Acta Diurna de muliere ludenti
Dat dat lang geleden was, van die gevulde paprika’s. Merel had het nog nooit gegeten en wist al helemaal niet dat we een ovenschotel hadden met het recept erop. Allez ja, strikt genomen is dat voor gevulde tomaten, maar bon.
Maar ze probeerde wel om een deftige foto te nemen, met tips voor kadrering en zo.
Jawel, nog eens zo’n maaltijdpakket van de Delhaize, gewoon omdat ik zo enthousiast was van de vorige. Ook deze was dik oké, al waren we enthousiaster over de vorige.
Parelcouscous is op zich echt iets wijs, maar feta is hier geen voltreffer, en ook de granaatappelzaden vonden ze niet echt zo lekker. Het werden sowieso chipolataworstjes in plaats van kikkererwten, want als er iets is dat ze nu echt niet lusten, is het dat wel, geen van drie. Ik vind dat eigenlijk nog niet zo slecht, maar ze zouden er hier gewoon niet van gegeten hebben.
Enfin, ik vond het lekker maar dan met enige wijzigingen voor de kinderen, duidelijk.
Ik ben eigenlijk wel fan van de maaltijdpakketten van Delhaize of Okay of zo: ik had eerder al bv. de moussaka gemaakt, of de curry madras.
Deze keer had ik iets mee dat ik absoluut niet kende: iets met chimichurri, dat een kruidenolie blijkt te zijn. Ik moest er enkel nog biefstuk bij kopen.
Op zich is het vrij simpel: je snijdt alle groenten, vermengt ze met wat van de chimichurri olie en schuift ze in de oven.
Daarna bak je je biefstuk, snijdt het in repen en legt het bovenop de groenten, met telkens een streep van die olie erbij.
Awel, ik ben bijzonder hard fan van die olie, alleen heb ik ze nog nergens kunnen kopen. Merel was er bijna bijgekropen, in haar bord. Zeker, zeker voor herhaling vatbaar. En als ik de olie apart vind, dan koop ik ook de groenten apart want hier zijn ze geen fan van zoete aardappel.
Ik heb stomweg geen foto’s genomen, maar ik wil hier wel voor mezelf nog eens min of meer het recept onthouden.
Ik heb namelijk nog eens zo’n maaltijdpakket gekocht, zoals eerder al voor de curry madras. Deze keer was het de moussaka, en dat vind ik een moeilijke: als er te veel aubergine in zit, vind ik het gewoon niet meer lekker.
Maar deze is eigenlijk best wel oké:
Opslaan dus voor een volgende keer, waarbij ik dan eventueel zelf de ingrediënten verzamel. Al is de meerwaarde eigenlijk vooral de kruidenmengeling of het sausje dat erbij zit, en dat kan je niet apart kopen natuurlijk.
Zo koken op woensdag, ik heb daar meestal niet zo veel zin in, om eerlijk te zijn. Ik ben in de voormiddag dan wel thuis, meestal ben ik volop bezig met schoolwerk en dan komt dat koken er slecht tussen. En inspiratie heb ik al helemaal niet…
Gisteren, toen ik in de Okay passeerde na de kine, zag ik een pakket staan: enkel nog kip en rijst toevoegen, en je hebt alle ingrediënten voor een curry Madras. Ha, voilà, inspiratie!
Awel, het is voor herhaling vatbaar, vind ik.
En vooral: het is iets dat niet verpietert als het twintig minuten moet wachten tot een van de kinderen het belieft thuis te komen…
Toen ik donderdag bij Mireille bleef eten, had ze een receptje uit het magazine van de Albert Heyn gemaakt, simpel, snel en lekker. Beetje zwaar, misschien, maar bon.
Gisteren had ik geen inspiratie en maakte ik het dus maar opnieuw, maar wel met zalm in plaats van ham. Dik in orde, ik mag het nog maken, zei het gezin hier. Ik deed het wel met gemalen mozzarella in plaats van jonge kaas, maar bon ^^
Eventjes dus het recept toevoegen voor mezelf, en uiteraard ook voor u.
Nog maar eens een druilerige vakantiedag, en dus sloegen Merel en Kobe aan het bakken.
Kobe maakte nog maar eens die flinterdunne wafeltjes waarvan ijshoorntjes zijn gemaakt en vouwde ze tot kommetjes. Intussen maakten we ook voor het eerst zelf zoute karamel. Niet moeilijk, gewoon een werkje van geduld, want je mag er eigenlijk echt niet in roeren.
Het resultaat is super! Boterzacht, nog net vloeibaar…
Ik draaide intussen vers vanille-ijs, en Merel sneed snel ook nog een paar bananen in schijfjes. Ik geef het u op een briefje: wat een zalig vieruurtje! Versgedraaid ijs in een zelfgebakken wafelkommetje met schijfjes banaan en zelfgemaakte, nog warme karamel.
De calorieën tellen we niet, en dit is echt wel voor herhaling vatbaar.
Geen idee waarom, maar plots kreeg ik zin om nog eens zelf iets te bakken. Op tv hadden ze het gehad over kaneelbroodjes, mmm. Alleen lusten ze hier thuis niet echt kaneel. Maar van die zoete broodjes zonder kaneel: toch ook lekker, toch?
Ik vroeg Bart rozijnen en pecannoten mee te brengen, en toen we met zijn allen naar de film ‘Soul’ begonnen te kijken, zat ik deeg te kneden. Goh ja, ne mens moet iets doen, zeker?
Het recept pikte ik van leukerecepten.nl:
Ingrediënten1 ei320 gr bloem + om te bestuiven125 ml melk, warm (niet te heet)30 gr suiker1 zakje vanille suiker1 zakje a 7 gram gedroogde gistSnufje zout40 gr boterVulling4 eetl rozijnen100 gr bastersuiker donkerbruin2 theel kaneelpoeder50 gr pecannoten, grof gehakt40 gr zachte boter + in te vetten + om te bestrijkenMaterialenRonde ovenschaal of springvorm van ca 22 cm doorsnedeSchone vochtige theedoekMixerBereidingDoe de gist bij de warme melk en roer een paar keer om zodat er klonters ontstaan. Smelt de boter en mix deze samen met de suiker, zout, vanillesuiker en het ei tot een romige massa. Schenk de melk met gist er bij en mix kort. Voeg de bloem er bij en kneed met je handen tot een soepel deeg. Bestuif een kom met een beetje bloem en doe de deegbal er in. Dek af met een schone vochtige theedoek. Zet de kom op een warm plek en laat het deeg ongeveer 45 min rijzen. Mocht het niet lukken dan kun je de (ovenbestendige) kom ook in de oven zetten op 35 graden totdat het deeg verdubbeld is.Bestuif een werkblad met bloem en rol de deeg bal uit tot een rechthoek van 20 x 30 cm. Bestrijk de bovenzijde met zachte boter. Meng de rozijnen, basterdsuiker, kaneel en pecannoten door elkaar en verdeel over de laag boter. Rol het deeg vanuit de lange kant op en druk de naden zachtjes tegen elkaar. Snijd de deegrol met een scherp mes in 8 stukken. Leg ze op hun kant in een ingevette ronde ovenschaal of springvorm. Leg er eentje in het midden en leg de andere deegrondjes er om heen, laat wel een paar cm afstand van elkaar. Bedek met een vochtige theedoek en laat nog 30 minuten op een warme plek rijzen.Verwarm ondertussen de oven op 200 graden. Bak de broodjes in 18 minuten goudbruin. Haal ze uit de oven en bestrijk met een beetje boter voor een mooie glans. Ze zijn het lekkerst als ze nog een beetje warm zijn. Om te bewaren kun je ze het beste afdekken met aluminiumfolie en de volgende dag en paar minuutjes opwarmen in de oven.
Tegenwoordig zorg ik dat er altijd verse soep in huis is: een kwestie van warme drank en vitaminen, zou ik zeggen.
Daarnaast is het deze middag Latijnolympiade, en ook al heb ik maar twee deelnemers, ze mochten kiezen welke ‘snack’ ik meebracht. Zoals elk jaar zijn ze voor de soep gegaan, en dus kreeg Bart de opdracht van mij: “Breng ne keer soepgroenten mee?”
Blijkbaar was dat iets te vaag om goed te zijn, en dus bracht hij een soeppakket mee om pompoensoep te maken. In tegenstelling tot wat ik dacht zijn dat dus geen afdankers qua groenten, een manier om hun ‘oude’ groenten weg te werken – zoals dat thuis eigenlijk wel het geval is – maar wel kraakverse ingrediënten, in casu een kleine flespompoen, twee wortels, drie sjalotten, een stukje gember, 2 bouillonblokjes en – tot mijn verbazing – een appel en een appelsien. Vooral naar die twee laatste was ik benieuwd, maar ik moet zeggen: best wel een lekkere soep, zij het vrij zoet. Ik ga er een volgende keer geen ganse appelsien meer bij doen.
En de olympiade? Er werd gezwoegd en gezweet, en een van de twee gaf halverwege op, het vlotte aan geen kanten. De andere had er net twee uur chemie olympiade op zitten maar ging ook voluit voor het Latijn.
Blij trouwens dat ik die soep bij had: het was daar ferm koud, met de ramen open en zonder verwarming…
Ik had dat al een paar keer op restaurant gegeten, en ik was eerlijk gezegd niet zo’n fan van pasta vongole.
Maar vandaag kondigde Bart aan dat hij dit op het menu had gezet. Ik trok de wenkbrauwen op, dat geef ik toe. Maar ik was wel dankbaar dat hij, zoals vrijwel elke dag, kookt voor het gezin. Niet dat ik niet wil koken, hé, ik kookte tot hiertoe altijd standaard zelf op woensdag en in de vakanties. Maar koken is iets zoals pakweg de was doen: het hoort erbij, ik haat het niet, maar het is niet alsof ik sta te juichen. En ik gebruik ook vaak deze boutade: ik maak eten, Bart kookt. Pas op, soms maakt hij ook doodgewoon worst met wortels en puree, daar niet van, maar op zondag maakt hij er bijvoorbeeld altijd iets speciaals van, met een klein voorgerechtje en speciale sausjes en zo. En hij zal al zappend al eens op Njam! blijven hangen, zoals ik op Dobbit TV. Tsja…
Maar sinds het begin van de coronacrisis is Bart dus véél meer thuis en koken ontspant hem, zegt hij: hij doet het graag, het verzet zijn gedachten, hij verwent zijn gezin en hij wordt er rustig van. Hij zal zelfs zelden of nooit de keukenmachines gebruiken: groenten met de hand snijden is zen.
Soit, pasta vongole dus. Hij had venusschelpen en mosselen voorzien, maar de mosselen gingen te veel geweest zijn. Awel, bijzonder, bijzonder lekker! Echt!
Ik had er iets van op mijn Facebook gezet en ik kreeg prompt vragen naar het recept. Toen ik even polste bij Bart, krabde die even in zijn haar: het was grotendeels improvisatie, zei hij. Maar het ging toch ongeveer als volgt:
– in wat olijfolie en boter een ajuintje en knoflook fruiten, dan de schelpen erbij, wat witte wijn en water, een drietal minuten laten koken tot ze open gaan.
– Na één minuut er de zeekraal bij zodat die blancheert.
– Alle vaste dingen uit de pan vissen en het vocht met wat room, peper, zout, verse basilicum en citroensap indikken.
– Alles er weer inkieperen en vermengen met gekookte linguine.
Ongeveer. Zoiets.
Proberen.
