Regenweer = klusjesweer

Geef toe, vandaag was het nu toch echt geen weer om buiten te komen?

En wat doe je dan met kinderen, als die zich beginnen te vervelen? Ja, je zou een spelletje kunnen spelen. Maar evengoed kan je ze motiveren om lekker samen niet-alledaagse klusjes te doen. Kobe sorteerde oude fotokadertjes die opnieuw in de gang moeten komen, maar eerst hielp hij Wolf een handje: die schilderde namelijk de serieus geabimeerde muur in de gang opnieuw. Enfin, de stukken die nodig waren. Alleen is achteraf gebleken dat er blijkbaar na al die tijd een miniem kleurverschil op zit. Het valt niet op als je er niet op let, maar als je het weet… Tsja, alle vlekken en plekken zijn tenminste weg.

Merel ruimde intussen haar kamer op, en ik, ik deed de was, repareerde Wolfs lamp, verving de lamp in de gang, ruimde al Merels giletjes op om ze door te geven naar Marne, dat soort onzin.

En de dag, die vloog voorbij terwijl het buiten bleef regenen, en wij maar al te blij waren met het behaalde resultaat. Oef.

Ma

Soms zijn er zo van die momenten dat je gewoon wil genieten, en dat je ook wil verwennen.

Toen ik ons ma voorstelde om vandaag hier wafels te komen eten, en meteen ook gewoon te blijven slapen, zag ze dat wel zitten, ja. Zo moest ze niet opnieuw naar huis rijden, maar konden we de hele avond lekker kletsen over vanalles en nog wat, dat was eigenlijk al weer te lang geleden.

De kinderen vonden het heerlijk: oma niet alleen voor wafels, maar ook om hen in te stoppen, en dan ’s morgens samen aan het ontbijt te zitten.

De wafels zelf waren niet ideaal: ik volgde het basisrecept van de boerinnenbond, en dat waren halve suikerwafels, en niet de lichte standaardwafels. Soit, het zij zo. Ons ma moet nog maar eens terugkomen, zeker?

In elk geval had ik een bijzonder gemoedelijke, aangename avond. Eentje om te onthouden.

 

Rust

Ik ben duidelijk toe aan vakantie: ik krijg mezelf er niet toe om meer poot uit te steken momenteel dan eten te maken – Bart heeft de griep, normaal gezien kookt hij in het weekend – de was te doen, en wat Diablo te spelen. Die toetsen zullen moeten wachten, en het opruimen van het huis ook.

En het weer nodigt ook al niet uit om veel actief te zijn, vind ik. Daarnet kwam Wolf nog huilend thuis van de scouts: ze hadden een verrassingsactiviteit waarvoor ze hun fiets nodig hadden. Bleek het om een speurtocht te voet te gaan, en het ging echt niet ver zijn. Blijkbaar is vijf kilometer – wat op zich inderdaad niet overdreven is – toch te veel voor Wolfs voet. En toen hadden ze nog emmerbal gespeeld ook, iets waarvan ze altijd weer compleet onder de modder zitten. Op zich vind ik dat niet erg, maar deze keer was het wel serieus koud, Wolf was doorweekt, en moest dan nog met de fiets – die ze dus niet nodig hadden gehad – naar huis. Neem daarbij dat hij geen scoutswintervest meer heeft – hij droeg een dikke pull met een regenjas over – en hij voelde zich ellendig.

Ik heb hem hier thuis zijn modderkleren afgestroopt, crocs gegeven om toch de gang proper te houden – de modder zat tot in zijn onderbroek, gene zever –  en een kwartier onder een hete douche gezet. Daarna kreeg hij warme chocomelk met kleine marshmallows in, droeg zijn dikke kamerjas over zijn pyjama, en kreeg van Kobe nog een kersenpitje.

Het leed was snel geleden dus, maar ook hij is aan rust toe. Zoals wij allemaal, heb ik zo het gevoel.

Gras afrijden

Hoe gek het ook klinkt, ik heb vandaag het gras afgereden, jawel.

Ze hebben de grasmatten eind oktober gelegd, en normaal gezien groeit gras niet echt in de winter. Maar aangezien het absoluut niet koud was, bleef dat gras vrolijk groeien, en ook wortelen. Nog een chance, want anders zouden we er nog steeds niet op mogen lopen hebben.

Maar dat gras, dat werd dus langer en langer, eigenlijk te lang om goed te zijn. Dat vond ook de tuinarchitect, toen die hier een paar weken geleden langskwam. Als ik een kans zag, en het zou de eerste dagen niet vriezen, dan moest ik het afrijden om mosvorming tegen te gaan. Hmm.

En dus reed ik vandaag het gras af. Twee weken geleden had ik al een stuk gedaan, maar toen was het beginnen regenen, en was het helemaal uit met de pret. Vandaag was het vooral koud, maar gelukkig ook al even droog, en dus waagde ik een poging. Vlot ging het niet wegens eigenlijk toch nog te nat, maar bon. Oordeel zelf maar, of het nodig was.

In februari. Nu vraag ik u…

IMG_1446

Pedagogische studiedag

Het was een bizar gevoel vandaag: de kinderen hadden pedagogische studiedag, en begonnen dus een dagje vroeger aan hun vakantie. Ik moest wel degelijk nog lesgeven, maar ook maar van 9.20 uur tot 12.05 uur. Ik kon dus ook nog heerlijk slapen tot acht uur, en was nog mooi op tijd. Om twaalf uur haastte ik me naar huis, want Bart had een vergadering in de namiddag, en moest dus afgelost worden, maar hij had wel nog gekookt voor ons. Heerlijk, om zo thuis te komen.

En toen, toen ben ik in een hoopje gevallen. Ik ben moe. Niet fysiek moe als in: ik leg me neer, en ik slaap, maar wel psychisch moe. Het is te druk geweest de voorbije weken, te veel, te veel extra’s, te veel zorgen links en rechts om voeten en tuinhuizen en onderzoekscompetenties en recruteringsmogelijkheden en kanker, dat soort onzin.

Dus ja, vakantie. Het is nodig.