Center Parcs dag drie, met zijn tienen.
Dat het een stevig dagje was, vandaag. Onze echtgenoten gingen al in de voormiddag aanzetten – Bart had zijn agenda leeg gekregen – om hier tegen de middag te zijn. Het plan was twaalf uur, maar dat liep wel even uit. Ook onze ochtend was heel erg traag gestart, zodat we alweer pas tegen half elf vertrokken, brood insloegen, en uiteindelijk kwart over elf aan de manège waren, op meer dan een half uur stappen, en het was al verdomde heet!
Het plan was dat Merel en Lena-Mare elk een half uurtje op een pony gingen rijden, en dat we dan zorgden dat we tegen twaalf uur terug in ons huisje gingen zijn. Nu, we hadden dus een en ander verkeerd ingeschat. Blijkbaar kan er wel pony gereden worden tussen elf en twaalf, maar dan echt startend om elf uur, of nog om half twaalf. We gingen dus nooit op tijd aan ons huisje terug zijn. Bleek nu ook dat beide kleintjes helemaal geen zin meer hadden om op een pony te zitten, maar Kobe en Elly wel. En dat er per rijdend kind een volwassene een half uur moest meestappen. Juist ja. Na een hoop palaver kwamen we tot een besluit: Gwen ging met de jongsten en de oudsten al terug naar het huisje gaan, en ik ging Kobe en Elly elk een kwartier laten rijden. Ik heb dus een half uur stevig doorgestapt met eerst een glunderende Kobe, en daarna een glunderende Elly. Het was heet, stoffig, maar gelukkig wel in een bosje. Oef.
We besloten met een drankje, en stapten toen een half uur terug naar ons huisje. Amai mijn enkel… Daar bleken trouwens de kleine meisjes elk een huurfietsje gekregen te hebben, want ook zij waren te moe om nog heelhuids thuis te geraken.
Enfin, tegen dan kwamen ook de heren toe, en kon er gegeten worden. We bleven nog eventjes rustig zitten na het eten, en gingen toen zwemmen. Ha ja, nu iedereen er nog eens tegelijk was… Al bleef Gwen wel in het huisje om alles op te ruimen, zodat ze na het eten konden vertrekken.
Na het zwemmen gingen we buiten op het terras zitten aan het Sports Center, waar Gwen ons opwachtte, en genoten van ons drinken. Tot het plots stevig begon te onweren, en we met onze cocktail binnen moesten vluchten. De bui was gelukkig snel over, en we wandelden dan maar op ’t gemakje terug naar huis. Merel had zich in het zwembad enorm goed geamuseerd, maar was compleet, maar dan ook compleet plat gevallen zodra we buiten kwamen. Ze voelde zich niet lekker, had buikpijn, en had naar eigen zeggen te veel water binnen gekregen. Ze wilde dan ook niks eten of drinken, en zat de hele tijd op mijn schoot of zelfs als een baby genesteld in mijn armen.
Ze is nog half naar het huisje gewandeld, half op het fietsje, half in mijn nek, en zodra we thuis kwamen, is ze op haar bed gaan liggen. Nog geen vijf minuten later sliep ze, in haar kleren, zonder eten.
We hadden nochtans fijn eten voorzien: een steengrill, en in Nederland is die altijd behoorlijk uitgebreid: vijf soorten vlees, kruidenboter, looksaus, cocktailsaus, aardappelsla met rundsvlees, sla, vijf soorten groenten in overvloed om te bakken, een half stokbrood per persoon, en daarna nog pudding en pralines. Voor de kinderen was er een typische kinderbox, met een speelgoedje, een kleurplaat, kleurtjes, een sapje, ook dus hetzelfde vlees en groenten, en een kinderei als dessert. 115 euro voor 5 volwasssenen, 4 kinderen (ik had eentje minder gerekend). Het vlees was op, maar van de rest was er nog massa’s over.
Enfin, tegen negen uur zijn de Meexjes naar huis vertrokken, en was het plots een pak stiller in het huisje. En ruimer, dat ook ^^
Center Parcs, dag twee
Het was een heel rustige morgen, om te beginnen. We sliepen lang, na alle muggenperikelen van gisterenavond. Man, nog zelden zoveel muggen samen gezien, om eerlijk te zijn! We ontbeten buiten, en genoten daarvan.
Pas tegen half elf waren we allemaal toonbaar genoeg en dat soort onzin, om richting het “centrum” te stappen. Ons huisje lag zowat het verste van allemaal, en het was toch al gauw twintig minuten stappen tot ginder. We kochten brood, wandelden verder, lieten de kinderen foto’s nemen, bekeken de biggetjes.
We liepen verder, en gingen de “Jungle Dome” binnen. Dat mag je gerust letterlijk nemen: binnenin was de atmosfeer van een tropisch woud gerecreëerd, met lianen, hoge temperatuur en luchtvochtigheid, papegaaien, flamingo’s, hangbruggen, wetenschappelijke uitleg over de verschillende flora en fauna, en uiteraard ook een terras.
We keerden terug, aten croque monsieurs, en hielden een halve siësta, als in: we ruimden de boel op, maakten plannen, en zaten toch wel het volle kwartier met ons tweetjes buiten, wat later door de jongens ’twee uur’ werd genoemd. Juist ja.
Maar kom, tegen half vijf stonden we opnieuw aan het meer voor een pedalotochtje in een zwaan. Dat hadden we de kinderen beloofd, vandaar.
Aansluitend gingen we afkoelen in de Grand Café met een cocktail en een ijsje, voor Ernest zijn 12de adoptiedag ^^
En toen, toen was het tijd voor nog een zwemmeke. Het mocht vrij laat worden, want we moesten toch maar boterhammen eten. Ik nam zelfs even mijn fototoestel mee naar binnen.
Bon, we aten, staken de kleintjes in bed, en ik ging nog een avondwandelingetje maken met Wolf en Ernest om nog wat Pokémon te vangen. Tsja…
366 – 19 juli 2016 – schol
Heijderbos
Gwen en ik hadden het al even gezegd: we gingen er met zijn allen een paar dagen op uit, zonder de echtgenoten, want die hadden toch geen tijd. Een huisje of zoiets dus voor negen mensen, aan het strand, of in de bossen, het maakte niet veel uit. Na een hoop gezoek kwamen we alsnog uit bij Center Parcs, en dan voor acht personen, want Leander is bijna 17 en volop aan het werken op de Gentse Feesten, en die had dus geen zin en tijd om mee te gaan. Zoals Merel opmerkte: “Kijk mama, iedereen heeft een vriendje mee! Ik heb Lena-Mare (ze schelen tien dagen), Kobe heeft Elly (een jaar jonger), Wolf heeft Ernest (een jaar ouder en ook rugbyspeler) en jij hebt Gwen!” Dat was dus uiteraard de bedoeling. Maar Gwen kon niet de hele week, want Leander vertrok vrijdagmorgen in alle vroegte op kamp, en ze wilde dus graag woensdagavond thuis zijn voor alle was en andere praktische besognes.
Enfin, ik boekte, en we spraken af dat we samen gingen rijden in de ‘bus’, hun camionette met acht zitplaatsen. Bart en Erik zouden dan woensdag achter komen, en ’s avonds zouden zij dan naar huis rijden, en Bart zou nog blijven tot vrijdag.
Om elf uur stonden we netjes gepakt en gezakt klaar, tegen half twaalf draaide een grote auto onze straat in, en nog een kwartiertje later zat de koffer ei-, maar eivol.
Ik kroop achter het stuur, en we tuften vrolijk richting Nederland. Rond Turnhout begon iedereen wel honger te krijgen, en Gwen kreeg het lumineuze idee om even van de autostrade af te gaan, en in Kasterlee op hun favoriete plekje te gaan eten. Het weer was zalig, de kinderen speelden, en wij kletsten.
Pas tegen drieën reden we verder naar de buurt van Nijmegen, en verzeilden we blijkbaar vooral op gewestwegen, ipv. de autostrade. Ach ja. Tegen half vijf waren we in het huisje, om half zes lagen we in het water, en tegen zeven uur waren we terug en maakte ik avondeten.
We waren allemaal hondemoe, en het was al lang voorbij de kleintjes hun bedtijd, maar bon, ik denk dat het een fijne eerste dag was, zij het uitputtend.
Lorre
Er zijn zo van die mensen die je tegen het lijf loopt, en met wie het meteen klikt. Lorre is er zo eentje: een rollenspeler die ik ken vanop Omen, die graag zingt, heel erg vlot ter tale is, een dikke boon heeft voor het Latijn, en fantastische woordspelletjes kan verzinnen rond vier uur ’s nachts in een herberg als het gaat over tuingereedschap. Innuendo, iemand?
Enfin, we bleven contact houden, en vandaag – zijn man zat toch op Werchter, ’t is niet dat hij veel te doen had – kwam hij een middagje langs om samen te kletsen, koffie en zelfgebrouwen mede te drinken, en te zingen, dat ook wel. Ik ben van plan om mee te gaan doen met de Omenband, een gelegenheidsfolkgroepje waarin ik dan kan zingen en vioolspelen. Of gitaar. Of blokfluit. Of zoiets.
Lorre zit dus in die Omenband, en we hebben effectief gezongen vandaag. Wel handig, iemand die toch iets van noten kan lezen, maar vooral ook stemvast genoeg is om een duet te kunnen zingen zonder van zijn melk te geraken. En wat ook fantastisch is: die je zangtechnische tips kan geven, en die die dan meteen ook opvolgt, waardoor hij hoorbaar beter zingt. Fijn fijn fijn.
Hij is dan maar meteen ook gebleven voor het avondeten, en pas rond een uur of negen naar huis gegaan, nadat ik nog een paar dingen had laten horen en we nog wat muziek opzochten. Fijne mens, voorwaar. Hopelijk ook het begin van een mooie vriendschap.
Eerste vakantiedag
Voilà, de eerste zit er ook alweer op, en ’t was een goed gevulde, maar toch eentje zonder stress.
We sliepen uit, ik ging naar de kinesist en aansluitend boodschappen doen, er werd gekookt, nog wat ‘schermen’, en ik repte me met Wolf en Merel naar de autokeuring, nu er maar een paar auto’s stonden. Kobe zat intussen op een verjaardagsfeestje. Bij het terugkomen waren er Belgische donuts, waarvoor ik een welgemeende bedankt kreeg.
En toen, toen begonnen we aan het vakantieproject voor dit jaar, “een kast per dag”, en werd op een half uur tijd Merels kast getransformeerd van de linkse versie naar de rechtse:
En ’s avonds, toen reed ik nog naar een gezellige verjaardagsdrink van Gwen. Bart haalde het niet, die zat veel te lang in een vergadering, en zag het daarna gewoon niet meer zitten. En uiteraard was er daar ook taart én voetbal.
Nog eens gelukkige verjaardag, Gwen!
Van Chinees, choco en chique taartjes
Of hoe vat je een middagje Max samen?
In de voormiddag had ik deliberaties, en ik moest maar langskomen wanneer ik klaar was. Max woont op een paar straten van de school en had toevallig een dagje vrij, ideaal dus.
We geraakten meteen aan de klets, bestelden een Chinese rijsttafel voor twee waar ze met gemak nog een keertje van kunnen eten, en kletsten intussen verder. Want kletsen, dat kunnen Max en ik allebei als de beste. Tekenen daarentegen, dat is vooral zijn ding. Wat ik niet wist, is dat hij blijkbaar ook een meester is in het zelf maken van choco. Ik kreeg namelijk een pot in handen gestopt, en zei daar geen nee tegen. Ik laat u nog wel weten of hij smaakt. EDIT: de choco is fantastisch, maar voor mij mocht hij nog donkerder zijn. De calorieën moet je er wel bij pakken, vrees ik.
In de loop van de middag kwamen vrouw- en kleine-zoonlief thuis, en mevrouw werd prompt weer de deur uit gestuurd, op jacht naar taartjes. Max had het in zijn hoofd gestoken dat er taartjes moesten zijn bij de koffie, en man, ook daar zei ik geen nee tegen, want de merengue was schitterend!
Intussen kwam ook de oudste zoon thuis, praatten we nog even, en installeerden een legale kopie van Paint Shop Pro op mijn PC. Ik kan niet zeggen hoe gelukkig ik daarmee ben! Niet dat ik het veel ga gebruiken, wellicht, maar als ik dan al eens aan een foto of een logo wil prutsen, kan ik het tenminste zelf.
Mijn middag Max was er dus vooral eentje van genieten en profiteren: middagmaal, taartjes én fijne software. Maar vooral: bijzonder fijn gezelschap, en dat maakt het einde van het schooljaar opeens weer een pak draaglijker.
Merci, Max!
366 – 19 juni 2016 – 45 rozen
Verjaardagsontbijtje in Gent
Nee, uiteraard niet mijn verjaardag, wel die van Gwen. Voor mijn verjaardag waren we gaan lunchen, nu kregen we dat niet ingepland, en zijn we dan maar gaan ontbijten in ’t stad. Vorig jaar deden we dat in Clouds in my Coffee, dit jaar had ik eens rondgevraagd voor advies en werd het Alice, in het vroegere Coeur d’Artichaud. Helaas, het kader is misschien wel heel mooi en de ligging tegenover ’t Pand ideaal, het ontbijt op zich was heel gewoontjes. Simpele koffiekoeken, een glas geperst fruitsap, standaard pistolets van bij de bakker, en American pancakes die Gwen de uitspraak ontlokten dat wij dat eigenlijk gewoon allebei veel beter konden maken.
Enfin, wij de fiets op, samen naar de Think Twice, dan langs de Kouter naar de Cos, en dan iets gaan drinken in de Amfora aan de Mageleinstraat. Intussen was het tegen twaalven, en ging zij naar huis. Ik passeerde langs de Cora Kemperman maar die bleek uitzonderlijk dicht – hmpf – en dus ging ik nog dingen halen in de Ava, de Hema en het Kruidvat, en genoot ik van het zalige weer om te fietsen en wat foto’s te maken.
