Heerlijke zondag
Echt lang sliepen we niet, met al dat leven in het huis. Maar onze kinderen zijn meesters in het geruisloos opstaan, in tegenstelling tot die van Roeland. Toen ik beneden kwam, was met andere woorden het ontbijt al volop bezig, was Roeland al om verse koffiekoeken en brood gegaan, en geurde het naar koffie.
Mijn pa, Roeland en de drie jongens reden na het ontbijt naar La Glaize voor een pracht van een oorlogsmuseum. De vrouwen zagen dat niet zitten, en in de plaats daarvan gingen we met ons vijfjes eerst om extra boodschappen, en daarna heerlijk wandelen in de bossen. Bart bleef liever thuis, in alle rust – en ook wel om zijn knie een beetje te ontzien – en kookte intussen spaghetti. Fair deal!
Het bos was betoverend: perfecte kleuren, een lichte nevel tussen de bomen, en een heldere herfstzon.
Thuis was het ronduit fantastisch weer om buiten te zitten, en dat deden we, met een aperitiefje in de zon, terwijl de kinderen op de speeltuin speelden.
Na het eten was het algemeen tuktijd. De kinderen keken in alle rust naar een film, ons ma kroop in haar bed, ons pa probeerde nog wakker te blijven maar kroop toen ook in een willekeurig bed (om ons ma niet wakker te maken), Roeland legde zich languit in het gras, en ik nam een stoel en ging bij Sarah in de zon zitten.
Een koffie en een stukje taart later zetten we alle grut terug in de auto, en reden een heel eind verder om opnieuw te gaan dammen. Het duurde even tegen dat we een goed plekje vonden, maar het bleek subliem afdambaar te zijn.
Het werd stilaan donker, tijd om terug naar het huisje te gaan en de kinderen te laten opwarmen, en rustig te eten. Roeland sneed nog een pompoen, de kinderen mochten nog even op de schermen, en dat was dat. Fijne dag, echt wel fijne dag.
365 – 01 november 2015 – van bos en bomen
Familieweekendje Ardennen
Het weekend in de Ardennen vorig jaar, met mijn ouders en mijn jongste broer met gezin, was ons zo goed meegevallen, dat we dat dit jaar met alle plezier opnieuw wilden doen. Een geschikt weekend vinden bleek niet evident, maar uiteindelijk bleek dit zelfs ideaal, want we konden er de maandag nog bij nemen.
Gisteren, een uurtje na schooltijd, reden we gepakt en gezakt naar Vielsalm, om in de max van een verdwaalhuis terecht te komen. Neem dat gerust letterlijk, want op zaterdagmorgen stond de vierjarige Marne plots huilend bij opa op de kamer: ze was de weg kwijt! Voor elf personen waren er een hoop hoekjes, kantjes, drie badkamers, vijf kamers, een grote keuken, een aparte zitkamer, en nog wat kleine kamertjes links en rechts.
We kwamen toe, aten gezellig met oma en opa kaas en brood, en staken de kinderen in bed.
De volgende ochtend, deze morgen dus, stonden de jongens al snel vrolijk te voetballen in de stralende zon, terwijl de volwassenen rustig genoten van een koffie, en bespraken waarheen we zouden wandelen.
Na wat gediscussieer kroop opa, die zich niet echt goed voelde, terug in bed, en gingen wij de omgeving verkennen. Enfin, dat dachten we. Want voor we het goed en wel beseften, wandelden we van ons gehucht Ville au Bois tot in Vielsalm zelf. Een prachtige wandeling, maar niet echt de bedoeling met Barts knie. Maar bon, we waren er nu toch, het was middag, en we konden eten op een prachtig terras, buiten in de zon, met een schitterend uitzicht.
Om maar aan te geven hoe heerlijk het er zitten was: zelfs Bart vond het niet erg om buiten te zitten. We namen de overschot mee voor opa die nog lag te slapen, wandelden door het stadscentrum, en keerden op het gemakje terug naar het huisje, via een tank. En daar moet op geklommen worden, natuurlijk.
Een koffie en rustmoment later begon Bart vrolijk aan het avondeten, terwijl wij met zijn allen op zoek gingen naar een afdambaar riviertje. Het duurde wel even voor we iets deftigs vonden, maar toen kon er stevig gedamd worden, tussen een vrij woest landschap.
Nands laarzen hielden het niet droog, en onder groot gejoel werden er pieslaarzen uitgegoten.
Toen we thuis kwamen, geurde het hele huis al naar everzwijnenragout. We staken de kinderen in bad of onder de douche om op te warmen, Bart voorzag knabbeltjes, en we waren net op tijd om de rugbyfinale van de All Blacks tegen de Wallabies te bekijken. Héérlijk, en spannend!
En toen konden we Barts heerlijke eten alle eer aandoen. Hij had er veel werk aan, maar het was dan ook lichtelijk fantastisch.
En toen vlogen de kinderen in bed, en speelden wij nog rustig een spelletje Gent Expert. Dat mijn broer twee maal won, verdoeme!
Enfin, het was een prachtige, zonnige, warme, liefdevolle dag!
365 – 31 oktober 2015 – Ardennen
Bijna afgewerkt
Ik weet het, het gaat nogal vaak over de tuin tegenwoordig, maar ik ben er dan ook zo blij mee, ge kunt u dat niet voorstellen! Eindelijk geen modder meer, of geen molshopen met onkruid.
Deze namiddag hebben ze het gras afgewerkt, en dit is wat het tot nu toe is geworden. De borders moeten nog verder aangelegd worden, en er komt nog haag en een nieuwe brievenbus.
Nu nog snel, voor Bart thuis komt, de tafel en de stoelen erop, wat plantenbakken, en het wordt echt weer tuin. Goh man, was het al maar weer zomer zeg!
365 – 30 oktober 2015 – konijntjes!
Merci, Anja!
En toen was er gras!
Toch stom he, hoe content ne mens kan zijn met een beetje gras! Ik ben er helemaal opgewonden door, en ik kan kort zijn: bekijk gewoon het filmpje, en zeg dan dat dat niet wijs is, of wa!
365 – 29 oktober 2015 – gras!
Crossdag
Serieus zeg, dit soort dagen hoeven voor mij eerlijk gezegd niet.
Bart was gelukkig niet vroeg weg deze morgen, zodat alles tot de middag redelijk normaal verliep, als in: gewoon vier uur lesgeven. Toen haastte ik me zo snel mogelijk naar huis, was nog net voor de kinderen thuis, haalde snel de ragout, het appelmoes en een pan voor de rijst uit, en gaf Wolf instructies over het koken van rijst, terwijl ik Kobe sommeerde zijn fagot in te pakken.
We stoven naar Ertvelde, vonden snel een parkeerplaats aan het schooltje, en liepen gehaast het speelplein op tot aan de containerklas waar juf Renate al stond te wachten. Ze was vorige zaterdag ziek geweest, en nu zaterdag zitten we in de Ardennen, waardoor hij eventjes geen les heeft. We hebben dus deze inhaalles geregeld, maar het was het enige moment waarop het min of meer kon. Bon, er werd vrolijk gepeut, en om kwart over een waren we weer thuis, waar Wolf en Merel al hadden gegeten, en wij maar hoefden op te warmen.
Toen was er eventjes rust, en tijd voor een koffietje en wat schoolwerk.
Maar om kwart voor drie schoof ik Kobe weer de auto in, gooide ik hem af aan de muziekschool in Evergem, en reed door naar Sint-Amandsberg om er foto’s te gaan nemen bij Vallery. De leerlingen hebben een hoop kunstwerken gemaakt die zij heeft ingekaderd, en die moesten gefotografeerd worden. Het werd een haastjobke en de foto’s zijn niet schitterend, maar bon. Na een half uur sprong ik alweer de auto in, om op tijd te zijn voor Kobe, die om half vijf klaar was met zijn notenleerles.
Ik pikte Kobe op, ging snel tanken, haalde nog sandwichen, en was tegen vijven thuis, net op tijd om heel even adem te happen en naar de mazoutleverancier te bellen. Die ging tussen half één en vijf komen, en het werd toch wel wat laat. Goh, verzekerde men mij aan de telefoon, hij zal daar wellicht bijna gaan zijn want u staat op de ronde. Bon, de kinderen smeerden de sandwichen en trokken hun rugbyspullen aan, terwijl ik aan de andere kant van Wondelgem de trainer (met een voet in het gips) ging ophalen. Helaas, bij terugkomst nog steeds geen mazout. Ik belde nog eens, deze keer om af te bellen, en kreeg een nieuwe afspraak op dinsdag en een extra korting.
We sprongen in de auto, ik haastte me naar de Blaarmeersen, en was vijf minuten te laat op mijn barshift. Gelukkig had iemand anders al opengedaan en opgestart, oef.
En toen werd ik, van het drukke tappen en het geloop om chips, soepkes, het kuisen van de tafels en het ophalen van leeggoed, helemaal zen. Echt waar.
Met zere voeten maar een gerust gemoed stapten we tegen kwart over acht naar de auto, liep ik nog even terug om de vergeten handtas, en reed ik rustig naar huis. Merel was al mee met een andere moeder uit de straat, en lag al in bed. Nog een chance dat er vanavond geen kwis was.
Maar bon, zo’n dag hoeft voor mij dus niet. Veel te haastig, veel te druk, veel te.
Poeh.