Geplaatst op

Schoolprojectje

Yup, ik ben iemand van de projectjes. Soms kan daar heel veel tijd over gaan, soms bestaan ze enkel in mijn hoofd, en soms worden ze ook beetje bij beetje uitgevoerd. Neem nu mijn lokalen op school: ik had al de 0.07 geschilderd en beginnen versieren, en toen was ik het kwijt. Tsja.

Intussen zit ik voornamelijk in het kleine lokaaltje van Klassieke Talen (nog steeds vaak gewoon Grieks genoemd) dat intussen ook helemaal geschilderd is.

We hebben toestemming voor nieuwe gordijnen, maar dat wil mijn collega op zich nemen, en dus hangen er nu al twee jaar gordijnen die er eigenlijk niet helemaal passen qua afmetingen, maar die ik destijds had gemaakt voor het vorige lokaal uit tafelkleren uit de Action.

De oude houten bankjes waren wel nog een doorn in het oog. Het is niet dat ik iets heb tegen die bankjes, wel integendeel: het zijn nog van die echte, authentieke houten banken van vroeger en ze hebben tonnen charme. Ooit hebben ze ze willen vervangen, maar moderne banken zijn net iets groter en kunnen er gewoonweg niet in.

Echter… die banken zijn volledig vuil en beschadigd. De vernis is vuil, ze zijn beklad met alle mogelijke onzin en vooral: er zitten putten en diepe krassen in, waardoor het moeilijk is om erop te schrijven. Nu had ik dus al een tijdje in mijn hoofd dat ik ze wilde afschuren en hervernissen. Dat is er deze examenperiode eindelijk van gekomen: de werkmannen hebben één bankje beneden gezet in het werkkot, ik heb hun schuurmachientje goed bekeken en schuurpapier gekocht en ben aan het werk gegaan. Op een klein half uurtje is het blad afgeschuurd, en gelukkig was er nog stevige vernis om ze opnieuw in de vernis te zetten, twee lagen. Er mogen zeker nog sporen zijn van gebruik, dat maakt het net mooi, maar de putjes zijn opgevuld en het ergste vuil is eraf. De pootjes ga ik ook herlakken wanneer er weer budget is voor lakverf, want die is duur en er is geen geld meer. En tijd wil ik wel spenderen aan school, maar geen extra geld.

Soit, ik ben echt wel tevreden met het resultaat van dat eerste bankje. De rest komt wel wanneer ik wat tijd heb en het droog is buiten, want dat afschuren ga ik echt niet binnen doen. Maar oordeel vooral zelf.

Geplaatst op

Mutsje nummer vier

Morgen is het Marleens verjaardag, en ze had al eens laten vallen dat ze een lichtere muts wilde voor de zomerdagen zoals die tegenwoordig zijn. Ha, dacht ik, dan maak ik er toch eentje voor haar verjaardag?

Haar favoriete kleuren zijn zowat geel en groen, ze houdt van bloemen, en voilà: een muts voor Marleen, met een Suzanne-met-de-mooie-ogen.

Nu maar hopen dat ze ze mooi vindt, maar ik vermoed van wel, ja.

Geplaatst op

Nog een mutsje

Toen collega Lana had gezien wat ik gemaakt had voor Louise-Anne, zag ze zo’n mutsje voor haar Isaac ook wel zitten. Die is nu een maand of zes, denk ik, en kan zo’n mutsje wel gebruiken in de herfst. Het liefst dan ook in herfstkleuren, zei ze, maar dan misschien niet met een bloemetje, want dat is zo meisjesachtig. En dus werd het er eentje met enkel herfstblaadjes. Ook wel goed gelukt, vind ik.

Geplaatst op

Haarbanden voor Merel

Merel vroeg me onlangs: “Zeg mama, zou jij voor mij een haarband willen maken? Ik heb een voorbeeldje voor u.”

De werkbeschrijving was bijzonder summier en leek me ook niet logisch, en dus haakte ik mijn eigen versie. Merel wilde een witte met blauwe sterren, en die kreeg ze ook. Die zit ongelofelijk comfortabel, zei ze, gewoon zacht en breed.

En toen wilde ze er ook nog eentje in het zwart, en die kreeg ze meteen ook. Met roze sterretjes, dan.

Mij staan ze alvast niet, maar voor haar zijn ze perfect. En amper een uurtje werk per stuk.

Geplaatst op

Mutsje nummer 2

Vrijdagavond toonde ik aan Gwen, toen we na het toneelstuk nog iets gingen drinken, het mutsje dat ik voor het dochtertje van Louise-Anne had gemaakt.

“Zo ongelofelijk schattig!” had die uitgeroepen, “ik wil er ook wel zo eentje!” U vraagt, wij draaien. Ik had nog zwart garen liggen – die kleur wilde ze het liefst – en dus had ik vandaag alweer een mutsje klaar: in een vrij licht materiaal, het is geen wintermuts maar eerder zo’n herfst- of lenteding, goed voor op de fiets.

En ja, ook deze is best wel geslaagd, vind ik…

Geplaatst op

Projectje

Merel was bij mij gekomen dat ze een nieuw bureau wilde. Ze had haar vorige bureautje gekregen in 2017, wit met felroze handvatten, toen helemaal haar droom.

Intussen is er behoorlijk wat veranderd in haar kamer: vrijwel geen roze meer, het lichtgroen vervangen door een vrij donker turquoise, de meeste knuffels weg… Geen meisjeskamer meer, maar een puberkamer.

En dat bureau, dat viel intussen wat uit de toon en vooral: het bovenblad was behoorlijk beschadigd intussen. Maar ze wilde eigenlijk ongeveer hetzelfde bureau qua grootte en met dat kastje en die schuiven… Ik stelde voor dat we dan gewoon het bovenblad zouden lakken in haar turquoise, met nieuwe handvaten en dergelijke. Ze was wat sceptisch, maar bon, het was het proberen waard. Voor de goedkoop moesten we het niet doen, zo bleek: verf, en dan zeker lakverf, is pokkeduur.

Bon, we haalden het een iet of wat uit elkaar, maakten plaats vrij rondom, en gingen voor een primerlaag.

En toen kwam de kleurlaag, en het randje van haar boekenrek, en was de scepsis verdwenen.

En toen was het klaar en was ze megacontent. Het ziet er ook echt wel goed uit, alle beschadigingen zijn weggeschilderd en het past nu volledig bij haar kamer. Projectje geslaagd.

Geplaatst op

Speekmedaalde voor Wolf en mezelf

Het is duidelijk een kwestie van timing: Murphy sloeg weer eens toe. Kobe is gisterenavond thuisgekomen van kamp, ik moet dus wel een paar wasjes draaien voor hij zondagochtend in alle vroegte weer weg is.

En wat deed mijn droogkast? Niks. Nada. Noppes. Niente. Of jawel, ik kreeg het signaal dat ik het waterreservoir moest legen, terwijl dat compleet leeg was. Ik checkte de filters, probeerde ettelijke keren opnieuw, maar na een minuut of twee was voor het ding telkens weer de maat vol. Of toch de waterbak.

Hmpf.

Alles dan maar op droogrekken gehangen en beginnen googelen. En ja hoor, het is blijkbaar een bekend probleem bij de Siemens Avantixx droogkasten: die dingen zijn zelfreinigend, maar slagen er toch niet helemaal in zichzelf proper te houden, meer bepaald de sensoren die vaststellen of het water wel weg kan gepompt worden. Het is dus een kwestie van het ding open te vijzen, die sensoren te reinigen, de boel terug toe te vijzen, en hoppa, klaar is Kees. Geen idee of hij Kees heet, maar het was wel een Nederlander die het verlossende en bijzonder duidelijke filmpje op Youtube had gezet.

Bon, Bart en Wolf hebben het onding uit zijn plaats gehaald, en waar Bart gezegd had dat hij me ging helpen, bleek het de facto Wolf te zijn die vrolijk aan het vijzen ging. Want ja, dat ding zit verdomd goed toegeschroefd. Na een dik kwartier schroeven op mijn aanwijzingen overhandigde hij me de vermaledijde sensor, die kraakhelder wit had moeten zijn.

Bon, het ding grondig schoongemaakt, aan Wolf overhandigd, en een half uur later werkte mijn droogkast opnieuw compleet naar behoren. Nikske geen vol reservoir meer, gewoon doen wat het moet doen, namelijk drogen.

Awel, dikke merci voor Wolf, en een speekmedaalde voor mezelf dat ik het opgelost heb. Bart was ook al aan het googelen geslagen, maar dan voor een nieuw exemplaar. Liever niet, nee: dit is een net iets goedkopere oplossing. En ietsje sneller, want die kampwas, die droogt zichzelf niet. Of toch veel trager.

Geplaatst op

Moestuin

Ik zei het al eerder: mijn lieftallige echtgenoot is een buitenmens aan het worden. Een jaar of twee geleden had ik je voor gek verklaard, en hijzelf ook, als je dat ook maar had durven opperen.

Maar bon, na de talrijke bloemen, de stapels extra klimplanten – passiflora, witte rozen, kiwibessen – de frambozenstruiken, de vijgenboom, de perelaars, hazelaars en kerselaars, appelboompjes en twee kruidenbakken, is er nu ook al een eerste heuse moestuinbak. Bart had die nog voor de winter gekocht, en die had de hele tijd in de garage gelegen. Buiten stond er nog een halve kubiek teelaarde en een hoop schors in van die grote zakken te wachten.

Deze week hebben Wolf en hij de koe bij de horens gevat en zijn ze beginnen bouwen. Met de nodige verbale assistentie van mij, want hoe graag ik ze ook zie, ze zijn niet altijd even praktisch, die heren van mij.

Het in elkaar zetten verliep vlotjes, het ophangen van het worteldoek eigenlijk ook, eenmaal ik hen het nietjespistool had bezorgd. Daarvoor hadden ze samen een gans stuk omgespit, effen gelegd en aarde weggeschept met tal van onkruid bij.

Maar toen realiseerde Bart zich dat hij niet genoeg aarde ging hebben om de bak te vullen, waarop ze netjes de oude aarde begonnen te scheppen. Je weet wel, die vol met onkruid… Soit, die aarde ging toch ergens gebruikt moeten worden, maar dat worteldoek was een maat voor niks. Tot ik opperde dat ze dan misschien wel nog een laag karton konden aanbrengen, zoals onderaan, gewoon om het onkruid tegen te houden. Je zag het gewoon dagen in beider koppetjes. Karton genoeg, dankzij mijn vooruitziende echtgenoot.

Een dikke laag karton later kon er verder geschept worden, maar dan wel met de teelaarde. Er was net genoeg om de bak helemaal te vullen, en toen werd er zelfs nog een paadje rondomrond aangelegd. Het zag er gewoon fantastisch uit! En nu wachten op worteltjes, pluksla, snijbiet en al de rest dat Bart van plan is te planten.

De bedoeling is dat er nog een grotere zelfgemaakte bak naast komt, en dan een klein serretje voor tomaten.

Ik ben benieuwd, maar ik kijk er wel naar uit!

Geplaatst op

Mutsjes

Op onze openschooldag hielden we ook een internationaal buffet én een winkeltje met zelfgemaakte producten ten voordele van Turkije/Syrië.

Een collega doneerde een hele stapel sjaals en cols die haar schoonmoeder had gebreid, eigenlijk voor Kom op tegen Kanker. Een andere collega heeft iets met planten en verzamelde alle mogelijke potjes en stekjes om dan plantjes te verkopen. Nog een andere collega is zeer creatief en had stapels boekjes, schriftjes en kleine spulletjes om te verkopen.

En ik, ik dacht: kattenmutsjes! Die dingen zijn heel eenvoudig om te maken en zien er mega schattig uit.

Helaas…

In het begin van de lente verkopen mutsen en sjaals niet zo goed, als in: geen enkel exemplaar verkocht. Merel heeft er een paar ingepikt, maar mocht iemand een kattenmutsje willen, ge roept maar en ge komt er om, oké?