, en samen iets te eten in Ronse, begon het te druppelen. Nelly had – optimistisch – een tafeltje buiten gereserveerd, maar gelukkig hadden de mensen van het restaurant zelf wel al door dat het binnen toch wel veiliger was. Geen nood, we zaten achteraan, niet ver van de achterdeur, zodat we de kinderen perfect buiten op het springkasteel konden zien spelen. Want regen of geen regen, er werd gesprongen. Wat me andermaal opviel, was dat Merel deze keer wél meeging op het springkasteel. Zodra er andere kinderen zitten, durft ze niet, maar als het enkel haar broers zijn, springt ze vrolijk mee.

En Nelly en ik, wij kletsten er vrolijk op los.

Na het eten – intussen was er een gestage druilregen aan het vallen, bij een temperatuur van 22° – ben ik nog even met de kinderen langs de plaatselijke Hema (knutselgerief, zoals plakletters en stempeltjes) en de Action (nog nooit binnen geweest, wat een rommel zeg!) geweest, en daarna ben ik maar naar huis gereden. De plannen om eventueel naar Aubéchies en de Gallisch-Keltisch-Romeinse site daar te gaan, vielen letterlijk in het water.

Geen nood, Aubéchies loopt niet weg. En wij hadden een gezellig luie middag.