Acta Diurna de muliere ludenti
Daarstraks stond ik in de badkamer Merels tanden te poetsen. Ondertussen vertelde ik dat Kimberley, onze vaste babysit, morgen zou komen.
“Ja meisje, papa heeft een vergadering, en dus komt Kimberley, want ‘k heb oudercontact.”
Waarop zij me eerst vol ongeloof aankeek, en toen in een gigantische lach schoot. “Wat, mama?? Kaboutercontact???”
Probeer dan maar eens de tanden te poetsen van een vierjarige die de slappe lach heeft. Fijn, hoor.
Heel even geen vijandigheid bij Gandalf, hij rolde zich zelfs op zijn rug. Hmm.
FACTS is intussen een traditie. Vorig jaar was Wolf voor het eerst mee, en nam hij stapels foto’s. Deze keer was ook Kobe mee, en die keek zijn ogen uit. Maar voor mijn ongedurig mormel duurde het eigenlijk wat te lang: hij weet nu wat het is, de volgende keer gaat hij naar de scouts, zei hij.
Wolf vond het alweer prachtig, en nam stapels foto’s. Al had ik persoonlijk de indruk dat het precies wat minder was dan vorig jaar. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben: ik heb eigenlijk amper rondgelopen, en was er ook op zaterdag niet. Ik heb vooral weer haar staan vlechten, en dankzij de vrijwillige bijdragen hebben we niet slecht verdiend.
Om u een idee te geven van de kapsels:
Voor de rest van de foto’s die Wolf heeft genomen, moet u op Gentblogt zijn. En wel hier. Duh.
Vijfentwintig jaar afgestudeerd van het middelbaar, het doet wat met een mens. Vooral ouder zijn, eigenlijk, maar bon.
In al die jaren ben ik niet één keer naar een reünie geweest, maar nu was er nogal wat animo rond op Facebook, en dacht ik: “What the hell, ik wil eigenlijk wel eens weten hoe het met mijn klasgenoten is, en hoe mijn school er nu uitziet”.
Ik trok dus een schoon kleedje aan, nylons, zorgde dat ik er behoorlijk uitzag, en meldde me aan op Sint-Bavo. Instant trip down memory lane, niet te doen.
Ik vond het eigenlijk wel jammer dat we geen rondleiding kregen, ik had eigenlijk wel eens willen zien in welke mate de school veranderd was in al die jaren. Vele dingen zijn identiek gebleven, maar ik weet dat er een ganse vleugel is bijgebouwd, en dat moet wel eens de moeite zijn geweest.
We kregen een aperitief en wat hapjes, en daarna een massa lekkere belegde sandwiches. En intussen zag ik een tiental mensen van mijn klas terug, en stelde ik vast dat we geen van allen onder de tijd hadden geleden, eigenlijk. Misschien zijn het net degenen die wél veel veranderd zijn, die weggebleven zijn natuurlijk, dat kan best. We kletsten, we keken naar een panorama-uitzending over onze reis naar Rome in het laatste jaar, en lachten ons te pletter, ondanks het feit dat we het geluid niet aan de praat kregen.
Ik ben geen receptiemens, ik ben dus ook niet blijven hangen. Rond acht uur ben ik effectief doorgegaan, samen met Barbara. Mijn beste vriendin in het middelbaar had ik al in een paar jaar niet meer gezien. Vroeger slaagden we er toch min of meer in contact te houden, maar intussen was eigenlijk het leven er wat tussengekomen, u kent het vast wel. Maar het deed deugd haar terug te zien, en for old times’ sake liepen we al kletsend nog eens een rondje van de tuin. Kwestie van ons weer zestien te voelen, en elkaar weer op de hoogte te brengen van ons wedervaren.
Ik ben blij dat ik geweest ben. En meer moet dat niet zijn.
Ik keek ernaar uit, naar deze Ladies’ Night. De Girl Geek Dinner daar was me bijzonder goed bevallen, en dus zag ik het écht wel zitten.
Helaas was ik al behoorlijk wat te laat, omdat de klassenraden nogal lang uitgevallen waren. Maar bon, ik kon probleemloos aansluiten. Ik had me opgegeven voor een aantal workshops, je kon kiezen uit een zestal dingen. Maar helaas, ik heb het gevoel dat ze het woord “workshop” eens grondig moeten opzoeken. Want voor mij is dat iets waarbij je iets bijleert. Je krijgt een uitleg, en een hoop technieken aangereikt, waar je later zelf mee aan de slag kan. Dat dacht ik toch. Maar ik kan mis zijn.
* Make up. Mja. Eigenlijk kon je gewoon één voor één geschminkt worden, en dat was dat. Nog niet eens in avondmake-up, ze hadden alleen dagmake-up bij, en die probeerden ze dan wel te verkopen, natuurlijk. Ik moet wel zeggen, de jongedame die mij onder handen nam, was bijzonder bereidwillig en vriendelijk. Toen ik vroeg hoe je smokey eyes deed, excuseerde ze zich uitvoerig voor het feit dat ze dat soort make-up dus niet bij had, maar deed me wel een grondige uitleg, compleet met foto’s op haar smartphone. Vervolgens gaf ze me een oogschaduw met donker grijs-groen en een bruintint, en dat ging me wel af, ja. Alleen vond ik 25 euro voor een kleurtje oogschaduw er wat over.
* Make-over. In de uitleg stond er dat de eigenares van een boetiek een hoop kleren mee ging hebben, en ze ieder afzonderlijk tips ging geven over wat het beste past bij je figuur en je type, en in welke valkuilen je niet mag lopen. Blijkbaar was er niet bij gezegd dat je duidelijk niet meer dan maat 40 mocht hebben, en niet kleiner mocht zijn dan 1,70 meter. Want als je niet in dat profiel paste, werd je ronduit genegeerd. Ik stelde expliciet de vraag wat de bedoeling was, en kreeg als antwoord: “Goh, we hebben kleren mee, ge moet maar ne keer kijken of iets u aanstaat.” Ik keek dan maar even in de rekken, drentelde nog wat rond, werd compleet genegeerd door de drie boetiekdames die onderling stonden te kletsen, en droop toen maar af. Tot zover workshop dus.
Gelukkig waren de hapjes zeer lekker, en gingen we ook verre van verdorsten!
Je kon ook een foto laten maken, maar ook dat heb ik maar overgeslagen: de wachtrij was me net iets te lang.
Ik ben vervolgens aangeschoven bij de workshop tafeldecoratie maken, en daar heb ik me eigenlijk wel geamuseerd, ja – en twee brandblaren opgelopen, maar dit terzijde. Veel workshop was dit ook niet, want je kreeg geen uitleg. Wel stond er een hoop knutselmateriaal, waren er tal van voorbeelden voorhanden, en was de begeleidende dame – in een vorig leven kleuterjuf – bijzonder vriendelijk. Ik heb me uitgeleefd met een isomo bal, een lijmpistool – vandaar dus de brandblaren – mos en een hoop kurk en houten schijfjes, maar echt veel heb ik alweer niet geleerd. Fun, dat wel.
De andere opties waren een sixtieskapsel (niks voor mijn korte haar dus), een gin-tasting (ik drink geen alcohol) en de versiering van de gedekte tafel, maar ik hou nogal van minimalistisch.
Het liep tot elf uur, maar ik vermoed dat ongeveer de helft al halverwege weg was. Het was nogal lang voor een weekdag, en ja, niet alles was dus even interessant. Jammer.
De goodie bag was dan wel weer zeer fijn gevuld.
Hele leuke magneetjes, een bolkaars en twee korte tafelkaarsen, een zeepje, een inox ding om de geur van pakweg knoflook uit je handen te krijgen, een geurding voor in de auto, een toiletzakje, een schattig klein engeltje, kortingsbonnen, een blikje…
Het inox ding hangt al cool te wezen in de keuken, en de magneetjes zijn meteen door Merel gekaapt. Theelichtjeshouder, engeltje, toiletzakje en zeepje mochten op de dankbaarheid van Chantal (mijn poetsvrouw) rekenen, en Bart nam het blikje voor zijn rekening.
Mocht er iemand nog graag zo’n geurding voor in de auto hebben, of een kortingsbon van 10 euro (als je voor 50 euro decoratie koopt in de Zelfbouwmarkt): je moet het maar vragen.
Conclusie? Een beetje een gemiste kans. Jammer, want Zelfbouwmarkt blijft een fijne winkel. Zij het een beetje ver voor ons.
Vond ik plots op mijn bord. Zit iets in.
Vorig jaar legde ik hier het principe van Zuiddag al eens uit.
Opnieuw waren er vier van mijn leerlingen aan de slag bij Wijs/nCube: twee om archieven en dergelijke op te ruimen, twee om vooral buiten den toer eens te doen, en daarna ook binnen nog te helpen. Liesbeth van Wijs was bijzonder tevreden.
Maar ook thuis kon ik wel iemand gebruiken, om de enige ruimte waar nog niks aan gedaan was, aan te pakken: de berging! De vroegere keukenberging, nu doorgang tussen woonkamer en garage, was nog in erbarmelijke staat. Voos donkergrijs behangpapier hing hier en daar nog – de kinderen hadden al het meeste afgehaald -, er waren nog tegeltjes waar vroeger een wasbakje had gestaan, en het zag er gewoon niet uit. Die berging was/is uiteraard geen prioriteit, maar werkt wel op mijn zenuwen. De grote witte wandkast is volop in gebruik, maar de rest is maar krakkemikkig. En ik zag me er geen man over om eraan te beginnen. Beetje verbouwingsmoe, geloof ik.
En dus liet ik voor 40 euro Laura een dagje werken: ze haalde al het behang eraf, wrikte de tegels los, ruimde alles op, en gaf het plafond een eerste verflaag. Tussendoor heb ik alles geplamuurd wat plamuur nodig had, al ga ik het wellicht zelfs in drie keer moeten doen: er waren behoorlijk diepe gaten en krassen waar die lavabo had gezeten.
Maar Laura heeft zeer stevig en dapper doorgewerkt, met de grote glimlach, en ik gaf veertig euro aan een goed doel, én heb het begin van een schitterende, propere berging. Win-win, zou ik zo zeggen.
Dus heeft u zelf zo’n klusjes in huis, en kan het wachten tot oktober volgend jaar? Zet ze dan opzij voor Zuiddag. Serieus. Want er zijn jobs tekort, en die laatstejaars willen met zeer veel plezier een dag komen werken. U post een job, zij solliciteren, en u kiest er degene uit die u het beste ligt. En voilà.
Het verslag van mijn school, Koninklijk Atheneum Mariakerke, kan u overigens hier lezen.
De smile van Laura ^^