Geplaatst op

Wat was dat, zeg??

Vandaag gingen in Gent overal de officiële inschrijvingen voor het middelbaar open, en dus ook op ons atheneum. Aangezien ik de cel “Externe communicatie” leid, heb ik de infodag vandaag helpen organiseren. Vorig jaar werkten we dat met het ganse team uit, voor deze editie volstond een bijwerken hier en daar. En vooral: er rekening mee houden dat we misschien wel volzet zouden kunnen zijn vandaag.

De directeur lachte dat weg: vorig jaar waren we volzet op 3 juli, ze geloofde aan geen kanten dat er dit jaar een probleem zou zijn. Maar ik had al van alle kanten vanalles opgevangen, en 2005 was nu eenmaal een boom in geboortes, dus ik wilde voorbereid zijn. Samen met de adjunct-directeur en de personeelsverantwoordelijke werkten we een systeem met nummertjes uit, zodat wie eerst kwam, er ook eerst bij was. De overige mensen kwamen dan op de wachtlijst terecht, tsja. Anja vond dat we gigantisch overdreven, maar bon, beter voorbereid en niet nodig, dan onvoorbereid en complete chaos.

Wel…

Die chaos was er toch, ondanks onze voorbereidingen. Er waren 150 plaatsen, waarvan al 32 ingenomen door broertjes en zusjes, voorinschrijvingen dus. Vanmorgen hebben we blijkbaar uitgedeeld tot 189, 40 man op de wachtlijst dus. De eerste mensen zaten blijkbaar al rond zeven uur in hun auto op de parking, I kid you not. Om half negen had zich een heuse rij gevormd, en de deuren gingen maar open om 9.00 uur. Een troost: iedereen die op tijd was, is ingeschreven: nummer 150 is uitgedeeld om 9.45 uur, een kwartier na start zelfs.
Helaas waren er ook mensen die vorig jaar de info hadden bijgewoond, overtuigd waren van hun zaak, en dus maar later zijn komen opdagen, gewoon om zich in te schrijven. Niet dus.

Toen bekend werd, een paar weken geleden, dat we 29 leraars hadden aangeduid om de inschrijvingsformulieren in te vullen, hadden verschillende daarvan ons zot verklaard: véél te véél! Bon, veel mensen hebben dus een uur moeten staan wachten om gewoon de formulieren te kunnen invullen. En dan moest iedereen zich aanmelden bij één persoon om zich op de officiële lijst te kunnen laten zetten. Omdat er strikt rekening moet gehouden worden met bepaalde voorkeursregelingen, kan er maar één lijst zijn. Resultaat: een ellenlange, frustrerende, supertrage wachtrij van een paar uur.  Zucht.

Een oplossing was daar helaas niet voor, we gaan voor volgend jaar moeten bekijken wat de wettelijke mogelijkheden zijn.

Maar bon. Ik voel me dus nog steeds alsof er een trein over me heen is geraasd. Wat was me dat, zeg?

Ik ben wel enorm blij dat de adjunct op haar strepen is gaan staan om het nummertjessysteem te voorzien. En een paar collega’s zei me achteraf: “Ik dacht dat je schromelijk overdreef, en dat je de drama queen aan het uithangen was. Niet dus…”

Enfin, we zitten dus nu al vol. Dat belooft.

 

Geplaatst op

Aspe on Stage

Toen Bart me vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een evenement van de KBC, met eerst walking dinner in de KBC-toren, en daarna toneel in de Capitol, “Aspe on Stage”, zei ik meteen volmondig ja. Ik had beter moeten weten, eigenlijk feitelijk.

Ik kijk al sowieso nooit naar Aspe: de speelstijl ligt me niet, en vooral de scenario’s vind ik soms nogal knullig. Maar bon, het kan niet allemaal BBC zijn, nietwaar?

Tegen half zeven stonden Bart en ik op de bovenste verdieping van de KBC-toren aan The Loop, en ik genoot immens van het uitzicht. En ook wel van de hapjes, ik moet het toegeve: ze waren lekker! Maar ik kan me voorstellen als je, zoals Bart, datzelfde soort hapjes een keer of drie per week krijgt, dat je er snel genoeg van krijgt, en al eens durft verlangen naar braadworst met wortelpuree. Maar bon, ik genoot dus.

Tegen half acht werden we verzocht plaats te nemen in een bus, en werden we netjes voor de Capitole afgezet. Chique dinges. Binnen bleek de zaal niet echt volledig uitverkocht te zijn, maar bon, dat stoorde me niet.

Tien minuten later begon ik te begrijpen waarom het stuk niet uitverkocht was. Katelijne Verbeke deed het nochtans schitterend: knap om op haar eentje een publiek zó bezig te houden als wat zij er van maakte. Maar daarna? Man man man… Ik waande me bij momenten in een deurenkomedie van een lokale toneelgroep waarin de bakker, de slager en de gemeentesecretaris allemaal een rolletje krijgen. Niet dat de acteursprestaties op zich zo slecht waren, de heren en dames zijn niet voor niets geroutineerde acteurs, maar dat script! Dat scenario! Die tekst! Jé-zus!

IMG_2584

Iedereen is op den duur verdacht, echt gespeeld wordt er niet, alleen tekst gedebiteerd, de ene mist net de aanwezigheid van de andere, en alles hangt met haken en ogen aan elkaar van de onwaarschijnlijkheden. Slécht! Maar echt slécht! Verschillende mensen verlieten de zaal in de loop van het eerste deel, en ik kan hen geen ongelijk geven. Moest onze auto niet aan de KBC-toren gestaan hebben, en we niet echt ongezien het gezelschap konden verlaten – we waren er per slot van rekening op uitnodiging – dan waren Bart en ik er ook al lang van onder gemuisd om ergens iets te gaan drinken of zo. Naar het einde toe begonnen de acteurs zelfs het publiek erbij te betrekken, in de trant van: “Wie denken jullie dat het gedaan heeft? Ah? Wie zeg je? En waarom?” Een kleutervoorstelling van Pierke Pierlala was er niks bij. Op den duur begonnen Dirk en ik ermee te lachen, en ook de dame naast ons vond het op den duur ronduit hilarisch.

Serieus!

Lang geleden dat ik nog zó’n slecht toneelstuk gezien heb, dat ik me nog zó geërgerd heb, en dit was nochtans ook al niet te best…

Geplaatst op

Introductielesjes

Vandaag had ik het weer eens aan mijne rekker: integratie van de zesdestudiejaars. Dat houdt in dat de basisschool van onze school eens een kijkje komt nemen op onze school, dat ze een rondleiding krijgen, en dat ze ook 4 lesjes van drie kwartier krijgen in een van de modules, waar ze eventueel voor kunnen kiezen. Daar valt Wetenschappelijk Werk onder, Techniek en ICT, Duurzaam Samenleven en Ondernemen, en uiteraard ook Latijn.

Ik heb daar vorig jaar, samen met een collega, nieuwe brochuurtjes voor gemaakt, met een algemene uitleg waarom ze Latijn moeten doen (ik leg dat in hun taal uit, de tekst is voor de ouders), maar uiteraard ook met meer dan dat, of het zou nogal saai zijn. Zo bekijken we eerst de kaart van het Romeinse Rijk, zoeken we een aantal Latijnse woorden in het Nederlands (met een spelletje) en bekijken de titels van Latijnse strips. Daarna halen we tien anachronismen uit een tekening van een Romeins dorpstafereeltje, en dat vinden ze zalig natuurlijk. Als er nog tijd is, beginnen we aan een kruiswoordraadsel, waarbij ze een Latijns woord moeten invullen aan de hand van de vertaling. Ook dat is blijkbaar bijzonder amusant.

Eigenlijk doe ik dat dus niet graag. Die gastjes gaan dat nooit merken, die zijn meestal laaiend enthousiast en dat is een goede recruteringsbodem (de reden waarom we het doen natuurlijk). Vroeger vond ik het ook geen uitdaging, maar intussen, met die twee uur Latijn, is het wel de bedoeling hen naar Latijn te lokken. Ik maak er absoluut geen geheim van dat Latijn een werkvak is en dat ze elke week toets zullen hebben, daar begin ik het lesje zelfs mee. Maar daarna zijn ze meestal zó enthousiast, dat we tijd tekort hebben. Ik had bij de tweede groep niet gezien dat er een kwartier pauze was, en had enkel naar het beginuur van de volgende groep gekeken. We waren dus zeer ijverig bezig, toen er op de deur werd geklopt, en een collega kwam vragen waarom we eigenlijk niet in de eetzaal waren. En toen riep een van de meisjes uit: “Serieus? Is het al tijd? Ik dacht dat we minstens nog een half uur hadden! Zo jammer!” En toen waren we dus al meer dan drie kwartier bezig.

Het leukste was eigenlijk een jongen met een nogal grote bek, die op het einde van mijn les zo langs zijn neus weg zei tegen mij: “Goh, ik dacht dat Latijn weer zo een of ander stom onnozel vak ging zijn, maar eigenlijk valt dat dus wel vree goe mee!”

Daar doen we het dus voor. Maar man, ik ben ook wel blij dat ik er weer van af ben voor een jaar.

Geplaatst op

Dry needling

Dat ik een goeie kinesistenpraktijk heb, dat wist ik al. Mijn nichtje is ongelofelijk gedreven in alles wat ze doet, en ze neemt dan ook enkel ook zo’n mensen aan.

Mijn rechterschouder is alweer een tijdje volledig verkrampt, mijn nek zit vast, en mijn ganse rechterarm doet pijn. Dat laatste heeft wellicht wel te maken met te veel aan mijn computer zitten en muizen, vooral dan door die fotoboeken. Typen is lang zo erg niet. Aangezien Wolf toch naar de kinesist moet voor zijn rug, ben ik telkens mee gegaan – ze werken met vijf, parallelle afspraken zijn dus perfect mogelijk – en heb die schouder en nek laten aanpakken, met duidelijke verbetering.

Nu kwam Annelies plots af met de vraag of ik bang was voor naalden. Euh, nee? En of ze dan dry needling mocht proberen? Euh, ja? Dry needling komt erop neer dat ze een hele dunne naald in de verkrampte spier steken tot op het trigger point, de knoop in die spier, waardoor die spier eerst nog extra verkrampt, en daarna loslaat. ’t Is een wetenschappelijk beproefde methode, maar ze is zeker niet pijnvrij, wel integendeel. Ze steken daarna de naald minuscule beetjes op en neer, zodat er telkens meer vezels losgemaakt worden.

Nu, Annelies stak de naald pijnloos in de schouder, tot ze op dat krampplekje kwam. Ja mijne goeien! Ik heb haar na een paar minuten moeten vragen om te stoppen, ik werd gewoon misselijk van de pijn. De schouder werd ook quasi onmiddellijk stijf, en is dat de hele avond en nacht gebleven. Maar ik moet wel toegeven: het hielp: de spier op zich was uiteindelijk een pak minder gespannen.

Dry needling dus. Ne mens leert al eens iets bij.

Geplaatst op

Boekskes

Vorig jaar heb ik ons abonnement op de Knack opgezegd. Niet dat ik het niet interessant vond – ik ben vooral fan van de Weekend Knack en de Focus Knack – maar ik had gewoon niet genoeg tijd, en de boekjes stapelden zich hier op. Ik ben nochtans een magazinelezer: aan tafel heb ik mijn boekske, en op toilet vind ik het ook wel fijn om eventjes te zitten lezen.

Sinds Bart een tijd geleden een bedrijf overnam, komen er ongelofelijke stapels boekskes bij hem op kantoor toe. De meest bizarre titels zitten daartussen, en op dinsdag brengt hij er altijd wel een aantal mee voor mij. Die Weekend Knack is meestal al verdwenen, maar er zitten soms wel grappige dingen tussen, en ook wel de meest bizarre.

IMG_9126

Zo sloeg ik een paar dagen geleden nietsvermoedend het boekje ‘Skin’ open bij het ontbijt, en verslikte me prompt in een hap boterham. Een ganse pagina verlepte, ontstoken, zieke, geplekte, rode en zelfs beschimmelde penissen keek me treurig aan. Serieus zeg!!

Ik heb dan maar de Franstalige Flair genomen, en vastgesteld dat dat al even idioot is als de Nederlandstalige versie ervan, maar dat ik dat gesproken Frans toch niet altijd begrijp.

De ‘Poultry Middle East and North Africa’ bracht al evenmin soelaas, want daarvan is meer dan de helft in het Arabisch geschreven. Maar knappe kiekskes, dat wel.

Enfin, gelukkig zat er ook een Eos tussen, waarin ik dan wel dankbaar bladerde.

Intussen is het bijna een running gag geworden voor Bart. De Plus, het blad van de KVLV, Goed Gevoel, de Libelle (waar de kuisvrouw dankbaar mee gaat lopen), enfin, keuze genoeg. En ergeren dat ik me doe! Héérlijk!