Wat een dag…
Eigenlijk heb ik tegenwoordig bijna alleen nog fijne dagen. Toegegeven, er loopt hier en daar al eens mis, maar de algemene teneur is toch die van vrolijkheid, contentement en geluk. En daar, daar wil ik voor tekenen.
Neem nu vandaag. Het begon niet allemaal met rozengeur en maneschijn: Merel begon bij het aankleden prompt te huilen. Na lang proberen om de reden te achterhalen, kwam het er eindelijk uit: ze was bang voor Sinterklaas. Zucht.
Maar ik liep mee met de kinderen naar school, en wachtte de Sint op met mijn fototoestel. Tegen dan was Merel al lang gekalmeerd, en stond ze vrolijk naast Lieze te zwaaien.
In de voormiddag heb ik zitten verbeteren, en was ik eigenlijk best wel in mijn nopjes met de resultaten van de Latijnolympiade.
Tegen half één had ik met ons ma afgesproken in de Volta, om te lunchen. We moeten dat vaker doen, het is niet alsof er ons nog jaren resten. We hebben er geaperitiefd, heerlijk gegeten, tranen gelachen – letterlijk, mijn ma is bij momenten een kieken – en zalig gekletst.
Om te demonstreren wat een kieken ze eigenlijk is (jawel, ma, dus toch online):
Maar het dessert – en ook de rest – was echt wel lekker.
Omdat het buiten prachtig weer was, hebben we nog even een wandelingetje gemaakt doorheen het park van de Groene Vallei, waar we geen van beiden al geweest waren. Lang was het niet, maar het deed wel deugd. En toen moest ik richting huis, want de kinderen gingen stilaan thuis komen.
Ik verbeterde nog even, zorgde dat Kobe naar de rugbytraining geraakte, en reed met Wolf naar de kinesist. Zijn enkel is nog steeds niet in orde, en de dokter schreef kinesie voor, in de hoop dat er dan eindelijk wél verbetering optreedt. Maar bon, we kwamen naar huis, aten snel een boterham, en reden uiteindelijk door – veel later dan gepland – naar De Schorre in Boom.
Daar was namelijk Putteke Winter aan de gang, waar een maat van mij vier keer optreedt met zijn groep. Het optreden van zeven en acht uur gingen we uiteraard voorbij laten gaan, maar, dacht ik, dat van negen uur moeten we perfect kunnen halen. GPS zei half negen in Boom, dus geen probleem om op tijd te zijn voor dat ‘kleine, fijne vuurfestivalletje’, zo had Linus het omschreven. Ja santé mijn ratse!
Blijkbaar was er tien keer meer volk dan vorig jaar, de organisatie was zelf overrompeld. De parking van het provinciale domein stond uiteraard vol, maar op ongeveer een kilometer afstand was er een gigantische wei voorzien als parking, en ook die stond quasi vol. Serieus zeg. Bon, een kwartier later stonden we aan de ingang, en toen bleek dat we toch wel twintig minuten moesten aanschuiven om binnen te kunnen. Twee euro is niks als toegang, maar je moest wel aan die kassa zien te geraken. Tien over negen konden Wolf en ik eindelijk beginnen stappen langs de vuurkorven, de verlichting, de fakkels en dat soort dingen. En kregen we als omschrijving: “het podium op den berg, naast het frietkot”. Juist ja. Maar dat bleek verrassend gekend te zijn, alleen zo nogal een beetje de andere kant van het terrein. Een en ander resulteerde in het feit dat we pas om twintig over negen aan het podium stonden, en nog net de laatste twee nummers hoorden. Tsja. Maar de kamerbrede glimlach van Linus, toen hij ons zag staan, maakte het wel waard, ja.
Tot zover dus de plannen om om negen uur het optreden te zien, en daarna op verkenning te gaan. Iets drinken zat er ook niet in: 40 min. aanschuiven voor de bonnetjes, een half uur voor het drinken zelf (vrienden van ons bleven meer dan een uur weg, gene zever). Maar ik kende er een ganse hoop volk, ik kende Linus, en het half uurtje tot aan het optreden van tien uur was bijzonder snel voorbij. En Wolf, die ging intussen een wafel halen, en keek naar een vuurkunstenaar.
Het optreden zelf werd zeker gesmaakt, en de bandleden vonden het blijkbaar wel fijn dat zowel Wolf als ik bepaalde stukken konden meezingen.
Maar het werd wel koud, en laat, en we zijn dan ook vrij snel na het optreden doorgegaan: het was per slot van rekening nog een half uurtje stappen. Niet ideaal, trouwens, voor Wolfs enkel. Al bij al was het na twaalven tegen dat we thuis waren. Mja. Moet ook eens kunnen, zeker?
Nog meer vriendschap
Zoals ik eergisteren al zei, zijn de examens voor mij hét moment bij uitstek om sociaal te doen. Een vaste afspraak is dan ook die met Gwen: elke examenperiode gaan we samen lunchen, in december voor mijn verjaardag, in juni voor de hare.
Eerst zouden we gaan ontbijten, maar zij werd gisteren plots opgeroepen om vandaag toezicht te gaan doen bij een examen. Tsja. Maar tegen een uur of elf bleek ze klaar te zijn, en konden we eigenlijk nog gaan lunchen. Tegen twaalven zaten we samen in de Fou d’O, aan de bar, genoeglijk te kletsen. Het blijft na al die jaren heerlijk om een dergelijke vriendin te hebben: we kennen elkaar intussen meer dan 25 jaar, kennen elkaar vooral ook door en door, zijn altijd goeie vrienden gebleven, en hebben dus geen geheimen voor elkaar. Of, zoals zij zei, we kunnen volledig onszelf zijn bij elkaar, en dat doet deugd. We hoeven eigenlijk ook niks uit te leggen aan elkaar: we hebben dezelfde job, kennen ook elkaars mannen bijzonder goed, we hebben elkaars kinderen zien opgroeien, kennen de ouders, grootouders, achtergronden, vrienden, kennissen, kleine kantjes, onnozeliteiten…
En dus genoten we van een alcoholvrij aperitief, de dagschotel, dronken nog een koffie, respectievelijk thee, taterden honderduit – tot toch wel groot jolijt van de barman die niet zo heel stiekem meeluisterde – deden van vakcoördinatie, en hadden een fantastische lunch.
En keerden daarna allebei terug naar het kroost en de verbeteringen. Dat ook. BFFs, het zal wel zijn dat!
Sociaal en al
Eigenlijk zijn de examens, behalve hopeloos saai tijdens de toezichten en het verbeteren, ook vooral uitstekend voor mijn sociaal leven. In een normale week heb ik amper 50 minuten middagpauze, die de facto doorgaans maar 40 minuten zijn, tegen dat iedereen uit de klas is en zo. Veel te kort om ergens te gaan eten, natuurlijk.
Maar in de examens? Tsja, dan heb ik gedaan om 12.05u, of moet ik zelfs helemaal niet naar school en mag ik thuis verbeteren. En dan spreek ik al eens graag af met vrienden om te lunchen. Natuurlijk verspeel ik daar tijd mee, maar die haal ik dan wel ’s avonds of in het weekend in. Mijn vrienden weten dat intussen, en contacteren me vaak zelf al om eens af te spreken.
Zo ging ik vandaag iets eten met Xavier, die ik toch ook al meer dan vijftien jaar ken. Sinds hij verhuisd is naar Niel, moeten we grondiger afspreken dan vroeger, maar dat heeft zo zijn voordelen. We aten iets, deden nog wat boodschappen in de stad, en verzeilden in de Barazza voor koffie. En eigenlijk geniet ik telkens immens hard van de gesprekken met hem: hij is brutally honest, we kennen elkaar zodanig goed dat we absoluut geen blad voor de mond hoeven te nemen of zelfs maar moeten nadenken hoe we iets verwoorden, en dat doet deugd. Ik mag zijn wie ik ben, en de dingen zeggen zoals ik denk, en dat geldt voor hem ook. En dan worden dan vaak van die diepe, maar wel keiharde gesprekken, met af en toe een lachsalvo ertussen.
Twee cynici samen, het heeft wel wat. Geen idee wat precies, maar ik vermoed dat het toch wel in de buurt van vriendschap komt. Toch wel.
Wat een verjaardag!
Ik moet zeggen, dit is mijn meest memorabele verjaardag geweest in tijden! Wij zijn hier niet zo verjaardagig aangelegd, om eerlijk te zijn. Maar als je verjaart op een larpweekend met meer dan 100 man, waarvan je er toch wel een aantal tot je vrienden rekent, dan is het sowieso iets speciaals.
Mijn rol lag me fantastisch, ik heb heerlijk gespeeld met mijn twee broertjes en er toch wel een vriend aan overgehouden, en we zijn – hoe kan het anders – geëindigd in de herberg. Ik drink normaal gezien geen alcohol, omdat ik er absoluut geen behoefte aan heb, en omdat ik er sinds een aantal jaar ook fysiek niet meer tegen kan – lees: na een uur, zelfs van één slok wijn, ongelofelijk misselijk, krampen, overgeven. Ondertussen heb ik wel al gemerkt dat er twee soorten zijn waar ik blijkbaar wél nog tegenkan, zijnde mede (honingwijn) en wodka. Drie keer raden wat er gisterenavond, of beter deze morgen, in overvloed aanwezig was. Er zijn verschillende larpers die zelf hun eigen mede maken en verkopen op de weekends, en ik heb dus getrakteerd op appel-kaneelmede en kersenmede, en die ging er vlot door. Maar ik vrees dat ik er zelf toch wel een halve fles van binnen had, en daarnaast nog een kwart fles wodka. Ik, die nooit drink en dus ook totaal geen tolerantie heb. Tot mijn bijzonder grote verbazing had ik er totaal geen last van – toegegeven, er zijn behoorlijk wat uren overheen gegaan, maar toch – en de volgende dag ook absoluut geen katerig gevoel, wel integendeel. Ik heb gigantisch gelachen, een heerlijke professionele schoudermassage gekregen – er zit echt alle mogelijke volk in de larpwereld – en ook nog twee flessen mede als cadeautje: granaatappel en aardbei-speculoos. Die laatste was een ongelukje, maar blijkt heel lekker te zijn. Uiteindelijk hebben we om half zes beslist om te gaan slapen: we konden gerust nog even doorgaan, maar dat zou onverantwoord geweest zijn omdat we tegen tien uur er alweer moesten staan.
Enfin, deze morgen is er dan nog stevig geroleplayed en gevochten, toen kwam de opkuis, en dan de rit naar huis.
Hier heb ik dan een lange, lange hete douche genomen, kreeg ik heerlijk eten voorgeschoteld door mijn liefste, waren er cadeautjes, en toen waren er nog toetsen. Zucht. Ik had ze voor het weekend gewoon niet meer verbeterd gekregen, en dus moet het nu, want de deadline ligt straks, tien voor twaalf. Ik denk dat ik ergens ne keer stekskes ga zoeken om mijn ogen open te houden.
Lena-Mare
Gisteren was het Barts verjaardag, vandaag was het die van Lena-Mare, Gwens dochtertje dat tien dagen jonger is dan Merel.
Aangezien Lena-Mare een tijdje geleden plots aan tafel verzucht had: “Mama, ik mis Merel”, had Gwen ons ook uitgenodigd om gisteren, samen met de grootouders, een stukje taart te eten. Merel zag dat eerst niet zitten toen ik het haar dit weekend vertelde – ze heeft dat asociale trekje van mij – maar vandaag konden we niet snel genoeg vertrekken naar Sint-Amandsberg. We gooiden Kobe af op de muziekles, en reden door. Wolf verdween meteen met Ernest, en Merel en Lena-Mare stonden zowaar rond elkaar te dansen van contentement. En toen moest er dringend getekend en gespeeld worden, zoveel was duidelijk.
We aten een stukje bijzonder fijne taart, en ik moest helaas alweer weg met Wolf: Ernest moest sowieso toch studeren, en ik moest om half vijf Kobe alweer ophalen in Evergem.
Merel en Leentje keken me met grote ogen aan: moest Merel écht al weg? Echt? Maar Gwens ouders, die in Lembeke wonen, moeten quasi voorbij ons deur passeren, en die hebben Merel dan rond een uur of zes afgezet, moegespeeld, maar blijkbaar wel heel blij.
Zo van die kleine feestjes bij goeie vrienden, dat zijn zo van die dingen die het leven echt wel fijn maken. Bedankt, Gwen!
Pizza’s en gezelligheid
Al maanden probeerden we af te spreken, de vriendinnen van het middelbaar en ik, maar eerst was de ene op vakantie, dan de andere, en ga zo maar door. Deze week leek perfect uit te komen: Kims man zit in India, en dus was het ideaal voor haar om met ons te gaan eten. Eindelijk.
Ik pikte de dames op rond half een, en we twijfelden nog even of we niet te voet zouden gaan. Het feit dat de hemel aan de ene kant hemelsblauw was, maar aan de andere kant donkergrijs, deed ons toch maar de auto nemen. Die stond toch voor de deur, dus waarom niet? Wij naar pizzeria da Toto, aan de Albertlaan, daar waar vroeger de cocktailbar Old Fashioned zat: Kim vond het een aanrader, en wij konden haar geen ongelijk geven. Voor het terras was het toch wel te koud, maar binnen was het gezellig, en de bediening vrolijk Italiaans. Nathalie en ik namen pizza, Kim ging voor de lasagne, en alles kwam eigenlijk behoorlijk snel op tafel. Alleen jammer, eigenlijk, dat pizza altijd zo snel koud wordt. Dat vind ik net zo handig aan afhaalpizza: je kan een stuk nemen en de rest in de isolerende doos laten zitten. Maar bon, afgezien daarvan was de pizza echt wel lekker: knapperig, vers, ruim bestrooid met groenten, niet te veel olie, en in het begin ook vingersbrandend heet.
We hadden met opzet geen voorgerecht genomen om ons toch maar een dessert te kunnen permitteren, en ook daar hadden we precies geen foute keuze gemaakt. Kims sabayon was overheerlijk, en de stukken tiramisu die Nathalie en ik kregen, waren er om u tegen te zeggen.
Koffie hebben we daar niet meer genomen, het was intussen welletjes voor Kim. En de rekening herinner ik me niet echt meer, maar ik geloof dat ik voor de pizza, het dessert en een half litertje water iets boven de twintig euro zat. Dik in orde.
Pizzeria da Toto
Handbalstraat 1A9000 Gent
365 – 22 september 2015 – heel eventjes gehandicapt
Vakantie…
De dag begon min of meer zoals die van gisteren, met dit verschil dat ik, toen ik de boekentasjes van de kleintjes nam, ook Wolfs brooddoos nog op de keukentafel zag staan. Zucht. Ik heb Merel en Kobe dus afgezet, en ben doorgereden naar de Blaarmeersen, waar ik na een ochtendwandelingetje over de terreinen tussen meer dan 100 voetballertjes Wolf eindelijk kon lokaliseren en hem zijn brooddoos in handen kon steken.
Ik heb daarna bijzonder op ’t gemakske koffie gedronken met de kuisvrouw, ben haar wat bijgesprongen links en rechts, boodschappen gedaan, en tegen twaalf uur stond hier dan weer een vriendin. Ik moet ervan profiteren, van die vrije dagen zonder kinderen ^^ We hebben gekletst, heerlijk gegeten, en nog meer gekletst bij een grote kop koffie, en toen was het plots alweer kwart voor vier en moest ik de kinderen ophalen.
Die dagen gaan gewoon te snel, zeg. Maar nadat drie vermoeide kinderen zich in de zetel hadden geïnstalleerd, ben ik wel nog boodschappen gaan doen, en meteen ook richting Brico gereden om de nodige zaken voor mijn projectje de komende dagen. Maar daarover morgen dus meer.
Vrij
Deze morgen werd Wolf om kwart over acht opgehaald door de mama van zijn beste vriend, om samen met de nummer drie van het trio naar zijn sportkamp te gaan. Tegen half negen kropen de twee andere kinderen in de auto, en zette ik hen af bij IdeeKids aan de Coupure. En toen? Toen had ik gewoon tijd voor mezelf.
Ik ben met een bloemetje naar school gereden om er de nieuwe adjunct-directeur te verwelkomen, die toevallig ook mijn aangetrouwde nicht is, en die ik dus heel goed ken. Meteen kreeg ik ook mijn nieuwe lesrooster, en ik zie het echt wel weer zitten. Aansluitend deed ik boodschappen, en nog wat later kwam een goeie vriend langs, die vorig jaar is verhuisd en die ik dus lang niet gezien had. We hebben fantastisch zitten kletsen, lekker gegeten, en nog meer gepraat. Het deed echt wel deugd, een gesprek met een volwassene, zonder kinderen in de buurt.
Tegen vieren stond ik alweer aan het dagkamp, en kreeg ik twee vrolijke kinderen mee naar huis. Wolf werd tegen half vijf afgezet, en was duidelijk moe, maar wel tevreden. Maar het was duidelijk uit met de rust: vragen langs alle kanten, verhalen die moesten verteld worden, en vanaf vijf uur de tv die aanging.
Tsja.
Maar die paar uur rust nemen ze me alvast niet meer af :-p