Barts inspiratie en werk, ik heb het enkel moeten opeten. Maar lekker!
73
Donderdag werd mijn vader 73 jaar. De hele dag kon ik hem niet bellen, omdat hij met ons ma in Brussel was gaan rondlopen. ’s Avonds kreeg ik hem alsnog aan de telefoon, en hij vertelde dat hij een hele fijne dag had gehad. Maar toen ik hem uitnodigde om zondag – vandaag dus – mossels met frietjes te komen eten voor zijn verjaardag, hoorde ik hem gewoon blinken door de telefoon.
Hij gaf toe dat hij het al had zitten bedenken dat ik hem niet had uitgenodigd dit jaar, maar dacht dat het misschien door de verbouwing was, of zo. Hij had het jammer gevonden, maar bon, dan was dat maar zo. Maar toen ik hem dus tóch nog uitnodigde, werd zijn toch al fijne dag plots nog veel beter.
Deze middag rond twaalf uur stonden mijn ouders dus daar. De kinderen hadden een kroon gemaakt, ik had hem een fotoboekje gemaakt en een grote kader met een foto van de kinderen, en hij straalde gewoon.
We deden een klein flesje champagne open, er werden behoorlijk wat mossels met frietjes verzet (Bart had er een heerlijke salade bij gemaakt), we dronken koffie buiten, en aten er versgedraaid vanille-ijs met versgesneden fruit.
Ik denk dat het na vieren was toen ze naar huis gingen. Maar ik denk dat we er allemaal grondig van genoten hebben.
Op bezoek bij omoe
Omdat Merel het zo lief gevraagd had, en de gedachten blijkbaar ook door haar hoofd bleven spoken, laadde ik de kinderen in de auto, en reed naar Sleidinge, naar mijn grootmoeder.
In november wordt ze 103, maar ze is nog behoorlijk bij de pinken, en leest zelfs nog steeds zonder bril. De jongens waren vooral geïntrigeerd door het feit dat zij de Groote Oorlog nog bewust heeft meegemaakt – ze is van 1911, en was dus 7 bij de bevrijding – en vooral dat zij een vrouw was met drie kinderen tijdens de tweede Wereldoorlog. Wolf wilde haar eigenlijk een paar vragen stellen daarover, maar ik had een fotoboek mee van ons gezin het afgelopen jaar, en dat heeft ze nauwgezet en uitvoerig zitten bekijken, met vragen over wie wie was en zo.
Aan die vragen zijn we niet toegekomen, maar wel aan een fijne namiddag. Merel week quasi geen moment van mijn zijde, en was helemaal gerustgesteld toen ze haar overgrootmoeder zo bezig zag. En oma? Die genoot.
365 – 27 augustus 2014 – verwenmoment
Gisteren was het zodanig slecht weer dat ik vond dat er wel eens verwend mocht worden, en dus kregen ze pannenkoeken en vers gemaakte warme chocomelk. “Goh”, zei Wolf, ” voor mijn part mag het alle dagen regenen hoor!”
365 – 18 augustus 2014 – gestapeld
365 – 25 juli 2014 – zeven!
365 – 20 juli 2014 – muziekbos
365 – 11 juli 2014 – 18 jaar
Rapportentijd
Er zijn hier een hoop rapporten toegekomen intussen: notenleer, gitaar, en de gewone school. Ik ben met alles bijzonder tevreden, de jongens doen hun best! Kobe was wel wat focus aan het verliezen, zei zijn juf, en dus weer zeer traag aan het werken, maar bon, ge kunt niet alles hebben zeker? Dat groeit er echt wel nog uit (hoop ik).
Notenleer van Wolf:
Zoals eerder gezegd ziet ze gelukkig doorheen het valse zingen, want dat kan hij dus écht niet.
Zijn gitaar:
Alleen zou hij de neiging hebben zijn ene schouder te veel naar voor te schuiven, zodat hij verkrampt speelt. Voorlopig geeft dat nog geen problemen, maar later kan dat wel moeilijkheden opleveren. Maar ik ben vooral blij dat hij het zo graag doet, en altijd spontaan speelt zonder dat ik het hem moet zeggen.
Ook zijn schoolrapport was prima:
Met andere woorden: ook zijn bewegingsrapport is prima, maar daar had ik eigenlijk wel het volste vertrouwen in.
Ook Kobes rapport is, het overgeslagen jaar in acht genomen, bijzonder goed. Zijn schrijven en zijn snelheid blijven zijn zwakke punt, en hij focust ook niet zoals het moet. Daarin merk je duidelijk dat hij jonger is. Per slot van rekening was hij vorig jaar nog een kleuter, en dat vergeten we af en toe wel eens.
Heel duidelijk wordt in zijn attituderapport dat er nog werk aan de winkel is: hij is ongemeen slordig, geeft papieren niet af of speelt ze kwijt, moet regelmatig taken opnieuw maken omdat ze zo slordig zijn ingevuld, sommige letters zijn niet leesbaar, en in zijn boekentas kan gerust een egel doodgaan zonder dat hij het de eerste drie weken zou merken. En dan heb je zijn bank nog niet gezien… Hij vergeet altijd vanalles, speelt turnzak, turnpantoffels, gilets en andere dingen kwijt op een halve dag… We proberen er aan te werken, maar het is niet zo makkelijk met een kind dat een geest (en dus ook een aandachtsspanne) heeft van een reuzensprinkhaan.
En ook in het bewegingsrapport merk je dat hij wat jonger is: hij heeft nog niet alles onder de knie, en is motorisch ook niet zo sterk als pakweg Wolf.
Maar al bij al zijn het bijzonder mooie rapporten, en ik ben een trotse mama!
Hij is terug thuis!
Deze voormiddag zat ik op hete kolen: ik liep rond in een examenlokaal, maar wist dat intussen mijn ventje geland was op Zaventem, de trein nam naar Gent, en dan de taxi naar huis. Gelukkig kon ik dat volgen via Twitter, want je moet stil zijn in zo’n examenlokaal, maar je kan wel heel af en toe eens je telefoon checken.
Enfin, om kwart over twaalf de laatste leerling buiten gezet, en richting Wondelgem gevlamd, om daar mijn liefste in de armen te vallen, en dan iets te gaan eten in de buurt. Ha ja, want quasi aansluitend reed hij naar Mechelen om daar deel te nemen aan een debat, en hij ging pas tegen een uur of acht terug thuis zijn. Doodop wegens de verregaande jetlag.
Hij heeft dus in de zetel in mijn armen liggen slapen.
Maar morgen na de middag trek ik erop uit naar Poort, tot zondagmiddag. En volgende week is hij quasi elke avond weg 🙁
Veel gaan we elkaar ook weer niet zien dus. Maar ik ben al dolblij dat ik ’s nachts, als ik wakker lig, zijn zachte adem naast me zal horen. Ik heb dat gemist, echt.