Geplaatst op

Februari

Nieuwe pokémon, en wat doet ne volwassen mens dan? Een ommetje maken in ’t stad, en beestjes vangen. En langs de Hema gaan, voor lijmstiften en scharen en passers en stroopwafels en zoute drop en een eierschilderset en een grote doos stiften. En nog meer pokémon vangen, en blij zijn dat ge beestjes vindt die ge nog niet hadt. Zo van die nieuwe.

En dan stelt ge vast dat blijkbaar het toeristisch seizoen al in februari begint, want het liep vol met gegidste groepen, dagjesmensen die de weg vroegen, en zelfs de eerste koetsen.

In februari. Om half elf ’s morgens. Op een zaterdag. Jawel.

Geplaatst op

Lentegevoel

Nu die vrieskou voorbij is en de zon erdoor komt, lijkt het wel even lente. Enfin, woensdag en gisteren toch: zestien graden, en een vrolijke Merel op de schommel. Meer moet dat toch niet zijn?

Geplaatst op

Voetperikelen: een waas van mysterie

Twee weken geleden berichtte ik dat ik langs geweest was bij de orthopedist, dat die verklaard had dat hij het echt niet meer wist, en dat hij me doorstuurde naar een absolute voetspecialist. Of zoals mijn huisarts het noemde: “Burssens? Ha, de god der voeten!” Wachttijd is standaard een maand of vier, maar bon, ze hadden mij er tussen gepakt, en ik mocht dus vandaag gaan.

Een stagiaire deed de anamnese, luisterde aandachtig, zocht de scanresultaten op, vulde het dossier in, en bevoelde de voet. De dokter zelf luisterde al even aandachtig, liet me een aantal keer heen en weer lopen, en begon toen serieus te trekken en te duwen aan de voet. Ik begon zowaar te zweten van de pijn. Daarop verklaarde hij doodleuk dat ook hij het niet wist. Mijn scans en pijnbeeld waren totaal onlogisch. Hij zei dat er drie opties waren: ofwel het bot, ofwel een geknelde zenuw, ofwel een peesprobleem. Waarop ik opmerkte dat dat zowat alle mogelijkheden waren wegens enkel ook nog spieren aanwezig in de voet. Waarop hij droog: “Correcte analyse, mevrouw”.

Juist.

Er werd prompt een MRI besteld – standaard wachttijd 3 maanden, ik mag dag op dag volgende maand al gaan – waarbij hij zowel botoedeem wilde laten nakijken, als peesbedding en zenuw, maar met telkens meer vraagtekens erbij. Hij was benieuwd, verklaarde hij nog. Een week na de scans moet ik terug bij hem staan.

Ik ben in elk geval wel blij dat hij ronduit durft toegeven dat hij het niet weet, in plaats van me alle mogelijke behandelingen aan te smeren.

Bon, wordt vervolgd over een dikke maand dus.

Geplaatst op

Valentijnsdiner

Ook al proef ik niks, Bart had een paar dagen geleden toch een restaurant geboekt voor gisterenavond. Hoop doet leven, nietwaar? Maar helaas, het mocht niet zijn. Gelukkig waren presentatie en texturen ook succulent, net zoals het gezelschap, dus ja, ik had een fijne avond.

In de loop van de dag postte Bart het volgende:

menu

Wist ik veel dat hij daarmee eigenlijk de menu van de Koe-vert bedoelde.

Het aperitief was dus de “Temptation apero”, maar toen ze zonder iets te vragen met alcohol kwam aanzetten, heb ik die toch beleefd geweigerd. In de plaats kreeg ik een aperitief op basis van pompelmoessap, iets wat je me in andere omstandigheden absoluut niet kan doen drinken. Maar aangezien ik toch niks proefde, gaf het voor deze ene keer eigenlijk niet.

Een eerste hapje was de “Amuse Hot-thai”, ofte een nobashi met gele curry en kokos.

IMG_2468

De “Ménage à trois” bestond uit een open lasagne – love fish – zeegroenten – grijze garnaal, en was echt bijzonder lekker. Enfin ja, ge snapt wat ik bedoel.

IMG_2469

Van de “quickie” heb ik geen foto’s: dat was een bolletje sorbet van bloedsinaasappel overgoten met wodka.

Het hoofdgerecht daarentegen, dat was ook weer fotowaardig: rundstournedos, gamba’s à la plancha, zwammen en pommes pont neuf, onder de naam “you and me”.

IMG_2470

En het dessert, het “orgasm”, was eigenlijk ook wel de moeite, ja: papaverijs, frambozencoulis, chocolademousse, Baileyscrème, en verbena.

IMG_2471

De “Sweet dreams”, onder de vorm van een latte macchiato met vanille en kaneel hebben we afgeslagen: ik slaap er niet van, en ik smaakte het toch niet.

Maar ja, het was wél de moeite, en dat had ik niet verwacht van de Koe-vert, hier in Wondelgem.

Een aanrader dus.

Geplaatst op

Odi et amo

Elk jaar doe ik mijn leerlingen van het vijfde jaar een eigen vertaling/bewerking maken van mijn favoriete gedicht. Elk jaar zitten er een paar pareltjes tussen, en elk jaar post ik ze op Valentijn op de schoolwebsite. Deze keer sloeg ik ook bijna achterover: Nederlandse vertalingen, maar ook Engels, Frans, Turks, Spaans, en zelfs Koreaans en Japans, en dat laatste van een gewoon Vlaams meisje dat nogal fan is van anime en dergelijke, en zichzelf die talen heeft aangeleerd. Amai.

Ik geef er u hier een paar mee, gewoon omdat het kan. Maar met eerst de originele tekst, en dan mijn vertaling.

Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris.
    Nescio, sed fieri sentio, et excrucior.

    Catullus carmen 85

Ik haat en ik heb lief. Waarom ik dat doe, vraag je misschien.
Ik weet het niet, maar ik voel dat het zo is, en ik ga eraan kapot.

 

Ik haat en ik hou.
Ik haat jou…
Maar ik hou ook,
Hou me vast,
aan het feit dat ik van je hou…
Waarom?
Waarom…
Ik weet het niet.
Het verscheurt me,
Sleurt mijn pompend hart uit mijn lichaam,
Als een wild beest…
De haat.
Nee!
NEE!
Stop!! Stop!
STOP!!!
Alsjeblieft…
Het maakt me kapot,
… Jij maakt me kapot…
Jij.
Ik zie je graag
Ik ga hier aan kapot.
Ik ga kapot!
Ik haat je…

(Loïs Heirman)

♥

(Kato Marynissen)

♥

Druppels van
Zowel Haat als Liefde
Vloeien voort in mij als een rusteloze
Zee

Het Verlangen
Om een trein te nemen
Die nooit is genomen door mij
Rijden

Het Lijden
Als een eindeloos refrein
Tot wijzers mijn lied in stukken slaan
klok

(Jemma Vercruysse)

♥

Sevmiyorum ve seviyorum , Neden mi bunu yapiyorum?
Bilmiyorum, ama acitiyor ve hissediyorum.

(Muhammed Benli)

♥

(Tomas Sidelka)

♥

난 니가 증오해, 난 니가 사랑해. 정말 왜? 나도 몰라.

나도 몰라, 근데 난 느낄 수있어. 넌 날 죽이고있어.

Anata ga daikirai demo anata ga daisuki. Demo sore wa naze?

Hontoni shiranai.  Shikashi kono kanjou wa itai.

(Floor Meesen)

♥

La haine et l’amour.

Pourquoi? tu te demandes toujours.

Je ne le sais pas,

mais c’en est fait de moi,

et ça m’emballe…

(Eline Roelandt)