Kampeerstoel

Ik had ooit eens een kampeerstoeltje gekocht om te gebruiken op mijn toezicht op school: ik kan geen half uur aan een stuk rechtstaan, zeker niet als ik daarna nog moet lesgeven en niet kan gaan liggen.

Kobe had die daarop ooit eens meegenomen op kamp, maar het stoeltje had dat niet overleefd. Vorig jaar waren we samen naar de Decathlon getrokken en had ik een nieuwe, iets grotere en duurdere voor mezelf gekocht en had Kobe de standaard vuilblauwe gekocht. Wolf had die in het begin van de vakantie mee naar Assen, voor UGent Racing, en daar was het stoeltje verdwenen. Niet verwonderlijk: iedereen heeft daar dezelfde, en wie zegt dat dat specifieke stoeltje het uwe is?

Soit, vorige week gingen ze dan op kosten van Wolf een nieuwe halen – dat was de afspraak: kapot of kwijt? Nieuwe voorzien – en dat werd meteen een beige, steviger geval voor hen beiden. Maar ze hadden geen zin om er hun naam op te zetten, en dus kwam de vraag of ik dat niet wilde ‘versieren’, zodat het eigenaarschap niet ter discussie kwam.

Wolf gaf me een tekening en ik zette die er met de vrije hand op. Niet dat het moeilijk was, het steekt niet zo nauw bij een bergketen, maar bon.

Het stoeltje is alleszins levend en wel van een scoutsweekend in de Hoge Rielen terug meegekomen, dus dat zit wel snor.

Scoutshemdentekeningenbezigheden

(Ge wilt het mogen gebruiken bij Scrabble, toch?)

In het kader van: “Ne mens moet zich toch met iets bezighouden en ik doe binst geen ander kwaad” heb ik me de afgelopen weken toegespitst op het illustreren van scoutshemden. Jawel. Uiteraard met textielverf, maar ook met een textielstift tegenwoordig.

Elke scout die lang genoeg meedraait, krijgt eerst een totemdier, dan een adjectief, en uiteindelijk bij de JIN – het laatste jaar voor ze leiding worden – een kleur dat verwijst naar hun reis dat jaar.

Kobes hemd had ik al eerder versierd en er op zijn nieuwe hemd voor de Jamboree ook al zijn totem en adjectief opgezet. Nu heb ik er ook zijn kleur aan toegevoegd, iets van geen vijf minuten werk. Best goed gelukt, in een robuuste stijl.

Voor Rhune had ik er al eerder zijn Berner Sennen opgezet, maar nu dus ook zijn volledige scoutsnaam:

Ik vind dat amusant, dus ik wil dat eigenlijk gerust voor gans zijn leiding doen – leden liever niet, want die wisselen vaak nog van hemd – en dus kreeg ik nog aanvragen. De voorwaarde is dat ze me een duidelijke zwart-wittekening bezorgen van hun dier.

En uiteraard ook hun volledige totem, en daar liep het eventjes mis… Ik had voor een van Kobes jaar vol enthousiasme een kolibrie getekend, en ik vond die ook echt goed gelukt. En toen wilde ik in al mijn haast daar ook nog snel haar naam aan toevoegen.

Alleen… is het niet Vrolijke, maar Zonnige. Juist ja. Hemd verpest dus. Ik kon mezelf wel slaan en ging vloekend douchen. En daar zag ik het licht, gelukkig maar. Want zonnige, dan kan je iets met een zon, toch?

Gelukkig vond ze het zo zelfs nog beter dan zonder! Nog die chance!

Maar toen bleek wel de toon gezet: eerst volgde nog een simpele tekening zonder de naam:

Toen kwam Andres met de vraag of ik inderdaad nog iets extra kon doen: hij wilde eerst echt zijn dier niet op zijn hemd – “Zo nen berglemming ziet er toch gewoon uit als nen mottige cavia???” – maar vond uiteindelijk toch een tekening naar zijn goesting, en wilde ook graag zo’n zon. Maar dan een specialleke. Kobe ging om extra geel en oranje naar de winkel, en ik ging aan de slag.

Hij is gelukkig mega content! Ja, ze gaan opvallen dit weekend op de HerfstOntmoeting van de Scouts in de Hoge Rielen, een vormingsweekend voor leiding van gans Vlaanderen.

En ja, laat die hemden maar komen! Alleen wil ik er vanaf nu wel een bloemetje voor. Néh.

Krabpaalreparaties

Onze oude krabpaal, toch al zo’n 15 jaar oud, had het wel gehad, ja. Het krabgedeelte was versleten, het liggedeelte gewoon vuil en niet meer proper te krijgen. Ik had al een tijd zitten denken om die te vernieuwen, maar het is niet alsof de katten daar echt veel op liggen, om eerlijk te zijn. Stom geld, dan.

Maar op Hoplr zag ik dat iemand twee straten verderop haar krabpaal weggaf: haar kat was gestorven aan twee tumoren en ze kon het niet aan om dat ding nog in huis te hebben. Ik zei meteen ja, nam de auto, laadde het ding in de koffer, en reed er content als een katjen mee naar huis. Alleen het onderste stuk touw was losgekrabd, maar geen nood, dat was perfect te repareren.

Ik wapende met touw, nietjespistool en lijmpistool en ging aan het werk. Het vraagt een beetje geduld, maar niet bepaald veel expertise. En ja, zo’n touw is ruw aan de handen, dat ook. Maar na een kwartiertje of zo zag het er zo uit:

Nu Nazgûl ervan overtuigd krijgen dat het geen indringer is en geen gevaarlijk object en dat hij er dus geen schrik van moet hebben, maar dat komt wel. En hopelijk blijft hij dan van onze stoelen af met zijn klauwtjes, en ligt hij ook af en toe bovenop naar buiten te kijken zoals bij de oude paal.

Nog eens merci aan de vriendelijke buurdame!

Schoolprojectje

Yup, ik ben iemand van de projectjes. Soms kan daar heel veel tijd over gaan, soms bestaan ze enkel in mijn hoofd, en soms worden ze ook beetje bij beetje uitgevoerd. Neem nu mijn lokalen op school: ik had al de 0.07 geschilderd en beginnen versieren, en toen was ik het kwijt. Tsja.

Intussen zit ik voornamelijk in het kleine lokaaltje van Klassieke Talen (nog steeds vaak gewoon Grieks genoemd) dat intussen ook helemaal geschilderd is.

We hebben toestemming voor nieuwe gordijnen, maar dat wil mijn collega op zich nemen, en dus hangen er nu al twee jaar gordijnen die er eigenlijk niet helemaal passen qua afmetingen, maar die ik destijds had gemaakt voor het vorige lokaal uit tafelkleren uit de Action.

De oude houten bankjes waren wel nog een doorn in het oog. Het is niet dat ik iets heb tegen die bankjes, wel integendeel: het zijn nog van die echte, authentieke houten banken van vroeger en ze hebben tonnen charme. Ooit hebben ze ze willen vervangen, maar moderne banken zijn net iets groter en kunnen er gewoonweg niet in.

Echter… die banken zijn volledig vuil en beschadigd. De vernis is vuil, ze zijn beklad met alle mogelijke onzin en vooral: er zitten putten en diepe krassen in, waardoor het moeilijk is om erop te schrijven. Nu had ik dus al een tijdje in mijn hoofd dat ik ze wilde afschuren en hervernissen. Dat is er deze examenperiode eindelijk van gekomen: de werkmannen hebben één bankje beneden gezet in het werkkot, ik heb hun schuurmachientje goed bekeken en schuurpapier gekocht en ben aan het werk gegaan. Op een klein half uurtje is het blad afgeschuurd, en gelukkig was er nog stevige vernis om ze opnieuw in de vernis te zetten, twee lagen. Er mogen zeker nog sporen zijn van gebruik, dat maakt het net mooi, maar de putjes zijn opgevuld en het ergste vuil is eraf. De pootjes ga ik ook herlakken wanneer er weer budget is voor lakverf, want die is duur en er is geen geld meer. En tijd wil ik wel spenderen aan school, maar geen extra geld.

Soit, ik ben echt wel tevreden met het resultaat van dat eerste bankje. De rest komt wel wanneer ik wat tijd heb en het droog is buiten, want dat afschuren ga ik echt niet binnen doen. Maar oordeel vooral zelf.

Mutsje nummer vier

Morgen is het Marleens verjaardag, en ze had al eens laten vallen dat ze een lichtere muts wilde voor de zomerdagen zoals die tegenwoordig zijn. Ha, dacht ik, dan maak ik er toch eentje voor haar verjaardag?

Haar favoriete kleuren zijn zowat geel en groen, ze houdt van bloemen, en voilà: een muts voor Marleen, met een Suzanne-met-de-mooie-ogen.

Nu maar hopen dat ze ze mooi vindt, maar ik vermoed van wel, ja.

Nog een mutsje

Toen collega Lana had gezien wat ik gemaakt had voor Louise-Anne, zag ze zo’n mutsje voor haar Isaac ook wel zitten. Die is nu een maand of zes, denk ik, en kan zo’n mutsje wel gebruiken in de herfst. Het liefst dan ook in herfstkleuren, zei ze, maar dan misschien niet met een bloemetje, want dat is zo meisjesachtig. En dus werd het er eentje met enkel herfstblaadjes. Ook wel goed gelukt, vind ik.

Haarbanden voor Merel

Merel vroeg me onlangs: “Zeg mama, zou jij voor mij een haarband willen maken? Ik heb een voorbeeldje voor u.”

De werkbeschrijving was bijzonder summier en leek me ook niet logisch, en dus haakte ik mijn eigen versie. Merel wilde een witte met blauwe sterren, en die kreeg ze ook. Die zit ongelofelijk comfortabel, zei ze, gewoon zacht en breed.

En toen wilde ze er ook nog eentje in het zwart, en die kreeg ze meteen ook. Met roze sterretjes, dan.

Mij staan ze alvast niet, maar voor haar zijn ze perfect. En amper een uurtje werk per stuk.

Mutsje nummer 2

Vrijdagavond toonde ik aan Gwen, toen we na het toneelstuk nog iets gingen drinken, het mutsje dat ik voor het dochtertje van Louise-Anne had gemaakt.

“Zo ongelofelijk schattig!” had die uitgeroepen, “ik wil er ook wel zo eentje!” U vraagt, wij draaien. Ik had nog zwart garen liggen – die kleur wilde ze het liefst – en dus had ik vandaag alweer een mutsje klaar: in een vrij licht materiaal, het is geen wintermuts maar eerder zo’n herfst- of lenteding, goed voor op de fiets.

En ja, ook deze is best wel geslaagd, vind ik…

Projectje

Merel was bij mij gekomen dat ze een nieuw bureau wilde. Ze had haar vorige bureautje gekregen in 2017, wit met felroze handvatten, toen helemaal haar droom.

Intussen is er behoorlijk wat veranderd in haar kamer: vrijwel geen roze meer, het lichtgroen vervangen door een vrij donker turquoise, de meeste knuffels weg… Geen meisjeskamer meer, maar een puberkamer.

En dat bureau, dat viel intussen wat uit de toon en vooral: het bovenblad was behoorlijk beschadigd intussen. Maar ze wilde eigenlijk ongeveer hetzelfde bureau qua grootte en met dat kastje en die schuiven… Ik stelde voor dat we dan gewoon het bovenblad zouden lakken in haar turquoise, met nieuwe handvaten en dergelijke. Ze was wat sceptisch, maar bon, het was het proberen waard. Voor de goedkoop moesten we het niet doen, zo bleek: verf, en dan zeker lakverf, is pokkeduur.

Bon, we haalden het een iet of wat uit elkaar, maakten plaats vrij rondom, en gingen voor een primerlaag.

En toen kwam de kleurlaag, en het randje van haar boekenrek, en was de scepsis verdwenen.

En toen was het klaar en was ze megacontent. Het ziet er ook echt wel goed uit, alle beschadigingen zijn weggeschilderd en het past nu volledig bij haar kamer. Projectje geslaagd.