Geplaatst op

Van schaken en camerae obscurae

Eigenlijk heb ik nooit leren schaken. Ik ken vaag de spelregels, maar daar houdt het ook compleet mee op. Dammen, dat heb ik wel vaak gedaan als kind, maar da’s ook al minstens dertig jaar geleden.

Mijn pa daarentegen was vroeger een verwoed schaker, en was er ook niet echt slecht in, voor zover ik hoor. Wolf speelt zeer graag gezelschapsspelletjes, en dus leek het me ideaal dat ons pa Wolf zou leren schaken. Ik heb ooit vroeger nog zijn prachtige set meegetsjoept van thuis, blijkbaar met Romeinen en Galliërs, maar een bord had ik hier niet. Enfin, ik dacht van wel, maar het bleek een dambord te zijn.

Geen nood: the internet to the rescue! Ik zocht en vond een printbaar schaakbord, plakte het boeltje aan elkaar, en opgelost. Of nee, toch niet helemaal, want de stukken waren net te groot voor het uitgeprinte bord. Gelukkig had ik nog een ander set schaakstukken staan, simpele glazen stukken die mijn broer ooit ging weggooien wegens bijhorend bord kapot.

Ons pa bleef dus eten, en probeerde eerst nog de zelfgemaakte camera obscura uit.

Daarna nestelde hij zich met Wolf in de tuin, leerde hem (en en passant ook Kobe) de basis van het schaakspel, en ondertussen was er een fantastische fruitsla die Wolf in de voormiddag had gesneden, met versgedraaid ijs dat we net zelf hadden gemaakt.

Win win, noem ik dan zoiets.

Geplaatst op

Charlie’s Shame Fest

De aandachtige lezer zal zich misschien nog herinneren dat ik fan ben van Charlie Magazine. Het eenmalige bookzine van toen zijn er intussen drie geworden, en die heb ik echt van de eerste tot de laatste letter gelezen, zonder overdrijven. Jawel, ook het colofon, want daar stond een collega van me tussen.

Nu kwam Bart plots af met vier kaarten voor het Charlie Shame Fest, ofte een avond in Antwerpen met stand-up, en vooral ook interviews rond het thema “Schaamte”, niet toevallig ook het thema van het actuele bookzine. De datum bleek 16 juni, ook net de verjaardag van Gwen. Ik heb haar dus gevraagd of ze zin had om met mij naar Antwerpen te gaan, en nog twee vriendinnen mee uit te nodigen. En dus vertrokken we om kwart over zeven met zijn vieren in mijn auto: Gwen, Kristien, Eva en ik.

Eerst bleek er behoorlijk grappige stand-up te zijn in Huis Happaert van ene Soe Nsuki, daarna liet Katrijn Van Bouwel een aantal mensen vertellen over het schaamtelijkste moment uit hun leven, en na een korte pauze werden drie mensen geïnterviewd op zeer professionele manier: Eva Daeleman over haar burn-out, Dalilla Hermans over haar rant over racisme die viraal ging, en over de piepjonge Mister Gay Belgium en de vooroordelen rond zowel die titel als het homo zijn.

Echt interessant, en vooral ontwapenend eerlijk. En volgens de vriendinnen vooral heel erg voor herhaling vatbaar, want we hadden alle vier een zeer aangename avond.

Merci, Charlie!

Geplaatst op

Rugbytoernooi Tourcoing

Ne mens heeft toch wat over voor zijn kinderen… Gisteren waren we rond negen uur al op pad, en pas tegen half tien weer thuis, vandaag stonden we om kwart over acht al volledig opgetuigd op de rugby. Het laatste toernooi van het jaar is er eentje buiten competitie, in Tourcoing, met een zeer aangename sfeer en vooral ook rugby op hoog niveau.

Ik installeerde me onder de luifel met de andere ouders, de jongens gingen zich opwarmen, en ik genoot van mijn boek, en de babbeltjes. Zelf had ik geen tijd meer gehad om iets te voorzien voor de picknick en had ik enkel sandwichen mee, maar er was echt gigantisch veel en lekker eten. En de jongens, die speelden intussen rugby en hadden precies wel een fijne dag.

Ik smeerde me stevig in – nog verbrand van gisteren – en genoot in mijn zeteltje, nam wat foto’s, ging supporteren, en werd vooral heerlijk zen.

Geplaatst op

Ankoria 12

Jawel, opnieuw de kinderlarp Ankoria vandaag, en meteen ook Merels eerste en Wolfs laatste (toch als speler). Wolf is hier eigenlijk al te groot voor, al mag hij nog perfect meedoen zolang hij in het lagere zit. Maar zowel spelsysteem als plot zijn een beetje simpel voor hem, aangezien ze ook geschikt zijn voor zesjarigen. En nu hij Vortex speelt, is het al helemaal nogal eenvoudig voor hem. Maar Merel is nog maar vijf, en durfde niet zo goed alleen. Toen Wolf voorstelde om mee te gaan als haar persoonlijke lijfwacht, was ze meteen honderd man sterk, en zag ze het helemaal zitten.

En dus zette ik deze morgen drie opgetogen kinderen in de auto, en reed helemaal naar Limburg naar Meeuwen-Gruitrode.

Merel had er meteen een vriendinnetje vast, namelijk Manon van Annelies en Erik, die ze al langer kent, en voor wie het ook de eerste keer was. Ook zij was in de wolken met de persoonlijke begeleiding van Wolf, en na een paar uur was er zelfs nog een derde jongedame.

Enfin, ik heb weinig bewogen wegens zere poot, maar het was wel een zeer fijne dag. Warm, dat ook: ik ben helemaal verbrand! En weet u wanneer het beginnen regenen is? Het moment dat ik de auto startte om naar huis te rijden, echt waar. Chanceke!

Geplaatst op

Verjaardagsontbijtje in Gent

Nee, uiteraard niet mijn verjaardag, wel die van Gwen. Voor mijn verjaardag waren we gaan lunchen, nu kregen we dat niet ingepland, en zijn we dan maar gaan ontbijten in ’t stad. Vorig jaar deden we dat in Clouds in my Coffee, dit jaar had ik eens rondgevraagd voor advies en werd het Alice, in het vroegere Coeur d’Artichaud. Helaas, het kader is misschien wel heel mooi en de ligging tegenover ’t Pand ideaal, het ontbijt op zich was heel gewoontjes. Simpele koffiekoeken, een glas geperst fruitsap, standaard pistolets van bij de bakker, en American pancakes die Gwen de uitspraak ontlokten dat wij dat eigenlijk gewoon allebei veel beter konden maken.

IMG_4303

Enfin, wij de fiets op, samen naar de Think Twice, dan langs de Kouter naar de Cos, en dan iets gaan drinken in de Amfora aan de Mageleinstraat. Intussen was het tegen twaalven, en ging zij naar huis. Ik passeerde langs de Cora Kemperman maar die bleek uitzonderlijk dicht – hmpf – en dus ging ik nog dingen halen in de Ava, de Hema en het Kruidvat, en genoot ik van het zalige weer om te fietsen en wat foto’s te maken.

Geplaatst op

Capes

Nu zaterdag is er Ankoria, de kinderlarp, en het weer gaat precies nogal nat zijn, voorspellen ze.

Via Freecycle had ik een ganse tijd geleden al een heel mooie lap roestbruine stof gekregen, ideaal voor twee kindercapes. Op zich zijn die capes zowat het simpelste dat er is, als je een beetje rechtdoor kan stikken met een naaimachine.

Je neemt een rechthoekige lap stof, breedte zo lang als je je cape wil hebben (voor mij dus 1.50 meter, voor de kinderen uiteraard een pak korter), en de lengte exact twee keer de breedte. Je neemt een stuk touw en een krijtje, en tekent een perfecte halve cirkel af op je stof. Met hetzelfde middelpunt teken je dan ook nog een kleine halve cirkel voor de halsuitsnijding.

Je knipt de halve cirkels zeer zorgvuldig uit, want de twee overblijvende, min of meer driehoekige stukken heb je nodig voor de kap. Je legt die namelijk op elkaar (als het goed is, zijn beide rechte zijden exact even lang) en stikt één van de rechte zijden aan elkaar. Je vouwt het resultaat open en maakt een mooie ‘zoom’ rond de gezichtsuitsnijding (of werkt met een bies). Daarna leg je het opengevouwen stuk op de halsuitsnijding, en past een beetje tot je het juiste plekje vindt waar de kap even breed is als de halsuitsnijding. Teken dat af, knip uit en naai vast langs de halsuitsnijding. Daarna nog het overblijvende stuk van de kap dichtnaaien, en voilà, een kap met een heel lange staart. Voor de afwerking kan je alles nog een mooie zoom geven, of een biesje, of om het even wat.

Kobe was alvast in zijn nopjes ^^ Zijn cape was geen perfect halve cirkel, en dus vooraan wat korter dan achteraan.

Bij een perfect halve cirkel komt de cape helemaal gelijk:

Een lichte cape kan je gewoon twee haakjes geven als sluiting, of een mooie knoop, of een houtje-touwtje. Voor de zware varianten maak je ter hoogte van de schouders aan de binnenkant twee zeer lange, zeer stevige linten vast. Op die manier kan je die knopen rond je lichaam in plaats van jezelf de keel dicht te snoeren. Voor een versie die wat openhangt, knoop je de linten eerst onder je armen door, kruisen op de rug en een knoop vooraan. Als het koud is of het regent, knoop je de linten vooraan over de borst, en knoop je ze achter de rug. Heel stevig, en vooral geen druk aan je keel.

EDIT: de cape van achteraan gezien:

Geplaatst op

Fantastische woensdag

Deze voormiddag waren er de laatste lessen van dit schooljaar, en deze namiddag genoten we volop van het heerlijke weer!

We moesten Kobe afzetten om drie uur voor zijn notenleer, en ik had Wolf en Merel meegenomen om eindelijk eens die multicache in Evergem dorp af te werken. De eerste stap hadden we al in januari gedaan, en toen hadden we ontdekt dat er naast de kerk van Evergem ook nog een grote kapel staat. Nog nooit gezien dus.

Enfin, wij dus geparkeerd aan het gemeentehuis, en het tweede tussenpunt gezocht. En er blijkt dus nu, schuin tegenover de zijkant van de kerk, tegenover het grote monument achter de kerk, een waterput te staan! Ook nog nooit gezien!

Het eindpunt van de zoektocht bevond zich een heel eind weg, langs de Christoffelweg aan het Grosseknetenparkje. Met de auto moet je gigantisch rond rijden, en ze raden dan ook aan om te voet te gaan, maar dat zag mijn voet toch niet zitten. We zijn dus eerst maar boodschappen gaan doen in de Aldi (sandwichen voor vanavond aan de Blaarmeersen) en dan toch rondgereden tot aan het parkje. Het was een beetje een weg zoeken doorheen de netels in het bos, maar de cache werd desaltniettemin netjes gevonden. En toen was het tijd, vonden we, voor een donut op het bankje.

We pikten Kobe weer op, reden naar huis en deden allemaal heel rustig even zo goed als niks, en reden daarna met een picknick in de aanslag naar de Blaarmeersen. Zoals verwacht kreeg Wolf beachrugbytraining, maar Kobe bleef netjes op het veld tot half acht: voorbereiding voor het toernooi zondag.

Merel begon netjes in het zand te spelen met haar kleren aan, maar switchte toch vrij snel naar bikini. Het water durfde ze niet aan zonder haar broers: niet dat het diep is, maar toch…

En toen kwam Kobe aangelopen, en was het duidelijk tijd om te zwemmen. En ook Wolfs U12 besloten met een stevige duik.

Merel lag maar in bed tegen kwart voor negen, maar ze had wel een zalige dag, zei ze. Ze gaf me nog een dikke knuffel, en een welgemeende “Dank je, mama!” en viel toen prompt in slaap.