Geplaatst op

Kopenhagen, dag drie

Goh, als we eerlijk zijn, was deze dag toch minder dan gisteren.

Het ontbijt was nochtans weer super in orde, en tegen half elf zaten we op de fiets. Ik haalde wel eerst zonnecrème, want we zijn allebei serieus verbrand van gisteren. We hadden er eigenlijk totaal niet op gelet, geen van beide.

We fietsten een eindje door, verzeilden in een food market, dronken een koffie, zochten wat geocaches en meanderden op die manier doorheen het stadscentrum, en stelden vast dat gans dat toeristische Veldstraatgedoe echt niks voor ons is. Alleen in een fantastische larpwinkel zijn we een tijdje blijven hangen. Serieus zeg, wat een zaligheid!

Twee grote verdiepingen vol met larpgoodness, bij de benedenverdieping ben ik zelfs vergeten foto’s te trekken…

We fietsten/wandelden nog wat verder, vonden niks naar onze goesting om te eten, en fietsten dan maar terug naar de foodmarket om daar ter plekke bereide sushi te eten. Vooral Bart was in de zevende hemel. Al moet ik toegeven dat dat extra bordje groene asperges in tempura niet bepaald slecht was :-p

Bon, we deden verder een tocht doorheen de binnenstad, en bleven bij ons standpunt dat dat toch niet echt ons ding was. Veel volk, en gebouwen zoals in elke andere stad, zoals bv. Gent. Tsja, wij zijn verwend, zeker?

We reden dan maar tot aan het parlement, en dan verder tot aan het huidige koninklijke paleis Amalienborg, waar we net de wissel van de wacht zagen, en mijn fiets natuurlijk knal in de weg stond.

De zonnecrème was misschien niet echt nodig geweest, het was bewolkt en zo’n 21°, maar aan de andere kant waren Barts armen en mijn nek toch echt wel té rood om enig risico te nemen.

Tegen half vijf waren we weer in de buurt van ons hotel, en dronken we een koffie met zicht op het water en het nieuwe theater.

Bart was tegen dan doodop van al het rondgehos en ging een uurtje liggen, maar ik had nog steeds meer dan genoeg energie, dus ik sprong nog een uurtje op de fiets om nog wat extra caches te zoeken, en ze dan gefrustreerd niet te vinden. Maar bon, tegen zessen was ik terug, en tegen kwart voor zeven reden we de vijf kilometer naar het restaurant. Lang leve de elektrische fietsen zeg!

Formel B was meer dan de moeite. Geen idee of het een ster heeft, maar anders zal dat nog wel komen.

Helaas was het intussen beginnen regenen, en zijn we dus in de regen naar het hotel teruggefietst. Op het einde zijn we nog snel in het donker en de regen een cache gaan oppikken, eentje die op zowat het drukste plekje van gans Kopenhagen ligt. We hadden het al geprobeerd, maar altijd veel te veel volk natuurlijk. Maar donker + regen = ideaal!

Tegen elven waren we terug op onze kamer, lekker droog en rustig.

Geplaatst op

Kopenhagen, baby!

Het begon deze morgen met een vrolijk huppelende jongedame die er ongelofelijk veel zin in had om op kamp te vertrekken. Bart en ik brachten haar naar het station:

IMG_3330

Maar toen Lieze begon te huilen, deed Merel prompt mee, en zei dat ze me ging missen. Soms is die dochter van mij toch een seut… Enfin, iets later stapte ze flink met de rest van de bende het station binnen, en Bart en ik reden naar het andere station, want hij wilde zijn auto liever ondergronds parkeren. Alleen kan je die ondergrondse garage niet in als je van de stadsring komt, en moet je een kilometer of drie omrijden… We konden dat eigenlijk niet geloven, en verspeelden dus veel tijd door te zoeken naar een onbestaande ingang. Logica, NMBS…

Enfin, we waren nog netjes op tijd om de trein te nemen… naar het eerste station. Niet goed overdacht van mijn wederhelft, maar bon.

IMG_3332

Volgens de NMBS zouden we in Antwerpen zo’n tien minuten hebben om over te stappen op de Thalys richting Schiphol, maar dat bleken er maar de helft te zijn. We hebben ons dus vreselijk moeten reppen doorheen het station om die trein nog nipt te halen: quasi onmiddellijk na ons sloten de deuren. Oef! Stress!

Maar toen genoten we van een rustig ontbijtje, en constateerde ik dat een Thalys op volle snelheid toch altijd een beetje een “wheeeeee”-gevoel geeft :-p

IMG_3333

In Schiphol hadden we meer dan tijd genoeg, een dikke drie uur, en dus dronken we eerst een koffietje. Om dan online te constateren dat we ‘standby’ stonden, op een wachtlijst dus. Qué? Meteen uit met de rust: we repten ons doorheen de vertrekhal, en ik kaartte het probleem aan bij de servicedesk van KLM aldaar. Die ging meteen naar de VIPlounge bellen om te luisteren wat er scheelde, en wij mochten ons daar dan melden.

Paspoortcontrole was er nauwelijks, controle van de handbagage des te meer: alles na het scannen nog eens moeten openmaken en uitleggen. Juist ja.

Wij dus naar de lounge – Bart had namelijk business class geboekt voor ons – en daar kregen we te horen dat we intussen wel al op het vliegtuig zaten, maar eentje in business, eentje in economy. Daar nam Bart absoluut geen genoegen mee, maakte zich kwaad, en wij gingen rustig iets eten in de lounge terwijl de man achter de balie het maar moest uitzoeken.

Zo’n business lounge, ik zou dat wel gewoon kunnen worden, ja. Drank à volonté, gratis buffet en broodjes, kranten, koffie, éclairs en koekjes, en vooral rust.

IMG_3334

Bon, na een tijdje werden we afgeroepen: ze gingen aan de gate zelf kijken of ze ons allebei in business nog konden krijgen. Hmpf. Uiteindelijk lukte dat wel, maar zaten we toch niet samen, en bleek de business eigenlijk gewoon dezelfde zetels te zijn als de rest, maar met niemand in het midden, zodat je meer plaats had. Oh, en eten dat ik vriendelijk heb geweigerd, omdat ik anders te misselijk ging zijn.

Ik heb de vlucht gelukkig wel overleefd: ik was behoorlijk misselijk, maar ik moest niet kotsen, en da’s al iets. Ook de taxi naar het hotel ging al bij al vlot, al was ik toch wel blij toen ik even kon gaan liggen in de hotelkamer. Langer dan een kwartiertje was dat niet nodig: de frisse lucht deed wonderen.

IMG_1062

Tegen vijven trokken we er op uit voor een wandeling, eerst langs het overbekende Nyhavn met de gekleurde huisjes – waar ons hotel dus ligt – en dan over de lange voetgangersbrug.

Ons hotel is het linkse gebouw op de laatste foto, btw.

Ik zocht en vond een geocache, en vond meteen ook een zalig terras om een koffie te drinken, met zicht op de openschuivende voetgangersbrug. Knap om te zien!

We liepen verder door de straatjes, langs het water, over een volgende brug – waar we, frustratie, een geocache niet vonden – en doolden verder, op zoek naar een fijn restaurantje.

Gelukkig vonden we toen een restaurantje weg van de drukte dat ons aanstond, en werd mijn grumpy old man een ietsje minder grumpy.

IMG_1099

We slenterden terug richting hotel, genoten van het gouden avondlicht, versierden nog een ijsje, en waren tegen negen uur alweer terug op onze hotelkamer, doodop.

Daar wachtte ons nog een verrassing: bij het inchecken had de dame aan de balie ons gevraagd of we daar waren met een speciale reden, en Bart had onze eenentwintigste huwelijksverjaardag vermeld. En dus stond er een fles cava voor ons klaar, met een heel lief briefje. Ik heb er dan maar eentje teruggeschreven: dat het heel lief was, maar dat wij geen alcohol drinken. Tsja…

IMG_1105

En nu slapen, want het zouden morgen wel eens meer dan de 18.000 stappen van vandaag kunnen worden…

Geplaatst op

Zandbak

Ik heb het even nagekeken, en de ‘nieuwe’ zandbak dateert blijkbaar al van 2013. Môh!

In het begin is daar gigantisch veel in gespeeld, vorig jaar was dat al een pak minder. Maar toen ik vandaag de suggestie deed om erin te spelen, en hem meteen ook zelf openzette, volgden Merel en Kobe onmiddellijk. De bladeren werden eruit geschept, het zand gezeefd, en blijkbaar ganse bouwwerken gemaakt. Het feit dat de tuinslang er onmiddellijk naast lag, maakte ook wel wat uit.

Geplaatst op

Schildmaagd

Schildmaagd spelen, da’s duidelijk amusant! Ge wordt gerespecteerd langs alle kanten, niemand durft u zomaar aan te spreken, en als ge uw klep open zet, luisteren ze allemaal. Een beetje zoals leraar zijn, dus.

Nee, serieus, ik vond het echt wel fijn, vandaag. Ik heb heerlijk samengespeeld met andere schildmaagden, een serieuze confrontatie aangegaan met de Bhanda Korr, en een pracht van een huwelijk uitgespeeld. Een van de dames had een mandje bloemetjes mee. Daar hebben de priester van Hymir en ik eens goed mee gelachen: we hebben er een old skool mis van gemaakt, met liters bloed, en bloederige handen op het gezicht.

Of zoals iemand achteraf zei: “Wat the fuck was dat, jong!”

Yup. Fijn fijn fijn.

 

Geplaatst op

En toen hadden onze gasten gasten…

Het was een beetje een vreemde situatie vandaag…

Mireille en Arend, twee vrienden van de larp, hadden gevraagd of zij vanavond met de twee kinderen bij ons konden blijven slapen. Ze maken lange fietstochten met de tandems – vier maanden China en zo – en maakten van het lange pinksterweekend gebruik om Vlaanderen rond te rijden. En dus ook hier.

Ze arriveerden rond zessen, we gingen buiten zitten, en we kletsten honderduit.

Daarna aten we samen, en gingen de kinderen een spelletje spelen, terwijl ik met Mireille en Arend in de zetel ging zitten, en Bart achter zijn computer kroop, as usual.

IMG_0376

En toen ging Mireilles telefoon: dat Yan in het land was, en of hij mocht afkomen? Yan was een Chinees uit Shanghai bij wie ze gelogeerd hadden, en die ze eigenlijk wel graag nog eens wilden zien. Hij logeerde nu bij een bevriend koppel uit Bastogne, maar ze waren in Gent. Ook toevallig! Mireille legde uit dat ze niet thuis waren, maar bij vrienden in Gent zaten, waarop Yan vroeg of ze hier dan even mochten binnenspringen.

Euh… ja, zeker?

We dachten allemaal dat ze eigenlijk maar eventjes goeiedag kwamen zeggen, maar ze zijn een dik uur gebleven. Ik heb me dan maar ook achter mijn computer gezet, terwijl de rest zat te praten in de zetel. Vreemd, maar bon…

Uiteindelijk ben ik gaan zeggen dat ik de kinderen in bed wilde steken, want het was al half elf, en toen zijn de gasten van onze gasten ook maar doorgegaan. Enfin, nadat ik nog een paar foto’s had genomen.

De sfeer was er toen wel een beetje uit, en na een tijdje zijn we dan ook maar gaan slapen.

’s Morgens waren er stapels koffiekoeken, en tegen tien uur zaten ze weer op de fiets, want ze moesten ’s middags in Londerzeel zijn voor een barbecue.

IMG_0382

Al bij al een redelijk bizarre avond, toch wel. Maar wel leuk om Mireille en Arend nog eens gezien te hebben!

Geplaatst op

Een Griekse λυρα

Wolf moet voor het vak AMC (Algemene muziekcultuur) een instrument zelf maken. Het mag om het even wat zijn, als er maar geluid uit komt.

En toen kreeg ik een ambitieuze ingeving: waarom geen Griekse lier proberen namaken? Enfin, toch het principe?

In Vergilius’ Georgica heeft hij het over de lier van Orpheus, en hoe die gebouwd is op een holle lier. Ik deed wat opzoekingswerk, en had een idee in mijn hoofd, dat ik gelukkig aan Wolf kon uitleggen. Samen gingen we aan het werk. Aangezien we niet over een schildpadschild beschikken, hebben we zelf een soortement kom gemaakt met sneldrogende klei (DAS), waarin twee stokken zijn bevestigd. Die stokken hebben ons wel even werk gekost, want die komen gewoon uit onze houtstapel, en moesten dus nogal wat bijgewerkt en schoongemaakt worden.

Amusant, jong!

Nog geen idee of al de rest wel zal lukken, en dus nemen we foto’s van het proces, in de hoop dat het instrument de volgende stappen ook overleeft.

Wordt vervolgd.