Zieke Merel is ziek
Om kwart voor twaalf ging, tot groot jolijt van mijn vierdejaars, mijn GSM af: de kleuterschool (dat is overigens ook de enige reden dat mijn GSM aanligt terwijl ik lesgeef). Merel had blijkbaar 38° koorts, en voelde zich ellendig. Ik vroeg of ik mijn les mocht afmaken, en ze dan komen ophalen tegen kwart over twaalf. Geen enkel probleem, ze gingen ze dan wel eventjes op het bedje in het secretariaat leggen.
Toen ik om kwart over twaalf dat secretariaat binnenkwam, zag ik dit:
een diep slapende, witte Merel, compleet uitgeteld. Ik vond het eigenlijk jammer dat ik haar moest wakker maken, en inderdaad: ze begon zachtjes te huilen van pure ellende.
Een kwartiertje later lag ze al lekker in haar eigen bedje met een emmertje naast zich. En sliep ze in een ruk door tot half acht ’s avonds. Toen wilde ze een flesje melk en een klein boterhammetje, en dat was dat. Een lepel Nurofen kon er ook nog in, en tegen half negen vroeg ze alweer om te mogen slapen. Ik hoop alleen dat ze dan vannacht niet plots klaarwakker is.
EDIT: ze is één keertje wakker geworden, heeft een half glaasje water gedronken dat ze prompt weer uitkotste, en heeft dan verder geslapen tot half acht deze morgen. Niet slecht, zou ik zo denken.
Tandarts Saar
Een (half)jaarlijkse controle van de tanden, ik vind dat maar normaal, en de kinderen ook. Ik probeer een tandartsbezoek voor hen op dezelfde hoogte te krijgen als naar de huisarts of de kapper gaan: iets wat af en toe moet, misschien niet altijd even plezant is, maar ook totaal niks speciaals of ergs.
Gelukkig waren we alle vier snel goedgekeurd: niemand met gaatjes, en de kinderen kregen alle drie een complimentje over hun poetsen. Bij mij is er wat tandsteen weggehaald en werden de tanden gepolijst.
Toch waren er helaas een paar opmerkingen, en moet ik met beide jongens naar de orthodontist. Voor beugels is het uiteraard nog veel te vroeg, maar er zijn andere problemen.
Kobe heeft blijkbaar nog een infantiele slikreflex: bij het slikken duwt hij vrij hard zijn tong tegen zijn tanden, waardoor die op den duur naar buiten zouden beginnen staan. Een logopedist kan dat verhelpen, maar het voorschrift daarvoor moet van een orthodontist komen, niet een gewone tandarts. Zucht.
En Wolf? Die heeft nog zijn vier melkhoektanden, en die zitten intussen flink in de weg voor nieuwe snijtanden. Er zou dus een seriële extractie moeten komen: eerst die hoektanden eruit, en later, als zijn snijtanden er zijn en zijn nieuwe hoektanden geen plaats hebben, moeten die snijtanden er uit, of de eerste van de kiezen. Blijkbaar wil ze ook daarvoor de opinie van de orthodontist.
Enfin, eerst dinsdag naar de orthopedist, en dan een afspraak voor de orthodontist. Eén specialist per week is al welletjes.
Spring-loop-vlieg
En nee, ik heb het niet over een nieuw soort insect, het was gewoon weer dat soort dagje vandaag.
Om acht uur te voet de kinderen naar school gebracht, en me een beetje misrekend in de hoeveelheid hemelwater die er aanwezig was. Ik had gerekend op wat gemiezer, ik kwam kletsnat weer thuis. Hmrbl.
Onmiddellijk werd ik getackled door de schrijnwerker/schilder en de planner, nog voor ik een warme kop koffie kon nemen. Ik heb over een aantal punten mijn grieven gespuid, en ik denk dat de boodschap wel overkwam, ja. Koud, nat en zonder koffie = mij aanspreken op eigen risico.
Tegen kwart voor tien begaf ik me richting Kouter, om daar in het Paard van Troje een ontbijt te nuttigen, en vooral met een hoop Gentenaars van gedachten te wisselen over wat nu de vijf beste Aziatische restaurants zijn, waar je de beste frieten kan krijgen, en of sommige eigenaars niet een eigen lijst verdienen van ‘kwaaiste eigenaars van Gent’. Fijn gezelschap, goeie croissants, en heerlijke peterseliewortelsoep.
Ginder helaas moeten weglopen omdat ik eerst toezicht en daarna les had, maar bon, ik was al blij dat het bovenstaande gesprek op mijn vrije voormiddag viel.
Na school de kinderen gaan ophalen, een vieruurtje gegeven, en opnieuw in de auto geladen: Wolfs knie was opnieuw beginnen pijn doen zodra hij weer iets of wat begon te sporten, en dus lieten we een RX en een echo maken, op aanraden van de huisarts. We kwamen onmiddellijk aan de beurt, maar klantvriendelijk zou ik het niet noemen, nee. We werden er nog net niet letterlijk buitengegooid. Tsja, we hebben de foto’s, volgende week dinsdag gaan we naar de orthopedist ermee. Uiteraard kreeg ik als absolute leek en daarom ook meteen complete idioot, nitwit en incompetente huisvrouw niet te horen wat er te zien was geweest, en dus opende ik maar de brief gericht aan de huisarts. Conclusie: niks mis met het bot, maar blijkbaar ook totaal geen spoor van ontsteking of zwelling. Bizar.
Nu even het verdict van de orthopedist afwachten.
Thuisgekomen heb ik de kinderen weer aan tafel gezet, kwam Bart gelukkig ook thuis, en kon ik vertrekken naar het UZ, waar een van mijn beste en langste (ik spreek over dertig jaar, jawel) vriendinnen op revalidatie ligt na een hersenbloeding, en die ik samen met een andere vriendin van toen ging bezoeken.
Toen ik om half tien thuis kwam, was ik te lam om nog veel anders te doen dan in mijn zetel te ploffen. Ik vermoed dat dat niemand zal verbazen. Poeh.
365 – 20 januari 2014 – knieproblemen
Myringitis
Zegt het woord in de titel u niks? Wel, mij ook niet. Althans niet tot daarstraks.
Kobe klaagde al sinds gisteren over wat oorpijn, maar omdat hij zich voor de rest precies toch kiplekker voelde, negeerde ik het gewoon. Het oor zag niet rood, en hij had ook helemaal geen koorts.
Vanmiddag liep ik zijn juf tegen het lijf, en die wist me te vertellen dat hij precies niet helemaal in orde was, verstrooid, stil, en dat hij geklaagd had over oorpijn. En toen hij vanmiddag dan zo bijzonder knuffelig bleek, maar op een bepaald moment echt klaagde over zijn linkeroor, en zelfs begon te huilen, belde ik de dokter. Uiteraard. Zo kleinzerig is mijn rugbyspelertje niet.
Myringitis dus, ofte trommelvliesontsteking. Ik wist niet eens dat dat bestond. Blijkbaar is het een bijzonder pijnlijke aandoening, met blaasjesvorming op het trommelvlies. Hij moet oordruppeltjes krijgen, en mag gerust siroop krijgen tegen de pijn, vooral bij het slapengaan.
Arme Kobe. Maar best dat ik het au sérieux heb genomen, uiteindelijk.
(En blij dat ik, als Graeciste, niet beschaamd moest zijn dat ik het woord niet kende: de apotheker kende het ook niet. Ném.)
365 – 08 januari 2014 – doktersbezoek
Alleen thuis
Geen al te beste start voor Wolf dit jaar, om eerlijk te zijn. ’s Morgens was er nochtans niks aan de hand, of had hij althans toch niks gezegd.
Ik deed boodschappen, en toonde alle mankementen en problemen van de verbouwing aan planner en aannemer. Mijn GSM zat intussen gewoon in mijn handtas beneden, en hoorde ik dus niet.
Tot de vaste telefoon ging, en het de lagere school bleek te zijn, die op aanraden van Wolf dat nummer had geprobeerd, een half uur na de eerste GSMpoging. Hij had namelijk maagkrampen, voelde zich allesbehalve, duizelde weg, en zag ook ferm wittekes.
Ik ben hem onmiddellijk gaan ophalen, en liet hem de keuze: ofwel ging hij rustig hier alleen thuisblijven, onder een dekentje in de zetel – ik moest namelijk lesgeven en was weg tussen half twee en vijf – ofwel bracht ik hem naar opa, waar hij ook in de zetel kon. Wolf opteerde voor het eerste, en vond het niet erg om alleen te zijn.
Vijf minuten later sliep hij, en een half uur later ben ik er in alle stilte van onder gemuisd richting school.
Toen ik thuiskwam, voelde hij zich duidelijk beter, dat zag je zo. Wat een stevige tuk al niet vermag.
En ook: ik kijk er zó hard naar uit tot ze alle drie groot genoeg zijn voor dit soort dingen. Nog een jaar of zeven, allez ju!
365 – 6 januari 2014 – gesneuvelde Wolf
Patella
Dik anderhalve maand geleden kwam Wolf op de speelplaats mankend naar me toe. Hij bleek een trap gekregen te hebben tegen zijn knie, op de speelplaats: een pestkop die soms agressief uit de hoek kan komen naar hem en zijn vriendjes toe.
Ik wuifde het weg als zijnde een blauwe plek, of wat gekneusd. Die dingen gebeuren, op een lagere school.
Maar hij bleef klagen. Enfin, af en toe maakte hij de opmerking dat zijn knie nog pijn deed, vooral na een rugbytraining of match. In elk geval lang genoeg om zeker te zijn dat het niet zomaar een kneuzing of zo was. Wij dus naar de dokter, en die stelde vast dat hij een ontsteking had aan de patella, daar waar de pees van de quadriceps onder de knie vastgehecht is aan de tibia. Hij belast die redelijk wat door zijn rugby, en als hij er dan een stevige trap op krijgt, kan dat zo’n ontsteking in gang zetten, blijkbaar. Ergens was ik wel opgelucht: ik had schrik dat het iets met zijn knieschijf ging zijn of zo. Enfin, drie weken rust, zalf, en dan opnieuw bekijken. Een ontsteking kan behandeld worden, gelukkig.
Wolf zelf is ook wel opgelucht, heb ik de indruk: eindelijk weet hij wat er aan de hand is, en wordt er ook iets aan gedaan. Want dat het niet vanzelf ging voorbijgaan, was intussen wel duidelijk.