Geplaatst op

Ne mens zou van minder hypochondrisch worden…

Ik heb nu al een paar dagen last van mijn rug. Op zich niks bijzonders, dat gebeurt wel vaker, zeker als het een stressvolle periode is, waarbij ik dan nog eens veel aan mijn bureau zit. Wellicht heeft die laars er ook wel iets mee te maken: je ziet het niet echt aan mijn manier van stappen dat ik ze aan heb, maar ik vermoed dat ik toch niet helemaal loop zoals anders. Dus ja, een zere rug. Die serieus op mijn zenuwen kan werken, maar dat is nu eenmaal een hernia, daar kan ik niks aan doen.

Alleen schiet het me dan af en toe door het hoofd: zou dat ook niet die artrose kunnen zijn? Want die werd ook opgemerkt in de lage rug.

Hmm.

Ben ik nu aan het overdrijven, ben ik nu een hypochonder aan het worden, of wat? Zie ik spoken, of zou het toch kunnen? Aan de andere kant: de vraag op zich is compleet irrelevant, want of het nu artrose is of de hernia, er valt toch niks aan te doen.

En toch. En toch.

Geplaatst op

De benen strekken…

Een voormiddag ongeziene teksten afnemen, en dan de hele namiddag examens opstellen: ne mens is al ne keer blij als hij dan te voet met de dochter om brood kan. Zeker als er dan nog een mooie zonsondergang bij gegooid wordt.

img_2286

Geplaatst op

Van sinterklazen en wandelingetjes

Gisterennacht dacht ik er plots nog aan dat de Sint vannacht ging komen. Het is de allereerste keer dat de sint bij ons niet op 6 december komt, maar ietsje vroeger. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, dit jaar had ik daar precies geen bezwaren tegen. En dan kon ik vandaag in alle rust al mijn kerstboom zetten, en ik heb behoefte aan lichtjes.

Enfin, de kleintjes waren lekker vroeg op, en Kobe nam zelf een foto van een enthousiaste Merel.

img_7587

Die had snel haar pakje opengemaakt, maar blijkbaar niet gezien dat er nog eentje lag. Toen Wolf en ik beneden kwamen, moesten er dus poppenstoelen in elkaar gezet worden, en wees ik haar erop dat ze nog een pakje had. Nieuwsgierig maakte ze het open, en schoot toen gigantisch in de lach: de twee rode T-shirts en 3 rode kousenbroeken. “Goh mama, de Sint weet écht alles he! En eigenlijk is dat ook een cadeautje voor jou, want nu moet jij daar niet meer naar zoeken!” Juist ja ^^

Wat later kwam mijn pa toe voor de typische zondagslunch, en Bart had een simpele maar bijzonder lekkere garnalencocktail als hapje, worst met wortelpuree als hoofdgerecht, en voor beide heren als dessert een kaasbordje. Simpel, maar lekker.

Intussen hadden Merel en ik al het grootste deel van de kerstboom opgezet, en trokken de twee kleinsten richting scouts, terwijl Wolf ging studeren – zijn scouts waren vrijdagavond geweest. Ik liet ons pa een tukje doen, stelde een exaampje op, en schudde hem toen wakker voor een wandeling. Hij had beloofd aan de neurologe om vaker te wandelen, maar ik vermoed dat daar nog totaal niks van in huis is gekomen. We zijn simpelweg tot aan het oorlogsmonument aan de kerk gewandeld, en dan via de lagere school terug. Een wandeling die, als je rustig stapt, amper twintig minuten duurt. Het werd anderhalf uur…

En dan maar zeggen dat hij daar zo ongelofelijk veel deugd van had gehad! Kalf…

 

 

Geplaatst op

Van koffie, kappers en kabbelen.

Awel, van dat ochtendlijke wandelingetje door Gent op zaterdagmorgen, daar blijf ik van genieten. Zelfs als ik mijn fototoestel niet mee heb, en het moet zien te rooien met mijn iPhone.

img_2275

Ik scoorde eindelijk drie rode kousenbroeken en twee rode T-shirts voor Merel, wees drie “verloren gereden” auto’s op de Korenmarkt de weg uit het voetgangersgebied – “Nou, ik zocht de Primark!” – en ging mijn koffietje drinken in de Labath. Raar hoe snel sommige dingen toch een gewoonte worden. En intussen had Bart thuis de nieuwe koffiemachine uitgepakt, die al om kwart over negen deze morgen geleverd was. Uitgepakt, niet geïnstalleerd, dat liet hij aan mij over. Ziet dat hij als man eens een handleiding zou moeten lezen, God forbid!

Het ding kon niet in de kast van de vorige machine – ze is net iets langer en smaller – maar ik switchte ze probleemloos met de microgolf, die in een iets diepere kast stond. Toch handig, als je stopcontacten rechtstreeks in je keukenkasten laat maken ^^

Ik denk trouwens dat Merel in een vorig leven een kat was. Serieus.

img_7579

En toen was er dus weer koffie. Echte koffie. Raar toch, ik drink maar twee koppen per dag, maar die twee koppen zijn wel serieus belangrijk voor mij.

img_7581

Rond een uur of vijf kreeg ik de heren – Merel was gaan zwemmen met Julie – nog alledrie mee richting kapper Erkan. Bart zat wel wat met zijn ogen te draaien, maar de jongens en ik genoten van het vleugje Turkse exotisme en je-m’en-foutisme.

img_2276

De dag kabbelde voorbij, ik stelde examens op, en voor ik het wist, was het een kot in de nacht, want Bart en ik hadden zitten Netflixen. En toen moest de Sint nog langskomen.

 

Geplaatst op

Energievreter

Intussen zijn we een half jaar ver in het schooljaar, enfin, toch een semester, en weet ik beter waaraan ik begonnen ben. Welja, ’t is niet alsof ik veel keus had: met die modules moet al het Latijn parallel lopen, en alle drie de leraars Latijn op school geven dus een eerstejaar. Mezelf incluis.

Op het einde van vorig schooljaar waren we het er in de vakgroep over eens: ik was de beste van de drie om twee keer de twee uur Latijn te geven, ervan uitgaand dat ik hen het beste kan enthousiasmeren.

Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet, maar ik weet wel dat ik qua leerplan bijna even ver sta als de leerlingen van de vier uur. Dat leerplan is namelijk redelijk ongenadig: het is een graadsleerplan, en of je nu in het eerste jaar twee uur of vier uur Latijn geeft, op het einde van het tweede jaar moeten alle leerlingen even ver staan. En dus geef ik gas, ook al hebben ze bijvoorbeeld enkel les op vrijdagnamiddag. Dat betekent elke week toets, dat betekent ook dat ik geen ruimte heb voor gezellige babbels, of hen zelf verhalen kan laten vertellen.

Ik hou de inleiding wat beknopter, maar ze moeten hetzelfde leren als de vier uur. Ik geef dezelfde cultuur rond dezelfde teksten, alleen lees ik maar drie teksten in plaats van zeven in het Latijn. Ik geef dezelfde grammatica, leg die even lang en breed uit, maar maak minder oefeningen. Qua woordjes leren scheelt het wel: ze zien de helft van die van de vier uur. Aan de andere kant zal zich dat wreken in het tweede jaar, als ze verder doen met Latijn tenminste: wat voor die van de vier uur herhaling is, zal voor hen vaak nieuw zijn qua woordenschat. Tsja.

Maar één ding weet ik wel: die lesuren vréten energie! Ik merk het op dinsdag, maar ik merk het nog veel beter op vrijdag. Ik ben gewoon steendood op vrijdagavond. Ik stop met lesgeven om half vier, en moet zorgen dat Kobe om vier uur in zijn fagotles is in Evergem. Om vijf uur haal ik hem weer op, en om zes uur moeten we alweer op de rugby staan, tot half acht. Ik geef het toe: de rugby is er op vrijdag al een paar keer bij ingeschoten, en dat lag dan grotendeels aan mij.

Dus nee, geen verdere activiteiten meer op vrijdag: ik ben kapot.