Geplaatst op

Handig…

Als kind was ik altijd al mateloos gefascineerd door geknutsel, techniek en al dat soort onzin. Mijn pa was gelukkig een knutselaar van het zuiverste water, en ik mocht altijd meehelpen of op zijn minst meekijken. Ik heb niet het gevoel, eigenlijk, dat de jongens dat ook zo vaak deden, maar dat kan mijn gedacht zijn.

In elk geval ben ik hier in huis ook de knutselaar: ik heb een heel arsenaal aan alaam, en ik denk dat Bart niet eens weet wat we allemaal in huis hebben. Dat doet er eigenlijk ook niet toe, want als er iets moet gerepareerd worden, mag ik aantreden. Af en toe heb ik geen flauw idee hoe ik eraan moet beginnen, en dan zijn er gelukkig nog hulplijnen. Vroeger kon ik met de glimlach naar Jeroom bellen, maar intussen kijkt die enkel nog maar in mijn gedachten grinnikend toe hoe ik zijn gerief vermoos. Er is natuurlijk ook mijn vader, maar die zijn uitleg wil soms wel eens verwarrend werken, als ik zelf niet precies kan uitleggen wat ik nodig heb. Als ik echter heldere, duidelijke vragen stel, krijg ik heldere, duidelijke antwoorden. Maar vooral heb ik enorm veel aan zijn knutsellessen van vroeger. Ja, ik kan een cirkelzaag probleemloos bedienen, of een kolomboormachine. Ik weet hoe ik kerstboomlichtjes moet solderen, hoe ik klinken repareer, met welke tape ik de kraan moet vastzetten, hoe ik twee stukken ijzer ruwweg aan elkaar moet lassen (al moet ik daarvoor zijn laspost gaan halen), hoe ik een motorbatterij oplaad of hoe ik glas moet snijden.

Dat laatste is me eerder deze week goed van pas gekomen, toen ik een dekglas voor de gerbilkooi moest snijden. En vandaag… slaagde ik erin om tijdens het grasmaaien om te kijken naar een gillende Merel, en dus mijn kabel overhoop te rijden. Tot zover mijn grasafrijambities.

Maar ik hou er niet van wanneer mijn ambities gefnuikt worden. Ik heb me eerst een half uur zetten mokken aan mijn computer, en heb me toen met wat hulpmiddelen op de zulle gezet en de draad gerepareerd: isolatietape, stanleymes, denudeertang, en een logisch verstand, meer heb je niet nodig. En wat geduld, en een vader die dat vroeger blijkbaar ook tegenkwam, en van wie je dat dus hebt afgekeken.

Merci pa. Een huishouden runnen vraagt ook dat soort kennis, blijkbaar. Toch als ge lomp genoeg zijt om over uw kabel te rijden met de grasmachine…

Geplaatst op

Nationale jeugdfinales rugby

Ik moet het toegeven, ik had nooit gedacht dat ik zo’n moeder ging worden die ‘elk weekend’ met haar kinderen het halve land ging afrijden voor sportwedstrijden. Een soccer mom, als het ware. Nu ja, ik ben al enorm blij dat het geen voetbal is, maar rugby. Daar kan ik tenminste met plezier naar staan kijken, daar gaat mijn hart naar uit, en daar heb ik het voor over om vroeg op te staan en onder een paraplu aan de kant te staan kleumen en mijn kind aan te moedigen.

Vandaag waren we met velen, daar in Dendermonde. Maar liefst 1500 jeugdspelertjes tussen 6 en 12 speelden er de nationale finales: poulewedstrijden in de voormiddag, en dan in de namiddag op basis van die poules de wedstrijden voor de Cup, Plate en Bowl, ofte drie categorieën.

Kobes ploegje – ze hadden twee evenwaardige ploegen gemaakt bij de U8 – eindigde 12de of zo, Wolfs team streed voor de Plate, en verloor helaas de finale, waardoor ze zesde werden. Al bij al eigenlijk zeer fijne plaatsen voor onze club.

Geplaatst op

Peer mediation

Deze morgen heb ik Wolf om kwart voor negen op school afgezet. Jawel, midden in het hemelvaartweekend. Samen met een aantal andere vijfdejaars en een paar leerkrachten blijft hij er de hele dag, tot morgenmiddag zelfs. Dus ja, hij heeft een slaapmatje en een slaapzak mee ^^

Op Mariavreugde doen ze namelijk aan een schitterend initiatief: peer mediation. Een vijftiental (schat ik) vijfdes wordt opgeleid om in het zesde jaar aan conflictbemiddeling te doen tussen schoolgenootjes. Niet tussen leeftijdsgenoten, dat is maar logisch. Maar als kinderen dus in ruzie slaan en er zelf niet uit geraken, mogen ze altijd naar een van de mediatoren uit het zesde studiejaar stappen, en die gaat dan met hen samenzitten om alles uit te praten. In de meeste gevallen lukt dat prima, is een conflict snel opgelost, en hoeven de juffen of meesters zich er niet in te mengen. Want blijkbaar is er voor veel kinderen toch nog een soort barrière om er de leerkracht in te betrekken, omdat het dan aanvoelt als klikken.

De bemiddelaars mogen zich niet zelf opgeven, ze moeten verkozen worden door hun klasgenootjes, en dan mogen ze beslissen of ze dat al dan niet zien zitten. Wolf werd blijkbaar unaniem verkozen, en ik denk inderdaad ook wel dat hij daar een goeie voor zal zijn. Maar het is opvallend dat een ganse reeks van zijn vriendjes ook verkozen zijn. In elk geval heeft hij nu anderhalve dag cursus, en wordt het heel ernstig opgevat allemaal.

Om eerlijk te zijn: ik vind het prachtig. Echt waar.

Geplaatst op

Rainbow City Warriors

Een tijdje geleden werd ik gecontacteerd door de reclameregie: dat JBC een nieuwe lijn kinderkleren uitbracht, en dat ze zó overtuigd waren van het product, dat ik een stuk mocht uitkiezen voor Merel. Want ja, ze “kopen” daarmee misschien wel aandacht in een blog, maar lang niet mijn mening. Als het niet goed is, dan schrijf ik dat ook wel. Of schrijf ik gewoon niks, dat ook.

Enfin, na enige misverstanden had ik hier dus een supergrappig licht kleedje in handen, uit de nieuwe lijn Rainbow City Warriors. Het is 98% biokatoen, en 2% elasthan, en ze beweerden dat het supergemakkelijk wast. Ons Merel kennende is dat ook wel nodig, ja. Merel was in elk geval al bijzonder enthousiast: een nieuw kleedje, en dan nog vol lachende stukjes watermeloen!

Het kleedje heeft inderdaad het einde van de dag niet gehaald. “Ha ja, mama, er was lasagne, en die viel zo van mijn vork, en ik kon dat dan niet pakken, en jah…”

Maar ik moet toegeven, ik heb het zonder plichtplegingen in de was gekegeld, aan de draad gehangen, en het was vlek- en rimpelloos, dus strijken is niet nodig. ’t Is dat ze meer dan kleren genoeg heeft, en dat dit zowat het enige kleedje in de lijn is, of ik ging inderdaad wel eens kijken naar de rest van de collectie. Want ze is supervrolijk, en wat ze beweren, klopt: het is voor kleine straatboefjes, die graag ravotten en waarbij het dus niet erg is dat de kleren vuil worden.

Mja. Ze mogen me nog zo van die kleedjes sturen. En het is eigenlijk nog wel jammer – en die commentaar had ik ook al via Facebook gekregen – dat de lijn niet doorgetrokken wordt voor grotere kinderen en volwassenen. Want ik ken er een hoop die dit ook zelf met plezier zouden dragen!