Auteur: Drun

Thanks ye gods voor het bestaan van Sinutab en Sofrasolone.

En nu maar hopen dat mijn Bartje snel thuiskomt, zodat ik dicht tegen hem aan kan kruipen en knuffelen.

Als ik zo de nieuwe foto’s van Netlash zie (met dank aan Pietel) dan ben ik me er weer van bewust wat een knappe vent ik toch heb. En hoe knap Dirk ook nog altijd is. Maar geef me toch maar Bart :-p

Hoe zeggen ze dat dan ? Vingertje natmaken, en ksssss !

Ugh.

Ik voel me eigenlijk niet zo communicatief de laatste tijd, gewoon alleen maar moe.

Wolf is afgelopen zondag 2 jaar geworden, en zelfs dat heb ik nog niet in zijn eigen blog vermeld (www.wolfdewaele.be).

En voor de rest eigenlijk alleen maar dingen waar ne mens moe van wordt.

Gisteren eindelijk gaan nieuwjaren bij mijn grootouders. Ik had gebeld, en ze waren de hele middag thuis. Iets over drieën kom ik daar dus toe met mijn zoontje en een paar taartjes. Nog geen vijf minuten later gaat de telefoon: een nonkel van mij die mij een tiental minuten reduceerde tot behang. Goed, een kwartier respijt om de tafel te zetten, koffie te helpen maken en dergelijke. We zijn halverwege de taartjes en gezellig aan het kletsen (ik zie die mensen echt niet vaak) als de kinesist langskomt (half vier is NIET in de late namiddag, makker !) die gelukkig er op staat om zijn therapie uit te stellen, en dan maar koffie meedrinkt en het vierde taartje opeet (Wolf had er toch geen zin in). De conversatie gaat weer over op algemene koetjes en kalfjes. Als hij dan een half uur later de deur achter zich dichttrekt en ik mijn grootouders weer voor me alleen heb, komt drie minuten later een goeie vriendin van hen binnen. Niet dat ik iets heb tegen Odette, maar gvd, het mens kan alle dagen komen, en bij voorkeur niet als ik er ben ! Ben dan maar tegen half vijf opgestapt, Wolf werd moe. Echt praten zal voor een andere keer zijn. Maar met mensen van 93 en 84 weet je nooit. Ugh.

En mijn andere grootmoeder liep nog rond in haar peignoir, ze had wat geslapen want ze voelde zich niet schitterend. Het ding was oud, versleten en smerig. Als je niet beter wist, zou je zeggen dat ze onder de armoedegrens zat. Grr, ze is miljonair, en dan bedoel ik wel degelijk euro’s.

Thuisgekomen en een heerlijke alternatieve quiche met feta gemaakt, enne… Het hielp dat Bart snel thuis was, kon ik mijn grieven luchten.
Oh, en die rottand helpt ook al niet :-/

Er hangt al sinds een maand een mezenbol in de struik aan mijn bureau, maar de meesjes kozen ofwel steeds een moment uit dat ik er niet ben, of hadden dit jaar gewoon de weg naar het bolletje nog niet gevonden.

Terwijl ik diverse blogs zit bij te werken, zitten er nu al meer dan een kwartier twee meesjes te spelen in de struik. Ik kan niet echt dichterbij komen zonder ze op te schrikken, dus heb ik maar een foto proberen nemen met mijn goedkope digitale toestelletje vanop mijn stoel. Niet ideaal natuurlijk.

Ik weet niet waarom, maar om één of andere reden maken spelende meesjes me gelukkig 🙂

Gisteren heb ik weer een tiental minuten met mijn ma gebeld. Niet zo bijzonder, ware het niet dat ze nog steeds in Peru zit momenteel. Ik heb echt wel bewondering voor haar, ze vertelde dat ze er echt veel werk had.

Wie wil weten wat haar project precies inhoudt: Stichting Kuychi.

Bart de deur uit, Wolf de deur uit… Het doet bizar. Nog een uurtje en ik ben ook weg naar school, en dan zit de hond hier helemaal alleen. Het zal hem raar doen, de komende weken: jaren aan een stuk mocht hij voortdurend in huis omdat er toch altijd iemand thuis was.
Op zijn oude dag terug naar buiten: arm beest !

Ik had een mooie staande lamp gekocht op Ebay, eentje met een grijsgelakte steel, houten fittingbeschermers en een matglazen schelp (of hoe noem je zo’n ding ?). Wat me vooral interesseerde aan het ding was dat er een leeslampje bij was, ook mooi met bleek hout en matglas.

Toen ik de lamp zaterdag ging afhalen en in mijn auto legde, kraakte het ding in twee op de plaats waar een bevestiging zat. Fijn. Nu goed, wat tape, en mijn lamp stond fier te branden. Ondertussen brandt hier het haardvuur en is het behoorlijk warm. Wellicht té warm voor de arme tape, die net de geest gaf, en in zijn ondergang het glas van de lamp met zich meesleepte.

Nog een geluk dat ik er maar 20 euro voor betaald heb. Toch, weer 20 euro naar de vaantjes. Grr.

Vandaag is Bart er met Netlash tussenuitgeknepen, richting nieuwe kantoren in de Ajuinlei.

Aan de ene kant ben ik echt wel blij/opgelucht, want uiteindelijk betekende dat toch altijd iemand vreemd in huis, die misschien wel op de hoogste verdieping zat te werken, maar toch altijd door de keuken moest om naar buiten te gaan om iets eetbaars te halen/een sigaret te roken/naar huis te gaan. Ook klanten moesten steevast door de living waar Wolf zat te spelen, of door de gang wanneer hij lag te slapen.

Aan de andere kant… Ik denk dat ik Bart wel echt ga missen. De laatste drie jaar was hij quasi voortdurend thuis. Meestal zat hij boven, natuurlijk, maar toch… Het betekende een kusje als ik thuiskwam, Bart die gewoon naar beneden kon komen om te komen eten ’s middags tijdens de vakanties, Bart die kon helpen als er een Houston was met de kleinen, Bart die ’s avonds gewoon kwam mee-eten met Wolf en mij, en daarna weer naar boven verhuisde, of Bart die gewoon even naar beneden hoste om me een kusje te komen geven en daarna weer verdween.

Ik heb het gevoel dat ik hem niet veel meer ga zien… En dat vooral Wolfje meestal al in bed zal zitten als papa thuiskomt.
En bizar genoeg sloeg dat gevoel het hardste toe toen de koffiemachine verdween van boven.

Miljaar ! Heb ik een tijd geleden zware betonnagels gekocht om iets op te hangen in ons slaapkamer, vind ik ze toch wel niet meer zeker !

En bij mijn zoektocht krijg ik het doosje met de boren in mijn handen, schiet dat toch wel open ! Weet iemand het verschil tussen een staal- en een houtboor ? Welke van de twee heeft er dat scherpe puntje ?

Dan wil ik eens klusjes doen hier in huis…

Als zelfs kartonnen dozen al voor diepe papercuts zorgen, dan is ne mens ver van huis. Grmbl !