Zitten we dan al eens heerlijk buiten te eten en te genieten, voor het eerst dit jaar, worden we naar binnen gejaagd door een gigantische plensbui. Man man man! Ik heb het stilaan gehad met het Belgische weer, serieus.
366 – 11 mei 2016 – lente in een kommetje
Eurovision
Ik geef het toe, als kind keek ik ernaar, en ik vond het zalig. De laatste twintig jaar kon het me niet echt boeien, alleen de puntentelling op zich vond ik eigenlijk best amusant. En soms stond het ook aan als achtergrond terwijl ik aan het lezen was.
Maar nu, nu hebben we blijkbaar al kinderen die oud genoeg zijn om er interesse voor te tonen. Wolf kijkt ook graag naar The Voice en dat soort onzin, en dus waren we eraan voor de moeite, en hadden we dus het Eurosong aan onze rekker. Maar, totaal anders dan in onze tijd, is er nu twitter, en dat maakt het eurovision gedoe ronduit zalig! Ik heb af en toe tranen gelachen met de commentaren, en ook Wolf liet zich niet onbetuigd op mijn account.
Op deze manier is de gigantische hoeveelheid kitch en baggerpop best wel te pruimen, ja. Oef.
366 – 10 mei 2016 – bont en blauw
Koppig
Ik heb de hele ochtend, braafjes en stil, op mijn stoel gezeten en zitten werken. Enfin, toch min of meer. De voet laat niet veel méér toe dan dat, eigenlijk. En koppigweg ben ik deze namiddag wel gaan lesgeven, ja. Drie uur lesgeven, en uiteraard wat rondlopen op school, en de tocht van de klas naar de parking, en mijn voet had het wel gehad, dat ook, ja.
Ik ben thuisgekomen en heb hem fluks omhoog gelegd, met ijs erop, en blij dat ik pijnstillers in mijn lijf had. Maar helaas ben ik niet van het stilzittende type, en dus heb ik ook thuis nog rondgelopen, terwijl Merel en Kobe het zich niet aantrokken dat de zon intussen weg was, en vrolijk in het zwembadje rondspatterden.
’t Doet zeer. Serieus.
Meh.
366 – 09 mei 2016 – zwembadje
Moederdag
Stralend weer en een zere voet = een rustige dag.
Het begon al fantastisch, met een zeer uitgebreid moederdagontbijt met verse eitjes, gesneden mango en meloen, croissants, versgeperst fruitsap en vooral ook cadeautjes. Van Wolf kreeg ik een prachtige ketting die ik meteen aangedaan heb, van Kobe een geurige kaart, en van Merel een zelfgemaakte spiegel (of toch zoiets) en een kaart met handgemaakt papier. En versjes en gedichten, natuurlijk.
Daarna zette Bart Wolf en mij af aan de kerk voor een repetitie van de communie volgende week. Amai mijn voet… Maar daarna kreeg ik een heerlijke maaltijd, en vertrokken de jongens naar de scouts. En ik, ik genoot van het heerlijke weer, hing een was buiten, blies een zwembadje op, liet Merel zich amuseren in het water, en installeerde mezelf in de hangmat met mijn boek en een koffie. En daarna een fantastische fruitsla, dat ook.
Hele fijne moederdag, voorwaar!
366 – 08 mei 2016 – moederdag
Voetperikelen, alweer
Om kwart over acht gooiden we de jongens af aan het rugbyclubhuis voor de jeugdfinales, reden fluks naar de overkant van de Watersportbaan, en Bart zette me af aan de spoed van het Jan Palfijn. Ik zei hem dat hij echt niet hoefde te wachten: zoiets duurt wel even, en ik had mijn volgende Robert Harris bij, een flesje water en mijn GSM. En dus reed hij met Merel om boodschappen en aansluitend naar huis, terwijl ik me installeerde in een triagekamer, en de halve gips vakkundig werd losgesneden. De voet zag er… tsja, imposant uit.
Het was vooral heel erg kalm op de spoed, en dus kreeg ik een zeer snelle behandeling. Er werden foto’s gemaakt, en er was inderdaad niks gebroken. Ze gingen bijna al beginnen gipsen, toen ik vroeg of we niet beter zouden wachten daarmee tot de echo’s waren genomen? Hmm, bleek misschien wel een goed idee. Trouwens, wie sprak er al van gipsen? Kwart voor tien kwam de radioloog binnen, en meteen werd er uitgebreid geëchood. Verdict: het viel allemaal beter mee dan gedacht. Alle gewrichtsbanden waren wel geraakt, maar er was maar eentje gescheurd, en wellicht maar partieel. Ah bon. Oké.
Terug naar de spoedafdeling, waar intussen ook een volwaardig orthopedist rondliep. Die twijfelde tussen gewoon een steunverband en een gips, hmm. Tot ik liet vallen dat ik eigenlijk vaste patiënte ben van Wouter Van den Broecke, en ze meteen die mens opbelden. Hij bleek net in Barcelona te zitten, maar herinnerde zich van daaruit dat ik nog een walker boot liggen had, en dat ik die dus kon dragen. En dat ik best in de loop van de volgende week eens bij hem langsging. Juist ja. Chapeau voor die mens zijn geheugen! De dokter schreef me nog drie keer 600 mg Ibuprofen per dag voor, en dat was dat.
Ik belde naar Bart dat hij me mocht komen ophalen, en dat hij best die laars even van onder het stof ging halen. Nog een chance dat ik het ding nog niet weggegooid had, want ik had al een paar keer op het punt gestaan. Maar ik vond het zonde om zo’n duur ding, dat eigenlijk nog niet versleten was, weg te gooien, en dus lag het al een jaar of zeven in de garage op de chauffageketel stof te vangen.
En eigenlijk was ik gigantisch opgelucht. Met dat ding in plaats van een gips kan ik douchen, rustig slapen, en zelfs autorijden, want je doet het gewoon aan en uit. Autorijden wordt me wel stellig afgeraden, maar die vijf kilometer naar school maken wel een wereld van verschil uit, want ik kan tenminste werken. Nu nog de zwelling en de pijn wegkrijgen…
Ik heb me dus de rest van de dag redelijk koest gehouden: nog geen 3000 stappen.
En intussen speelden de jongens rugby, en genoten ze volop van het prachtige weer.
366 – 07 mei 2016 – boek- en brillenwinkel, mét kassa
