102
Mijn grootmoeder, de moeder van mijn pa, is onlangs 102 geworden. Omdat de hoop te groot is, hebben toen enkel haar kinderen dat gevierd met haar. Met de kleinkinderen hadden we gisteren afgesproken om samen te nieuwjaren. Lang niet iedereen was er – dat is ook bijna niet te regelen – maar we waren er toch met een flink aantal.
Oma zat erbij, keek ernaar, en glunderde. En at vrolijk mee van de meegebrachte taart, hield een ganse conversatie met mijn zesjarige over zijn lezen, speelde met de driemaander, en zag een fotosessie goed zitten.
Alleen die oren willen niet altijd even goed mee, en ook de hoorapparaatjes zijn niet altijd van goeie wil. Of, zoals ze het zelf verwoordde: “Ge moet daar zo soms ne keer op kloppen, just gelijk bij de kleine kinders”.
Times they are a-changing. Gelukkig maar.
Maar chapeau voor deze dame die beide wereldoorlogen heeft meegemaakt, en zelfs nog herinneringen heeft aan de eerste.
Ik wacht vol ongeduld op de foto’s van mijn kozijn. In afwachting is er hier al eentje die Bart getrokken heeft met zijn gsm, met de achterkleinkinderen.
365 – 13 januari 2014 – herinneringen van een kast
Eenentwintig
Eenentwintig jaar lang al mag ik hem de mijne noemen. Een even lange periode als die zonder hem, maar ik kan me die eerste eenentwintig jaar niet meer voorstellen. Wíl ze me eigenlijk ook niet eens meer voorstellen.
Mijn liefste.
Van mij.
Jawel.
365 – 12 januari 2014 – piramide
Meevallers
Ik dacht dat ik dit jaar aan de solden ging kunnen ontsnappen (woensdag was ik, komende van de Mobistarwinkel in de Veldstraat, nog snel in de H&M binnengelopen, en had een groene broek en een Darth Vader t-shirt meegenomen voor Wolf, en een paarsgestreept kleedje voor Merel met bijpassende broekkousen, maar dat was eerder allemaal per ongeluk) maar Wolf wist me te melden dat zijn rugbyschoenen zo goed als te klein waren.
Juist ja.
Ik zorgde dat het eten al klaar was tegen dat zijn muziekles om half elf afgelopen was, en reed met hem en Kobe naar Oostakker. Compleet verstrooid nam ik de verkeerde afslag en verzeilde in Destelbergen, alwaar ook een Brantano bleek te zijn. Wij naar binnen, en het eerste paar dat ik in mijn handen nam, was meteen prijs: plastieken ronde studs, en 50% korting, dus nog 20 euro. Omdat ik per 25 euro nog 5 euro korting heb (Visa-actie) nam ik er nog een set van vijf paar kousen voor Wolf bij, voor tien euro. En toen mocht Kobe aan de kassa nog eens rollen met een dobbelsteen, en kregen we nog 20% korting erbovenop. Resultaat: iets van een 22 euro voor rugbyschoenen van Puma, vijf paar kousen en een ijskrabbertje. Goed gereden!
We reden toch nog door naar Lochristi, omdat de jongens elk nog een aantal bons hadden van Dreamland die ze gekregen hadden voor hun verjaardag. Ze wilden die graag opdoen aan Skylanders, en, als we ze vonden, Beanz. Bleek er net nog een actie te zijn in de Dreamland waarbij ze gratis een extra driepak Skylanders kregen ter waarde van 25 euro. Het was net het laatste, maar helaas hadden we hem al. Geen nood, we gingen die wel met iemand kunnen ruilen, dacht ik. En toen liep ik Lies tegen het lijf, de mama van Milan, een van Wolfs beste vrienden. Die hadden ook zo’n gratis pak dubbel, en dat bleek net het andere van de twee te zijn! Onze jongens sprongen een gat in de lucht!
Al bij al een pak meevallers dus: geen vijf winkels moeten aflopen voor de juiste schoenen, en een onverwacht Skylanderscadeautje. Mooi mooi mooi.
365 – 11 januari 2014 – nieuwe oven
Hij is er, de nieuwe oven! En meteen ben ik al een kokostaart aan het bakken voor het schooltoneel morgen. En ja, hij is goedgekeurd!
Strak schema
Omdat Kobe met een trommelvliesontsteking zit, mocht hij vandaag niet naar de rugby, en liet ik hem naar de scouts gaan in de plaats. In januari is de scouts op vrijdagavond, omdat de leiding volop aan het blokken is.
Dat resulteerde in het volgende schema vandaag:
– 8.30-12.05: lesgeven
– 12.15-15.00: eten bij een zieke vriendin
– 15.00-15.30: snelle boodschappen doen qua shampoo en zo
– 15.45: kinderen afhalen van school
– 16.00-16.45: algemene boodschappen voor het weekend
– 17.00-17.30: even mail lezen
– 17.30-17.45: peperkoek smeren, Wolf aanzetten tot aankleden
– 17.45-18.15: Wolf naar rugby brengen
– 18.15-18.25: Kobe aankleden met hemd en das
– 18.25-18.35: Kobe naar scouts brengen
– 18.35-19.15: boterhammen smeren voor Wolf en Merel, eten, opruimen
– 19.15-19-45: Wolf ophalen van rugby
– 19.45-20.00: Merel in bed steken
– 20.25-20.35: Kobe ophalen van scouts
– 20.45-23.00: crashen.
365 – 10 januari 2014 – Kobe gaat naar het Swingpaleis
Of dat dacht ik toch: ik had de mail verkeerd gelezen. Vandaag was Sluiptocht in de scouts, volgende week pas Swingpaleis. Maar hij zag er toch goed uit bij het sluipen!
iPhoneperikelen
Toen Bart vorig jaar (enfin, in 2012 bedoel ik) in oktober een nieuwe iPhone 5 kocht, bleek er van in het begin iets mis te zijn met de wifi-ontvangst. Maar omdat hij zijn telefoon niet kwijt wilde zijn en toch een zwaar data-abonnement heeft, lag hij er eigenlijk niet zo wakker van.
Jammer.
Want aangezien hij voor zijn verjaardag een 5S kreeg, erfde ik de ‘kapotte’ 5. Op zich vond ik het ook zo erg niet, want ik heb quasi overal waar ik kom een vaste computer, maar toch: reserve-kopieën maken van het toestel zit er blijkbaar niet in, want daarvoor heb je wifi nodig, en nog wel zo’n paar dingen. Verder een prachtig toestel, met vooral een goeie camera, en daar gaat het me om.
Maar bon, ik dus met de factuur naar de Mobistarwinkel, de enige winkel waar je destijds die iPhone kon kopen. “Ha mevrouw, maar u heeft maar zes maanden garantie op dit toestel”. Tiens, ik dacht dat de wet twee jaar voorschreef? Niet dus: zes maanden ‘volledige’ garantie, en dan anderhalf jaar garantie als jij als consument kan bewijzen dat de fout zich al voordeed van in het begin. Quasi onmogelijk dus, maar wel Europese wetgeving.
Zucht.
Hij wilde het toestel gerust voor me opsturen, maar kon nu al het verdict voorspellen: 36 euro kosten, een zware herstelkostenraming, en het voorstel om een nieuwe te kopen aan de helft van de prijs. Dus nog 450 euro, slik.
Ik ben maar teleurgesteld afgedropen.
Switch blijkt intussen ook herstellingen te doen aan iPhones die zij niet zelf verkocht hebben, op voorwaarde dat de garantie voorbij is. Ik heb gebeld met hen, en ik kreeg bijzonder vriendelijk en welwillend alle nodige info. Als ik langs kan komen, gaan zij het toestel bekijken, en eventueel kan ik daar ruilen voor een nieuwe voor 299 euro, als de herstelkosten te groot zijn.
Hoe dan ook: geen wifi.
’t Is dat ik zo zot ben van die iPhones en dat deze écht beter is dan de 4S, of ik hoefde ze niet meer. Maar toch he…