Geplaatst op

Vest nummer drie

Ik had voor mezelf al de lange vest in het paars gehaakt en voor Gwen de korte versie in blauw.

Peggy vond die zo leuk dat ze die ook wel wilde, maar dan niet zo lang als de mijne, maar ook niet zo kort als die van Gwen, en met iets minder wijde driekwartsmouwen. Euh, ja zeker? Ik begon vrolijk te haken en twee weken later kon Peggy ze trots showen. Ik had wel haar boezem wat verkeerd ingeschat, zodat de boord een stuk breder moest, maar dat vond ze juist goed want zo heeft ze ook meer kraag in haar nek waardoor ze geen sjaaltje hoeft te dragen. Ze is toch niet van plan om ze vaak dicht te doen, ze wilde ook geen knoopjes. Bon, alweer een blij iemand dus, en dat voor zo’n twaalf euro aan garen.

Ze had ze de volgende dag toch al aan, zodat ze ze precies wel leuk vond. Alvast een goed teken.

Geplaatst op

Nog meer mutsjes, jawel

Muts zeven, acht en negen, meer bepaald.

Een van mijn collegaatjes was ook bevallen van een prachtige dochter, maar toen had ik er nog niet aan gedacht om mutsjes te maken. Ze had nog een mutsje te goed, vond ik, en ik heb er dan maar meteen twee gemaakt, eentje voor moeder en dochter, of voor de dochter voor als ze wat groter is. Ik had haar ook naar de kleuren gevraagd, en dat mocht dus wit met dat oudroze zijn.

Ik had ook al eerder geponeerd dat wie zo’n mutsje wil, dat maar hoeft te vragen. Annelies had er prompt eentje besteld in blauw met een geel bloemetje, de kleur van de sportclub van de kinderen, vermoed ik.

Al bij al dus weer een paar fijne mutsjes erbij. En als er nog liefhebbers zijn: laat maar weten!

Geplaatst op

Haakproject: een nieuwe vest

Ik vond in de Zeeman deze zomer grote bollen wol in het perfecte auberginekleur, het kleur waarin mijn haar altijd is als het net geverfd is.

Ik keek even rond en vond een heel fijn patroon om te haken. Liever haken dan breien, inderdaad, want zo kan je minder steken laten vallen én ik kan dat rustig doen terwijl ik plat in de zetel lig, terwijl je voor breien toch wat rechter moet zitten.

Het leuke eraan is dat je zelf alles kan bijstellen: langere of kortere mouwen, wijder of minder wijd, langere of kortere vest op zich… Ik opteerde voor de zeer wijde versie, die vlot tot over mijn kont kwam, want dat is nu eenmaal mijn stijl.

Ik had zelfs het geluk de perfecte knopen te vinden, want ja, ik wil ze ook dicht kunnen doen. Kostprijs van de wol? Rond de tien euro, denk ik, quasi niks dus.

En ik heb ze volledig kunnen haken terwijl ik aan het lezen was of aan het tv kijken. Win-win, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Glazen theelichtjeshouders

Het hoeft in de creaclub niet altijd haken en breien te zijn, toch? Allez ja, de leerlingen zelf – meestal tussen de 20 en de 30 stuks, afhankelijk van het weer – doen een beetje vanalles: tekenen, diamond painting, kruisjessteek, scrapbooken, dat soort dingen. Jammer genoeg hebben we amper 25 minuten, veel kunnen we dus niet doen.

Vandaag had ik aangekondigd in de planner – ja, we hebben een eigen item daar – dat we glaasjes gingen versieren, en dat ze zelf glaasjes moesten meebrengen en papieren servetjes met een tekening op. Ik had nog een restje behangerslijm staan, en ik had ook wel dikke penselen mee.

Op zich is dat dus poepsimpel: je haalt de servetjes uit elkaar tot je enkel nog de flinterdunne, bedrukte laag hebt, en daar knip je het stuk uit dat je wil. Je smeert je glaasje in met behangerslijm en plakt daar dan de servet op – voorzichtig, want dat papier is al superdun, als het dan nog nat wordt van de lijm, scheurt dat quasi meteen.

Netjes laten drogen, theelichtje in, en hoppa, een zelfgemaakt houdertje. Er was een behoorlijk aantal leerlingen dat vrolijk mee deed en daar zaten echt leuke dingen tussen.

Geplaatst op

Nog meer gerenoveerde bankjes

Ik schreef het al eerder: in de vakantie ben ik begonnen met het renoveren van de hele oude schoolbankjes in het kleine lokaaltje Klassieke Talen. Ik vind ze prachtig en nieuwe, grotere banken passen er niet in en zouden er ook gewoonweg niet thuishoren. Maar die oude banken mochten dus wel eens een opfrisbeurt krijgen.

Het verloopt in stagekes: stap één kan ik enkel doen als het niet regent en één van de werkmannen me heel eventjes kan helpen: het bankje moet buiten en dan kan ik daar alles afschuren. Dat schuren duurt niet lang, het duurt eigenlijk langer om alles naar buiten te slepen en daarna weer op te ruimen.

Stap twee is het opvullen met houtvulmiddel van alle gaten en beschadigingen. Dat moet dan drogen, dus daar zit wat tijd tussen. Daarna schuur ik dat een klein beetje op en vul nog eens bij. Vervolgens wordt er nog eens geschuurd, alles netjes ontstoft en komt er een laag vernis. En dan nog een laag vernis. En pas dan, dan kan het bankje weer naar boven.

Al die stappen duren niet lang, ik ben telkens misschien tien minuten bezig, maar er zit wel behoorlijk wat droogtijd tussen, en dus telkens een andere dag. Gelukkig zijn de werkmannen ongelofelijk behulpzaam: ik heb mijn eigen hoekje in het werkkot waar het bankje mag blijven staan, samen met al mijn materiaal. En ik heb altijd wel een behulpzame collega die eventjes met zijn spieren wil rollen en dus een bankje van boven naar beneden brengt en vice versa.

Geef toe: het verschil is behoorlijk groot: op de eerste foto zie je de twee eerste bankjes al afgewerkt. Allez, het blad dan toch.

Het afgewerkte bankje zet ik hier dan ook wel eens, ik ben er voorlopig nog aan bezig…

Geplaatst op

Kampeerstoel

Ik had ooit eens een kampeerstoeltje gekocht om te gebruiken op mijn toezicht op school: ik kan geen half uur aan een stuk rechtstaan, zeker niet als ik daarna nog moet lesgeven en niet kan gaan liggen.

Kobe had die daarop ooit eens meegenomen op kamp, maar het stoeltje had dat niet overleefd. Vorig jaar waren we samen naar de Decathlon getrokken en had ik een nieuwe, iets grotere en duurdere voor mezelf gekocht en had Kobe de standaard vuilblauwe gekocht. Wolf had die in het begin van de vakantie mee naar Assen, voor UGent Racing, en daar was het stoeltje verdwenen. Niet verwonderlijk: iedereen heeft daar dezelfde, en wie zegt dat dat specifieke stoeltje het uwe is?

Soit, vorige week gingen ze dan op kosten van Wolf een nieuwe halen – dat was de afspraak: kapot of kwijt? Nieuwe voorzien – en dat werd meteen een beige, steviger geval voor hen beiden. Maar ze hadden geen zin om er hun naam op te zetten, en dus kwam de vraag of ik dat niet wilde ‘versieren’, zodat het eigenaarschap niet ter discussie kwam.

Wolf gaf me een tekening en ik zette die er met de vrije hand op. Niet dat het moeilijk was, het steekt niet zo nauw bij een bergketen, maar bon.

Het stoeltje is alleszins levend en wel van een scoutsweekend in de Hoge Rielen terug meegekomen, dus dat zit wel snor.

Geplaatst op

Scoutshemdentekeningenbezigheden

(Ge wilt het mogen gebruiken bij Scrabble, toch?)

In het kader van: “Ne mens moet zich toch met iets bezighouden en ik doe binst geen ander kwaad” heb ik me de afgelopen weken toegespitst op het illustreren van scoutshemden. Jawel. Uiteraard met textielverf, maar ook met een textielstift tegenwoordig.

Elke scout die lang genoeg meedraait, krijgt eerst een totemdier, dan een adjectief, en uiteindelijk bij de JIN – het laatste jaar voor ze leiding worden – een kleur dat verwijst naar hun reis dat jaar.

Kobes hemd had ik al eerder versierd en er op zijn nieuwe hemd voor de Jamboree ook al zijn totem en adjectief opgezet. Nu heb ik er ook zijn kleur aan toegevoegd, iets van geen vijf minuten werk. Best goed gelukt, in een robuuste stijl.

Voor Rhune had ik er al eerder zijn Berner Sennen opgezet, maar nu dus ook zijn volledige scoutsnaam:

Ik vind dat amusant, dus ik wil dat eigenlijk gerust voor gans zijn leiding doen – leden liever niet, want die wisselen vaak nog van hemd – en dus kreeg ik nog aanvragen. De voorwaarde is dat ze me een duidelijke zwart-wittekening bezorgen van hun dier.

En uiteraard ook hun volledige totem, en daar liep het eventjes mis… Ik had voor een van Kobes jaar vol enthousiasme een kolibrie getekend, en ik vond die ook echt goed gelukt. En toen wilde ik in al mijn haast daar ook nog snel haar naam aan toevoegen.

Alleen… is het niet Vrolijke, maar Zonnige. Juist ja. Hemd verpest dus. Ik kon mezelf wel slaan en ging vloekend douchen. En daar zag ik het licht, gelukkig maar. Want zonnige, dan kan je iets met een zon, toch?

Gelukkig vond ze het zo zelfs nog beter dan zonder! Nog die chance!

Maar toen bleek wel de toon gezet: eerst volgde nog een simpele tekening zonder de naam:

Toen kwam Andres met de vraag of ik inderdaad nog iets extra kon doen: hij wilde eerst echt zijn dier niet op zijn hemd – “Zo nen berglemming ziet er toch gewoon uit als nen mottige cavia???” – maar vond uiteindelijk toch een tekening naar zijn goesting, en wilde ook graag zo’n zon. Maar dan een specialleke. Kobe ging om extra geel en oranje naar de winkel, en ik ging aan de slag.

Hij is gelukkig mega content! Ja, ze gaan opvallen dit weekend op de HerfstOntmoeting van de Scouts in de Hoge Rielen, een vormingsweekend voor leiding van gans Vlaanderen.

En ja, laat die hemden maar komen! Alleen wil ik er vanaf nu wel een bloemetje voor. Néh.

Geplaatst op

Krabpaalreparaties

Onze oude krabpaal, toch al zo’n 15 jaar oud, had het wel gehad, ja. Het krabgedeelte was versleten, het liggedeelte gewoon vuil en niet meer proper te krijgen. Ik had al een tijd zitten denken om die te vernieuwen, maar het is niet alsof de katten daar echt veel op liggen, om eerlijk te zijn. Stom geld, dan.

Maar op Hoplr zag ik dat iemand twee straten verderop haar krabpaal weggaf: haar kat was gestorven aan twee tumoren en ze kon het niet aan om dat ding nog in huis te hebben. Ik zei meteen ja, nam de auto, laadde het ding in de koffer, en reed er content als een katjen mee naar huis. Alleen het onderste stuk touw was losgekrabd, maar geen nood, dat was perfect te repareren.

Ik wapende met touw, nietjespistool en lijmpistool en ging aan het werk. Het vraagt een beetje geduld, maar niet bepaald veel expertise. En ja, zo’n touw is ruw aan de handen, dat ook. Maar na een kwartiertje of zo zag het er zo uit:

Nu Nazgûl ervan overtuigd krijgen dat het geen indringer is en geen gevaarlijk object en dat hij er dus geen schrik van moet hebben, maar dat komt wel. En hopelijk blijft hij dan van onze stoelen af met zijn klauwtjes, en ligt hij ook af en toe bovenop naar buiten te kijken zoals bij de oude paal.

Nog eens merci aan de vriendelijke buurdame!

Geplaatst op

Schoolprojectje

Yup, ik ben iemand van de projectjes. Soms kan daar heel veel tijd over gaan, soms bestaan ze enkel in mijn hoofd, en soms worden ze ook beetje bij beetje uitgevoerd. Neem nu mijn lokalen op school: ik had al de 0.07 geschilderd en beginnen versieren, en toen was ik het kwijt. Tsja.

Intussen zit ik voornamelijk in het kleine lokaaltje van Klassieke Talen (nog steeds vaak gewoon Grieks genoemd) dat intussen ook helemaal geschilderd is.

We hebben toestemming voor nieuwe gordijnen, maar dat wil mijn collega op zich nemen, en dus hangen er nu al twee jaar gordijnen die er eigenlijk niet helemaal passen qua afmetingen, maar die ik destijds had gemaakt voor het vorige lokaal uit tafelkleren uit de Action.

De oude houten bankjes waren wel nog een doorn in het oog. Het is niet dat ik iets heb tegen die bankjes, wel integendeel: het zijn nog van die echte, authentieke houten banken van vroeger en ze hebben tonnen charme. Ooit hebben ze ze willen vervangen, maar moderne banken zijn net iets groter en kunnen er gewoonweg niet in.

Echter… die banken zijn volledig vuil en beschadigd. De vernis is vuil, ze zijn beklad met alle mogelijke onzin en vooral: er zitten putten en diepe krassen in, waardoor het moeilijk is om erop te schrijven. Nu had ik dus al een tijdje in mijn hoofd dat ik ze wilde afschuren en hervernissen. Dat is er deze examenperiode eindelijk van gekomen: de werkmannen hebben één bankje beneden gezet in het werkkot, ik heb hun schuurmachientje goed bekeken en schuurpapier gekocht en ben aan het werk gegaan. Op een klein half uurtje is het blad afgeschuurd, en gelukkig was er nog stevige vernis om ze opnieuw in de vernis te zetten, twee lagen. Er mogen zeker nog sporen zijn van gebruik, dat maakt het net mooi, maar de putjes zijn opgevuld en het ergste vuil is eraf. De pootjes ga ik ook herlakken wanneer er weer budget is voor lakverf, want die is duur en er is geen geld meer. En tijd wil ik wel spenderen aan school, maar geen extra geld.

Soit, ik ben echt wel tevreden met het resultaat van dat eerste bankje. De rest komt wel wanneer ik wat tijd heb en het droog is buiten, want dat afschuren ga ik echt niet binnen doen. Maar oordeel vooral zelf.