Geplaatst op

La Cena

Vroeger, in lang vervlogen tijden (toch wel bijna 20 jaar geleden) hadden Kim, Nathalie en ik het plan opgevat om met nog een paar vriendinnen één keer per jaar op weekend te gaan. 5 meisjes van 18 samen, dat was plezier gegarandeerd, en het weekend werd al vlug WWW gedoopt, ofte Wilde Wijven Weekend (nog lang voor er sprake was van het World Wide Web). Onze wilde haren zijn we al lang kwijt, en een weekend is het ook niet meer, maar wijven zijn we nog steeds, en dus trekken we er om de zoveel tijd op uit om met ons drietjes iets te eten, of WWW Petit Comité.

Kim mag van ons altijd kiezen: ze hoort veel over restaurantjes links en rechts, en gaat zelf ook regelmatig eten.

Deze avond voerde ze Nathalie en mij mee naar La Cena, een restaurant met mediterraanse keuken, of zoals ze het zelf verwoorden, “saveurs du midi, met de leukste ontdekkingen uit de Provencaalse, Italiaanse en Spaanse keuken, nu en dan aangevuld met specialiteiten uit Maghreb en Levant”.

Groot is het niet, en eigenlijk ligt het ook een beetje verscholen achter een wirwar van planten in de Lange Steenstraat, en daardoor was het me nog nooit opgevallen. Eenmaal je binnen bent, komt de gezelligheid je tegemoet. Kleine, moderne tafeltjes en stoelen, kaarsjes op de tafels, en jazzy muziek. Een niet onknappe jongeman nam mijn jas aan, en gaf me een tafeltje, terwijl ik nog even wachtte op de anderen. Jawel, ik was gewoon eerst! Nooit vertoond! Er ligt een stapeltje lectuur (tijdschriften en kookboeken) waarvan ik dan ook dankbaar gebruik maakte.

De kaart is niet erg uitgebreid, maar er is wel elke maand een compleet ander menu. Er staan ook een aantal gerechten op de losse kaart.

Zonder overleg – we kennen elkaar al meer dan 25 jaar – kozen we het menu van 31 euro, met voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, zonder de antipasti (menu van 36 euro). Een aperitief moest wel kunnen, en daar namen we respectievelijk een glaasje cava en twee glazen Roomer, het Gentse vlierbloesemdrankje. Bij de rest van de maaltijd nam Kim een karafje witte huiswijn, en dronken Nathalie en ik een fles Vittel leeg.

Als verrassinkje kregen we elk een mooi glaasje paprikasoep vooraf. Al gauw werd het voorgerecht gebracht: we hadden alledrie geopteerd voor de risotto met pompoen en gedroogd spek. De andere keuzes waren trouwens spaghetti carbonara of gepocheerd ei op een torentje van gegrilde courgettes en aubergines. We kregen een mooie portie rijst met een cremige pompoensaus erdoorheen, waarop netjes een knapperig reepje spek was gedrapeerd. Alleen jammer dat de rijst net iets té al dente was, hij had een minuutje of twee langer mogen koken.

Als hoofdgerecht hadden mijn tafeldames geopteerd voor een mooi stuk kabeljauw, volgens de menukaart ‘vis van de week opgerold in courgette reepjes met zongedroogde tomaten’. De vis bleek niet in de courgette gerold te zijn, maar alleen een ouwe zaag viel daarover, want hij was wel bijzonder lekker.  Zelf had ik het vleesgerecht gekozen: ‘Daube Provençale met gegratineerde polenta’, wat bij navraag een soort stoverij in wijnsaus bleek te zijn, en ook best aangenaam. De enige opmerking die mijn tafelgezelschap had, was dat ze eigenlijk wel aardappelen, rijst of pasta misten bij de vis, want dat de vis met groenten eigenlijk zeer licht waren en dus niet echt vulden. Hadden we een vegetariër in het gezelschap gehad, dan had die delasagne met tofu, gegrilde groentjes en twee sausjes kunnen kiezen.

Een dessert hoorde er ook bij, en daar kregen we de keuze tussen sabayon met aardbeien, sorbet met wodka of kaas. Eensgezind kozen we de sabayon, en kregen een ruime portie die hoorbaar net was klaargemaakt. De chef kwam hem trouwens zelf brengen met een grote glimlach 🙂 Mijn vriendinnen namen er een glaasje dessertwijn bij, in casu Moscatel.

Na afloop had ik echt wel zin in een koffie, zodat ik een latte bestelde en een grote kop koffie met een apart kannetje met warme melk kreeg. Nathalie nam een kop verse muntthee, Kim genoot van een glaasje limoncello om af te sluiten. Op een schoteltje kregen we 5 amarettikoekjes als begeleiding.

Intussen was het ongemerkt half twaalf geworden, en vroegen we de rekening: 129.70 voor drie. Zoals altijd betaalde er een van ons met de kaart, en rekenen we achteraf onderling af. Bij dat nazicht bleken ze de wijn niet gerekend te hebben, wat we dus niet opgemerkt hadden op het moment zelf.

Conclusie: La Cena is gezellig en lekker, maar heeft niet de ambitie van haute cuisine, gelukkig maar. De prijs is redelijk, maar niet goedkoop. De gerechten zijn echter wel, net door de beperkte kaart, bijzonder vers, en dat merk je ook.

La Cena
Lange Steenstraat 10, 9000 Gent
09/233 72 24
www.lacena.be
Open van woensdag tot zondag 12u-14u en 19u-22u30

Geplaatst op

Zumba

David, een goeie vriend van me, geeft sinds jaar en dag salsales. Hij is dan ook zeer vakkundig in het kontschudden, ledematenzwaaien en voetennetnietindeknoopdoenslaan, en heeft een conditie om stikjaloers op te zijn.

Het verwonderde me dus ook geen half haar dat hij nu ook Zumba begon te geven, na de nodige bijscholing. Ik was deze week van plan om naar een van de gratis proeflessen te gaan, maar maandagavond lag ik te zieltogen in de zetel, met een knoert van een verkoudheid, randje griep. Dinsdag kon ik niet, en donderdag was het Barts beurt om de griep in de ogen te kijken, zodat die eerste les er niet van gekomen is.

Toch had ik links en rechts al geïnformeerd of er iemand zin had om mee te gaan, en blijkbaar is San dan zelfs zonder mij gegaan, en is ze behoorlijk enthousiast.

Ik ben benieuwd of ik mezelf zo ver ga kunnen schoppen dat ik ook ga beginnen gaan. Je kan een gans jaar betalen, een 10beurtenkaart nemen, of zelfs per les betalen, en het maakt niet uit op welke dag van de week je komt, je hebt meerdere mogelijkheden. Ideaal dus voor drukke mensen zoals ik, zo’n flexibel schema. En eigenlijk dus geen excuus meer.

Hmm. Maar da’s wel lastig he, naar ’t schijnt, zo’n zumba…

Geplaatst op

BGGD #18

Ofte, Brussels Girl Geek Dinner nummer 18, de Fame versie in Kinepolis Brussel.

In de gietende pletsende regen stond ik met Joke in de file richting Affligem, om daar Annick en Annelies op te pikken en naar de voet van het Atomium te rijden. We waren gelukkig nog op tijd om de gekheid te zien: 800 vrouwen die een goodiebag kregen, en links en rechts alle mogelijke standjes plunderden of bekeken: chocomoussekes, yoghurtjes, gezichtsbehandelingen, juwelen, make up…

De Girl Geeks hadden een hoekje apart gekregen, afgezet door van die koperen staandertjes met dik touw tussen. Niet dat dat de andere ‘dames’ tegenhield, of het feit dat Clo daar aan de ingang van stond met een groot blad met het logo van de Girl Geeks op: ze hadden broodjes gezien en geroken, en ze gingen ervan eten ook! Ik nam het over van Clo, die een bloedhekel heeft aan dat champetteren, en amuseerde me te pletter! De meeste dames kwamen voorzichtig vragen waarom dit afgesloten was, sommigen duwden ons zonder meer opzij om te kunnen passeren (en werden prompt tot orde geroepen) en nog anderen stapten ongegeneerd over de touwen met een blik van ‘wie doet me wat?’ en waren nog ferm verontwaardigd ook als ze teruggefloten werden. En het verdere gekwetter was trouwens oorverdovend: een bende gekke wijven zeg!

Afgezien daarvan heb ik me best geamuseerd: de Girl Geeks zaten samen op de vier achterste rijen, er werd druk getwitterd, gelachen, Joke won zelfs een prijs, en er werd onderhandeld met de inhoud van de goody bags, in casu de kleuren nagellak en dergelijke :-p

De film Fame zelf? God ja… Knappe snoetjes, mooie stemmen, goeie choreografieën, maar uiteindelijk geen verhaal. Ik zou het niet eens kunnen navertellen… Iets waar ik in de cinema absoluut geen geld voor zou neertellen, maar wat op tv best een aangenaam hersenloos avondje zou kunnen opleveren.

De rit naar huis leverde prachtige zichten op op het flikkerende Atomium, vlammende salami’s en ander fraais, en besloot een aangename avond.

Bedankt, Clo! As usual!

Geplaatst op

Verrassing

Facebook is een raar beestje, zeg dat ik het u gezegd heb!

Niet alleen gebruik ik het om babysits te vinden (altijd handig als je zo’n 300 (oud)leerlingen erop hebt zitten) of om op het laatste nippertje een quizteam bijeen te krijgen, blijkbaar krijg ik ook soms nog onverwachte andere reacties.

Zo had ik gisteravond Wolfs laatste ontbrekende Pixarkaartjes op mijn FB gezet. Wie weet had iemand er nog wel, dus waarom niet.

Toen ik deze morgen om elf uur in mijn correspondentievakje op school keek, lag daar een envelopje in, voor mevrouw Rombaut. Er zaten twee van de gezochte Pixarkaarten in, met een allerliefst briefje: “Hallo, ik ben Xxxx van 1Ac latijn. Ik vond nog kaartjes en jij mag ze hebben. Xxxx”

Ik ken het meisje in kwestie helemaal niet, ik vermoed alleen dat ik haar zus ooit eens drie weken heb gehad voor Grieks en dat ze me toegevoegd had. Wellicht heeft ze het op die manier gezien.

Ongelofelijk lief, toch?

Geplaatst op

Dag van de Leerkracht

Eigenlijk had ik er niet zo op gelet, op die Dag van de Leerkracht.

Tot ik deze morgen de leraarszaal binnenkwam: twee grote (echt wel grote) fruitmanden met daarin druiven, aardbeien, appelsienen, bananen, perziken, kiwi’s en wellicht nog meer, vanwege onze ouderwerking. Fantastisch, toch?

Toen ik tijdens een paar springuren er rustig zat te werken, kwamen de mensen van de keuken binnen met twee manden versgebakken kleine koffiekoekjes: croissants, brioches, chocoladekoekjes…

Intussen had ik ook al vastgesteld dat er een mandje jetons naast het koffiemachien stond, met de groeten van de econome 🙂

In het speelkwartier kwam de directie dan ook nog eens aanzetten met twee grote dozen pralines.

En om het helemaal af te maken, werd ik in de gang even tegengehouden door een leerlinge uit het vierde: “Mevrouw, heeft u eventjes? Mag ik u iets geven?” Ik knikte verwonderd van ja, en kreeg een mooi zakje snoep in handen gestopt. “Voor u, mevrouw! Mijn moeder heeft dat gemaakt, en ik mocht zelf een leerkracht kiezen, vandaar. Gelukkige dag van de leerkracht!” En weg was ze, voor ik verbouwereerd meer kon zeggen dan “Dank je wel!”

Weet je, op zo’n moment voel je je echt wel geapprecieerd. En dat doet verdomde veel deugd 🙂

Geplaatst op

C-Jean

Toen Bart vrijdagavond thuiskwam en ik trots aankondigde dat ik een nieuwe outfit had, wilde hij die wel eens zien. Daarop zei ik lachend: “Wel, neem me dan morgenavond mee uit eten, en ik trek de nieuwe kleren aan!” Waarop hij: “Zoek maar een babysit!”

Euhm.

Ik zei geen nee natuurlijk, en had dankzij Facebook binnen de kortste keren een lieve babysit vast. Bart kreeg de opdracht ergens iets te reserveren. Toen hij in de late namiddag thuiskwam, glimlachte hij breed, en kondigde aan dat hij gereserveerd had bij C-Jean. Daar had net een koppel afgezegd, vandaar, want anders is dat weken van op voorhand volgeboekt.

C-Jean dus. We waren er al geweest, hadden het toen bijzonder lekker gevonden, en wilden wel terug. We wisten ook wel dat er intussen een ster was bijgekomen, en dat het dus wat prijziger ging zijn. So be it.

In mijn nieuwe kleren paraderend (goedbevonden door manlief) arriveerden we dus in C-Jean. De bediening was, zoals altijd, onberispelijk. We besloten het uitgebreide menu te nemen (85 euro pp.), met een aperitief, een half flesje wijn en een fles water.

Wat we kregen, was heerlijk. Bij het aperitief (respectievelijk een gin-tonic en een versgeperst fruitsapje) werd een plankje aan tafel gebracht, met daarop een klein zelfgemaakt kaasje, en nog een tweetal andere dingen. Op tafel stond ook een kommetje met fantastische kroepoek van Oud-Brugge en mosterd.

Als eerste voorgerecht kregen we drie kleine bordjes: een enkele Zeeuwse platte oester met peterselie en sjalot, een staafje ganzenlever (ter grootte van een dikke friet) met een toefje abrikoos, een half lepeltje vermalen popcorn en een snuifje curry, en een schepje noordzeekrab met selder en koriander.

Een tweede voorgerecht bestond uit een stukje gerookte wilde paling van een 5 cm. lang, met knolselder, komkommer en een Grevelingen-oester. Aangezien ik allergisch ben voor komkommer, werd bij mij de komkommer vervangen door radijs. Ronduit hemels, echt waar, bijzonder lekker. Ik wou dat ik kon koken…

Daarna volgde een bord met daarin een stukje buikspek, gegaard op lage temperatuur, met artisjok en eekhoorntjesbrood. Alweer om duimen en vingers af te likken, maar jammer genoeg opnieuw amper een proevertje.

Een volgende gerechtje was een stukje pladijs met een paar toefjes rode biet en twee blokjes pompelmoes. Dat lag me iets minder, al was het niettemin ook nog lekker.

Een eerste vleesgerecht bleek een streep rundsgehakt te zijn, vergezeld van twee grijze slakjes, een paar toefjes creme van abdijkaas en knolgroenten, in casu radijs en een tweetal spruitenblaadjes. De combinatie werkte perfect, en ik vond het ongelofelijk jammer dat ook hier het oog meer kreeg dan de maag.

Als ‘hoofdgerecht’ was er wilde eend: een stukje royale (blijkbaar een soort pastei), en een stukje filet, met worteltjes en citroentijm. Helaas werd ook hier de smaak onrecht aangedaan door de hoeveelheid: ik zat verlekkerd te kijken naar andere tafels die werden bediend, terwijl mijn bord helaas al leeg was.

Daarna volgden de desserten: eerst gecaramelliseerde vijg met sinaasappel en het beste pistache-ijs dat ik al gegeten heb, vergezeld door een tweede kommetje met een mengeling van perzik, groen appel en peperkoek.

Een tweede dessert bestond uit een bolletje botercaramel met hazelnoot op een schijfje tainori (een bitterzure pure chocolade die smelt op de tong), en een bijzonder verrassende maar ongelofelijk frisse en lekkere combinatie van witte valhronachocolade met een ijsbereiding van zuring.

Daarna lieten we ons nog verleiden door een koffie, waarbij ook nog een paar succulente hapjes werden gebracht.

Met de glimlach betaalden we de gepeperde rekening (op een heerlijk ironische manier gebracht trouwens) en wandelden door de avondkou naar de auto. Mijn man verzuchtte dat hij deze keer toch wel gemengde gevoelens had over het restaurant: het was bijzonder lekker en origineel, en op die manier zeker zijn geld waard, maar moesten het echt zo minuscule porties zijn? En hij voegde eraan toe dat hij blij was dat hij op voorhand nog dat restje lasagne had binnengespeeld.

Ik moet toegeven: ik heb ervan genoten. Maar had je me, na het buitengaan, nog een groot pak friet voorgeschoteld, ik had het zonder blikken of blozen binnengespeeld. Honger had ik niet, maar ook geen echt voldaan gevoel. En dat vind ik bijzonder jammer, zeker voor een restaurant met de klasse van C-Jean.

Geplaatst op

Oeps, nog eens.

Deze morgen heb  ik de kinderen hun kasten eens nagekeken, en vooral de kleren gesorteerd. Wolf is gedurende de zomer zo’n 10 cm gegroeid, zodat al zijn broeken te klein zijn, en de meeste van zijn Tshirts te kort. Nu, Tshirts koop ik wel op eigen houtje, maar broeken is nog iets anders. En aangezien hij vooral ook nieuwe gilets nodig had (dat draagt hij liever dan truien, is makkelijker aan en uit, vindt hij), trokken we zaterdagnamiddag naar de C&A hier in Wondelgem.

Ik heb twee broeken voor hem mee, twee gilets en een pyama. Als je rekent dat ik een bon had van 20% korting op kinderkleren, is dat mooi meegenomen.

Echter. Hoewel de winkel kleiner is dan in Gent centrum, hadden ze precies meer dingen in de grote-matenafdeling. En ben ik dus thuisgekomen met een heel mooi wapperend paarsgrijs rokje en een bijpassende fleurige sjaal. Perfect boven die laarzen en onder dat paarse Tshirt.

Winkels. Geen goed idee voor mij, echt niet.

Maar content dat ik ben!

Geplaatst op

Umpf.

Gisterenmorgen.

Als ik ’s morgens douche  met de kinderen, hen aankleed, samen ontbijt, en Bart is met hen de deur uit, dan blijven er ongeveer tien minuten voor me over om even mijn mails te lezen, en een paar sites te openen, en mijn boekentas te maken. Soms zit er zelfs nog een koffie in. Helaas is dat alles geen garantie op wakker zijn.

Zo zat ik gisterenmorgen dus voor mijn computerscherm te suffen, koffietje voor mijn neus, en mijn sokken en schoenen naast mij. Absoluut niet wakker. En toen bleek ik, in plaats van mijn sokken netjes aan te doen en mijn koffie uit te drinken, plotseling mijn sok in mijn koffie te dopen.

Umpf.

Niet goed wakker, zei u?

Geplaatst op

Oeps.

Ik mag dus echt niet ’t stad ingaan. Echt niet.

Ik was deze middag gaan lunchen met Bart, en daarna ging ik even rondkijken voor nog een rode gilet voor hem. En misschien kwam ik alsnog een paar laarzen tegen. En jawel, in mijn favoriete schoenwinkel hadden ze wél een paar waar ik, met de nodige moeite, mijn buitenmaatse kuiten kan inwringen. Het zijn bruine, dat wel, zwarte hadden ze niet. (En voor u een opmerking maakt: in geen enkele andere van de ongeveer 20 bezochte schoenwinkels hadden ze iets waar ik ook maar in de verste verte in geraakte.)

135 euro armer, maar bijzonder opgewekt toog ik op weg. Ik heb een paar gilets gezien die in aanmerking kwamen, jawel. Ik ben helaas ook een zwarte wollen poncho (mega wijs, ge kunt het u niet voorstellen) tegengekomen in de C&A, en twee sjaals en een kettinkje met bijpassende oorringen in een outletwinkeltje (voor geen geld, echtig waar). En toen passeerde ik bij Cora Kemperman en kon ik het niet laten om het T-shirt, dat ik al in het zwart en grijs heb, ook in het zachtpaars te kopen. En dan kwam ik ook nog voorbij Lenalena in de Bennesteeg, waar ik nog nooit binnen was geweest en die grote maten verkopen. En toen kwam ik buiten met een knap zwart rokje dat perfect boven die laarzen gaat passen.

En man, toen voelde ik me zó een Flairtrutje! Maar wél eentje met nieuwe laarzen, een rokje en een Tshirt dat erbij past, een poncho voor daarover, en een verdomd goed humeur! (Over de zere voeten en de gepluimde bankrekening zullen we maar zwijgen :-p )

Geplaatst op

Bonsai

Gisteren waaide ik met Wolf de Aldi binnen, en toen bleek daar een knappe bonsai te staan, voor amper 13.99 euro. Een grote, een ginsengboompje. Dat hij er suggestief uitzag, vond ik alleen maar grappig. Oordeel zelf 🙂

Dscn0213

bonsaivoor