Geplaatst op

Blaarmeersen

’t Was eigenlijk wel rustig in huis, zo met ons drietjes. Merel en Kobe speelden netjes, ik kon werken, en tegen een uur of vier moesten we onszelf bijna in de auto schoppen richting rugby. Rugby op zaterdagnamiddag? Jawel, inschrijfmoment.

Ik stuurde Merel en Kobe al meteen richting strand met wat strandspeelgoed en een vlieger, ging inschrijven, en hobbelde hen zachtjes achterna. En jawel, ze waren allebei netjes aan het spelen. Kobe probeerde zijn zelfgemaakte vlieger op te laten, maar de wind was gewoon te wisselvallig. Aan het ding zelf zal het niet gelegen hebben, die vliegt schitterend.

Enfin, al bij al een rustige namiddag dus.

Stilte voor de storm, want tegen kwart over zes werd ik opgepikt door Luc, met wie ik die avond de Twitterquiz speelde. We aten eerst iets op het Vooruitterras met het hele team, en haalden nadien in een ongelofelijk warme en eigenlijk veel te kleine Backstay de zesde plaats. Niet zo slecht, al bij al, vond ik, al had ik op beter gehoopt.

Enfin, fijne dag, jawel.

Geplaatst op

Weekendje Londen voor Wolf

Een vriendin vertelde me dat zij de kinderen, bij hun communie of lentefeest, als cadeau een weekendje gaf, te spenderen in een niet al te verre stad naar keuze, met de ouder naar keuze.

Ik vond dat een prima idee, en dus mocht ook Wolf zo’n weekend kiezen. Hij koos voor Londen met zijn papa: “Ha ja, mama, met jou doen we al zo veel dingen, ik vind het super om ook met papa eens iets te doen!”

Even dachten we nog om het te annuleren wegens de dood van mijn ma, maar de begrafenis is toch pas volgende week, dus op zich kon het wel, en Wolf zei dat het ook wel ging helpen om zijn gedachten te verzetten.

En dus zag ik vandaag al de eerste foto’s en meldingen verschijnen vanuit Londen: een knap hotel, een stevige pizza en een avondwandelingetje. Ze worden zo snel groot, meneer…

13241482_10154348887890757_434185490_o

Geplaatst op

Cantabile: een update

Intussen zing ik toch al bijna twee maanden bij Cantabile. Nu ja, op Hemelvaart was er geen repetitie, de dirigent is ook een keertje ziek geweest, en ikzelf was ook een keer gewoon veel te moe, maar bon, ik ben toch echt wel weer aan het zingen. Stilaan begin ik mijn plaats te vinden tussen de heren, en ook het zichtlezen gaat echt wel goed, ik ben blijkbaar zelfs een van de betere zichtlezers tussen de tenoren. Maar Steve, de dirigent, gaat echt wel snel, en de Grosse Messe in C minor is niet echt het gemakkelijkste werk van Mozart, zeker niet in het tempo dat Steve ervan maakt. Maar ik amuseer me tot en met, en ben elke keer compleet leeggezongen na die 2,5 uur.

Steve legt dus de lat echt wel hoog, maar het is vooral dankzij hem dat dat ook lukt: hij is één brok energie, soms op het irritante af, en weet echt wel het beste uit zijn zangers te halen. En – ik weet niet waar hij het allemaal haalt, hij moet een bizarre fantasie hebben – hij doorspekt zijn repetities ook met de gekste one-liners, die vaak op het randje af beledigend zijn, maar op zo’n manier gebracht, dat het je alleen maar uitdaagt beter je best te doen.

Twee voorbeeldjes van de repetitie vandaag

* Sopraantjes, ziet dat ge niet klinkt als een kip die een ei moet leggen he!

* Dat klonk als de paringsroep van de uitgestorven Noord-Afrikaanse boshyena…

Voor wie die onzin wil volgen: op donderdagavond onder de hashtag #stuffstevesays op twitter :-p

Geplaatst op

Afscheid

Ma’tje

ik weet dat het plots allemaal een pak sneller gegaan is dan iemand ook maar verwacht had, en dat je nog een pak dingen had willen doen. Ik weet ook dat je niet in een ziekenhuis wou sterven, ma, maar we konden niet anders: je hebt ons, zoals zo vaak, op snelheid gepakt, en thuis konden we niet voor je zorgen.
Maar je bent gestorven zoals je geleefd hebt: pragmatisch en zonder gedoe. Twee weken geleden was je nog op Nands feest, die zaterdag genoot je nog volop van een avond met je broers, en vorige dinsdag ging je nog iets drinken met je vroegere Spaanse les. Donderdag zaten we nog allemaal samen voor een bespreking, en ook daar toonde je je van je praktische kant. Maar vrijdag, toen ging het plots niet meer. Je had al dagen niet gegeten, en kon nauwelijks nog op je benen staan. En dus voerde Jeroen je zaterdag naar het ziekenhuis, en eigenlijk sputterde je niet eens echt tegen. Het ging zo snel, ma. Wolfs feest heb je niet gehaald, maar ’s avonds kwamen we wel allemaal nog even langs. Je glimlachte naar de kinderen, knuffelde hen, wenste Wolf proficiat. En maandag… We bleven om beurten bij jou, ma, we wilden je niet alleen laten, en jij vond dat onzin. Maar ’s avonds viel je in een diepe slaap, en daaruit ben je niet meer wakker geworden.
Roeland had je hand vast, toen je dinsdag gewoon ophield met ademen. Zonder gedoe.

Je hebt er geen gedacht van hoe hard ik je ga missen, ma. Gisteren wou ik eigenlijk al in een reflex de telefoon nemen om je te vertellen hoe mijn dag was geweest. Ik denk, ma’tje, dat ik nog vaak in gedachten zal bellen naar jou, en ik zal je dan ook horen antwoorden. En nee, ik zal niet bellen tijdens Thuis, beloofd.

Dag ma. Tot morgen, ik bel nog wel. Saluuu.

Geplaatst op

Communiefoto’s

Ik weet toch niet wat ik hier anders moet schrijven vandaag, dus geef ik u gewoon even de communiefoto’s mee van Wolf. Ik heb die zelf getrokken, en ik vind ze best goed gelukt. En ons ma, die heeft ze zaterdag nog gezien, en ze vond ze prachtig…

IMG_3276 vierkant

Dit was de voorkant, van de andere heb ik een collage gemaakt voor de achterkant.