Ziek

Ik had nog gehoopt om gisterenavond mee te kunnen doen aan de Nachtkronieken, maar het werd een avondje zetel. Net zoals het eigenlijk gisteren een dagje zetel was, en dat vandaag ook een dagje zetel is.

Ziek zijn, het is niet leuk. Zeker niet als je je er zo mottig bij voelt, en hoofdpijn hebt, en al dat soort dingen. Meh. Ik heb het echt niet voor een zware sinusitis, zodat zelfs douchen pijn doet. Ha ja, die waterstralen op je hoofd…

Dus nee, even boeken toe. Want langer dan een kwartier aan mijn computer is al niet meer haalbaar. Bleh.

Tandarts

Eigenlijk wil ik om het half jaar bij de tandarts langsgaan, maar ook al stuurt ze me een mailtje, ik wacht doorgaans toch te lang. En dat zal ik deze keer geweten hebben.

Merel, Wolf en ikzelf waren prima in orde. Wolfs hoektanden komen netjes uit waar ze moeten, de tandentrekkerij heeft dus duidelijk geholpen.

IMG_0766

Maar Kobe, die poetst blijkbaar op een verkeerde manier, want zijn tanden waren behoorlijk vuil – ook al had hij de avond voordien nog gepoetst – en vooral, er zaten vier gaatjes in! Het dutske kreeg meteen wat uitleg, een spuit in zijn mond, en één opgevuld gaatje. Hij gaf geen krimp, en echt pijn zal het ook niet gedaan hebben, maar gaatjes laten vullen is nooit leuk. De tandarts vond het daarna welletjes voor vandaag: één gaatje was voldoende om te beginnen, het is per slot van rekening allemaal nieuw voor hem, en zo lang stilzitten is ook niet vanzelfsprekend.

De andere gaatjes zullen we laten vullen in de herfstvakantie, in twee keer. Op die manier moet het wel lukken, denkt de tandarts. In elk geval heb ik Kobe intussen nog eens een poetslesje gegeven, en poetst hij nu alsof zijn leven ervan afhangt. Poeh.

Auw

Gisterenavond, diep in gedachten verzonken, liep ik van mijn bureau naar de zetel. Onderweg zag ik een kousje van Merel liggen, en werktuiglijk bukte ik me om het op te rapen. Blijkbaar zonder veel na te denken, want ik knalde keihard met mijn kop tegen de hoek van de livingtafel. Ugh. Zo eentje waarbij je even gaat zitten, en toch eens voelt of het niet aan het bloeden is.

Gelukkig niet, maar ik was toch even versuft. Maar dat was dat, vond ik.

Vanmorgen voelde ik me dan eigenlijk ronduit mottig. Serieuze koppijn, maar ook misselijk. Ik durfde dus niks tegen die koppijn te nemen, omdat ik vermoedde dat het er dan wel eens even snel ging uitkomen als dat het erin ging. Zo misselijk dus. En steenkoud, ook al had ik een dikke wollen vest aan, en was het 21° hier binnen.

Ik hoefde maar om elf uur les te geven, maar ik ging toch eerst even langs het secretariaat; lesgeven kon twee effecten hebben: ofwel voelde ik me beter, ofwel ging het helemaal de mist in. Er lag vervanging klaar, voor moest het nodig zijn, maar het viel al bij al nog mee, dat lesgeven.

Straks nog naar de rugby. Ik ben benieuwd hoe het dan nog afloopt met de koppijn. Ik ga alvast me gewoon rustig houden, denk ik. Misschien toch een brokke van een hersenschudding, of zo? Hoe slim kunt ge zijn, zeg.

Katrienewiel

Eerder deze week had ik al, in ’t passeren, kleine vlekjes gezien op Kobes borstkas. Ach, muggenbeten, dacht ik. Tot ik gisterenavond hem hielp met uitkleden, en ik dus iets helemaal anders zag.

IMG_1869

Geen idee wat het was, maar wel wat het niet was: geen muggenbeten, zoveel was duidelijk. Ik heb dan maar deze morgen een afspraak gemaakt bij de dokter, en het blijkt een schimmelinfectie te zijn, wellicht betrapt van ons jong katje. Blijkbaar in de volksmond ook gekend als katrienewiel. Trouwens, ik raad u niet aan om die term te googlen. Brr.

Ik had het nog nooit gezien of gehad, maar blijkbaar is een simpele zalf voldoende om het weer weg te krijgen.

Bizar.

Stem

Sinds ik – ondertussen bijna twee jaar geleden – mijn stem weer onder controle moest krijgen, ben ik een pak voorzichtiger geworden.

In 1991 ben ik geopereerd aan mijn stembanden, en zijn er kleine cystes weggenomen. Ik heb toen ook meteen twee jaar zeer intense logopedie gevolgd, en ik heb meteen ook mijn theaterplannen opgeborgen, met ongelofelijk veel spijt in het hart. Onderwijs kon nog net, op voorwaarde dat ik bijzonder stemhygiënisch te werk ging.

Twee jaar geleden ging het opnieuw mis: blijkbaar waren er door de jaren heen opnieuw foutjes geslopen in mijn stemgebruik, en door moe te zijn, verkouden, en in het koor alt te zingen, was ze opnieuw om zeep. Ik heb toen opnieuw een jaar logopedie gevolgd, met goede afloop: mijn stem kan er weer tegen.

Maar september, dat blijft een risicovolle maand. Een stem is een spier, en die is drie maand lang enkel recreatief gebruikt, en nu plots weer zeer intensief. Ik begin het een klein beetje te voelen, en moet dus opletten. Maar het is een hele opluchting: waar ik vroeger soms hees was in de derde week van september, is dat nu niet het geval.

Lang leve de logopedisten. En lang leve een schitterend man. Dank je, Dick De Bruycker, om mijn stem te redden. En dus ook mijn passie.

Nieuw schooljaar, nieuwe start

Eigenlijk is het vooral te danken aan de onvolprezen Kelly van Tales from the Crib, dat ik herbegonnen ben met Weight Watchers. Enfin ja, het was sowieso keihard nodig, want tegenover vorig jaar is er niet minder dan tien (10!) kilo bij. En ik die gezworen had nooit meer boven die tachtig te gaan. Tsja. Al mijn broeken spannen en mijn mooie winterkleedjes zijn waarschijnlijk niet echt bruikbaar momenteel. Maar bon.

Kelly zette op onze Facebookgroep dat ze een September Challenge ging starten. Ieder zet zijn eigen doelen, en we helpen elkaar om de ganse maand september vol te houden.

Mijn uitdaging? Terug te Weight Watchen, de ganse maand september, en hopelijk ook weer iets meer in beweging te komen. Want afgezien van voortdurend rond te crossen in huis, doe ik eigenlijk niks.

IMG_1607

Gisteren ben ik vol goeie moed gestart, en het lukt. Ik heb er geen idee van hoelang ik het vol zal houden, maar eigenlijk zou dat een pak langer moeten dan enkel september, wil ik mijn tien kilo er weer af. En hopelijk eigenlijk meer, om een gezond BMI te halen, moeten er nog twintig af. Zucht. Maar met die tien zal ik al content zijn, geloof me.

Knieperikelen

IJs, kinegel en wat rust ging voldoende zijn voor de zere knie, dachten zowel Wolf als ik.

Niet dus.

Deze morgen kon hij nauwelijks stappen, het dutske. Toen ik hem sommeerde niet flauw te doen, dat het wellicht enkel wat stijf was, en dat hij eens moest proberen normaal te stappen in plaats van te manken, keek hij me met grote bange ogen aan, voldeed aan het verzoek, en begon prompt te huilen van de pijn.
Juist ja.

Geen rugbykamp meer dus voor hem, maar wel dokter. Ik belde naar mijn vaste knie- en-andere-gewrichtenspecialist, ook wel gekend als orthopedist, ook wel gekend als Wouter Van den Broecke, en die wilde er ons tijdens zijn spreekuur vanavond wel nog tussen pakken. Oef.

Het verdict: niks arterieels, niks gebroken, niks aan zijn knieschijf, maar wellicht de laterale gewrichtsband die uitgerokken is. Hij wilde echter zekerheid, en stuurt ons daarom morgen naar de radioloog voor een echo.

Voorlopig moet Wolf het doen met ijs, kinegel, en een paar krukken. Al een chance dat ik dat standaard in huis heb, zeker

Dan toch allergie?

Al weken heb ik last van verstopte sinussen, met bijhorende hoofdpijn en zware kop. Tsja, sinusitis, het zit blijkbaar in de familie. Maar door mijn glaucoom kan ik geen sinutab nemen, en de werkzame antibiotica (amoxicilline) heb ik al zodanig vaak moeten nemen, dat die niet meer zo efficiënt blijkt te zijn, en ik die eigenlijk wil houden voor ergere gevallen.

Ik hield het op snuiten, en dat was dat.

Maar de laatste weken begon ik te niezen, gemakkelijk twintig keer op een dag, en bleef ik maar snuiten. Deze morgen ben ik dan nog wakker geworden met een stijve nek en vooral hals, waardoor het moeilijk werd om te slikken.

Ik moest toch met Kobe naar de dokter voor waterwratjes in zijn oksel, en maakte meteen een dubbele afspraak. En jawel, die bevestigde mijn vermoeden: allergie. Voor wat precies weet ik niet: ik kan er geen specifieke plaats of omstandigheid op plakken. Ik heb het hier thuis, maar evengoed in Londen, in een besloten kamer, op een grasveld, of op een boot op de Thames. En het gaat op en af: soms zit mijn hele kop dicht, soms is alles gewoon vrij. Geen idee van de allergenen dus.

Tsja.

Ik hoop dat de pilletjes snel werken, want ik heb het echt wel gehad, met dat gesnotter, en het bijhorende mottige gevoel. Blergh.

Heftig dagje

De voormiddag begon rustig, met koffie en wat verbeterwerk. Maar tegen elf uur – ik stond zelfs nog in de winkel – arriveerde Vallery, om gezellig te kletsen en samen te koken.

Om kwart voor één konden we allemaal samen aan tafel, buiten in de zon.

IMG_9337

Het witbord had op beide meisjes een ongelofelijke aantrekkingskracht:

IMG_9339

Tegen vier uur – en een zangexamen van Wolf later – gooide ik beide dames buiten, want om vijf uur moesten we bij de tandarts staan. Wolfs bovenste melkhoektanden hebben namelijk geen zin om plaats te ruimen voor de definitieve versies, en moesten dus een handje geholpen worden. Een kwartier later stonden we alweer buiten, met twee proppen in Wolfs mond. Die er al vrij snel serieus bloederig uitzagen.

IMG_9341

IMG_9340

Enfin, veel last had hij er niet van, maar hij mocht wel niet gaan rugbyen van de tandarts: het zou opnieuw kunnen beginnen bloeden.

Omdat het prachtig weer was, en ik eigenlijk wel zin had in picknicken en Kobe toch moest gaan trainen, reden we alsnog naar de Blaarmeersen. Kobe werd afgedropt op het veld, en wij wandelden verder naar het grasveld/strand.

Ik had, om eerlijk te zijn, niet gedacht dat het water zo warm ging zijn. Ik had dus wel een handdoek bij om voeten en zo af te drogen, maar geen echt zwemgerief. Geen nood, Wolf kon in zijn boxersshort zwemmen, en Merel had heel toevallig een pop bij, die ze zelf een onderbroekje had aangetrokken. Reserve-onderbroek dus ^^

Er was ook strandspeelgoed mee, en ze hebben zich de max geamuseerd, heb ik de indruk. Alleen ging Merel kopje onder op een bepaald moment, en was het gedaan met zwemmen voor haar.

IMG_9342

IMG_9345

IMG_9348

IMG_9352

IMG_9350

IMG_9361

Enfin, tegen zeven uur ging ik Kobe halen op het veld, en kon hij mee zijn boterhammetjes opeten. Ik had speciaal van die zachte broodjes gekocht zodat Wolf geen probleem zou hebben om te eten.

IMG_9363

Door het gras sleften we terug naar de auto, en Merel viel in slaap op de achterbank. Het was misschien al na bedtijd, maar het was wél een heerlijke dag!