Geplaatst op

Barbecue

De barbecue van de zesdes, het is een traditie, en het is er eentje die ik toch echt wel probeer te eren. Vorig jaar was ik er niet – ik was gaan quizzen, denk ik – maar ging later toekomen, en toen was het al gedaan. Meh.

Dit jaar zegde ik de quiz af en ging naar de barbecue, en dat heeft me niet gespeten. Wat ik een beetje vreemd vind, is dat de collega’s altijd samentroepen aan één lange tafel, terwijl de leerlingen apart zitten. In mijn hoofd is het toch de bedoeling om nog een laatste keer contact te leggen met je leerlingen voordat je ze uitzwaait?

Ik ben dan ook bij de jongens van mijn zesde gaan zitten – netjes gevraagd en ze leken het niet erg te vinden – en toen zijn we helemaal de geeky toer op gegaan: over boeken en dan vooral fantasy, over Lego, over Star Wars enzovoort, maar toen we het over verschillende types dobbelstenen begonnen te hebben en de verschillen soorten tabletop roleplay, is een aantal van een andere klas toch ergens anders gaan zitten. Ik moest lachen, maar het waren wel heerlijke gesprekken, en het is jammer dat ik pas nu, op het einde van het schooljaar, echt contact heb gelegd met een wreed wijze kerel uit de Wiskunde-Wetenschappen die blijkbaar ook een verwoed fantasy lezer is. Ik heb hem in elk geval al alle Brandon Sanderson boeken doorgegeven, en een tip voor het Calibre programma waarmee je ebooks kan opslaan en converteren.

Ook leuk: ik heb met mijn klein groepje zesdekes afgesproken om ergens in augustus, als ze allemaal thuis zijn, bij mij thuis nog eens taartdag te houden. Gewoon omdat het kan en omdat het zo’n fijn groepje was.

Moet kunnen, toch?

Geplaatst op

Activiteiten in de Vroonstalle

Ons pa vertelt zelden of nooit wat hij doet in het rusthuis, en dat is omdat hij daar zelden of nooit iets doet. Blijkbaar wimpelt hij alle voorstellen af.

Ik had het er even over met een van de verzorgenden, en zei dat hij meestal bang was voor conversaties omdat hij die toch niet verstond, maar dat hij van sommige dingen eigenlijk wel deugd zou hebben.

Afgelopen woensdag vroeg dat meisje dus niet aan ons pa of hij mee wilde gaan fietsen, maar zei gewoon: “Kom Koen, we gaan fietsen!” en daar kon hij dus geen nee op zeggen.

Hij glunderde toen hij het achteraf vertelde – op mijn vraag. Ze zaten op zo’n gocarfiets, maar wel de elektrische soort, zodat hij eigenlijk niks hoefde te doen, en ze fietsten door de Lange Velden, waar een zalig betonnen fietspad ligt dat ik ook vaak gebruik om naar school te fietsen. Hoe weet ik dat dan? Wel, Residentie Vroonstalle zet regelmatig foto’s op hun Facebook van activiteiten of speciale menu’s en zo. En nu stond dus ons pa er ook tussen op de fiets, en blijkbaar op dinsdag met een grote smoothie in de tuin beneden, in de schaduw.

Eerder waren er al foto’s geweest van vaderdag, toen alle heren een speciale traktatie kregen.

Blij dat ze dat doen, want ik zou het anders niet weten. En nog veel blijer dat ze ons pa af en toe uit zijn kamer krijgen, want dat is geen evidentie.

Geplaatst op

Net geen urbex

Deze namiddag reed ik met de fiets naar de kine in Evergem – het is een kwestie van de rug in beweging te houden. In het terugkeren reed ik nog even naar de overkant van de Christoffelweg, want daar ligt een reeks caches die in hou om blanco vakjes in mijn cachekalender op te vullen: het is de bedoeling om op elke dag van het jaar toch minstens één cache te halen. Momenteel zijn er nog 29 lege vakjes, en is mijn topdag 10 augustus met 100 caches doorheen de jaren.

Ik reed doorheen het terrein van het GO!, waar onder andere het internaat het Molenschip ligt, en zag dat daar een vervallen kasteeltje staat. Het terrein is afgesloten, de meeste ramen zijn dichtgetimmerd, en sommige ramen staan open waardoor de elementen vrij spel hebben. Geen idee wat de plannen zijn hiermee, of het ooit gerestaureerd wordt of dat ze het verder laten verkommeren tot het afgesmeten kan worden, maar bon, ik vond het vooral mooi. En ook wel jammer dat ik er niet dichterbij kon komen, maar dat doe ik dan liever niet, zeker al niet omdat het GO! zo’n beetje mijn werkgever is en al.

Mocht iemand meer weten: graag!

Geplaatst op

Cthulhu in de tuin

Het was een prachtige dag vandaag en het beloofde ook een prachtige avond te worden, en dus nodigde ik de roleplaygroep uit om hier in de tuin te spelen. Vorig jaar was dat niet gelukt wegens te nat en te koud en op de mooiere dagen geen game wegens vakanties en zo. Ik wou er nu dus van profiteren, en de heren zeiden geen nee. Stefaan zegde nog op het laatste moment af, maar Alex had netjes Geraard opgehaald, en die had voor een tussensessie eigenlijk geen attributen nodig, dus dat viel allemaal reuze mee.

Ja, tegen tien uur hadden de meesten wel een vestje of een pull aangetrokken, het is per slot van rekening nog steeds niet officieel zomer, maar ik vond het wel zeer aangenaam, zo hier in de buitenlucht.

Meer van dat, zou ik zo zeggen! Allez, als er niet te veel scenery moet opgezet worden tenminste.

Geplaatst op

Voor alles een eerste keer, toch?

Mondeling examen van Latijn, dat geeft wel wat stress voor mijn leerlingen, ja. Zelf ben ik er fan van: ik kan niet weglopen en moet er gewoon door, maar vooral: leerlingen willen niet afgaan voor mijn neus en studeren gewoon een pak harder. De resultaten zijn zo goed als altijd beter. Plus: ik heb zeer sprekende wenkbrauwen op zo’n mondeling, naar ’t schijnt.

De meeste zitten effectief te trillen en te zweten, en af en toe is er eentje dat in tranen uitbarst, vaak zelfs na het goed afgelegde examen, puur van de stress. Vorig jaar was er een leerling die toegaf dat ze vlak voor het examen overgegeven had. Maar dit jaar? Dat had ik nog niet meegemaakt, nee.

Mijn eerste leerling komt binnen om half negen, krijgt tien minuten voorbereidingstijd, en dan is het aan mij. Ik stel de eerste vraag, en dat gaat nogal stroef. Het antwoord is er wel, maar het kon vlotter, ja. Oh, en het is intussen ook al vlot 26 graden in dat lokaal, dat ook. Tijdens de tweede vraag zie ik hem plots nog veel meer in zweten uitbarsten, en hij trekt wit weg. Euh? Ik vraag of het gaat, en hij schudt nog van ja, maar een antwoord komt er niet meer uit. Ik wacht even en zie zijn ogen ongefocust worden. Wanneer ik zijn naam zeg, krijg ik geen reactie meer: hij is even weg van de wereld. Pas na een seconde of tien krijg ik wat vage reactie, waarbij ik hem gelukkig languit op de grond kan doen liggen, want ik was doodsbang dat hij gewoon van zijn stoel ging vallen. En ik kan die niet oprapen, dat kan ik niet.

Bon, intussen heb ik beneden het secretariaat gebeld en sturen ze een supercollega naar boven. Zij houdt zijn benen omhoog, stelt hem gerust en neemt hem uiteindelijk mee in de gang, zodat ik verder kan met mijn examens. Tot zover mijn timing.

Hij heeft ondertussen weer wat kleur, heeft een glas water gekregen en een nat doekje in zijn nek – ik heb het enige lokaal in de school waar geen water is – en geeft aan dat het wel weer lukt.

Ik had mezelf een tiental minuten pauze ingepland rond half elf, zodat ik even de benen en vooral de rug kon strekken, en hij heeft dan alsnog zijn examen afgelegd, met succes overigens.

Maar voor alles dus een eerste keer, en dus ook flauwvallende studenten tijdens hun mondeling examen. Voor mij had het niet meteen gehoeven, nee.