BGGD 61
Dat het verdomde lang geleden was dat ik nog eens op een Brussels Girl Geek Dinner was geraakt. Meestal beginnen die dingen rond een uur of zes in Brussel, en daar geraak ik gewoon nooit op tijd. Deze keer was het om 19.00u in Ninove.
“Ninove? Ninove, begot?” hoor ik u denken. Ik dacht, om eerlijk te zijn, ook zoiets. Maar in Ninove ligt de Zelfbouwmarkt, en laat dat nu de plaats van gebeuren zijn. Die Zelfbouwmarkt krijgt overigens nog zijn eigen postje, geloof me. Maar nu dus nog even niet.
Kwart na zeven, aangevallen door smeltende sneeuw, draaide ik de parking op, net op tijd om nog een van de delicieuze wraps mee te grissen, en te gaan zitten.
Clo kondigde meteen de eerste van de vijf sprekers aan, Stijn Desmet van Zelfbouwmarkt zelf. Hij legde kort het concept van Zelfbouwmarkt uit, en – we zijn per slot van rekening een geek publiek – lichtte de sociale mediastrategie toe. Dat het knap in elkaar zit, trouwens, en dat het een wijze winkel is.
Daarna kreeg Hilde Francq van Box3 twintig minuten toegemeten, en van mij had dat gerust een pak langer mogen zijn. Ik stond eerst nochtans nogal sceptisch: Hilde was gekleed in shocking pink en had als onderwerp Colour trends autumn/winter 2014. Ik had me dus verwacht aan een zweverige uitleg van kleurentypes en zo. Niet dus. Ze legde uit hoe bureaus als het hare trendkleuren opstellen, aan de hand van diverse factoren. Hoe die beïnvloed worden door bepaalde externe factoren, en hoe die dan in de markt gezet worden. Met foto’s waarin je de kleurenpaletten toegepast ziet. En hoe die dan op bijvoorbeeld de catwalks verschijnen, of hoe verffabrikanten daar op inspelen. Bijzonder interessant, echt waar. En ik geef u even mee dat van dat oudroze een trend wordt. Yay. Trouwens, als je zelf wil zien wat ik bedoel: gewoon even op hun site klikken.
Daarna kreeg Stijn Heytens van Quick Step het woord. Ook hier geen pure productinformatie, maar wel een grondige uitleg over hoe zij willen inspelen op een voornamelijk vrouwelijk publiek dat online zijn (haar) keuzes maakt. Met een coole app op hun site om zelf uit te testen hoe bepaalde vloeren er zouden uitzien in jouw interieur. Ze noemen het ‘interconnected customer experience’, en ze hebben wel gelijk, ja. Alleen jammer dat de app niet prominent naar voor komt op hun website, ze zouden die beter moeten uitspelen.
Toen kwam Peter Melaerts van Damixa. Dawadde? Juist ja. Damixa is een Deens bedrijf van keukenkranen, badkamerkranen en douches en zo, en Peter kwam het even voorstellen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar was eigenlijk wel gecharmeerd door de kranen en zo. Toen ik, na de presentaties, nog even rondliep in de Zelfbouwmarkt, zag ik trouwens een doucheding waar ik meteen verzot op was, en stukken goedkoper dan wat ik diezelfde morgen uitgekozen had in de Facq. Ik heb nog even informatie gevraagd aan de badkamerspecialist die daar ook aanwezig was (service, jong, en dat op vrijdagavond rond een uur of tien), en vroeg wat het prijsverschil tussen pakweg Grohe en Damixa maakte. Die mensen verkopen allebei, dus ze hebben er geen baat bij om te liegen of marketingpraatjes te verkopen. Blijkbaar puur de naam, want Grohe zet zwaar in op marketing, reclame en beurzen, terwijl Damixa dat duidelijk niet doet. Qua kwaliteit vond hij ze sterk vergelijkbaar, en je krijgt trouwens tien jaar garantie. Tsja…
Om af te sluiten mocht een dame van Philips de nieuwe Hue serie voorstellen. Hier kan ik kort over zijn: die wil ik, en daar schrijf ik ook nog eens een aparte post over, geloof me. Zo wijs, gewoon! (Maar dus geen website in het Nederlands, helaas.)
Enfin, geslaagde avond dus, nog de excellente catering buiten beschouwing latend.
En dan moest de goodie bag nog komen. Nog nooit zo’n zwaar exemplaar gehad, en zo goed gevuld.
Ik geef even de inhoud mee:
- Een knalroze waterfilterkan van Brita
- Pimlico: een stoffen, very countryside stoffen deco hart. Mijn kuisvrouw was er zot van, en heeft het mee.
- J-line: wall clock p’tit maurice. Die komt zó hard in de nieuwe keuken!
- Souks en Sauna: ticket voor het sauna complex.
- Zone: marinade roller. Voor op de barbecue in de zomer, vermoed ik.
- De Laurier: een kweetniehoewijs goudviszeepje. Bijna zonde om te gebruiken.
- Box3: colour cards, en een funky roze stylo
- Riverdale: trendy notebook, in goud
- Souks & Sauna: een paar zwarte sauna slippers, helaas niet mijn maat dus ook voor de kuisvrouw.
- een vrij grote Moleskine van Quikstep, altijd handig
- een USBstick van Damixa, helaas zonder vermelding van size, maar hoe dan ook handig. Altijd.
Dit dus:
Nog eens bedankt aan alle sprekers, alle sponsors, Zelfbouwmarkt voor de locatie, en Ilse en Clo voor de organisatie!
Oh, en de twee intussen al weggegeven items:
365 – 20 november
Mijn dagje niet
Ik had dat gevoel eigenlijk gisteren ook al, maar vandaag werd het alleen maar erger.
Het begon al schitterend: exact een minuut na middernacht hoorden Bart en ik gehuil in de gang, gevolgd door een geluid dat ongelofelijk onmiskenbaar is, het geluid dat alleen kots op een tegelvloer maakt. Fijn.
Bart ging in de weer met emmer en dweil, ik troostte onze Wolf, waste zijn voeten, en voorzag hem van een verse pyjama. En van twee kersenpitkussentjes, want hij was aan het bibberen van ellende. Ik ben zelfs even bij hem in bed gekropen om hem op te warmen en te troosten.
(Voor Bart was het nog erger, want die kon niet slapen, stond op, en kreeg prompt een alarmtelefoon van kantoor, waarop hij in zijn kleren en auto sprong en een kijkje ging nemen.)
Om kwart na zeven was alles gelukkig oké, maar tegen half acht bleek dat niet langer zo te zijn: Wolf voelde zich eigenlijk toch allesbehalve. En dus grabbelde ik mijn spullen bijeen, terwijl Bart in zeven haasten een boterhammetje voor me smeerde, belde ik mijn ma wakker met de vraag of Wolf bij haar mocht, en reed ik dus naar Zomergem.
Normaal gezien kan ik op 35 minuten van Wondelgem naar Zomergem rijden en vervolgens naar Mariakerke, en op tijd zijn om les te geven. Helaas. Er bleek iets gebeurd te zijn op de R4, waardoor het al aanschuiven was tussen Wondelgem en de afrit van Eeklo. Ik heb me op een bepaald moment op de pechstrook geschoten en ben zo kunnen afslaan. Bon. En toen bleken er ter hoogte van Belzele werken op de N9, met de nodige vertraging. En toen ik, na het induffelen van mijn zoontje onder een dekentje op de zetel van oma, naar Mariakerke reed, bleek er veel verkeer een alternatieve route gezocht te hebben, en stond ik een dik kwartier aan te schuiven op de lokale steenweg. Fijn. Ik was dus niet een paar minuten te laat, maar bijna twintig. Blah. Ik had mijn portie stress al binnen dus.
Ik bleek ook niet de enige te zijn met filetrubbels: een collega had net verwittigd dat ze het ook niet ging halen, en dus had ik onverwacht een uur studie te geven. Ik hoorde de klas tweedes al kabaal maken van een verdieping lager, en heb ze even tot orde gebruld. Meer dan een wenkbrauw optrekken heb ik de rest van het uur niet meer moeten doen.
Tijdens mijn half uur middagtoezicht regende het pijpenstelen, en toen ik om half vier de twee kleintjes ging ophalen, hebben we de ganse school afgelopen op zoek naar Kobes nieuwe handschoenen. Die hij op dag twee al kwijt was, of wat had u gedacht. Enfin, we hebben ze gelukkig gevonden, en de ontbrekende handschoen van Merel ook.
Merel die, vijf minuten nadat we thuis waren en ik nét een kop koffie voor mezelf had gezet, onbedaarlijk begon te huilen. Bleek ze – nog maar eens – in haar broek geplast te hebben en dus in een plasje te staan. Ik heb haar zonder meer opgepakt, naar de badkamer gedragen, haar kleren uitgestroopt, en haar in de douche gedropt. En daarna haar zonder plichtplegingen een pamper aangedaan “want als je in je broek plast, Merel, dan ben je een baby, en baby’s dragen pampers. En eten geen koeken.” Waarop ze zich duidelijk amper nog een centimeter groot voelde, en met geen woord gekikt heeft over de koekjes van haar vieruurtje, die ik in haar plaats heb opgegeten bij mijn intussen koude koffie.
Blah.
UPDATE: intussen is het elf uur, en is Merel al voor de tweede keer huilend wakker geworden. Ik vermoed dat ik later op de avond nog lakens zal mogen verversen.
365 – 19 november
Oudere man
Vandaag kan ik weer vier dagen lang zeggen dat ik met een oudere man getrouwd ben. En vooral: kan hij vier dagen lang zeggen dat hij een groen blaadje in zijn bed heeft.
Was het maar waar, van dat groene blaadje…
In elk geval: gelukkige verjaardag, mijn liefste!
365 – 18 november
Ben ik nu de enige die dat een grappige woordkeuze vind?
Zalige zachte zondag
Zo heb ik mijn zondagen het liefst: zacht, stil, kabbelend, zonder stress, en voor mezelf.
Bart is om twee uur naar kantoor vertrokken om wat werk in te halen, en heeft meteen Kobe afgezet aan de scouts. Merel heb ik in bed gestoken, en in één moeite door ook Wolf. Want die ben ik rond de middag gaan halen op scoutsweekend, en die heeft daar blijkbaar zeer weinig geslapen. Ik moest eigenlijk niet echt aandringen om hem in bed te krijgen: hij weet ook wel dat hij daar gewoon beter slaapt, en dat zo’n bedje toch bijzonder lekker is als je moe bent…
En dus zit ik nu in alle rust te genieten achter mijn scherm. Buiten is het koud en guur, hier binnen is het heerlijk warm. Ik verbeter toetsen, terwijl Klara’s top 100 me af en toe doet wegdromen, en ik kleine slokjes neem van een kop hete thee.
Ik denk dat ik straks zelfs aan de examens ga beginnen, zò een ontspannen staat heb ik bereikt. Want examens, dat stel je niet zomaar even tussendoor vlugvlug op.
Hopelijk slapen ze nog even…
365 – 17 november
Zo lagen ze tv te kijken, broer en zus. Ik denk dat ze elkaar gemist hadden tijdens het scoutsweekend.
Een deur!
Nooit gedacht dat ik daar quasi euforisch kon over zijn, maarre… We hebben gewoon een voordeur!
Het is een prachtig effen zwart vlak, met dezelfde trekker als de glazen deuren binnen.
Binnenin zijn er wel kunstgrepen aan te pas gekomen: de deur kon niet open omdat onze vaste tafel in de weg stond. Ik had hen gezegd dat ze die maar los moesten zagen en paar balkjes onder zetten als pootjes (moet toch maar een paar weken meer dienst doen), maar ze waren zelfs creatiever.
Veel tafel hebben we nu niet meer om met ons vijven aan te zitten, maar we hebben – eindelijk – wel weer een werkende en intussen zelfs bereikbare voordeur. Op een bel mag je voorlopig nog niet rekenen, ne mens kan niet alles hebben.
Het algemene zicht van ons huis is intussen wel mooi, vind ik.
De tuin is dan momenteel weer iets minder:
Binnenin zijn ze trouwens ook volop bezig: de elektricien is een ganse dag komen werken met een helper, en overal liggen intussen de leidingen klaar. Er komen wel volledig nieuwe elektriciteitskasten, maar die gaat hij komen installeren op een moment dat er niemand thuis is.
EBM heeft ook niet stilgezeten: alle leidingen van de ‘sofaj’ (Turkse manier van schrijven) en alle water en afvoer liggen er, zodat er kan gechaped worden.
Beneden ziet het er momenteel zo uit:
In Kobes nieuwe kamer is het als volgt:
En in de nieuwe badkamer kan ik niet binnen voorlopig, aangezien de deuropening nog steeds netjes is afgeschermd, en de werkmannen via ladders het raam in en uit klauteren.
Maar het gaat dus wel degelijk vooruit. Hiep hoi.