Geplaatst op

A cache a day keeps the doctor away

Allez ja, al dat rondlopen is toch goed voor de gezondheid ^^ Sporten kan ik niet, enfin, heb ik geen goesting voor, en veel dingen mag ik ook niet doen voor voet en rug. Komt dat even goed uit zeg! Maar wandelen dus wel.

Momenteel zijn we bezig met een streak: zo lang mogelijk elke dag minstens één cache doen. Intussen zitten we al een eind over de dertig, en we willen de 50 halen. Nog even doorzetten dus.

Gisteren, in het naar huis komen van de muziekles, ben ik met Wolf de oplossing gaan oppikken van een mysteriecache, en dat bleek in een bos te zijn dat Wolf kende van de scouts: het bunkerbos! Nooit geweten dat dat daar was, en ik passeer daar nochtans elke dag op weg naar school, ’t is dus ook nog eens vlakbij. Er zijn open pleinen, dichtbegroeide bossen, en vooral: bunkers. Ampel bunkers. En kunstmatige grotten, en vervallen huisjes. Vree, maar echt vree wijs. Samen vonden we probleemloos de cache, en Wolf toonde me nog een paar plekjes, zoals een grot die gedeeltelijk is afgesloten met een hele goeie reden:

IMG_0183

Vandaag wilde ik niet te ver lopen, en gelijk had ik: een gemene buikkramp deed me op een bepaald moment zelfs gewoon aanbellen bij een huis. Maar bon, ik met Merel en Kobe naar Lovendegem. Kobe had ik speciaal gevraagd omdat ik een aapje nodig had, en jawel, ik was zelf nooit in die boom geraakt. Kobe daarentegen…

IMG_0184

Enfin, drie caches later reden we in het gedruppel weer naar huis, maar toen hadden we toch alweer een portie frisse lucht binnen.

Goed bezig, zeg ik u.

 

Geplaatst op

Tot zover mijn zen ^^

Deze morgen ben ik met Wolf vertrokken, zoals voortaan weer elke zaterdagochtend, naar de Poel voor zijn les Algemene MuziekCultuur. Dit jaar is ze niet van tien tot elf, maar van elf tot twaalf. Ik zag nog steeds geen reden om dan niet gezellig in de Labath te gaan zitten met mijn koffietje en een boek, en te genieten, en dan helemaal zen terug naar huis te gaan.

Awel, deze keer was ik helemaal opgefokt en zenuwachtig toen we terugreden, en Wolf moest daarmee lachen. Wat was er nu gebeurd?

Ik was binnengekomen, zag dat het behoorlijk vol zat, en had me aan het tafeltje naast twee druk kletsende dames gezet. Nu, die twee waren duidelijk vriendinnen die elkaar niet zo vaak zagen, en waren op zeer luide toon in conversatie, onmogelijk om hen niet te horen eigenlijk. En ik, ik moest lachen, want het ging over de school, en hoe zot dat die leraars eigenlijk wel waren dat ze 24/24 bereikbaar waren via Smartschool, en hoe onzinnig die lijst met benodigdheden eigenlijk wel is, en of ze dat dan niet kunnen samenvatten, en die werkboeken… Tegen dan was ik ook echt geamuseerd aan het luisteren, en vond ik het ook nodig om dat tegen de dames te zeggen, dat ik niet anders kon dan hen horen, en dat ik het zo grappig vond omdat ik wel degelijk aan de andere kant stond, als leraar.

Beide vonden ze dat dan weer fantastisch, en er ontspon zich een gans gesprek, waarbij bleek dat bij de ene de zoon bij ons op school zat en dat ik hem wel degelijk kende – maar nog net niet in de klas had – en dat de andere een zoon op de Voskenslaan had. Eigenlijk kwam het uiteindelijk neer op een lang, zeer geanimeerd, zeer hilarisch oudercontact, gelardeerd met extra sloten koffie. Ik heb me de max geamuseerd, maar zen, nee, dat was het niet, wel integendeel.

De gezichten van de jongens, toen ze binnenkwamen en ons in druk gesprek verwikkeld zagen, waren goud waard. Uiteindelijk hebben we afgesproken over twee weken – volgende week zitten hun kinderen allebei bij de papa – in het Mariott, want ook hen was het bijzonder goed bevallen. Grappig!

 

Geplaatst op

Matrasje

Nee, het gaat niet goed met Wolf. Op het einde van de vakantie leek het inderdaad alsof er wel wat beterschap was, en ja, het is inderdaad niet zo slecht als het geweest is in juni.

Maar goed kan je het niet noemen, nee. Sinds hij weer zeven uur per dag op een stoel moet zitten, zien we het zo bergaf gaan. Naar school fietsen lukt niet, en dus proberen Bart en ik een regeling uit te werken om hem te brengen en te halen. Want de bushalte is een eind wandelen van huis, en ook dat is te veel momenteel.

Hij heeft duidelijk goede en slechte dagen, dat merken we ook. Op slechte dagen komt hij helemaal bleek en getrokken van de pijn thuis, en kruipt hij meteen in zijn bed om een paar uur te slapen. Niet oké dus, voor een jongen van dertien.

Ik heb met de directie nu een regeling uitgewerkt: om er toch voor te zorgen dat hij zo veel mogelijk lessen kan bijwonen en niet halve of zelfs hele dagen moet beginnen missen, ben ik vandaag bij ons pa mijn oud kotmatrasje gaan halen, een schuimrubberen geval dat eigenlijk verbazingwekkend goed ligt, maar superlicht is. Ik ga daar een overtrek rond doen en een dekentje meebrengen, en dan in een klein lokaaltje installeren. Op die manier kan hij, als het nodig zou blijken, een lesuur gaan liggen. Want nee, gewoon rechtstaan of even rondlopen is absoluut niet voldoende als hij zwaar over zijn pijngrens is gegaan. Ik hoop dat het niet nodig zal zijn, maar indien wel, is de mogelijkheid er toch.

Geduld, zei de specialiste, geduld.

Jah…

Geplaatst op

Mietje Stroel

Gisteren was ik al een paar caches in Zelzate van de reeks Mietje Stroel gaan zoeken, vandaag wilde ik de rest doen. Het weer beloofde zich koest te houden, en daar hield ik het ook aan.

Ik parkeerde aan de bushaltes, en liep eerst langs het kanaal, met zicht op de vermaledijde Zelzatebrug. Al wie daar ooit al voorgestaan heeft, weet wat ik bedoel. Daarna kronkelde mijn zoektocht zich door een klein park, vervolgens langs de rubberfabriek het grote park in (mét zwarte nepzwaan), en verder tot aan de Zelzaatse jachthaven.

Tegen dan was het al tegen één uur, en moest ik eigenlijk dringend dringend piesen. Ik denk niet dat iemand de lengte van het park, van jachthaven tot markt, al in dat tempo al snelwandelend heeft afgelegd. Ik snelde voorbij een nog op te pikken cache, maar ging straks wel op mijn stappen terugkeren. Ja, ik heb even overwogen om me tussen de struiken te zetten, maar dat zouden de vissers al te bizar gevonden hebben. En intussen verwonderde ik me over de gigantische clash tussen de rust van het park en de achterliggende fabriek, waarvan het lawaai en de geur alomtegenwoordig waren.

IMG_2295

Gezwind stevende ik op de markt Maurice binnen, een mij aangeraden en bijzonder charmant pand met hoog hipstergehalte. Ik knikte even naar de dame achter de bar, en stoomde door richting toilet. Opluchting alom. Oef.

Gelouterd installeerde ik me aan een tafeltje, en bestelde een panini met mozzarella en pesto, en een plat watertje. Een tiental minuten later kwam een mooi gevuld bord voor mijn neus te staan.

Maar ik vind dat je geen koffiehuis kan binnengaan zonder ook koffie te drinken, zeker niet als dat als ondertitel heeft ‘koffie en taart’. Dus ja, koffie en taart waren mijn deel, met daarbij nog wat kleine zoetigheden. Alleen jammer dat het net niet warm genoeg was om buiten in de retro tuin te gaan zitten.

Enfin, ik weet nu waar ik moet zijn in Zelzate. De aanrader had groot gelijk.

Ik keerde op mijn stappen terug, zocht en vond een cache in de struiken van het park, en vond het beeldje van Mietje Stroel aan het gemeentehuis. Eindelijk de titel van de cachewandeling verklaard, want ik vroeg me al af… Ik loste het raadsel van de bonus op, en stond even later met de finale stash in mijn handen, en wat voor één! Ik denk dat dit wel de mooist uitgewerkte geocache is die ik al gezien heb.

IMG_2301

Enfin, ik had nog mooi de tijd om naar huis te rijden, en mijn spullen bijeen te zoeken voor dat ene lesuurtje van de dag, tussen half vier en kwart over vier. Jawel.

Maar de wandeling heeft me deugd gedaan.

 

Geplaatst op

Zelzate

Op woensdagvoormiddag moet ik in september geen les geven, en ik dacht: ik maak een geocacherondje in Zelzate, eentje van vijf kilometer. Als ik stevig doorstap, met wat zoeken, haal ik dat wel op anderhalf uur. Mis poes, ik mispak me altijd aan de tijd dat je aan het zoeken bent naar een cache, of dat je in een verkeerde richting loopt, en dat soort dingen.

Ik was, om eerlijk te zijn, ook wel gewoon te laat vertrokken: het was half elf tegen dat ik in Zelzate was. En als je dan weet dat ik tegen kwart na twaalf Wolf moet ophalen en eigenlijk al min of meer eten moet klaar staan hebben, tsja, dan is het niet moeilijk.

Ik begon in Zelzate centrum, langs de kerk, eventjes langs een standbeeld, dan een wijk door, en warempel tot in een bos. Komt dat tegen! Daar zag ik een van de meest originele manieren om de cache weg te steken. Knap gedaan!

Maar toen heb ik me echt naar huis moeten reppen, en was ik net op tijd bij Wolf. Amper vier van de zeventien caches van de reeks gedaan: van een misrekening gesproken. Ik denk dat ik morgen gewoon terug kom, want ik zie dit als mijn manier van sport en ontspanning. Zal me deugd doen.