Geplaatst op

Herstelcertificaat = bullshit

Hmpf.

Loop ik al vlotjes anderhalve week op school te verkondigen dat ik zowat de veiligste mens ben die er is, want driedubbel gevaccineerd én hersteld, twee maand geleden;

krijg ik gisterenavond behoorlijke koppijn en vooral ook keelpijn, waardoor ik slecht geslapen heb, en ik me deze morgen ook behoorlijk mottig voelde;

passeer ik deze namiddag voor alle zekerheid – een vriendinnetje van Merel had begin december corona en testte gisteren opnieuw positief – samen met Wolf langs de apotheker voor een antigeentest;

ben ik toch wel opnieuw positief zeker!! En ja, ook wel ziek deze keer: geen koorts, maar een gigantische snotvalling, keelpijn, hoofdpijn en een algemeen grieperig gevoel, veel meer dan de eerste keer. Fijn zo.

Mijn excuses dus aan iedereen tegen wie ik gezegd heb dat ik absoluut geen virus kon overdragen. Mijn herstelcertificaat is overigens nog geldig tot 16 mei 2022, scanbaar en al, want covid safe, natuurlijk.

Allez hup, dus weer een week afstandsonderwijs van thuis uit – als ik me beter voel tenminste – en netjes in mijn kot blijven. En nu maar hopen dat Kobe en ik de rest van ons huis niet besmetten. Die mogen overigens allemaal gewoon naar school/werk blijven gaan: Bart is driedubbel gevaccineerd, Merel is hersteld en Wolf is dubbel gevaccineerd én heeft negatieve zelftests. Alsof dat blijkbaar allemaal ene moer uitmaakt, zo blijkt.

Tsja…

Geplaatst op

Containerparkkafka

We moesten al een tijdje dringend naar het containerpark. Je kent dat wel: opgestapelde rommel die zich maar blijft uitbreiden.

Bon, vandaag hadden we toch niet zo veel beters te doen, dus laadden Wolf, Kobe en Merel de auto vol, en Kobe reed met me mee richting de Gaardeniersstraat. In vogelvlucht ligt dat containerpark op een goeie kilometer, denk ik, maar de ingang is net iets moeilijker te bereiken voor ons. Goed, we hoeven zelfs niet aan te schuiven, chanceke. Alleen… wordt mijn Ivagokaart geweigerd. Ik stap dus uit – en veroorzaak een kleine file – en zoek een medewerker, in de intussen gietende regen. “Ha ja madammeke, ge zijt verhuisd zeker?” “Euh nee?” Hmm. Bleek dat de lezer mijn kaart niet meer aanvaardde. Nu, ik moet wel toegeven dat ze in een snikhete auto had gelegen en dus een beetje gekromd was, maar dan nog.

Hmpf.

Er is gelukkig een ‘afrijstrook’, want nee, ik mocht het containerpark niet binnen, klantnummer of niet, volle auto of niet. Vanuit de auto belde ik naar Ivago, en die wisten me te zeggen dat ik een nieuwe kaart kon ophalen in de Proeftuinstraat. De andere kant van Gent, tegen Zwijnaarde, weetuwel? Een klein half uurtje rijden. Soit, Kobe protesteerde nog niet te erg – die doet toch niks anders dan gamen – en wij reden dan maar naar de Proeftuinstraat. De kaart was snel vervangen, maar het ging wel twintig minuten duren voor ze effectief geactiveerd ging zijn en we het containerpark op konden.

Tsja. We hadden de keuze tussen 20 minuten wachten in de auto, of even naar de Albert Heijn wat verderop, om er rare Nederlandse dingen te gaan kopen, zoals roze koeken en rare hagelslag en drop en zo. Die keuze was snel gemaakt, zeker met zo’n vreetmonster in de auto.

Een goed half uur later reden we probleemloos het containerpark op, haalde Kobe alles vakkundig uit de auto, en twee uur nadat we aangezet waren, waren we uiteindelijk weer thuis. Een hoop rommel armer, een hoop boodschappen én een nieuwe Ivagokaart rijker. Maar die gaan we deze keer níet meer in de auto laten liggen, zeker weten.

Geplaatst op

50

Nee, ik vind het absoluut geen fijn getal, die 50. Ik voel me oud, versleten, moe en overbodig. Om nog te zwijgen van dik en lelijk.

Een verjaardag in quarantaine maakte het er niet beter op: ik mocht niet eens mijn kot uit, en door gans het gedoe met al die sneltesten en corona en alles was ook de rest van het gezin niet bepaald in feeststemming.

Er was geen ontbijt, geen slingers, geen kaartjes, geen cadeautjes… Er was geeneens een kroon of een liedje, zelfs geen taart als vieruurtje. Maar ik heb geen recht van spreken of te klinken als een verongelijkt kind: ook voor Bart op zijn vijftigste verjaardag was er eigenlijk niks voorzien. Maar toen zaten we allemaal strikt genomen in quarantaine – ook de jongens – en wist ik wel dat hij in de namiddag op zijn werk taart ging krijgen en dat ze ’s avonds gingen gaan eten in een sterrenrestaurant. En hij is al geen fan van ontbijtjes en dergelijke dingen. Wel kreeg hij in de namiddag een grote mand met lekkers – toen ik eindelijk naar de winkel was geraakt – en als cadeautje een etentje in The Jane in februari.

Maar Merel had een zeer mooi kaartje voor me gemaakt, ik had van Marleen een prachtig bloemstuk gekregen vol rode amarylissen – de bloemenwinkel heeft een hilarische fout gemaakt in het kaartje: “vijftig jaar getrouwd” – , in de namiddag kwam iemand van het schoonheidssalon een paar straten verder een cadeaubon brengen vanwege Bart, en Erik kwam een prachtig boeket brengen vanwege hem en Gwen. Bijna 300 mensen wensten me geluk online en ik trakteerde mezelf met een stukje van de overschot van Barts taart van donderdag. Een beetje oud, maar best wel nog eetbaar. Oude taart voor een oude taart, zoals iemand opmerkte.

Het ergste vond ik dat ik geeneens knuffels kon en mocht krijgen. Gelukkig zijn Merel en ik allebei positief en kunnen we elkaar vrolijk vastpakken zonder beperkingen.

Ach, ik zal het wel overleven, die vijftig jaar. Maar om er nu nog eens vijftig bij te moeten doen, zoals sommige mensen suggereerden? Nee, dat hoeft nu ook weer niet voor mij.

Geplaatst op

Corona: het vervolg

Ik nam hier in huis het zekere voor het onzekere en plaatste iedereen in quarantaine. Bart was negatief getest, bleef samen met de jongens op afstand van Merel, maar ik kreeg het over mijn hart niet om dat kind te isoleren. Trouwens, wij hadden echt gisteren nog geknuffeld, de kans was sowieso groot dat ik het ook zitten had.

De jongens bleven dus thuis, Merel uiteraard ook, en Wolf had al meteen afstandsles.

Ik heb zelf ook afstandsles gegeven: de leerlingen zetten het grote smartboard op met het geluid aan, en ik kan live gaan vanuit mijn living. Helaas kan ik hen niet zien, ik heb er geen idee van wat ze aan het uitspoken zijn, maar ze stellen in elk geval wel vragen – via hun gsm zijn ze ook ingelogd – en geven antwoord. Mijn les is gezien op een veilige manier.

Bij de tweedes en eerstes is er gelukkig wel toezicht voorzien, want ik denk dat ze anders de boel wel op stelten zouden zetten, die kleintjes. Maar vijfdes en zesdes? Die volgen les, en ik vind dat ronduit zalig. Dikke dikke pluim voor mijn verantwoordelijke, volwassen leerlingen. Echt.

En ’s middags, toen kwam het verdict: Merel zwaar positief, ik licht positief, Kobe ondanks zijn hoest negatief. Licht positief wil zeggen dat er nog niet zoveel virus in mijn bloed zit: wellicht is de besmetting bij mij pas begonnen. Tsja. Merel en ik eten dus apart, hebben één hoek van de zetel, hebben ons eigen toilet en raken de anderen vooral ook niet aan. Dat, in combinatie met de vaccins, zou voldoende moeten zijn om de inhuizige mannen niet te besmetten. Sowieso blijven ze tot en met vrijdag thuis: Bart en Wolf worden pas dan getest – vroeger kon niet in een testcentrum – en dus zit ook Kobe nog in quarantaine.

Hoe dan ook, het is een immens gedoe, waardoor we niet eens deftig Barts verjaardag hebben gevierd. Een ontbijt is sowieso niet aan hem besteed, er waren ook geen slingers, die ben ik vergeten, maar ik heb deze ochtend wel nog boodschappen gedaan – ja, heel voorzichtig, en wettelijk gezien mag het – en ik heb hem een uitgebreide mand lekkers cadeau gedaan. En een etentje bij The Jane in februari, dat ook.

Hij werd in elk geval op kantoor gevierd, met een heel fijn filmpje, en taart, en een etentje bij Horzeele. Hij heeft geen klagen :-p

Bij deze nog eens: gelukkige vijftigste verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Coronakafka…

Kafka, iemand? Ik snap maar al te goed hoe dat virus zich kan verspreiden. Volg even mee.

* Dinsdag 19.30: Merel heeft koorts, voelt zich slecht, en jawel, een positieve antigeen zelftest. Nul en generlei waarde, zo blijkt. Terwijl zo’n test toch zelden vals positief is en diezelfde test, afgenomen door een apotheker, blijkbaar wél geldt.

* woensdag 8.00: dokter niet bereikbaar, half uur in wacht. Website Sciensano: test is geldig. Website overheid: Test niet geldig. Contacteer NIET uw arts, bel het centrum – twee paragrafen verder: contacteer ASAP uw arts of bel het centrum. Ja maar, wat is het nu?

* 9.00: ik bel het centrum. “MEVROUW U MAG NIET BELLEN!”
Uh?
“Wij gaan u voor een keer een code geven, maar u moet dat online regelen en een test aanvragen, normaal gezien.” Link op website blijkt niet te werken.
*
* PCR-test ten vroegste donderdag 15.30 in een testcentrum. Merel is officieel niet besmet tot de test is afgelegd. De rest van het gezin is dus ook geen hoogrisico. Ik mag probleemloos gaan lesgeven, de kinderen naar de klas, haar vriendinnen ook. Quod non, duh.
*

* mijn school: “Neem omstandigheidsverlof wegens kind in quarantaine – dat kan want ze heeft symptomen – want wettelijk gezien ben jij geen hoogrisico. Maar blijf in godsnaam thuis!”

* Merels school: ‘Wij willen wel doktersbriefjes voor haar en haar vriendinnen, want officieel is ze nog niet ziek en mag de rest dus niet in quarantaine.’. Euh? Dus liever hoogrisicokinderen op school? Hmm?

* Mijn collega’s, die gisterenavond verwittigd zijn, binnen het half uur: “Geen probleem, Wolf heeft om 8.30 twee uur online Nederlands en daarna online aardrijkskunde.” Of hoe snel leerkrachten kunnen schakelen, en hoe fantastisch die wel zijn!

* Mama van Merels beste vriendinnetje: “Ik heb net gebeld met de huisarts: als Merel symptomen heeft, mag ze wél via de huisarts getest worden, dat gaat sneller. Haar vriendinnen kunnen maar getest worden en officieel in quarantaine zodra haar uitslag binnen is.”

* Een vriendin: “Zelfde voorgehad. Je kan wel bij bepaalde apothekers een officiële antigeentest laten afnemen, en als die positief is, begint de contact tracing al. Dan kunnen jullie veel sneller de codes krijgen en de officiële quarantaine”.

* Bart gaat bij apotheker langs met zelf aangevraagde, betalende code, maar apotheker weet het zelf ook niet meer. Hij heeft nu wel in zijn corona app de bevestiging dat hij negatief is.

* Merel kan alsnog een afspraak krijgen bij de dokter, 17.00u, voor een PCR-test. Ietsje vroeger, maar bon.

* Ik had deze middag een afspraak in het ziekenhuis voor een andere reden. Ik bel, leg de situatie uit. “Euh mevrouw, ik ga u doorverbinden met de betreffende dienst, zij moeten maar beslissen.” De dienst: “Goh, mevrouw…. Da’s ne moeilijke… Officieel is er niks aan de hand, dus met een mondmasker en handgel moet dat toch kunnen? Of misschien, ja, toch maar beter uitstellen naar volgende week, toch?” Een ziekenhuis, dames en heren…

Conclusie? Merel heeft corona maar daar heeft de overheid lak aan, en ik mag met mijn gezin vrolijk virussen gaan verspreiden want er is niks aan de hand tot ze een officiële test heeft. Mijn werkgever zou zelfs kunnen eisen dat ik kom werken. Gelukkig is er nog gezond verstand.
*
Aan de andere kant: mijn huisarts is de max! Maar echt! Afspraak om 17.00 voor PCR-test voor Merel. Merel wordt prompt getest, de dokter kijkt naar mij: “We gaan u meteen ook testen.” Zalig! Terwijl ze de quarantainebewijzen en andere papierwerk in orde maakt, vraagt ze of de jongens ook papieren moeten hebben. “Graag”, zeg ik, “want Kobe is eigenlijk ook ziek, met een zware hoest en zo”. “Allez! Had hem meegebracht tiens!” Een telefoontje en vijf minuten later staat een hijgende Kobe ook op het kabinet en wordt hij meteen getest. Ik heb quarantainedocumenten en papieren voor school voor ons vier, alleen Wolf moet vrijdag nog getest worden.
Ik had zin om haar een zoen te geven. Serieus.
*
Aan die eerstelijnshulp zal het duidelijk niet liggen.
Geplaatst op

Cogitationes

  • Ik weet eigenlijk niet waarom, maar in ons dialect noemen ze pissebedden ‘varkens’. Ge weet wel, van die kleine grijze platte beestjes, precies halve pillekes op pootjes, die onder stenen leven en zo. Blijkbaar kennen de kinderen dat niet, want ik was aan het vertellen dat ik een cache had geopend en dat die vol zat met varkens. De blik in hun ogen was de moeite, en ik kreeg bijna de slappe lach. Hoe heten die beesten bij u?
    Oh, en trouwens: blijkbaar zijn dat kreeftachtigen. Serieus…

  • Je weet dat je een warme school hebt, wanneer je in de motregen op pasjescontrole staat en een leerlinge uit het vierde, aan wie je geen les geeft en die je zelfs niet van naam kent, jou spontaan haar paraplu aanbiedt.
Zalig, toch?
  • Spiergeheugen is een raar iets: ik wil “Rieme” typen, en automatisch verschijnt er “Rome” op mijn scherm. En nee, het was geen autocorrect.
  • Rombaut rijdt ’s avonds laat terug naar huis na de film.
    ” Aaaargh!!! Mijn dashboard is uitgevallen of wa???”

    *paniek*
    “Ah, nee, het is mijn hoed die naar voor is geschoven, over dat dashboard. Oef!”
    Al een chanceke.
Geplaatst op

Halloween op school

Ja, het is eigenlijk een week te vroeg, maar volgende week zijn onze tweedes naar zee, hebben de eerstes een projectweek en zijn op vrijdag alle andere leerlingen op sportdag. Geen goed idee om dan de Halloween te leggen, dacht de leerlingenraad zo. Vandaag dan maar, en het was de moeite. Ik had geen zin in alweer de stereotiepe heks en had vooral een bananenpak liggen (don’t ask). Ik ben vandaag dan maar als banaan naar school gegaan, en vormde samen met mijn 6 LMT een heuse tros. Goed gelachen!

Het verslag en de foto’s staan op de website van de school.

Wolf was trouwens ook heel knap, samen met een ganse hoop vrienden, als The Peaky Blinders. Ne gast van 17 in een kostuum, daar valt toch echt wel wat voor te zeggen.

Geplaatst op

Eindelijk larpen!

Het was niet meteen de meest ideale timing, zo het eerste weekend van het nieuwe schooljaar.

Maar bon, ik moest enkel in de voormiddag lesgeven, we konden hier dus rond een uur of twee afspreken en dan rond een uur of drie vertrekken. Mijn wagen werd nota bene gevuld met en door jonge gasten: het jongste Vosje Jarne reed mee, en Jesse ook nog. En ik had de tank – aka. mijn Ford S-Max – ook nog ter beschikking. Maar best, want het ding zat ei- en stampvol.

Zelf voelde ik me niet bijzonder lekker, geef ik toe: doodop van de wisseling van vakantie naar lesgeven en een rug die dat niet fijn vond. Tsja.

We reden fluks naar Antwerpen om er Mireille op te vissen en reden dan door naar Nederland, naar een hele fijne locatie net over de grens. En jawel, stralend, maar echt stralend weer! Klein chanceke, precies!

Maar het was een klein beetje op, geef ik toe. Ik ben hallo gaan zeggen op ’t strand bij de tenten, aan spelkot en dergelijke, en tegen dan had Jarne onze spullen uitgeleegd. De auto werd geparkeerd, en ik ook. Als in: ik ben een uur in mijn bed gekropen vooraleer het spel in te gaan. Een paar mensen van spelleiding protesteerde daartegen, maar Lorre kent me meer dan goed genoeg: één blik op mijn gezicht was voldoende om me richting bed te sturen.

Ik heb diep geslapen, geloof ik, en daarna lukte het echt wel weer. Aankleden, schminken – vooral dat – en het spel in. En deugd dat dat deed, ge hebt er geen gedacht van!