365 – 12 juni

365-163

Ofte de dag dat Kobes verjaardagsuitnodigingen gemaakt werden en ik dus deze foto nodig had. Zijn feestje is op 29 juni, ook al een maand voor zijn échte verjaardag. De kroon was van gisteren.

Pastasalade

Zaterdag had ik geen zin om uitgebreid te koken (Bart was weg voor het werk), en keek ik dus eens in de ijskast wat ik nog zoal liggen hadden. Veel groenten, zoals gewoonlijk. Omdat het eindelijk warm ging worden, dacht ik: een koude pastasalade, ideaal!

pastasalade1

Ik heb in een sauteerpan ajuin, rode, gele en groene paprika en champignons even aangestoofd, en daarna laten afkoelen. Intussen heb ik ook spirelli beetgaar gekookt en stevig gespoeld met koud water, zodat ook die koud waren. In een grote kom heb ik dan alles gemengd, met een doosje tonijn (in eigen nat), een grote poot garnalen, Italiaanse kruiden, wat light mayonaise, een potje yoghurt, halve kerstomaatjes, een in stukjes gesneden nectarine, een doosje ananasstukjes, en peper en zout. Succes bij de kinderen gegarandeerd!

pastasalade2

Alleen had ik nog zodanig veel over, dat ik meteen nog twee dozen heb meegegeven aan een maat die nog moest passeren. En ook hij bevestigde dat zijn kinderen er toch wel enthousiast over waren.

Score!

Verjaardagscake

Omdat Kobe in de grote vakantie verjaart, wordt zijn verjaardag op voorhand gevierd op school. Bij hem is dat morgen, en dus heb ik vandaag na het afnemen van mondelinge examens en de personeelsvergadering nog snel twee cakes gebakken en een klascadeau gehaald. Het cadeau is een Fisher Price kassa geworden, die behalve de kleurtjes blijkbaar nog steeds dezelfde is als die van veertig jaar geleden ^^.

De jongens hebben me daarna geholpen om de cakes te versieren, en dit is het resultaat geworden:

cake

Morgen zal Bart alles meenemen naar school, want ik moet alweer mondelinge afnemen. Maar Kobe is er nu eigenlijk al zenuwachtig om. Ik ben alvast blij dat zijn cakes gelukt zijn.

365 – 10 juni

365-161

En toen speelde Merel plots ’treintje’ in de keuken. Treinen zeggen trouwens nog altijd tsjoeke-tsjoeke-tuut-tuut, blijkbaar.

Vaderdag

Traditioneel vraagt dat hier ten huize een uitgebreid ontbijt (met cadeautjes, warme koffiekoeken, verse fruitsla, versgeperst fruitsap en een eitje), en daarna een bezoekje aan Ronse – excuus, Maarkedal, Ronse ligt aan de overkant van de straat.

Bart wilde niet in pyjama de foto op, en dus zijn het de kinderen mét ontbijt, en het eitje dat papa meteen de eetlust ontnam, waar foto’s van zijn. En de cadeautjes natuurlijk, want daar stonden de kinderen op.

vaderdag01

vaderdag02

Van Wolf kreeg hij een leuk verpakte verjaardagskalender, waar blijkbaar serieus wat uren geknutsel in gekropen waren. Een paar voorbeelden:

vaderdag03

vaderdag04

vaderdag05

vaderdag06

Van Merel was er een bekrabbelde spiegelende kaart, en een sleutelhanger.

vaderdag07

Kobe had ook een spiegelende kaart met een versje, en een heel leuk beplakte map om papieren in te steken.

vaderdag09

vaderdag10

vaderdag08

Van mij kreeg hij overigens een motorhelm, kwestie dat hij niet altijd de mijne moet nemen. Hij is overigens niet zo zot van een integraalhelm, hij draagt liever een halve.

Daarna werd er samen pizza gemaakt omdat papa dat zo graag eet en de kinderen kunnen helpen bij het koken.

vaderdag11

En daarna ging het dus richting Maarkedal voor koffie met massa’s taart van Burez.

vaderdag12

Wolf trok een aantal foto’s…

vaderdag13

vaderdag14

vaderdag15

vaderdag16

… en ik ondernam een loffelijke poging om de vijf kleinkinderen samen op de foto te krijgen. Nu ja, samen op de foto was op zich het probleem niet, samen op een déftige foto, dat wel. Enfin, dit is nog de beste geworden:

vaderdag17

vaderdag18

Ballet

Gisterenavond had ik vrijkaarten voor het ballet in de Opera. Ik heb een van mijn oudste vriendinnen meegenomen – correctie: vriendin die ik al het langst ken, toch al zo’n 27 jaar – en die behoorlijk zot is van ballet. Het werd een prachtige avond, begonnen met een gezellige babbel op een zonovergoten Kouter, en afgesloten met een cocktail en tapas in Café Théâtre. Zo mogen er meer avonden zijn.

Een bespreking van het ballet heb ik nog de avond zelf geschreven, uiteraard voor Gentblogt.

Wie bij het woord ‘ballet’ nog steeds denkt aan roze tutu’s en het Zwanenmeer (waar overigens niks mis mee is, dank u) moet dringend eens naar een hedendaagse voorstelling gaan kijken. Zoals ‘Britten Dances’, bijvoorbeeld.

Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen viert de honderdste verjaardag van de componist Benjamin Britten met vier uiteenlopende choreografieën op zijn muziek.

20130608_britten1

De opener is een lichtvoetig stuk van acht minuten, ‘If Memory Serves’, van choreograaf Ashley Page. Drie knappe jongens maken een jongedame het hof, maar zij laat zich niet zomaar verleiden. De heren dansen om haar heen, en zij speelt een verleidelijk spelletje van aantrekken en afstoten. Licht, speels, met uiteraard de klassieke balletbewegingen erin verwerkt, maar zeker niet klassiek van opzet, op speelse muziek van Britten.

Het contrast met het volgende stuk, ‘Courting the Senses’, kan bijna niet groter, en toch is het van de hand van dezelfde choreograaf. Prima ballerina Geneviève Van Quaquebeke danst in haar laatste productie een prachtig duet met David Jonathan. Beide dansers zijn Victoriaans zwart gekleed, streng, klassiek, in een zwart decor. De choreografie bloeit echter open op de barokke muziek van Britten tot een sensuele, wulpse verleidingsdans tussen beiden, en laat een diepe indruk na.

Na een eerste pauze volgt ‘Dream Weaver’, een choreografie van Cameron McMillan: twaalf dansers geven vijfendertig minuten lang het beste van zichzelf in een getormenteerd stuk, waarbij onder andere gespeeld wordt met genderconventies: twee ballerina’s dansen samen, maar een van hen heeft duidelijk de mannelijke rol. Een eind verder in het stuk zien we een gelijkaardig concept, maar dan met twee mannelijke dansers. Ook de kostuums van Jean-Marc Puissant onderstrepen dit: enerzijds zijn er lichte hemdjes en jurkjes, anderzijds zijn er pakken, maar beiden worden zowel door dansers als danseressen gedragen. Overigens verdient ook gitarist Tom McKinney hier een dikke pluim: de moeilijke hedendaagse muziek van Britten brengt hij quasi moeiteloos, bijgestaan door het Kamerorkest Brugge onder leiding van Benjamin Pope.

Tot slot komt dan ‘Forgotten Land’, van Jirí Kylián. Zes duo’s evoceren een stormachtig onweer, en brengen een zeer energiek stuk, dat opgebouwd is uit opeenvolgende duetten en afsluit met een knap stuk met drie danseressen. Met klassiek ballet heeft dit nog weinig uitstaans, er werd zelfs niet op pointes gedanst, maar het blijft betoverend mooi. Ook de kostuums van John Macfarlane verdienen datzelfde epitheton.

Voor wie dus komaf wil maken met zijn oubollige idee over klassiek ballet, of voor wie gewoon een prachtige voorstelling wil zien, is dit zeker een aanrader. U moet wel snel beslissen: de voorstelling speelt hier enkel in Gent nog vanavond zaterdag en morgen zondag, telkens om acht uur, in de opera. Daarna moet u naar Antwerpen afzakken, wil u het stuk alsnog zien.

‘Britten Dances’ door het Koninklijk Ballet van Vlaanderen.
Nog op zaterdag 8 en zondag 9 juni om 20.00u
Vlaamse Opera, Gent.
www.balletvlaanderen.be

Zomers

Puffend kom ik thuis, van een examen en een lange wachtbeurt in de motorgarage. Slecht werkende remmen, daar spotten we niet mee.

Ik heb nog net de tijd om – het is al drie uur – een pot rijstpap naar binnen te werken, voor ik met een lege buggy het cordon wandelouders vervoeg dat zich naar de school spoedt. Daar word ik omgeven door drie verhitte kinderen, aan wie ik prompt beloof dat we thuis het kleine zwembadje zullen opzetten. Kwetterend lopen we samen naar huis, terwijl ik hun schoolverhalen aanhoor, en afkeurend het hoofd schud – zoals van me verwacht wordt –  wanneer het gedrag van een stout klasgenootje ter sprake komt.

Terwijl ik het plastieken gevaarte van het zwembadje uit de garage naar buiten zeul, kijken zij verwachtingsvol toe, onderwijl aan een ijsje likkend. Al een geluk dat ik een paar jaar geleden een elektrisch pompje kocht, want het is te warm om zelf te blazen.

Even later joelen drie uitgelaten bloterds door de tuin, roepend dat het water toch wel héél erg koud is. Waarop moeder, plichtsbewust en eigenlijk vooral medelevend, een paar emmers heet water in het badje kiepert. Een watergevecht ontstaat, en afweerschilden, ook wel gekend door de kleinste onder de naam ‘papelu’, doorstaan glansrijk de test. Dat er intussen ook ongewild een ganse waterstraal op een met pen geschreven examen terechtkomt, is bijzaak, een accident de parcours, collateral damage. Gelukkig kan mama nogal goed ontcijferen.

En zo buitelen we de zomer in. Met ijsjes, zwembadjes en examens. Deze keer gaan we er écht voor.

water1

water2

water3

water4

water5