Rondlopen met een doel
Vanmorgen zaten er hier dus drie pubers aan de ontbijttafel, beetje moe, maar blijkbaar hadden ze wel een fijne avond gehad. Wolf zei in elk geval dat het oké was, en dat telt.
Tegen elven waren ze het huis uit, en tegen half vier wilde ik ook zelf even het huis uit: het was prachtig weer, en ik heb geen zittend gat, ondanks de rug. Kobe en Merel waren op pad voor de wafelbak van de scouts, Wolf zijn rug deed veel te veel pijn, en dus reed ik op mijn eentje richting Sint-Amandsberg om daar een paar cachekes te zoeken. Sommige vond ik heel vlot, en aan een andere heb ik drie kwartier vruchteloos staan zoeken… Tsja.
Al bij al was ik twee uur aan het rondlopen, uiteindelijk zelfs al in de schemering, en ik genoot er intens van! Het was ook zeer afwisselend: een grote cache aan volkstuintjes, eentje in een woest hoekje van een park, waar ik trouwens een andere cacher tegenkwam, en die ik ooit vroeger al eens had proberen loggen tussen metershoge netels. Niet dus, nu gelukkig wel. Een cache lag naast de spoorwegtalud, een andere in een Oostakkers bosje, en een laatste aan de rand van een bos. Mooi mooi…
Ik kwam helemaal uitgewaaid en goedgezind terug. Dat geocaching, da’s gewoon een excuus om te wandelen, maar dan met een doel. Zalig.
De Campagne
Wat doet ne mens, wanneer hij als vakgroepvoorzitter een vergadering heeft gehad met de directie, en nog wat tijd over heeft? En vooral, wanneer het buiten prachtig weer is?
Gaan wandelen, natuurlijk, en en passant een geocache gaan oppikken, tiens!
Begin oktober, vlak voor mijn rug het begaf, was ik al eens gaan rondlopen in de Campagne in Drongen, en had ik genoten van het park. Nu, in volle winter, zag het er natuurlijk helemaal anders uit, maar minstens even mooi. Ik ga hier zeker nog terugkeren in de andere seizoenen, goed geweten.
Al helemaal goed gezind werd ik van het feit dat ik niet alleen een specht kon horen, maar hem, dankzij de helderblauwe lucht en het feit dat er nog geen bladeren zijn, zelfs kon spotten. Ik heb hem aangeduid op de tweede foto :-p
En die geocache die ik de vorige keer niet vond, had ik nu binnen de tien seconden in handen. Snappe wie snappen kan!
365 – 08 februari 2018 – De Campagne
Rondje Belzele
Vandaag was het gewoon veel te goed weer om binnen te zitten, en ik heb het daar sowieso lastig mee, dus zette ik Kobe af in Evergem aan zijn muziekles, en reed ik zelf door naar Belzele voor een kort geocachetochtje. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het wel met de auto gedaan heb, van punt naar punt, maar uiteindelijk moet je wel nog altijd een eind stappen ook natuurlijk.
Ik kwam op Belzeelse wegen waar ik nog nooit was geweest, en genoot met volle teugen. En de cache? Die werd gevonden ^^
365 – 07 februari 2018 – Belzele
Wandelingetje
Het was gewoon prachtig weer vandaag, en ik ben dan geen binnenzitter he. Gelukkig beseft ons pa intussen ook hoe belangrijk een beetje lichaamsbeweging (en dan vooral wandelen) is voor zijn Parkinson, en ging hij mee.
We zijn dus met ons tweetjes een korte wandeling gaan maken in de Lange Velden, en ja, we hebben de auto tot daar genomen. We kunnen geen van beide ver stappen, en dat eerste stuk door de huizen is echt niet mooi, vandaar. Ginder hebben we genoten, en helaas ook onze schoenen serieus vuil gemaakt op een modderig stuk. We waren een beetje te enthousiast, maar moesten op onze stappen terugkeren, want voor twee mensen die onvast op hun voeten staan, is van die gladde modder toch niet ideaal.
Maar we hebben er allebei deugd van gehad: koud, maar heerlijk in de zon. En ons pa verklaarde meteen dat hij daar vaker wilde wandelen, als het niet regent. Ik ben benieuwd.
365 – 04 februari 2018 – Lange Velden
Kaprijke
Kaprijke, begot, welja.
Twee weken geleden heeft onze dirigent tijdens de repetitie per ongeluk mijn iPhone tegen de grond gekegeld. Ik was de repetitie aan het opnemen, en hij was niet aan het opletten. Resultaat: mijn scherm in 1000 stukjes. Gelukkig werkte hij nog, maar ik moest wel opletten dat ik er mijn vingers niet aan sneed.
Nu, ik kon hem natuurlijk in de Kundig laten repareren, maar Hendrik, een van onze bassen, zei dat hij iemand kende die dat voor véél minder kon repareren. Het ging wel iets langer duren, want die mens moest die stukken nog bestellen en al.
Enfin, het heeft wat geduurd, maar vanavond ben ik tegen acht uur naar Kaprijke gereden om voor 60 euro (ik heb die mens er 70 gegeven) mijn gsm te voorzien van een nieuw glas. Minder dan de helft van een andere winkel. Maar ik zat dus wel een uur vast in Kaprijke, en het mocht misschien wel koud zijn, het regende niet. Ik heb dan maar een rondje geocaching gedaan: in Kaprijke ligt er een heel mooi toertje langs een reeks beschermde gebouwen, telkens netjes voorzien van een bord met uitleg. Daar moet je telkens een bepaald woord uithalen, omzetten naar een cijfer, en zo krijg je de uiteindelijke coördinaten. Foto’s heb ik niet genomen wegens nogal donker en zo, maar ik heb er wel deugd van gehad, al heb ik een groot stuk met de auto gedaan. Het eindpunt heb ik helaas niet gevonden: zo om half tien ergens in een straat staan zoeken, in de buurt van huizen, dat voelt niet zo comfortabel aan, om eerlijk te zijn.
Maar ik heb nu dus wél een herstelde iPhone én een fijne avond gehad, dik in orde. Wie weet wanneer ik nu dus ooit nog eens in Kaprijke kom om die stash op te halen…
Concert!
Ik had het niet verwacht, maar toen ik vanmorgen opstond, was mijn rug eigenlijk in prima staat. Des te beter, want om kwart over negen was ik al de deur uit, om om 11.00 uur ons concert te kunnen zingen. De opkomst was behoorlijk, het concert zelf ook, als we de reacties mogen geloven.
(klikken op bovenstaande foto om bij het filmpje uit te komen)
Daarna waren we bijna onmiddellijk weg, want Bart had een tafel gereserveerd in de Cassis op de Vrijdagmarkt. Niet goedkoop, maar wel heel lekker! En grote porties: ons pa had nog een ganse portie varkenswangetjes mee naar huis, en de desserts – en we hadden niet eens een voorgerecht genomen – kregen we niet eens volledig op. Stel u voor…
Alleen… naast ons viel plots een mijnheer flauw. Hij was gewoon ineengezakt op zijn stoel, en zijn vrouw begon bijna te panikeren. Met behulp van een paar mensen van een andere tafel heeft Bart hem neergelegd, en toen is de ambulance gekomen. Gewoon een vagale syncope, maar het was de allereerste keer dat hij dat tegenkwam, ze hebben hem voor het zekerste toch maar naar het ziekenhuis gebracht. Doet toch maar raar…
Al het mannenvolk is daarna naar huis gereden, terwijl Merel en ik nog een klein wandelingetje doorheen Gent maakten: via de Langemunt en de Donkersteeg naar de Mammelokker (om daar een virtuele geocache te loggen) en terug via het stadhuis en het grafittistraatje. Dat leverde eigenlijk nog wel best een paar fijne foto’s op.
