Geocachetochtje onder meisjes
Yup, voor het gemak noem ik Véronique en mezelf ook een meisje :-p
We hadden het op voorhand al gepland: we wilden geocachen in de vakantie! En vandaag was het dan wel niet warm, het was tenminste droog, en dus reden we naar Lochristi voor een rondje Arendsoog en nog wat andere losse caches.
In totaal hadden we maar liefst 13 caches, maar het rondje Arendsoog konden we niet afwerken omdat we het juiste paadje naar twee exemplaren niet vonden. Goh, ik vraag dat wel eens aan de legger, en dan is het voor een volgende keer. En ja, het was koud, en ja, het was een beetje lang, maar we hebben er onnoemelijk van genoten.
365 – 04 maart 2019 – geocachegirls
Dagje Brugge
Een heerlijke, ontstpannen, zij het natte dag.
We zaten tegen half tien aan het, volgens de gastvrouw minimalistische, ontbijt. Juist. Ze had versgeperst fruitsap van bloedappelsien voorzien, versgesneden fruitsla, verschillende soorten brood én kleine koffiekoekjes, en een grote pannenkoek. Oh, en uitstekende koffie, dat ook. Bij mij valt dat al onder uitgebreid ontbijt, maar bon.
Rond half elf trokken we onze regenjassen aan en gingen in de halve miezerregen richting het centrum. Ik wilde een lange geocachetocht doen, eentje die door het centrum kronkelt en focust op “belles lettres”, opschriften dus. En we kwamen eigenlijk ook wel wat straatpoëzie tegen.
Meteen verzeilden we ook in het Dalímuseum, wat we allebei nog niet kenden. Het lijkt niet groot, maar het is toch wel best de moeite, eigenlijk. Ik heb er in elk geval prachtige dingen gezien.
Meteen werd me weer duidelijk dat ik het eigenlijk niet zo heb voor tekeningen en schilderijen, maar wel een enorme boon heb voor beelden. Echt.
We liepen wat verder en waaiden een plekje binnen om te lunchen, terwijl het buiten eventjes droog werd. Helaas, dat bleef niet duren, en Bart was ook echt gewoon moe, zodat we richting onze B&B terugkeerden, en Bart prompt in slaap viel. Ik heb ook wel een tukje gedaan, moet ik toegeven.
Trouwens, een paar foto’s van de B&B:
Tegen vijf uur kon ik niet meer stilzitten, en trok op mijn eentje nog eens ’t stad in om wat geocaches te zoeken. Intussen was het droog, en ik genoot intens.
Rond half acht was ik terug, mooi op tijd om nog maar eens een heerlijke hete douche te nemen en me op te kleden voor het pièce de résistance van het hele weekend. Maar dat vertel ik dan morgen wel.
Een welbestede woensdag
Een prachtige woensdagmiddag, en vanaf morgen weer regen, en een heleboel redenen om in ’t stad te moeten zijn: meer hadden Merel en ik niet nodig om de fiets op te gaan en effectief naar ’t centrum te rijden. Enfin ja, zij nog steeds achterop, want zo goed kan ze nog niet fietsen.
We fietsten naar het MIAT om er eindelijk een cache op te pikken – deze keer vonden we hem meteen – en ook coördinaten van de brug te bepalen. De week voor de paasvakantie is er immers projectweek voor de vijfdes, en daarvoor had ik een aantal jaar geleden een GPS-tocht op poten gezet. Alleen bleek die te lang, en moet ik hem nu dus inkorten. En daarvoor heb ik een paar nieuwe coördinaatpunten nodig.
We fietsten verder langs het water naar de Veermanbrug voor alweer coördinaten, en vervolgden onze weg langs de Reep en de Bisdomkaai, over de heel erg drukke Korenmarkt, tot aan de fietsenstalling voor de Hema. Daar waaiden we binnen, want een ander doel vandaag was het vinden van stevige en vooral grote fietstassen voor Kobe. Zijn immense rugzak moet erin kunnen, en aan de andere kant dan zijn jas en turnzak. Meteen hadden we nog wat knutselgerief, stroopwafels en chocolade mee. Tsja.
We liepen verder de Veldstraat in om een ijsje te halen. Tradities zijn er om gerespecteerd te worden, vonden we allebei, en de Damass was nog niet open, maar aan de Australian stond een lange rij. We zijn daarna dan maar aan het water gaan zitten, op een trapje tegenover het Duivelssteen. Zalig.
En toen gingen we terug richting onze fiets, en besloten we om alsnog even in de C&A binnen te gaan: ik heb namelijk een chique zwarte broek nodig voor Roelands trouw, want de top heb ik al. Heel veel zin had ik er niet in, maar bon, het moet toch ooit een keer. En jawel, na wat zoeken vonden we de perfecte broek, en ik had meteen ook nog een witte bloes mee, iets wat ik eigenlijk al lang eens nodig had.
Het begon al te schemeren toen we terug thuis waren na opnieuw een fijn fietstochtje.
Win.
Familiefeest in ’t Raadsel
Nonkel Staf werd 74, en dus gingen we met zijn allen eten in ’t Raadsel. Zoals Merel zei: “Mama, het is toch dat met die trampoline hé?”
Het was prachtig weer, en de kinderen zaten dus meer buiten dan binnen: we moesten het telkens weer gaan halen om te eten, en dat was nochtans lekker! De kinderkaart was aangepast met pizza, en dat was meteen een schot in de roos.
Ook voor ons was het alweer dik in orde:
SKREI
aardpeer / tijmolie
***
WITLOOFSOEP
pancetta
***
FILET VAN “BLONDE D’AQUITAINE”
zoete aardappel / champignons / winterpostelein / kalfsjus
***
APPELSTRÜDEL
speculoosijs / vanillesaus
En intussen konden de neven en nichten nog eens bijpraten, terwijl er uiteraard buiten nog meer gespeeld werd, en ik ook even buiten ging genieten van de zon.
Daarna bracht Bart zijn moeder terug naar haar appartement, terwijl ik met de kinderen – Wolf was op scoutsweekend en dus niet mee met ons – nog heerlijk ging cachen in de buurt. Vorig jaar hadden Merel een aantal caches van dit rondje gedaan, maar toen was het beginnen regenen en waren we gestopt. Nu was het zodanig zalig weer dat zelfs Kobe niet protesteerde.
Pas tegen half zeven waren we weer thuis, helemaal uitgewaaid en opgeladen, en met een vakantiegevoel.
Maar how, hoe zot is dat zeg?
Ik sprak al eerder van de verwenweek, en dat ik eigenlijk al heel leuke dingen had gekregen. Maar vandaag, echt, mijn mond viel open…
Ik ben vrolijk aan het lesgeven aan mijn vijfdes wanneer er op mijn deur geklopt wordt: Jessica van het secretariaat met een briefje voor mij.
Blijkbaar was mijn reactie: “Ma fok!” De ganse klas schoot in de lach, en ik moest natuurlijk wel uitleggen wat erop stond. Serieus zeg, mijn verwenner is zo zot geweest om gewoon een geocache voor mij te verstoppen, of wa??
Na mijn twee uur les – ik heb maar twee uur op donderdag – was ik dan ook helemaal hyped toen ik de leraarskamer binnenkwam: ik moest alleen de coördinaten nog omzetten naar graden en minuten voordat ik op zoek kon. Dat was vrij snel gebeurd dankzij een gespecialiseerde app, en toen bleek de cache gewoon op het einde van de straat te liggen, aan het kapelletje waar ik zelf een geocache heb liggen. Allez jong!
Ik ben helemaal door het dolle heen op mijn fiets gestapt, en vond daar ter plekke meteen een droom van een cache in een brugafsluiting:
Erin zat een zakje bloemzaad van iets dat ik helemaal niet ken, maar dat ik met plezier ga planten:
Maar geef toe: hoe zot is dat zeg??? Iemand heeft gewoon de moeite genomen om, speciaal voor mij, bloemzaad te gaan kopen, dat in een doosje te stoppen, dat doosje te gaan verstoppen, daar de coördinaten van te bepalen, en dat dan aan mij door te spelen! Al zat er een dooie vlieg in het potje, dan nog vond ik het ongelofelijk!
En ik heb totaal, maar nog totaal geen idee van wie het is!
Maar echt jong!
Sint-Joris-caches
De kogel is door de kerk: Kobe krijgt een nieuwe fagot, een Renard van maar liefst 7.500 euro. Ugh. Het is het instrument dat we vorige week gaan halen zijn in Brugge, en hij is er zeer enthousiast over. Maar er was een klepje dat niet goed sloot, en blijkbaar moest ik daarvoor in Knesselare zijn bij een reparateur.
Ik belde, en mocht eigenlijk meteen gaan. Van mij niet gelaten: ik had vandaag toch tijd, het was prachtig weer, en het was dan ook ideaal om in de buurt te gaan cachen. Kwart over drie stond ik bij de reparateur, om half vier reed ik al richting Sint-Joris voor een tochtje “Op stap met de Minions”, een reeksje van acht caches + bonus dat heel hoog aangeschreven staat. En jawel, da’s effectief een hele fijne reeks! Leuke caches, knap bedacht, mooie route, en intussen nog een paar andere caches in de buurt meegepakt.
Ik ben dan maar teruggereden via Aalter-Brug en de Toatsemeuln, om ook daar nog een mooie kapel, een prachtige molen en een kerkje te bezichtigen en hun cache te zoeken.
Uiteindelijk was ik, 13 caches en een gerepareerde fagot later, tegen half zeven thuis. Een en ander zorgde er dan wel voor, in combinatie met de kwis, om middernacht nog aan het verbeteren was, maar dat had ik er dan ook wel volledig voor over. Ge hebt er geen idee van hoe ontspannend zo’n namiddagje wel is…
Cachen met ons pa in Landegem en omstreken
De eerste prachtige zondag in toch wel een tijdje, en dus nam ik ons pa mee op sleeptouw om te gaan cachen. Ja, hij is nog duizelig, maar hij stapt ook niet of nauwelijks, dus dat heeft ook geen kans om te verbeteren. In het ziekenhuis liep hij een paar keer per dag de gang op en af, maar zelfs dat doet hij thuis niet. Daarom moest hij mee, maar ook geen lange einden aan een stuk.
Ik was hem gaan ophalen, en tegen drie uur zaten we al aan de taart en koffie, zodat we vrij snel met een omweg richting Zomergem konden. We reden eerst in Drongen naar de Campagne, omdat daar een nieuwe, knappe cache verschenen was. Van daaruit ging het verder naar Vinderhoute, naar de Oude Kalevallei. Daar heeft ons pa trouwens voor ’t eerst zelf de cache gevonden: ik had hem nog niet in het oog, en hij wees me er meteen op. Waar hij trouwens vroeger op een afstandje bleef staan, komt hij nu sowieso helpen om vast te houden, toe te schroeven, weg te steken, dat soort dingen. Dik in orde!
We reden verder richting Nevele om daar een cache op te pikken waarvan ik wist dat hij zo’n 300 meter via een wegel langs de Oude Kale van de parkeerplaats verwijderd lag. We zagen dat allebei volledig zitten, alleen… hebben we ons mispakt aan het wegeltje dat effectief vlàk naast de Kale liep, waarbij ik soms schrik had dat ons pa zijn evenwicht ging verliezen en in het water zou liggen. Daarnaast ging het bij momenten ook nogal op en af, want blijkbaar wordt dat stukje bos vooral gebruikt door mountainbikers. Tsja… Maar het werd wel een mooie wandeling.
Het terugkeren verliep langs de vaart.
Daarna passeerden we nog langs een cache die ik donderdag niet had kunnen oplossen, maar waarvan ik vandaag wel de oplossing wist. Ook hier liep ons pa mee het bos in om te helpen, en hij zag dat het een schoontjen was. Tegen dan was het zo goed als zes uur, gooide ik ons pa af bij hem thuis, en reed zelf ook huiswaarts. Alwaar ik weer op het ideale moment langs het sas passeerde, en er een prachtige zonsondergang zag.
365 – 17 februari 2019 – nog maar eens ’t sas
