Geplaatst op

Vaderdag

Bart verdiende eigenlijk beter: na het nieuws van gisteren ben ik geen klop waard, en het was dan ook een bizarre vaderdag. Normaal gezien ging ik de hele dag meegaan naar de rugby in Tourcoing, maar ik wilde echt vanmiddag naar school om samen met de leerlingen een rouwkamer in te richten. Gelukkig kon Wolf met anderen meerijden.

Thuis ging het niet echt vlot om me te concentreren, en na de middag ben ik dan maar naar school getrokken, om pas na vijven terug te zijn. Het samenzijn met de leerlingen had me deugd gedaan, net zoals gisteren, en ik heb wat meer innerlijke rust, denk ik.

Hoe dan ook moesten we dus tot ’s avonds wachten om Barts cadeautjes te geven. Merel had een liedje, een versje én een cadeautje: een zwart geschilderde confituurpot met een zelfgemaakte slak uit klei op het deksel, gevuld met popcorn! Best wel mooi, eigenlijk.

Kobe had een hele mooie kaart en een sleutelhanger, en Wolf had een snor gemaakt. En samen mochten ze dan nog twee grote dozen afgeven: een Kitchenaid met extra toebehoren. Bart glunderde, gelukkig maar. En toen was er nog niet eens met de doos gespeeld!

Geplaatst op

70

Zeventig is ze vandaag geworden, mijn mamaatje. Een paar maanden geleden twijfelde ze zelf nog of ze dat ging halen, maar ze ziet er nog steeds stralend uit, ondanks alles.

IMG_6127

Vijf van de zes zware, zware chemokuren zijn intussen achter de rug. Veel mensen vragen me hoe het intussen met haar is, en ik moet telkens antwoorden: “Goh… Raar om zeggen, maar goed, eigenlijk.” De meeste mensen zijn namelijk hondeziek van die chemo, en ook wij gingen afwachten wat de invloed was op haar levenskwaliteit. Niet behandelen was geen optie, want dan had ze haar verjaardag inderdaad niet meer gehaald. Maar al bij al heeft ze er weinig last van. Moe, nog steeds, dat wel. En tintelende handen, en af en toe misselijk, maar verder valt dat precies nog mee.

Ze doet namelijk nog steeds heel het huishouden, rijdt het gras af, snoeit struiken, doet boodschappen… Ja, ze slaapt meer dan vroeger, doet steevast een middagdutje, en haar gigantisch dikke haarbos is stevig uitgedund, maar voor wie haar niet kent, valt het nog steeds niet op. En wanneer ze klaagt over die vermoeidheid, durft ze al eens vergeten dat ze intussen zeventig is, en dus geen springkonijn meer. Tsja…

Vandaag hebben de kinderen en ik bijzonder snel gegeten, en zijn we daarna de auto ingesprongen en snel naar Zomergem gereden. Daar was geen kat thuis, behalve, nu ja, de kat die kwam miauwen. Een telefoontje later wisten we dat ze een halve straat verder op restaurant zat met mijn broer, en zijn we tot daar gelopen, met een kaartje en een pak van zeventig rozen. Ha ja, zeventig word je niet elke dag!

Ze moest lachen, en genoot er duidelijk van ons te zien. We hebben snel iets gedronken, zijn de bloemen in een emmertje gaan zetten, en dan vlug richting muziekschool gereden, waar Wolf een tiental minuten te laat was voor zijn gitaarles. Ach ja…

Ik was blij haar te zien. Want ze beseft het niet altijd, maar we zien haar doodgraag, en ik mag het nog steeds niet gedroomd hebben dat ik haar zal moeten missen. Die dag zal er wellicht vlugger zijn dan ooit gehoopt, maar toch. Dit is voor jou, ma. Want moest het helpen, ik ging trainen en ik liep een marathon voor jou. Al moest ik hem strompelen…

Geplaatst op

Melkschuim

Voor mijn moederdag had ik van mijn lieverds een melkopschuimer gekregen, merk Severin. Het zei me niks, maar het kreeg blijkbaar wel zeer goeie kritieken, en ik moet hen volledig gelijk geven: het is een lelijk ding, maar het maakt ongelofelijk stevig melkschuim. Ik geef het toe: ik ben er verzot op. Zo’n latte met dan vier cm melkschuim: zalig! Dus bij deze: dank je, schat!

IMG_5316

Geplaatst op

Absolute rotdag, die toch nog mee bleek te vallen

Ik stond op met knallende koppijn, vanmorgen. Geen idee hoe of waarom, maar het was eentje van de soort dat ik mijn lenzen niet instak, maar er een brildagje van maakte. Om les te geven, ja, en wie me kent, weet dat dat eigenlijk nooit gebeurt.

Bart nam de kinderen mee naar school, en ik moest pas om negen uur weg. Tijd genoeg dus om nog een toets af te printen. Dàcht ik. Want mijn printer heeft zware kuren, en wil de ene keer wél, de volgende keer niet printen. Drie keer raden wat het werd vandaag. Bon, ik zette de toets dan maar om in PDF en printte op school. Ik gooide de toets nog net op tijd in de kopieermachine, en ging lesgeven. Ik weet nog dat ik toen al dacht: “Tiens, da’s precies een klein pakje voor 26 kopies…” Tot ik de toets uitdeelde en ik elf exemplaren te kort bleek te hebben. Geen tien maar elf, dus het lag niet aan foutief intikken. Ik belde in allerijl naar Peggy van het secretariaat, en die kwam gezwind aangestapt om even toezicht te houden terwijl ik richting machine crosste om nog elf kopies bij te maken. Zucht.

Gelukkig mocht ik daarna gewoon lesgeven, en word ik nog steeds goed gezind van mijn job. Zelfs na eenentwintig jaar. Chance, want dat is nog niet de helft. En toen werd de dag, beetje bij beetje, beter. Al bleef ik een kort lontje hebben, en had ik niet veel nodig om te blaffen. Maar er was heerlijke stoverij met aardappelbolletjes, en da’s ook al iets. Een goede vriend die ging langskomen en die ik al tijden niet heb gezien, belde helaas af. Maar toch ging plots de bel:

365-mei20

Mijn allerliefste kent me zó ongelofelijk goed he… Ik smolt ter plekke, en samen met mij mijn slechte humeur.

We lieten nog pasfoto’s maken voor de kinderen, ik smeerde driekwart brood, en terwijl de jongens gingen trainen, zochten Merel en ik een nieuwe weg op de Blaarmeersen. We ontdekten dat er blijkbaar nog een extra clubhuis met café en gezellig terras is aan de tennishal, dat daar om een of andere reden iets is met treinen,

IMG_5405

dat er daar twee perfecte, gezellige petanquevelden liggen, dat er wat verderop zelfs drie permanente pingpongtafels staan buiten, en dat je een doos boterhammen best niet open laat staan als je in het zand picknickt. Tsja.

We trokken verder naar de pier, en gaven daar de zanderige boterhammen aan de waterhoentjes, die ze prompt naar hun jongen brachten.

En eigenlijk, feitelijk, was het al bij al toch een haalbare dag, met zelfs fijne momenten.

Geplaatst op

Moederdag 2015

De kinderen waren al op toen ik opstond, maar hadden niet aan het ontbijt of zo gedacht: ik mocht zelf beginnen met tafels af te kuisen en koffiekoeken in de oven te schuiven en zo. Ach ja… Op moederdag doet een moeder wat een moeder doen moet, zeker?

Maar ze hadden wel allemaal cadeautjes voorzien, en hoe!

Merel had een versje, een kaartje en een kadertje voor me, om daarin oorbellen op te hangen. Goed gezien van de juf!
Kobe had me dan weer een hangvaasje gemaakt, alweer met een kaart erbij. En Wolf? Die had een pracht van een paarse ketting in elkaar gestoken. Ik ga alleen het touwtje moeten vervangen, want er was alleen keuze tussen dat bruine postkoord en wit touw, en ‘Dan wordt het Anderlecht, mama, en dat kan ik je toch niet aandoen!” Juist ja, zoonlief!
En van alle drie samen (en van Bart, natuurlijk) kreeg ik een machientje om melk op te warmen en meteen ook stevig op te schuimen. Yes! De hints die ik gegeven had, waren deze keer wel in vruchtbare aarde gevallen, blijkbaar :-p

Tegen ’s middags reden we naar Ronse, voor de stilaan traditionele kouwe plat. Nelly had hem deze keer zelf gemaakt, en vooral de asperges waren voortreffelijk! Dank u, Nelly!

De jongens namen het grote open grasveld dankbaar in gebruik, en oefenden hun rugbyworpen en tackles. We moeten dringend onze eigen tuin aanpakken, heb ik zo de indruk!

Geplaatst op

Senbazuru

Een watte? De kans dat u het bovenstaande woord kent, is vrij klein, ik weet het.

Een senbazuru is een Japanse krans van duizend kraanvogels, kleine origami vogeltjes in alle kleuren. De vogels worden met een draadje aan elkaar verbonden, meestal in 25 slingers van 40 vogeltjes. Ze symboliseren vrede, of vragen een persoonlijke wens zoals de gezondheid van een dierbare. Volgens de traditie moeten de vogeltjes door één persoon gevouwen worden, binnen het jaar. Andere verhalen zeggen dan weer dat de krachtigste symboliek vereist dat de vouwer het huis niet verlaat voor ze alle 1000 gevouwen zijn. Mja…

Ik ben er meer dan 20 jaar geleden mee begonnen. Toen was er in de Zwartezustersstraat een winkel, Nippon, die zich specialiseerde in Japanse producten. Ik kocht er als student een pakketje van 1000 origamiblaadjes om er een senbazuru mee te vouwen. Ik ben destijds aan ongeveer 600 stuks geraakt, daarna is hij ergens in een schuif beland, en telkens ook mee verhuisd.

Kobe is zich onlangs beginnen interesseren in origami, en Bart had hem verteld dat wij dat vroeger ook deden, en dat ik nog ergens een boekje had. Vrijdag heb ik hem het boekje gegeven, en gisteren heb ik hem het principe van de senbazuru uitgelegd. We zijn samen de doos met gevouwen vogeltjes van zolder gaan halen, en intussen heb ik ook het pakketje ongevouwen blaadjes gevonden.

IMG_4426

IMG_4427

Samen zijn we opnieuw kraanvogels aan het vouwen, en hij is eraan bezig met een stevige determinatie.

“Voor oma, mama.”

“Ja, lieverd, voor oma.”

We vouwen. Want meer kunnen we niet doen.

Geplaatst op

Môh, u hier!

Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.

Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.

IMG_3808

We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!