Geplaatst op

Reinhardstein en natte voeten.

Ze hadden vooral in de namiddag regen voorspeld, dus wilden we van de voormiddag nog iets maken. Na al die jaren wilden we eigenlijk ook de binnenkant van Reinhardstein eens zien, en dus gingen we eindelijk eens voor een rondleiding, om half twaalf. Ze duurt een uur en een kwartier, volgens de brochure, en da’s ideaal om daarna nog snel te koken. Kwart voor één klaar, om één uur thuis, kwart over eten op tafel. Moet kunnen, want rijst koken en volauvent opwarmen. Strak plan.

Wij dus met de auto naar het kasteel, en ondertussen pikten we eerst nog een mysterycache op in het centrum van Robertville, eentje waarvan ik de meerwaarde absoluut niet inzie, maar bon. Daarna reden we verder tot aan een prachtige kapel, verscholen tussen het groen, waar je de gegevens kreeg voor een cache iets verderop. Daar hebben we lang staan zoeken tussen de tengels, maar niks gevonden. Wel een prachtige kapel, dat wel, en daarom mochten de kinderen er van mij zelfs een kaarsje branden. Ze vroegen goed weer voor de namiddag. Juist ja.

We liepen verder – de wandeling is bijna pittiger vanop de parking dan van aan de stuwdam, en zeker minder mooi – en kwamen aan het intussen redelijk vertrouwde kasteel. Een Nederlandstalige gids nam ons op sleeptouw, eerst naar een losse zijtoren en een heel mooi zicht op het kasteel, daarna door het kasteel zelf. Helaas was net de elektriciteit uitgevallen, en was het overal nogal donker, maar eigenlijk droeg dat wel bij tot de sfeer. Alleen jammer dat we nu ook de verzameling kruisbogen niet echt goed zagen.

Het harnas heeft een detail van een slang die een baby redt, en dat is blijkbaar het wapen van Milaan, en ook terug te vinden in het logo van Alfa Romeo. Ne mens leert al eens bij ^^

Lag het nu aan het gebrek aan licht, of aan de vele vragen? Feit is dat we pas rond waren met de rondleiding om kwart over één, en dat we alle vier behoorlijke honger hadden. Intussen was de frituur aan de kerk wél open, en dat maakte de beslissing vrij simpel natuurlijk.

Intussen was het beginnen regenen, en reden we gewoon naar het huisje terug, om daar allemaal rustig te chillen, filmpjes te kijken, te lezen, en dat soort onzin. Maar we moesten nog brood halen en vooral ook een geldautomaat zien te vinden, en dat leidde ons onvermijdelijk naar Waimes, in de gietende regen. Omdat ik toch echt nog iets wou gedaan hebben, besloten we alsnog een tweetal caches te zoeken. We hadden regenlaarzen en regenjassen, dus waarom niet? Een wandeling van een kwartiertje bracht ons midden in de bossen, waar we een grote cache vonden met zelfs twee Travel Bugs.

Mijn laarzen waren door een misverstand niet mee, en Allstars zijn misschien wel fijne schoenen, maar niet meteen waterdicht. Juist ja.

We deden nog een klein ommetje om een cache op te pikken die normaal gezien een prachtig uitzicht beloofde, maar helaas…

IMG_1892

Tegen dan was het half zeven, tijd om naar huis te gaan, op te warmen en te eten.

Maar eigenlijk feitelijk was het toch weer een goeie dag, ondanks het weer.

 

 

Geplaatst op

Geocachen doorheen het Ardeense landschap

Het duurt altijd even voor we op gang geraken, maar het is dan ook vakantie, we hebben geen zin om ons te haasten. Het was al tegen elven voor we het huis uit geraakten, en gingen meteen een eerste cache zoeken hier wat verderop aan het brugje. Nooit gezien dat er een wandelpaadje was naar boven, met zelfs een bankje bij!

We reden verder, en probeerden een cache te vinden met een prachtig uitzicht, zo beloofde de omschrijving ons. Alleen vonden we nu niet bepaald het paadje ernaartoe: we probeerden een paar mogelijkheden, maar moesten telkens op onze stappen terugkeren. Ik wilde echter niet opgeven, en reed een toertje met de auto. En jawel, plots zagen we een obscuur paadje! We parkeerden, deden een tochtje door de bossen, en kwamen bij een prachtig plekje uit, met uitzicht over het meer, en een allerschattigste cache.

We reden verder in de richting van de Hoge Venen, en stopten bij een cache aan een compleet verlaten Alpijnse skipiste, compleet met twee skiliften. Het uitzicht was adembenemend, en ik kan me voorstellen dat er inderdaad best wel fijn te skiën valt.

IMG_5640 IMG_5642

Dat is dus het fantastische aan geocachen: je komt op plekjes waar je anders nooit zou komen, en het zijn altijd bijzondere plekjes, want anders zou er geen geocache zitten.

De tocht ging verder, voorbij het Signal du Botrange. Vorig jaar hadden we er nog lang staan zoeken naar een geocache die niet te vinden bleek, nu zat hij op een ander plekje en hadden we hem binnen de paar minuten. De hoogste cache van België, voilà!

Kobe ging even op het trappetje staan, en nam een foto van de vrouwen.

IMG_5643

Vijf minuten later stonden we aan de Mont Rigi, waar we nu al het vierde jaar op rij gaan eten, maar voor het eerst konden we niet buiten zitten op het terras. Goh ja, we mochten wel hoor, maar het was net aan het druppelen en amper 12°, we zaten dus toch liever binnen. Vorige jaren liepen we duidelijk rond in echte zomerkleren. Tsja… Het eten was gelukkig wél nog altijd prima.

We wilden de standaard toer over de houten paadjes doen, en startten vol goeie moed, maar… Blijkbaar is er een stuk ingestort en dus ontoegankelijk, en zijn ze nu het hele houten parcours aan het afbreken en vervangen door steenslagpaadjes. Meh. Het waren juist die houten paadjes die zoveel charme hadden. De multicache en de aparte cache die er liggen, waren dus niet bereikbaar. Jammer, maar volgend jaar beter, zeker? We hebben toch een dik uur gewandeld in een poging er te geraken, maar tevergeefs. En toen begon het nog te regenen ook.

We hebben nog net de cache gezocht van een multi die we vorig jaar hebben gelopen, en waarvan we enkel nog het einde moesten doen, en zijn toen binnen gaan opwarmen met een warme choco, respectievelijk koude fristi.

We pikten nog een cache op aan een kruisbeeld, en eentje aan het vroegere stationnetje van Sourbrodt, waar nu nog een oud locomotiefje staat, en je de sporen kan zien van een draaipunt voor locomotiefs. Wijs.

Enfin, aan het meer van Robertville zochten we nog snel de cache van een gisteren opgelost SMS-raadsel, en waren tegen vijf uur terug in een snel opwarmend huisje. Mja, 12° buiten, dan heb je helaas ook verwarming nodig binnen. Gelukkig zorgen de lachsalvo’s en de slappe lach hier ook voor de nodige opwarming.

En uiteraard schijnt intussen weer de zon, maar blijft het frisjes. Benieuwd welk weer het morgen wordt, en wat we dus nog kunnen doen.

Geplaatst op

Van kastelen, cascades en caches

We kunnen hier niet komen zonder op zijn minst eens het kasteel van Reinhardstein gedaan te hebben. De binnenkant hebben we nog nooit gezien, maar de wandeling ernaartoe, van aan de dam van Robertville, is een hele leuke. En aangezien er plots een viertal geocaches in de buurt zijn opgedoken, konden we dat niet mankeren, vonden we. Het meer zelf blijft trouwens magisch…

IMG_5592

We parkeerden aan de stuwdam, en begonnen de standaard wandeling van amper twintig minuten. Maar toen bleek dat een van de geocaches op een ander wandelpad zat, en zijn we dat maar beginnen volgen, met prachtige resultaten. We hebben nogal wat afgeklauterd over grote stenen en boomwortels en smalle paadjes met touwen aan de zijkant omdat het anders te steil was, maar het was schitterend, en de kinderen vonden het heerlijk. Merel vond de cache, trouwens.

En eindelijk kwamen we via dit pad uit bij de beroemde waterval van Reinhardstein, die we al drie jaar tevergeefs zoeken. Het is de hoogste waterval van België, naar ’t schijnt, en ze is wel mooi, ja, maar nu niet bepaald spectaculair. De cache in de buurt was wat moeilijker te vinden, maar we zaten dan ook op het verkeerde pad. Enfin, we klauterden verder, kwamen opnieuw op een ander pad, en kwamen plots uit bij het kasteel.

Daar werden soepjes gedronken, want intussen waren we niet het geplande half uurtje later, maar wel bijna twee uur, en was het al één uur ’s middags. Tegen half twee stonden we weer aan de auto, en we hadden onze zinnen gezet op frietjes. Dat was helaas buiten de gesloten frituur in Robertville gerekend. We moesten wel lachen allemaal, want daar hebben ons ma en pa twee jaar geleden voor het eerst frieten gegeten van het frietkot. Zeggen ze toch. Ook plan B viel in het water, want beide bakkers in Robertville waren gesloten. Juist ja. We zijn dan maar naar Weywertz gereden om brood en een croissant voor elk, en hebben thuis boterhammetjes gegeten, en dan gewoon wat rustig gezeten.

Maar het is zonde om de hele tijd gewoon binnen te zitten, en dus reden we even naar de Warche en het dammetje. Vorig jaar en twee jaar geleden hebben de kinderen er zelfs nog gezwommen en hielp mijn pa mee om te dammen, dit jaar was het amper 14° en was dat niet echt een goed idee. De jongens zijn wel met hun laarzen in het water gestapt, en binnen de kortste keren waren ze allebei drijfnat. Zucht.

IMG_5616

We zijn na een half uurtje dan maar terug naar het huisje gereden voor verse droge kleren, en dan nog wat geocaches gaan zoeken. Rond het kasteel hebben we er twee gevonden, en vlak bij de bakker zat er ook nog eentje waar we vorig jaar een dik half uur staan zoeken hebben, en die we nu toch gevonden hebben met een tip van de eigenaar, maar het duurde toch ook nog wel een kwartiertje. Goed verstopt, die cache!

Maar bon, we moesten toch naar de Delhaize in Waimes, en dus reden we wat verder naar een pakkend monument voor een ganse pak Amerikaanse krijgsgevangenen die daar zonder pardon zijn neergeschoten door de Duitsers.

Daarna reden we naar een cache aan een bijzondere en blijkbaar beschermde linde, dan naar een Mariagrot, een kruis – waarmee het hier overigens vol staat – en uiteindelijk een mooi kapelletje.

IMG_5626

Tegen half zeven konden we de lasagne opwarmen, en nog wat later lag Merel baby te wezen in het park, en speelden Wolf en ik Cthulhu via Skype, maar wel zonder beeld, want dat kon de wifi blijkbaar niet trekken.

Enfin, een goed gevulde en fijne dag in d’Ardennen dus, met een voet die nu toch wel wat protesteert na al het geklauter.  Maar dat heb ik ervoor over.

Geplaatst op

Onderweg naar de Ardennen

Het begint een traditie te worden, ons jaarlijkse vijfdaagse in het weekendhuis van Ellen en Jan. Het is nu al het vierde jaar op rij dat we hier mogen blijven, en het voelt intussen aan als een beetje thuiskomen. Heerlijk, gewoon. Bij deze nu al een dikke merci!

We stonden deze morgen op om acht uur, zochten alle spullen bijeen, en zaten om 10.15u in een redelijk volgeladen auto, vertrekkensklaar. Rond half twaalf waren we in Leuven om de sleutel van het huisje op te pikken, en toen zijn we maar naar het Ladeuzeplein gereden, om iets te eten in de stad en een regenjas voor Wolf te zoeken. Zijn vorige, ongelofelijk goeie regenjas van vorig jaar is hij kwijtgespeeld onderweg naar zijn kamp, wellicht op de trein of in het station of zo, hij zat helemaal bovenaan in zijn rugzak. Meh. Elk jaar minstens één nieuwe jas dus, duur affaire.

Enfin, we aten bij een lokale pizzeria voor 58 euro voor vier man, mét zakjes snoep bij de rekening, en het smaakte geweldig.

IMG_5564

Daarna liepen we nog wat rond in Leuven, van de ene kledingwinkel naar de andere, en hadden een paar keer pech, zoals een hele mooie regenjas in de JBC, helaas net niet meer in Wolfs maat. Maar uiteindelijk vonden we, of all places, in de Zara een regenjas die eigenlijk best nog wel voldeed aan de intussen ferm getemperde eisen. En 22 euro, tsja, dat moet dan maar zeker? En Kobe had intussen ook een Minecraft Tshirt gekregen…

Het weer deed intussen eigenlijk behoorlijk vervelend: het ene moment scheen de zon volop en was het echt warm, vijf minuten later begon het te regenen en koelde het serieus af. Om daarna bijzonder snel weer op te warmen, dus. Maar Wolf heeft nu tenminste een regenjas, net zoals Kobe.

Om drie uur zaten we opnieuw in de auto, en om vier uur stonden we in Luik, op de Place de la Cathédrale. Ik had niks voorbereid over Luik en dus ook niks opgezocht, maar we liepen wat rond, namen een kijkje in de kathedraal met de prachtige glasramen, en aten een ijsje. Het is intussen behoorlijk bevreemdend hoe ik altijd en overal zonder problemen de lokale Australian Ice Cream vind…

We bleven het spelletje van “jassen aan/jassen uit” volhouden, en wandelden tot aan de Maas. Daar liepen we even langs de kaai, om dan de voetgangersbrug terug naar de parking te nemen. Een goed uur waren we in Luik, en het deed ons besluiten dat we er beslist eens langer moeten komen.

En opnieuw gingen we de baan op, naar Waimes en vooral de Proxy Delhaize aldaar, om nog brood en beleg en zo te halen. Een en ander zorgde ervoor dat we iets over zessen de parking van het huisje opdraaiden, en dat tegen half zeven de bedden opgemaakt waren, Merel in haar pyjama rondliep, en we aan tafel konden.

Heel erg vertrouwd, en toch zo enorm vakantie ^^

(oh, en Wolf heeft maar liefst 64 pokémon gevangen vandaag. En gij nu.)

Geplaatst op

Zomerse zondag

De dag begon weliswaar met croissants, maar daarna vooral met opruimen en kuisen. Merel stofte af, Wolf stofzuigde (zoog stof, stofzoog?), Bart was al volop bezig in de keuken, en ik deed de was, dirigeerde, en kuiste de badkamers.

Tegen twaalven kwam Nelly toe, mijn pa was helaas een pak later. Bart had voor succulente hapjes gezorgd: zalm die langzaam gegaard was in een stevige bouillon, met lompviseitjes, zalmeitjes, en bolletjes Sauterne, afgewerkt met een streep mierikswortel. Machtig lekker!

IMG_5536

Hij had zich daarnaast ook beziggehouden met het snijden en bakken van verse frietjes, en die mochten er ook zijn! Hij had – terwijl ik ergens boven bezig was – ook al de mossels gekuist, zodat ik ze enkel nog maar te bereiden had. Niet dat daar veel werk aan is, maar mijn ‘recept’ oogst nog altijd veel lof: mosselgroenten, dan de mossels, water, peper en zout. Laten koken tot ze open zijn, dan behoorlijk veel dille erbij en lichte room, en voilà!

En als dessert had Bart verse ananas gesneden met muntsuiker: blijft een fantastische combinatie, thx Jamie Oliver!

Daarna moest er dringend neergelegen worden door de oudjes, ruimde Bart op, ging Kobe spelen met een vriendje dat was langs komen waaien, en vond Wolf dat plaat nummer drie en vier ook dringend in het oranje moesten. En wie ben ik om dat tegen te spreken?

En toen was er taart. Uiteraard.

Toen de grootouders weg waren, moest Merel dringend mediteren. En later, toen ze in bed lag, speelden we met zijn vieren nog Warhammer Quest. Veel te laat voor Kobe, maar wel heerlijk. Fijne dag. Serieus.