Negen jaar is hij al, die oudste van me. Ik kan me nog met moeite de bevalling voorstellen, om eerlijk te zijn. Of een leven zonder kinderen, zoals negen jaar geleden.
Soit, met een zieke mama en papa kwam Wolf vandaag niet ver. Zijn zwembadfeestje was afgezegd, maar gelukkig mocht Marthe wel komen spelen, terwijl Bart sliep en ik in de zetel lag.
Hij kreeg twee gezelschapsspelletjes, waarmee hij bijzonder blij was, en die we dan maar meteen hebben gespeeld. Konijnenkotten, nu vraag ik u! Al was het maar omdat die twee me steevast nogal grondig versloegen. Meh.
Er werd bijzonder veel gegiecheld, gespeeld, onnozel gedaan, nog meer gegiecheld, koekjes en lekstokken gegeten, en tegen half zes was half zieke oma daar, die zo’n medelijden had met haar arme kleinzoontje, dat ze pannenkoeken kwam bakken zodat hij nog iets aan zijn dag had. Marthe bleef uiteraard ook pannenkoeken eten, en samen hebben die vier kinderen nogal wat naar binnen gespeeld. Kleine vreetmonsters!
Maar Wolf vond, toen ik hem in bed stak, dat hij een heel fijne dag had gehad. En dat cadeautje van mij, en die taart, en dat feestje, dat ging nog wel eens lukken, geen probleem. En hij vond zijn oma superlief, dat ze zo speciaal voor hem was afgekomen, ook al was ze ziek. Bij deze nog eens bedankt, ma!
En ik?
Ik heb die dag een halve pannenkoek gegeten, en hem er ’s avonds van pure vermoeidheid weer uitgekotst. Griep, ’t is een smerig beestje.
