Nog eens het koppelingsgebied Langerbrugge
Begin december waren ons pa en ik gaan geocachen in het nieuwe parkje in het koppelingsgebied van Langerbrugge. Toen hadden we ons mispakt aan de twee fijne puzzels die er lagen en waren we niet op tijd rondgeraakt.
Vandaag was het dus ideaal weer om dat rondje af te werken. Op een uurtje gingen we wel rond zijn, schatte ik, en ik zat er kloef op. Veel was het niet meer: een wandelingetje tot aan de eindlocatie van de multi, daar even zoeken en dan noteren. En dan een klein wandelingetje rond naar de andere cache, die ik deze keer ook meteen vond, en dat was dat.
Het is een fijn, klein parkje, en ik ben benieuwd om het te zien evolueren. Het moet nu echt nog groeien, denk ik dan.
365 – 29 december 2019 – koppelingsgebied Langerbrugge
Hoofdbib
Merel zat al een paar dagen zonder bibliotheekboeken, maar ons wijkfiliaal is dicht. En donderdag was de hoofdbib ook dicht, zo bleek. Gisteren had ik totaal geen zin om uit mijn kot te komen, zodat we vandaag maar richting Gent trokken. Geen geniaal idee, zo bleek: Gent was een beetje vol. Stampvol: alle parkeergarages waren volzet. Gelukkig ken ik zowat mijn weg, zodat we in de Abeelstraat nog een plekje vonden en we via het Glazen Straatje naar de Zuid liepen. Ha ja, want ook dat is opvoeding, vind ik.
We haalden fluks bibliotheekboeken, wandelden rond De Krook, pikten een cache op aan de brug, Merel at een ijsje en Kobe en ik een warme wafel, we gingen broeken kopen voor Kobe, een legging voor Merel en we wandelden terug naar de auto.
Kort maar krachtig en zeer effectief. Voilà!
Cache-onderhoud
Het nadeel aan caches wegsteken, is dat je er soms wel wat onderhoud aan hebt. Als in: die rotdingen verdwijnen regelmatig, soms door vandalisme, soms door snoeiwerken of soms omdat mensen ze in het water laten vallen. Allez ja, toch bij mijn sluisreeksje.
Nu heb ik een ganse reeks weggestoken in het park Claeys-Bouüaert voor school: 6 gewone + een bonus. Die worden vlot gevonden, maar eentje daarvan, een bescheiden boomklimcache, blijft verdwijnen. Ofwel zijn alle mensen die die boom inklimmen, nogal lomp, ofwel is er iemand die het grappig vindt om hem telkens weg te halen.
Nu moest ik hem dringend in orde zetten, want ik had al onder mijn voeten gekregen dat hij te lang onbeschikbaar stond en dat ze hem gingen archiveren. Vandaag moest ik Kobe ophalen na een slaapfeestje bij een vriendje en kon hij meteen aapje van dienst spelen. Ha ja, want ik kan die cache echt niet zelf ophangen, daar heb ik een van de jongens voor nodig.
Daardoor liepen we heel even in het park rond, zaten Merel en Kobe in dé klimboom en kon er ook even op het speeltuintje gespeeld worden. Meteen goed voor een fijne frisse neus.
Koppelingsgebied Langerbrugge
Een koppelingsgebied, dat is blijkbaar een overgangszone tussen haven en dorpen, waar bewoners, werknemers en bezoekers zich kunnen ontspannen, wandelen en fietsen. Allez, dat is toch hoe ze het hier in de Gentse haven noemen, want hier hebben we er wel zo’n paar. Je zou ze ook gewoon parken langs de haven kunnen noemen.
Dit jaar is er een mooi stukje groen bijgekomen in Langerbrugge, het dorp naast Wondelgem. Om daar de aandacht op te trekken, zijn er vijf caches gekomen in dit gebied. Vandaag was het misschien wat frisjes, maar ons pa en ik hebben ons rond een uur of vier opgepakt en zijn er gaan cachen. Een beetje te laat vertrokken om goed te zijn, zo bleek, want we zijn niet rondgeraakt voor het te donker werd. De laatste twee caches hebben we dus maar zo gelaten.
Maar we hadden er toen wel een prachtige wandeling op zitten. Enerzijds heb je wel de oude energiecentrale en de papierfabriek, maar tegelijk is er prachtig moerasriet, een site van de oude Velodroom, en eigenlijk gewoon mooie wandelpaden, deels zelfs met vlonderpad. Een aanrader, dat vond ook ons pa. En dus wacht ik nu tot het nog eens mooi weer is op een zondag, zodat we dat rondje kunnen afwerken.
365 – 01 december 2019 – Langerbrugge
Geraardsbergense emolumenten
Jawel, het derde concert van de drie was eigenlijk ook wel best in orde, denk ik zo.
Vandaag zaten we in Geraardsbergen, de thuishaven van het koor waarmee we dit project hebben opgezet. Er waren prima broodjes, het was een fijne kerk om in te zingen, en we hadden er wel zin in, ja.
Na afloop was er opnieuw een receptie, maar ik ben echt geen sociale, dus ben ik in mijn bevroren auto gestapt om in de plaats daarvan nog wat te geocachen in de buurt. De kou deert me totaal niet, het donker is niet altijd even praktisch. Zeker niet als je dan vaststelt dat het rondje dat je op het oog had, eigenlijk midden in een villawijk ligt. Waar men het meestal niet zo op prijs stelt als je rond elf uur ’s avonds begint te zoeken en te speuren met het lichtje van je gsm.
Toen ik bij cache nr. 3 met een licht ambetant gevoel stond te zoeken in een doodlopende straat bij een bord van een speelplein, zag ik plots in de hoofdstraat een combi heel traag passeren met zijn schijnwerpers op. En jawel, een paar tellen later passeerde die weer in achteruit en reed de straat in. Ik stelde me al te wachten, en traagjes stopte de combi naast me, terwijl de agent zijn ruit naar beneden draaide.
“Goeienavond! Nog op wandel, dan?”
“Goh ja, ik heb net een concert in de Machariuskerk gezongen en moet nog een beetje de adrenaline kwijt voor ik terug naar Gent rij.”
“Moh, uit Gent? Da’s nog een eindje terug. En dan hier in deze wijk op wandel?”
“Wel euh… Kent u het spel Geocaching?”
“Geocaching? Ja hoor… Ahh! Ligt er hier enen misschien?”
“Yup, en ik vind de ambetanterik maar niet!”
“Haha, veel succes dan! Oh, enne… heeft u niemand zien passeren met een zwarte vest en een rood petje?”
“Euh… nee? Ik heb al de wijk rondgereden voor verschillende caches en niemand gezien.”
“Geen probleem! Nog een fijne avond!”
En weg waren ze, met hun grote schijnwerpers op. Voor mij was de lol er toen wel helemaal af, moet ik zeggen.
Ik ben dan maar in de auto gestapt en naar huis gereden. Ziet dat ik die man met zijn rood petje nog was tegengekomen, zeg!
Dag drie in de Voerstreek
Ook deze dag werd begonnen – na een ontbijt, uiteraard – met nog een stevige zangsessie. Het concert begint vorm te krijgen, gelukkig maar. Er werd nog gemiddagmaald, gelardeerd met een speech van de voorzitter, en toen ging een deel naar huis, waaronder ik. Wie wilde, kon nog blijven voor een wandeling, maar het regende wel stevig.
Ikzelf reed naar huis omdat morgenvroeg beide jongens op schoolreis gaan, maar ik pikte nog wel een paar caches mee onderweg. Waarbij ik toch behoorlijk nat werd, ondanks de paraplu, maar wel heel mooie dingen zag.
Maar ik moet heel eerlijk toegeven: na dat drukke weekend met al die mensen om me heen deed het me extra veel deugd om een paar uur helemaal alleen te zijn, zij het al cachend in de regen of gewoon onderweg in de auto.
Mijn brein zit soms toch raar in elkaar…
365 – 27 september 2019 – geocachevriendjes
