Lectuur: “To Kill a mockingbird” van Harper Lee
Zoals gezegd wissel ik fantasy en science fiction af met klassiekers, en in mijn lijst stond deze hoog aangeschreven.
En jawel, ik was redelijk van mijn sokken geblazen, ja. Het gebeurt niet zo vaak dat ik moet huilen bij een boek, maar bij deze heb ik dat dus wel gedaan. Een paar keer. Damn, zo mooi…
Het uitgangspunt is vrij simpel: een klein meisje in het zuiden van de Verenigde Staten in de jaren dertig vertelt over haar leven met haar broer, haar beste vriend en haar vader. Haar moeder is blijkbaar overleden, en vader is een advocaat die op een bepaald moment een zwarte moet verdedigen die beschuldigd wordt van verkrachting. Alleen al het feit dat hij zwart is, maakt hem in veel blanke ogen per definitie schuldig.
Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van de zesjarige Scout, waardoor het allemaal een zekere onschuld en naïviteit vertoont, maar in feite gaat het hier om een keiharde aanklacht over vooroordelen, rassendiscriminatie en de enggeestigheid van kleine samenlevingen. Of hoe een klein meisje nog niet die bekrompenheid van een volwassene bezit.
Het verhaal is prachtig geschreven, in een heerlijke vertellende stijl, zonder te dramatiseren. En het is net die eenvoud die het uiteindelijk zo ongelofelijk ontroerend maakt.
Met heel veel recht en reden een klassieker. Eentje die ik wellicht ooit nog wel eens zal herlezen.
Dansgroep Motion: Circus
Toen Wolf me een hele tijd geleden vroeg of ik mee ging kijken naar een balletoptreden van Arwen, zei ik meteen ja.
Vandaag reden we dus samen naar Waarschoot om daar in een grote hal te gaan kijken naar een, welja, spektakel: een groots opgezette show in ware circusstijl, met de ongelofelijk schattige hele kleintjes tot de quasi volwassen competitiegroepen, van klassiek ballet over tapdans tot breakdance en hiphopcrews. Ja, het was eigenlijk echt wel de moeite en heel knap in elkaar gestoken.
Het enige minpuntje was dat ik bijna drie uur – van elf tot kwart voor twee – op een houten bank moest zitten en dat mijn rug dat absoluut niet apprecieerde. Ik ben dan in de langere pauze van een half uurtje even in de auto gaan platliggen, waardoor ik de rest gelukkig wel nog overleefde.
Maar ik was wel blij dat ik het gezien had: respect voor Arwen en een echt wel goeie show. Dik in orde.
’t Kolleke
Door omstandigheden zocht ik gisterenmiddag een plek om te lunchen: ik had niet echt meer zelf iets staan, en op school was het platgekookte bloemkool met hamburger, totaal niet mijn ding.
Ik besloot om dan maar eens ’t Kolleke uit te proberen, het restaurantje dat al een jaar of twee, vermoed ik, in ’t Kollekasteel in Mariakerke zit. Ik passeer er dagelijks, maar was er nog nooit binnen geweest. Momenteel is door de werken de ingang niet zo makkelijk te vinden, maar gelukkig ken ik de achterkant van de buurt en raakte ik vlot op de ruime parking.
Binnenin is het niet bijzonder groot, maar wel gezellig zitten met veel donker hout. Er is een beperkte kaart, maar de dagschotel leek me zeer aanlokkelijk: witloofsoep en dan vol-au-vent met frietjes of steak béarnaise. Ik ging resoluut voor het laatste, en al vrij snel kwam de soep op tafel, vergezeld van kraakvers gesneden stokbrood met boter. Een royale portie, overigens. Ook het hoofdgerecht was meer dan royaal met een duidelijk vers bereide béarnaise en vooral zowat de beste frieten die ik in tijden gegeten heb, echt.
Als afsluiter kreeg ik ook nog een kop koffie met chocolaatje, en dit alles voor de prijs van 16 euro. Met het watertje erbij kwam ik aan 18.20 euro voor een zeer smakelijke maaltijd waarbij ik eigenlijk gewoon veel te veel gegeten had.
Ik denk dat ik een nieuw lunchadresje erbij heb. Dik in orde. Het menu kan je trouwens volgen via hun facebookpagina.
’t Kolleke
Groenestaakstraat 66-68
9030 Mariakerke
Keuken open van 12.00 uur tot 20.00 uur
Gesloten op dinsdag
Vel
Gisteren stuurde Véronique me een berichtje: of ik niet mee ging naar een toneelvoorstelling bij De Vieze Gasten? Ik zag geen enkele reden om nee te zeggen, wel integendeel, en dus tuften we deze avond samen naar de Brugse Poort voor de voorstelling “Vel”.
Zoals de perstekst zegt:
‘Vader en dochter’ spelen ‘moeder en zoon’ op het toneel.
De zoon speelt gitaar, een soundtrack bij een film, met muzikale stiltes, met zang.“Het spijt me jongen, dat ik niet. Dat ik achteraf. Er zijn zoveel dingen. Die je niet. Waarover je. Die gebeuren. Je denkt: nu moet ik… Dit had ik anders. Dit had ik niet. Niet zo. Maar je hebt… En toch heb ik ook. Maar geaarzeld. Hoe moet je denken… over dingen die je niet… Ik heb nooit. Sommige dingen. Je bent niet voorbereid. Je moet.
De dokters weten wat ze zeggen.
Ze zeiden me dat het beste.
En ik knikte.”Een moeder vertelt het verhaal van haar kind.
Een dochter speelt deze prachtige tekst van Elvis Peeters, los-vast gebaseerd op het verhaal van haar vader.spel Anna Carlier | muziek Chris Carlier | tekst Elvis Peeters
Concreet zagen we een heel aangrijpend stuk waarin een moeder vertelt hoe haar jonge kind volledig verbrand raakt en hoe ze daarmee probeert om te gaan. En vooral: hoe de tiener die uit dat kind opgroeit, er niet mee kan omgaan.
De muziek die erbij gebracht werd door vader op gitaar, dochter op basgitaar en een drumcomputer lag me totaal niet, maar het stuk zelf kroop wel onder je, welja, vel.
Aansluitend reden Véro en ik nog naar de Burgstraat omdat daar, in de bar Mirwaar, een fijne maat van haar plaatjes draaide. Letterlijk: er staan bakken vol singeltjes op de toog en je mag zelf kiezen wat ze draaien.
Heel lang zijn we niet gebleven want de stoelen bij De Vieze Gasten zijn nu niet bepaald van die kwaliteit dat mijn rug er vrolijk van wordt, en mijn rug is sowieso niet veel waard op vrijdag na een stevige lesdag, maar we hebben zelfs zelfs eventjes staan dansen.
En meteen hebben we ook besloten dat we vaker samen op de lappen gaan, en dat we dan ook steevast een hoed gaan dragen. We gaan dan op hoedenzwier. Dik in orde!
365 – 26 april 2019 – Mirwaar
Ardennen 2019: dag 5
Helaas, vrijdag en dus opruimdag. Maar ik wilde niet zoals vorige keren onze dag zo sterk inkorten, en dus was de planning een beetje anders.
We begonnen met op een redelijk uur op te staan en alles in te pakken en klaar te zetten. Tegen half twaalf trokken we daarop onze wandelschoenen aan en deden deze keer effectief wél de Warchewandeling: naar boven langs de kerk, naar links en naar beneden tot aan het dammetje, dan de weide over, over de afsluiting via het wandelaarshekje, doorheen het bos, over het houten pad, en daar hebben we dan met zijn allen toch ook zeker twintig minuten staan zoeken naar de onvindbare cache. Hmm.
We zijn dan maar verder gewandeld langs de Warche, gepasseerd langs een ronduit pràchtig huis, en dan terug naar boven gewandeld naar het huisje.
We stapten meteen in de auto om te gaan eten in de Petit Mont Rigi. Vroeger was er op de Hoge Venen het restaurant Mont Rigi: bijzonder lekker voor een schappelijke prijs, en een hele fijne locatie. Helaas, blijkbaar vonden de eigenaars van het pand dat het niet genoeg opbracht en besloten ze het te verkopen aan een projectontwikkelaar. De restauranthouders zijn dan maar een eindje verderop (en dichter bij Waimes) in Sourbrodt een nieuw restaurant begonnen: een kleinere kaart, iets duurder, maar wel nog steeds bijzonder lekker, én ze hebben de speeltuin van het vorige gewoon meegenomen :-p
Enfin, we zaten prinsheerlijk op het terras en hebben zelfs moeten vragen om de parasol open te zetten omdat het gewoon te warm was. We kregen een hapje met panna cotta van radijs met gerookte eendenborst, en mijn hoofdgerecht was iets fantastisch met asperges, gnocchi, verschillende groenten en grijze slakjes. Heel speciaal, maar machtig lekker.
En Kobes dessert staat er ook op: “mouse” en chocolat ^^
Tegen drie uur (en een paar caches later) stonden we terug in het huisje, kon alles in de auto, en begonnen we schoon te maken: stofzuigen, stof afdoen, keuken, badkamers en WCs met nat, en dan alles dweilen. Ha ja, we hoeven er niet te betalen dus dat is het minste wat we kunnen doen, toch?
Trouwens: zoekplaatje: waar zitten beide jongens?
Enfin, we reden terug naar Leuven waar we in de Delhaize wat koffiekoeken en wraps gingen halen als avondeten, en gingen dat gezellig opeten in een klein parkje, vlakbij een redelijk spectaculaire cache, op een paar meter van de Leuvense binnenring. Serieus.
Uiteindelijk waren we, na het afgooien van Arwen bij haar thuis en het krijgen van een prachtig boeket bloemen, tegen half negen thuis.
En hadden we een zalige vakantie gehad.
Nog eens bedankt, Jan en Ellen!
Ardennen 2019: dag 4
Het weer is intussen helemaal uitgeklaard en ze beloofden 19 graden voor vandaag, dus waren we allemaal wat vroeger op vandaag omdat ik zeer graag de Warchewandeling – een ommetje van een uurtje dat effectief aan het huisje start, door het dorp naar beneden over de brug waar we gaan dammen, zo een gans eind langs de Warche, en dan langs de andere brug terug omhoog naar ons huis – wilde doen. Mja.
De kinderen hadden met zijn vieren de houten trein in de speelkamer boven ontdekt en waren daar nu toch een gans parcours mee aan het bouwen en zich zot aan het amuseren. Wie ben ik dan om hen te verplichten te stoppen en iets anders te gaan doen? Ik heb zelf gezellig zitten lezen, en tegen de middag kwamen ze vanzelf wel naar beneden. Het plan was om naar Robertville te rijden, daar te eten in onze standaard frituur en dan het klimmetje van aan de dam van Robertville tot in Reinhardstein te doen, ook al zo’n traditie.
Groot was onze verbijstering toen bleek dat de frituur te koop stond! Allez! Maar iets verderop was er ook een café annex frituur zodat we daar dan maar gegaan zijn. En ons drinken in glazen kregen, maar onze frieten in meeneemversie. En we dan nog moesten bijbetalen omdat we de frieten op het terras opaten, waar we dus onze drankjes zaten te drinken. Euh…
Ach ja. Merel voelde zich niet zo lekker, had ze gezegd, maar de frieten hadden wel geholpen, want toen stond ze toch weer vrolijk te dansen en te springen.
We reden naar de dam en klommen vrolijk omhoog, een wandelingetje dat voor ons al zeer vertrouwd is, maar uiteraard nieuw voor Arwen.
En toen was er het kasteel zelf, waar Merel zei dat ze zich opnieuw niet goed voelde. Buikpijn, zei ze, en ze ging even liggen op een van de bankjes. Het was intussen ook wel écht warm geworden…
We waren wel nog een eindje verder gelopen op zoek naar een geocache onder de bomen, maar helaas, ondanks een half uur zoeken met drie hebben we niks gevonden. Intussen had Merel weer stevige buikkrampen en zijn we dus maar terug gewandeld. Dat lukte, die krampen waren gewoon af en toe opstoten.
Terug thuis wilde Merel toch nog per se gaan dammen: daar voelde ze zich dan wel weer goed genoeg voor, zei ze. Tsja… De anderen zagen dat ook volledig zitten, trokken de laarzen aan, en weg waren we. Kobes laarzen waren nat binnen de 15 seconden: “Mama, ’t is hier wel dieper dan de vorige keer precies!”. Maar ook de anderen hun laarzen waren er binnen de kortste keren aan voor de moeite. Koud, maar oh zo plezierig!
Intussen ging ik op zoek naar een cache langs het Warchepad een kilometer verderop, maar ondanks een half uurtje zoeken werd er niks gevonden. Hmpf. Maar de wandeling was ronduit prachtig en ik genoot.
Ik haastte me terug maar dat was blijkbaar nergens voor nodig geweest: ze waren nog steeds volop aan het dammen. Ik legde me dus maar in de zon te lezen en wentelde me in het vakantiegevoel.
We gingen naar huis, droogden ons af, en Wolf en Arwen gingen mee om boodschappen en een paar caches in de buurt, tot groot jolijt van Arwen.
En Merels buikpijn? Wel euh…
Ik was aan het lezen in de zetel toen zij plots rechtstond en gewoon begon over te geven, midden in de living. Euh… het hielp niet om nog naar het toilet te lopen, want het kwaad was toch al geschied en dus mocht ze van mij vrolijk verder doen op hetzelfde plekje. We hebben wel met zijn allen een half uurtje moeten schoonmaken: de vloer, maar ook spatten op stoelen, gordijnen, tafelpoten… En Merel moest uiteraard in de douche, terwijl Wolf haar kleren probeerde uit te spoelen. Meh.
Dat van die buikpijn was duidelijk niet gelogen. En toen voelde ze zich plots wel een stuk beter, gelukkig maar.
Hmpf. Dan hadden we dat ook weer eens gehad, toch?
365 – 18 april 2019 – de Warche
Ardennen 2019: dag 3
Hmpf. Na de middag terug naar Büllingen mogen rijden omdat ik blijkbaar daar mijn bankkaart was verloren en ze ze binnengebracht hadden in de lokale KBC. Dat stond nu niet direct op de planning, maar bon, zo erg was het ook weer niet: het regende wel niet meer, maar het was toch nog behoorlijk fris.
In de voormiddag was ik eerst nog even naar de supermarkt gegaan, en we hadden dan maar zelf gekookt: cordon bleu met erwtjes en rijst. En verder eigenlijk geen klop uitgevoerd.
We hebben dan maar een geocachetocht gedaan ginder in de buurt: maar liefst 9 stuks vandaag, en Arwen is helemaal verkocht en gaat er helemaal voor. We reden door het prachtige landschap, rond het meer, en zo naar boven naar Elsenborn.
Daar waren blijkbaar net schietoefeningen aan de gang, en een van de caches lag echt aan de rand van het oefenterrein. Wolf was mateloos geïntrigeerd, maar we zagen niks, we hoorden alleen de schoten van de tanks en we zagen de straaljagers voortdurend overvliegen. We reden tot aan het militaire kamp omdat ik wilde weten wanneer het museum daar open was – dat stond aangekondigd op een groot plakkaat aan een zij-ingang – maar de poortwachter wist me te vertellen dat dat al meer dan een jaar gesloten was. Meh.
Alleen is er blijkbaar nergens een bakker te vinden – die in Robertville was dicht en die in Weywertz is niet te vreten – en dus mocht ik alsnog tot in Waimes zelf rijden voor boodschappen. Ach ja…
Al bij al werd het toch nog een echt wel mooie dag, waarbij het ook nog deftig opklaarde.