Berlijn, dag één

Het voordeel van zo’n slaaptrein is dat je nog een hele dag voor je hebt. Het nadeel van zo’n slaaptrein is dat je toch niet uitgerust bent, dat je nog een hele dag voor je hebt, en dat het pokkevroeg is.

Om zes uur maakte de treinbegeleider de hele trein wakker, we kregen een ontbijtje, en kwart voor zeven stonden we in Berlin Hauptbahnhof, jawel.

Compleet groggy namen we een taxi naar het hotel, alwaar de receptie pas openging om 7.00 uur en we dus nog eventjes moesten wachten. We mochten er sowieso onze bagage achterlaten, maar hoopten natuurlijk dat onze kamer al klaar ging zijn. En jawel, we hadden ongelofelijk veel geluk: we mochten meteen naar boven. En daar bleek onze kamer een suite te zijn: twee aparte kamers zonder tussendeur: aan de ene kant een zithoek met een keukenwand, aan de andere kant een groot bed met een badkamerwand en daarachter de douche, en een apart toilet en aparte dressing, en zelfs een balkonnetje. Dik, meer dan dik in orde!

Bart installeerde zich in de zetel, ik was zo moe dat ik prompt in slaap viel voor een meer dan stevige tuk. Enfin, om half elf gingen we de deur uit, naar de overkant, voor een ontbijtje. Ha ja, dat kan niet in het hotel omdat ze de ontbijtzaal net aan het verbouwen zijn. Ontbijt was goed, de oude kassa die hij er staan had, was nog veel beter.

En toen gingen we voor een eerste initiële verkenning van de stad. Ons hotel ligt op een steenworp van de Alexanderplatz, en dus wandelden we tot aan de Fernsehturm, wat verder langs de Mariënkirche, en zo vlotjes voorbij enkele caches richting Museuminsel.

Daar begon het er niet alleen bijzonder dreigend uit te zien, het begon ook eventjes stevig te regenen, zodat we aan de Berliner Dom gingen schuilen. Binnengaan hoefde voor ons niet, het is niet alsof we nog geen kerken gezien hebben. Eten deden we dan weer aan het Humbolt Forum: simpele Duitse dinges.

We wandelden het Museuminsel verder af, staken over en kwamen via een heel hippe buurt – allemaal merkenwinkels voor jonge gasten – terug richting ons kamer. Dat was eigenlijk geen beetje te vroeg, want opnieuw begon het heftig te regenen. Wij zaten gelukkig binnen, ideaal voor nog maar eens een tukje.

Gelukkig klaarde het daarna op, zodat we ongestoord tot aan de Fernsehturm konden wandelen, de lift naar het restaurant op meer dan 200 meter nemen, en daar genieten van een matige maaltijd met een prachtig, roterend uitzicht.

En toen – het was nog maar amper half tien – wandelden we over de Alexanderplatz zelf, voorbij het Weltzeituhr, terug naar het hotel. Alwaar het bed echt fantastisch bleek. Serieus.

(Boven op de meer close-up foto vanop de toren zie je ons hotel, dat ietwat inspringende witte gebouw, en het putdeksel hierboven bevat wel degelijk een geocache, als je goed kijkt…)

 

Kam School View

Zoals ik eerder al schreef, heb ik collega’s met behoorlijk maffe ideeën.

Omdat we dus onze nieuwe leerlingen – of toch misschien toekomstige leerlingen – niet bepaald mogen laten rondlopen in de school zoals op een gewone OpenSchoolDag, hadden Lana en Ruben het ambitieuze idee om een KAM School View te maken, volledig in de stijl van Google Street View.

Met een 360° camera zijn ze alle gangen en de meeste lokalen gaan fotograferen, hebben ze overal een link gezet naar de specifieke vakken die we daar in de kijker wilden zetten – mijn bijdrage dus waren alle pagina’s met uitleg over de vakken – zijn ze zelfs de speelplaats gaan fotograferen, en als klap op de vuurpijl heeft Lana er zelfs zes easter eggs, in casu appeltjes in verstopt.

Ik vind dat persoonlijk geniaal: zo krijg je toch een beeld van de school, maar wel volledig coronaproof.

Ga gerust maar eens rondlopen op mijn school ^^

Ik ben dus zowel super trots als mega dankbaar. Echt.

Wilde ideeën

Ik heb echt maffe collega’s!

Normaal gezien draag ik de externe communicatie/marketing van de school op mijn eentje: dat is helemaal niet erg en ik word wel zo graag met rust gelaten. Sommige dingen toets ik natuurlijk af met de directie, kwestie van geen controversiële dingen te plaatsen en ook af en toe feedback te krijgen. Maar verder doe ik vooral eigenlijk gewoon mijn ding op website, facebook, instagram en de communicatiepagina van Smartschool. Ik word daar ook vier lesuren per week (lees: zes gewone uren) voor betaald, iets wat op zich niet voldoende is, maar ik doe dit graag.

Maar de organisatie van die digitale infoavond en vooral ook OpenSchoolDag, daar heb ik gelukkig wel collega’s voor. Wie wilde, kon deelnemen aan een vergadering en daar was verrassend veel volk. En vooral ook de opvolgvergadering werd nog steeds vlotjes bijgewoond, zodat ik meteen goeie ideeën toegespeeld kreeg, grondige en opbouwende feedback, en werden er ook taken uit mijn handen genomen, meestal door leerkrachten die zelf al met stapels andere dingen bezig zijn.

Een van de opmerkingen die we kregen na de infoavond, was dat het toch wel zonde was dat de leerlingen het gebouw niet konden zien, want een school kiezen, dat doe je niet zomaar. En in de foto’s en filmpjes zag je het gebouw eigenlijk niet zo goed.

Waarop twee collega’s meteen: “Als we nu eens een Google Street View doen van de school?” Euh, say what? Ze konden een 360° camera lenen en zagen dat volledig zitten. Alle gangen van de school konden doorkruist worden en ook de meeste lokalen zouden toegankelijk zijn. In die lokalen zaten dan links naar specifieke vakken, die vakkenpagina’s die ik eerder al aanmaakte.

Veel werk, nog drie weken tijd, maar ze zijn ervoor aan het gaan! Ik heb een voorproefje gezien en het is gewoon geniaal! Nee, het is niet hetzelfde als in het echt, maar het geeft toch een verdomd goed beeld van ons gebouw.

Echt.

Maffe collega’s. Ze hebben er geen idee van hoe dankbaar ik als mediacoach wel ben.