Geplaatst op

Springuren

Nee, ik heb het niet getroffen met mijn lesrooster dit jaar: niet de eerste versie, en ook niet de tweede die het ganse jaar geldt.

Ik heb vooral veel springuren: uren tussen twee lesblokken in, waarin je eventueel wel kan zitten verbeteren, maar er is natuurlijk ook maar zo veel werk dat je kan doen in die uren. En als je er zeven hebt, dan is dat werk snel op, ja. Deze week had ik zelfs nog helemaal geen verbeterwerk, en zowat al de rest is per computer, wat op die oude PC’s van school met die trage internetverbinding quasi onbegonnen werk is.

Ik moest eerst de directie nog wat uitleg verschaffen rond een mailprobleem, en toen had ik nog een klein uurtje over. Ik heb de auto gepakt, ben wat verder gereden naar de Vinderhoutse bossen, heb mijn laarzen aangetrokken, en ben toen in een stevig tempo het bos doorgestapt om helemaal op het einde een cache te zoeken. Het was maar drie kilometer, een veertig minuten, maar ze hebben enorm deugd gedaan. En die Vinderhoutse bossen, die mogen er wezen.

Ik weet wat ik ga doen in het vervolg, als ik twee uur op mijn vingers zit te draaien en het mooi weer is. Serieus zeg.

Geplaatst op

Stoepe

Ik heb nog eventjes vrij op donderdag, en ik dacht: ik maak er het beste van, en ga toch cachen, ondanks het dreigende weer. Ik heb sinds Denemarken een prima regenjas :-p En sporten doe ik niet graag, maar stevig doorstappen, jawel, dat is iets voor mij, en mijn voet werkt netjes mee.

Ik reed richting Ertvelde, meer bepaald Stoepe, en vond al dat er precies redelijk wat volk rond die kapel en zijn staties liep. Bleken het net de Stoepedagen zijn, waardoor nogal wat mensen komen bidden en kaarsjes aansteken in de kaarsenkapel. Tsja… Ongezien loggen was wat moeilijk, en het begon ook te regenen, maar uiteindelijk viel het wel mee. Een van de staties werd in de oorlog trouwens volledig vernield door een obus, en dus hebben ze het ding maar herbouwd mét obus erin.

In de gietende regen stond er een kraam dat Stoepekoeken verkocht, wat appelflappen bleken te zijn. En waarvan een exemplaar mijn middageten werd.

IMG_2322

Ook de laatste van de prachtige ronde Goed Ter Looveren werd gevonden, en toen bleek ik de meeste aanwijzingen voor de bonuscache niet genoteerd te hebben! Mailtje richting legger dus, ’t zal voor later zijn. Ik liep dan nog een rondje doorheen een hele rustige woonwijk, ontweek net alle stortbuien, vond alle aanwijzingen, maar bij de cache zelf heb ik zelfs plat op mijn buik gelegen, maar vond ik niks. Dju. Wellicht is die gemuggled.

Maar ik had wel een hele aangename middag, en een stevig aantal stappen.

Geplaatst op

Cirque du Soleil

Bart had me een hele tijd geleden gevraagd of ik mee wilde naar Cirque du Soleil, op uitnodiging van KBC. Ik zei niet nee…

We waren welkom vanaf 17.00 uur in de Trade Mart, vlak naast het Atomium en de locatie van het optreden, maar we waren iets te vroeg, zodat we in de fantastische wind nog snel twee caches oppikten. En toen was er een zeer fijne receptie met eigenlijk gewoon uitgebreid buffet, en babbels allerhande. Alleen was het allemaal rechtstaand, en dat duurde wel redelijk lang, moet ik toegeven.

Iets na zevenen werden we in bussen geladen om toch de goeie kilometer verder afgezet te worden – met omweg – aan de ingang, en vergaapte ik me aan de gigantische tentconstructie.

En toen was er de voorstelling zelf. Ja, het decor was zeer indrukwekkend, en sommige losse nummers ook… Maar daar zat bij deze voorstelling mijn probleem: het bleef bij losse nummers, ik zag er totaal geen samenhang in. Ja, die artiesten kunnen er wel wat van, maar ik zat regelmatig te denken aan de Olympische Spelen topturnen, en hoeveel punten elke beweging zou opleveren… Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog gespannen, dat kan ook, maar eigenlijk bleef ik wat op mijn honger zitten. Dit was gewoon circus, maar dan op een hoog niveau. Maar met clowns, goochelaars, acrobaten, komische intermezzi die eigenlijk niet komisch waren…

Ja, er zaten fantastische acts in: het jonge koppel aan de trapezes, of de turners in het begin op de gelijke leggers, en de trampolinespringers die de trampolines vervangen hadden door soepele balken. En ja, de twee slangenmeisjes deden gewoon pijn aan de ogen, mijn mond viel open. Maar ik miste dus echt een rode draad, meer dan wat het decor te bieden had, want dat speelde een centrale rol. Maar wat hebben oerwoudmensen te maken met drie macho’s die een dame willen versieren op het strand, of indianen in een winterlandschap met in futuristisch fluo geklede springers, of Aziatische unicycle rijdsters met stevig servies?

Aan die indianen heb ik me overigens zitten ergeren: een act met rolschaatsen op een klein rond podium, waarbij het enige dat ze deden, was dat ze samen rondjes schaatsten, zij haar benen omhoog wierp om zijn nek – middel – stoere armen, ze zo even rondzwierden, stilvielen, en applaus in ontvangst namen. Maal vijf, minstens. Poëtisch, ja, maar niet meer dan dat. Maar dat zal wel aan mij liggen, veronderstel ik.

Waar ik wel stevig voor geapplaudisseerd heb, zijn de muzikanten. De muziek was live gebracht en gezongen, en chapeau! Daar zaten hele knappe dingen tussen, loepzuiver gezongen, fijne soundscapes…

Maar om eerlijk te zijn? Ik ben blij dat ik er geen 58 euro voor hoefde te betalen. Noem me gerust een dikke nek :-p

Na afloop gingen we opnieuw per bus de volle kilometer verder, en was er een uitgebreid dessertbuffet. Lang zijn we niet meer gebleven, want we moesten nog een klein uurtje naar huis.

Tsja.

Fijne avond gehad, dat wel, en het is eens een ervaring, maar Cirque du Soleil is duidelijk niks voor mij. Dat weten we dan ook alweer.

Geplaatst op

Pompoenen en courgetten, helaas

Helaas, ja, want die van ons, die willen niet groeien. De aardbeien in de moestuin waren een eclantant succes, maar iets anders wil er precies niet aan de groei.

Ik had vorig jaar ook een rijtje wortels en pastinaken gezaaid, maar daar is één armzalig worteltje van gekomen, dat alras ook de geest gaf. De daslook kwijnde weg, en van de drie pompoenplanten en drie courgetteplanten zijn er drie uitgekomen, waarvan er twee snel slakkenvoer werden. Ik geef toe, we hebben ze misschien wat laat geplant…

Maar nu is die ene plant wel in gang geschoten, moet ik zeggen. De eerste bloemen en vruchtjes werden ook opgevreten door de slakken, maar nu is ze precies wat zekerder van zichzelf. Alleen denk ik niet dat het ook echt deftige pompoenen gaan worden.

IMG_2323

Enfin, iemand tips voor volgend jaar? Enne, iemand toevallig ook pompoenen en/of courgettes te geef? Aangezien dat dat op een ander blijkbaar wél goed groeit, en ik overal van een teveel hoor…

Geplaatst op

Single parent weekendje, voor heel even

Bart zit sinds donderdag in Linz voor een conferentie rond AI, en dus draait het eventjes hier op mij. Op zich maakt dat eigenlijk niet zoveel verschil, toch zeker niet in de week. Donderdagmorgen gooide ik hem om acht uur ’s morgens af aan het station, om dan Wolf af te zetten op school. Gisteren was het even reppen voor de fagotles, maar ook dat ben ik gewoon, dus dat lukt allemaal wel.

Woensdag had ik al gekookt voor zaterdag, want ik moest wel degelijk met Wolf van elf tot twaalf naar de muziekles. Maar ook daar: geen enkel probleem. En zondag, toen had ik zowaar een productiviteitsboost in de voormiddag. Om half tien hing de was al buiten, om tien uur ben ik begonnen met het eten – een bewerkelijke tajine – en tegen kwart voor twaalf stond soep en eten klaar, had ik gedoucht, het huis opgeruimd, en was zelfs de tafel al gedekt, klaar tegen dat ons pa kwam. Goed bezig, al zeg ik het zelf.

Maar ik had wel degelijk een flater in mijn planning: gisteren was er hier op Wondelgem Dries een heel gezellig festivalletje, Living in ’t Park. Nu was ik in de vaste overtuiging dat het vandaag ook nog was, maar snuif dus. Ik was echt van plan deze namiddag te gaan, en ons pa mee te pakken. Niet dus. Bummer, want ik had ernaar uitgekeken.

En toen had het weer nog de temeriteit om te beginnen regenen, zodat de was nog in mijn droogkast moest. Grr.

Deze morgen ging alles dan wel weer zeer vlot, met kinderen die netjes op tijd op school waren, zonder stress. Moet ook eens kunnen.

Vanavond laat komt Bart thuis. Allez ja, ik moet hem ergens rond een uur of vijf gaan ophalen aan het station, maar dan moet hij onmiddellijk weer weg voor een diner. Het leven van een zakenman, zeker?

Ik zal toch blij zijn als hij terug is, jawel.