Tradities zijn er om in ere te houden: 39, 40, 41… De traditie om mijn beste vriendin op haar verjaardag rozen te schenken, gaat al veel langer terug, tot onze achttiende verjaardag zelfs. Hier en daar is er wel eens een jaartje van tussen gevallen, wegens omstandigheden, maar ik probeer er toch elke keer weer aan te denken.
Morgen wordt ze er 42, en dus nodigde ze me uit om vanavond bij haar langs te gaan voor een glas en een babbel. Gewoon wij twee (Bart was ook uitgenodigd maar zit in New York). Ik reken haar eigenlijk nog altijd als mijn beste vriendin, maar ik zie haar veel te weinig. Toen we samen in bevallingsverlof waren, zagen we elkaar wekelijks. Daarna kwam het werk en het gezin (zij heeft er vier, ik drie, en onze dochters schelen amper tien dagen) er weer grandioos tussen. We geven allebei Latijn, hebben allebei een drukke echtgenoot, en begrijpen elkaar dus volkomen.
Maar toen ik zag dat het van 17 juli geleden was dat we elkaar gezien hadden, schrok ik toch. En dus keek ik – terecht- enorm uit naar vanavond.
Tweeënveertig rozen dus. Ik reed vanmiddag langs de Lidl, waar ze altijd rozen hebben van toch wel vrij goede kwaliteit, en voor een mooie prijs (over de herkomst kan ik niks zeggen want het staat niet vermeld). Ik verschoot dan ook toen de prijs nog een stuk lager lag dan anders, wellicht omdat het zaterdagnamiddag was, en ze die bloemen toch niet konden houden tot de maandag.
Soit, ik heb vijf pakjes prachtige langstelige rozen gekocht in geel, oranje en wit, voor amper anderhalve euro per pak. Voor zeveneneenhalve euro had ik dus dit prachtige boeket van 42 rozen, met nog een aantal losse in een vaasje.
Twee waren afgebroken, maar die kan je dan in lange smalle vaasjes zetten, zoals dit:
En voor een euro had ik ook nog een pakje mee van vijftien kortstelige roosjes, van die mooie gevlamde.
Zeg nu zelf…
