Havermoutrecept

Af en toe, als er geen brood meer is en ik geen zin heb in cornflakes, durf ik al eens havermout eten als ontbijt. De kinderen gruwen ervan, die vinden rijstpap en griesmeelpap ook al zo vreselijk.

Maar havermout, ja, daar lust ik wel pap van. Ik durf dat zelfs eten als middageten als Bart ’s avonds toch nog kookt. Het is warm, lekker, het vult stevig en het is snel. Toch als ik het klaarmaak: gewoon havermout in een kom, melk erbij, twee minuten in de microgolf, omroeren, eventueel nog wat extra melk, nog twee minuten in de microgolf, klaar. Bestrooien met kandijsuiker en eventueel wat stukjes appel of peer, en voilà.

Maar toen stond er in de Standaard een recept voor havermout dat omschreven werd als het beste ooit, een recept waarvan je nooit meer wil afwijken.

Hmmm.

Ik probeerde het uit, en jawel, best lekker. Je moet wat meer geduld hebben natuurlijk, maar yup, lekkerder dan de gewone. Ik ga in het vervolg vooral het recept minstens halveren want ik heb er dagen van gegeten, en de zoute boter hoeft voor mij ook niet, maar inderdaad, een ideaal ideetje voor een warm ontbijtje in de vakantie, wanneer ik er tijd voor heb.

En bij deze dus vooral ook opgeslagen voor mezelf.

Gevulde paprika’s

Dat dat lang geleden was, van die gevulde paprika’s. Merel had het nog nooit gegeten en wist al helemaal niet dat we een ovenschotel hadden met het recept erop. Allez ja, strikt genomen is dat voor gevulde tomaten, maar bon.

Maar ze probeerde wel om een deftige foto te nemen, met tips voor kadrering en zo.

Parelcouscous met groenten

Jawel, nog eens zo’n maaltijdpakket van de Delhaize, gewoon omdat ik zo enthousiast was van de vorige. Ook deze was dik oké, al waren we enthousiaster over de vorige.

Parelcouscous is op zich echt iets wijs, maar feta is hier geen voltreffer, en ook de granaatappelzaden vonden ze niet echt zo lekker. Het werden sowieso chipolataworstjes in plaats van kikkererwten, want als er iets is dat ze nu echt niet lusten, is het dat wel, geen van drie. Ik vind dat eigenlijk nog niet zo slecht, maar ze zouden er hier gewoon niet van gegeten hebben.

Enfin, ik vond het lekker maar dan met enige wijzigingen voor de kinderen, duidelijk.

Chimichurri met geroosterde groenten

Ik ben eigenlijk wel fan van de maaltijdpakketten van Delhaize of Okay of zo: ik had eerder al bv. de moussaka gemaakt, of de curry madras.

Deze keer had ik iets mee dat ik absoluut niet kende: iets met chimichurri, dat een kruidenolie blijkt te zijn. Ik moest er enkel nog biefstuk bij kopen.

Op zich is het vrij simpel: je snijdt alle groenten, vermengt ze met wat van de chimichurri olie en schuift ze in de oven.

Daarna bak je je biefstuk, snijdt het in repen en legt het bovenop de groenten, met telkens een streep van die olie erbij.

Awel, ik ben bijzonder hard fan van die olie, alleen heb ik ze nog nergens kunnen kopen. Merel was er bijna bijgekropen, in haar bord. Zeker, zeker voor herhaling vatbaar. En als ik de olie apart vind, dan koop ik ook de groenten apart want hier zijn ze geen fan van zoete aardappel.

Moussaka

Ik heb stomweg geen foto’s genomen, maar ik wil hier wel voor mezelf nog eens min of meer het recept onthouden.

Ik heb namelijk nog eens zo’n maaltijdpakket gekocht, zoals eerder al voor de curry madras. Deze keer was het de moussaka, en dat vind ik een moeilijke: als er te veel aubergine in zit, vind ik het gewoon niet meer lekker.

Maar deze is eigenlijk best wel oké:

Opslaan dus voor een volgende keer, waarbij ik dan eventueel zelf de ingrediënten verzamel. Al is de meerwaarde eigenlijk vooral de kruidenmengeling of het sausje dat erbij zit, en dat kan je niet apart kopen natuurlijk.

Curry Madras

Zo koken op woensdag, ik heb daar meestal niet zo veel zin in, om eerlijk te zijn. Ik ben in de voormiddag dan wel thuis, meestal ben ik volop bezig met schoolwerk en dan komt dat koken er slecht tussen. En inspiratie heb ik al helemaal niet…

Gisteren, toen ik in de Okay passeerde na de kine, zag ik een pakket staan: enkel nog kip en rijst toevoegen, en je hebt alle ingrediënten voor een curry Madras. Ha, voilà, inspiratie!

Awel, het is voor herhaling vatbaar, vind ik.

En vooral: het is iets dat niet verpietert als het twintig minuten moet wachten tot een van de kinderen het belieft thuis te komen…

Ham-preigratin

Toen ik donderdag bij Mireille bleef eten, had ze een receptje uit het magazine van de Albert Heyn gemaakt, simpel, snel en lekker. Beetje zwaar, misschien, maar bon.

Gisteren had ik geen inspiratie en maakte ik het dus maar opnieuw, maar wel met zalm in plaats van ham. Dik in orde, ik mag het nog maken, zei het gezin hier. Ik deed het wel met gemalen mozzarella in plaats van jonge kaas, maar bon ^^

Eventjes dus het recept toevoegen voor mezelf, en uiteraard ook voor u.

Zoute karamel en aanverwanten

Nog maar eens een druilerige vakantiedag, en dus sloegen Merel en Kobe aan het bakken.

Kobe maakte nog maar eens die flinterdunne wafeltjes waarvan ijshoorntjes zijn gemaakt en vouwde ze tot kommetjes. Intussen maakten we ook voor het eerst zelf zoute karamel. Niet moeilijk, gewoon een werkje van geduld, want je mag er eigenlijk echt niet in roeren.

Het resultaat is super! Boterzacht, nog net vloeibaar…

Ik draaide intussen vers vanille-ijs, en Merel sneed snel ook nog een paar bananen in schijfjes. Ik geef het u op een briefje: wat een zalig vieruurtje! Versgedraaid ijs in een zelfgebakken wafelkommetje met schijfjes banaan en zelfgemaakte, nog warme karamel.

De calorieën tellen we niet, en dit is echt wel voor herhaling vatbaar.

Kaneelbroodjes

Geen idee waarom, maar plots kreeg ik zin om nog eens zelf iets te bakken. Op tv hadden ze het gehad over kaneelbroodjes, mmm. Alleen lusten ze hier thuis niet echt kaneel. Maar van die zoete broodjes zonder kaneel: toch ook lekker, toch?

Ik vroeg Bart rozijnen en pecannoten mee te brengen, en toen we met zijn allen naar de film ‘Soul’ begonnen te kijken, zat ik deeg te kneden. Goh ja, ne mens moet iets doen, zeker?

Het recept pikte ik van leukerecepten.nl:

Ingrediënten
1 ei
320 gr bloem + om te bestuiven
125 ml melk, warm (niet te heet)
30 gr suiker
1 zakje vanille suiker
1 zakje a 7 gram gedroogde gist
Snufje zout
40 gr boter
Vulling
4 eetl rozijnen
100 gr bastersuiker donkerbruin
2 theel kaneelpoeder
50 gr pecannoten, grof gehakt
40 gr zachte boter + in te vetten + om te bestrijken
Materialen
Ronde ovenschaal of springvorm van ca 22 cm doorsnede
Schone vochtige theedoek
Mixer
Bereiding
Doe de gist bij de warme melk en roer een paar keer om zodat er klonters ontstaan. Smelt de boter en mix deze samen met de suiker, zout, vanillesuiker en het ei tot een romige massa. Schenk de melk met gist er bij en mix kort. Voeg de bloem er bij en kneed met je handen tot een soepel deeg. Bestuif een kom met een beetje bloem en doe de deegbal er in. Dek af met een schone vochtige theedoek. Zet de kom op een warm plek en laat het deeg ongeveer 45 min rijzen. Mocht het niet lukken dan kun je de (ovenbestendige) kom ook in de oven zetten op 35 graden totdat het deeg verdubbeld is.
kaneelbrood1
Bestuif een werkblad met bloem en rol de deeg bal uit tot een rechthoek van 20 x 30 cm. Bestrijk de bovenzijde met zachte boter. Meng de rozijnen, basterdsuiker, kaneel en pecannoten door elkaar en verdeel over de laag boter. Rol het deeg vanuit de lange kant op en druk de naden zachtjes tegen elkaar. Snijd de deegrol met een scherp mes in 8 stukken. Leg ze op hun kant in een ingevette ronde ovenschaal of springvorm. Leg er eentje in het midden en leg de andere deegrondjes er om heen, laat wel een paar cm afstand van elkaar. Bedek met een vochtige theedoek en laat nog 30 minuten op een warme plek rijzen.
kaneelbrood2
Verwarm ondertussen de oven op 200 graden. Bak de broodjes in 18 minuten goudbruin. Haal ze uit de oven en bestrijk met een beetje boter voor een mooie glans. Ze zijn het lekkerst als ze nog een beetje warm zijn. Om te bewaren kun je ze het beste afdekken met aluminiumfolie en de volgende dag en paar minuutjes opwarmen in de oven.
Bij mij zag dat er dan zo uit:
Ik vond ze wel lekker, maar nogal zwaar en naar de droge kant. Tsja.
Maar ze zijn op geraakt hoor!

Soep voor de olympiade

Tegenwoordig zorg ik dat er altijd verse soep in huis is: een kwestie van warme drank en vitaminen, zou ik zeggen.

Daarnaast is het deze middag Latijnolympiade, en ook al heb ik maar twee deelnemers, ze mochten kiezen welke ‘snack’ ik meebracht. Zoals elk jaar zijn ze voor de soep gegaan, en dus kreeg Bart de opdracht van mij: “Breng ne keer soepgroenten mee?”

Blijkbaar was dat iets te vaag om goed te zijn, en dus bracht hij een soeppakket mee om pompoensoep te maken. In tegenstelling tot wat ik dacht zijn dat dus geen afdankers qua groenten, een manier om hun ‘oude’ groenten weg te werken – zoals dat thuis eigenlijk wel het geval is – maar wel kraakverse ingrediënten, in casu een kleine flespompoen, twee wortels, drie sjalotten, een stukje gember, 2 bouillonblokjes en – tot mijn verbazing – een appel en een appelsien. Vooral naar die twee laatste was ik benieuwd, maar ik moet zeggen: best wel een lekkere soep, zij het vrij zoet. Ik ga er een volgende keer geen ganse appelsien meer bij doen.

En de olympiade? Er werd gezwoegd en gezweet, en een van de twee gaf halverwege op, het vlotte aan geen kanten. De andere had er net twee uur  chemie olympiade op zitten maar ging ook voluit voor het Latijn.

Blij trouwens dat ik die soep bij had: het was daar ferm koud, met de ramen open en zonder verwarming…