Geplaatst op

Carll Cneut

Ik kan niet zeggen dat ik zijn naam al gehoord had, maar zijn tekeningen zeiden me wel iets, ja.

Omdat we eindelijk eens een weekend vrij hadden, en de kinderen ook altijd vragende partij zijn voor dit soort dingen, trokken we deze voormiddag met zijn allen richting Sint-Pietersabdij: de tentoonstelling “In my Head” scheen een aanrader te zijn.

En hoe.

De audiovertelling door Wouter Deprez – ik durfde de West-Vlaamse versie niet aan, maar ik ga zeker terug om ze wél te beluisteren – neemt je bijna een uur lang mee doorheen het zeer herkenbare leven van de kleine Cneut, en schetst een warm beeld van de West-Vlaamse klei. Terwijl je de prachtige tekeningen bekijkt, hoor je het bijwijlen hilarische verhaal. Ook de kinderen vonden het heerlijk, zij het een beetje lang: op het einde haakten ze af.

IMG_3479

IMG_3482

IMG_3484

IMG_3483

IMG_3485

IMG_3488

IMG_3487

IMG_3489

IMG_3492

IMG_3491

IMG_3490

IMG_3493

IMG_3502

IMG_3495

IMG_3494

IMG_3503

IMG_3516

IMG_3514

IMG_3512

IMG_3510

IMG_3508

IMG_3506

IMG_3505

IMG_3504

IMG_3519

IMG_3520

Maar toen moest de tentoonstelling van een aantal tekeningen nog komen: Kobe en Merel grepen gretig naar de verschillende opstapjes die klaar stonden, om ook dichter te kunnen kijken naar alle details.

IMG_3524 IMG_3523

En toen bleek in de werkkamer Carll Cneut ook nog zelf aanwezig om te signeren en zo. Merel had natuurlijk haar kleurboek niet mee, maar ik kon het niet laten en heb een zwart-witte tekening gekocht. Nu alleen nog laten inkaderen dus.

IMG_3527

IMG_3526

IMG_3545

 

Meer info over de tentoonstelling vindt u uiteraard op Gentblogt, enne… Gewoon gaan kijken. Het is de moeite.

 

Geplaatst op

Vechtersbaas

Toen Wolf vorige week donderdag thuis kwam na school, kwam hij met een nogal bedremmelde blik naar me toe. Hij had blijkbaar gevochten op school, en zijn T-shirt was kapot.

Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in. Wablieft??

Hij kon het uitleggen, zei hij. Er is een jongen op school die eigenlijk al langer een pestkop is, en die daarom ook wel in de gaten gehouden wordt. Die dag was hij in de clinch gegaan met een paar vrienden van Wolf, was hen aan het uitschelden en blijkbaar zelfs aan het schoppen. Andere jongens waren Wolf komen halen omdat die blijkbaar een van de weinigen is die kan praten met de jongen in kwestie. Wolf ging er dus fysiek tussen staan en zei hem dat hij zijn vrienden met rust moest laten. Daarop greep de knul Wolf vast aan zijn T-shirt, begon te trekken en te sleuren, te slaan, en te roepen. Wolf heeft gewoon afgeweerd, is zelf niet fysiek geworden, maar is wel – zowel volgens hemzelf als volgens de vriendjes – ongelofelijk kwaad geworden, is beginnen roepen en tieren, hem beginnen toeroepen dat het nu eens moest gedaan zijn, wie hij wel dacht dat hij was, dat hij een pestkop was en dat hij met zijn poten van zijn vrienden moest afblijven, en nog wel een paar van die dingen. Op dat moment zijn de leraars tussengekomen en hebben ze hen uit elkaar gehaald. Helaas heeft Wolfs T-shirt het dus niet gered, en zag ook een van de vingers van zijn rechterhand behoorlijk blauw.

IMG_3341

Blijkbaar heeft het wel indruk gemaakt, want amper een kwartiertje later had ik al bericht van twee mama’s van zijn beste vrienden: dat ze Wolf nog nooit zo boos gezien hadden, en of alles oké was, en dat de kinderen behoorlijk onder de indruk waren.

Mja.

Stiekem ben ik wel trots op hem: hij is niet zomaar beginnen vechten, is zelf ook niet beginnen slaan – wat ikzelf gegarandeerd wél had gedaan – maar is opgekomen voor zijn vrienden en wilde hen verdedigen.

Wolf een vechtersbaas. Wie had dàt ooit gedacht? Ikzelf in elk geval niet…

 

 

Geplaatst op

Quiz

Het is toch echt een evenement op zich, die quiz op school. Eigenlijk heeft het soms meer weg van een oudleerlingendag dan wat anders ^^ Maar om “echte” quizteams wat te mijden, waren dit jaar de regels wat verstrengd: minstens twee van de vier spelers moet een rechtstreekse band hebben met de school, dus leerling, oudleerling, leraar of iets in die trant.

In elk geval was het ook deze keer weer bijzonder amusant. Ik deed mee met een jonge collega/oudleerling, haar vriend, en ons ma. We hebben het ook niet slecht gedaan: tiende op vierenveertig ploegen, maar met één puntje meer waren we zevende geëindigd.

Een verslagje met stapels foto’s kan je lezen op de schoolblog, die ik ook onderhoud, maar ik heb gewoon geen zin om alles hier nog eens te herhalen.

Geplaatst op

Doorwerkdonderdag

Sommige donderdagen – donderdag is mijn vrije dag – ga ik op pad, of probeer ik te lunchen met iemand, maar deze donderdag had ik broodnodig voor mezelf. Door op weekend te gaan was mijn werk er wat bij ingeschoten en had ik nogal wat achterstand. Dus blogde ik, werkte ik Gentblogt bij, deed ik allerhande administratie, voerde ik betalingen uit, probeerde ik mijn inbox wat te legen, legde afspraken vast, plooide was op, leegde valiezen van vorig weekend, repareerde Merels klink met gerief dat ik eerst in de Brico ging halen, en nog wel wat van dat soort dingen.

Quasi wanhopig probeerde ik ook wat toetsen te verbeteren, maar dat viel wat tegen, want ik raakte enkel door de kleine toetsen en de ongeziene teksten, mijn stapel herhalingstoetsen is nog steeds even hoog.

Maar vooral: ik veegde een hoop spinrag uit mijn hersenpan en creëerde innerlijke rust, en die had ik echt nodig.

Ik kan weer een tijdje voort, denk ik.

Geplaatst op

Woensdag: stress en gezapigheid

Woensdag, da’s hier altijd een mix van stressmomenten en heerlijke gezapigheid.

Stress, toen Wolf ’s morgens plots hartverscheurend begon te huilen. Zijn gitaarsnaren moesten al twee weken vervangen zijn, en hij ging dat nog rap even doen voor school. Tot hij vaststelde dat je zo’n snaar er niet op een halve minuut had afgedraaid en weer op. Bon, mama to the rescue: ik moest maar om twintig over negen lesgeven, en ik heb me dus een zere pols gedraaid in dat dik uur dat ik nog over had. Ik was nog ei zo na te laat ook, maar de nieuwe snaren zaten erop. Hopelijk komt die pols ook weer snel in orde.

Gezapig tijdens het lesgeven. Gewoon, fijne klassen, fijne leerstof, en het klaslokaal is nu eenmaal mijn element.

Stress toen er files bleken te zijn, en ik niet gelijktijdig met de kinderen kon thuis zijn. Meer stress om snel te kunnen koken, want de jongens moesten naar de notenleer/gitaarles. Het was enerzijds gewoon spaghettisaus opwarmen, maar Kobe lust die niet, en ik heb nog snel aparte saus voor hem gemaakt.

Gezapig terwijl de jongens naar de les waren, en ik met Merel heerlijk meisjesdingen deed, zoals nagels knippen en lakken, koffie drinken met een koekje bij, sites updaten.

Stress, want natuurlijk belde terwijl ik net de jongens ging halen, de man van Eandis dat hij voor de deur stond. Hij wilde gelukkig wel de twee minuten die ik verwijderd was, wachten, en dus heb ik nu een gloednieuwe, veiligere hoofdschakelaar voor de elektriciteit. Oef.

Gezapig terwijl er vieruurtjes werden genuttigd, toetsen verbeterd en algemeen getamzakt.

Stress omdat het plots toch later bleek te zijn dan gedacht, en er naar de rugby moest gegaan worden, met het smeren van sandwichkes en alles wat daarbij hoort.

Gezapig terwijl de jongens aan het trainen waren, en ik met Merel door de vrieskou liep, vaststelde dat zowel glijbaan als picknicktafel veel te nat en te ijzig waren om te gebruiken, en dan maar al wandelend een sandwichke at, terwijl Merel vrolijk huppelde en we naar het ijs keken.

IMG_3453 IMG_3461 IMG_3458 IMG_3459 IMG_3466 IMG_3464

Stress omdat Merel sowieso op woensdag- en vrijdagavond veel te laat in bed zit wegens die rugbytraining, en ik me dus opjaagde om haar toch nog tegen kwart over acht in bed te krijgen.

Gezapig omdat het heerlijk rustig was met de kinderen in bed, en ik nog op mijn dooie gemakje nog wat werk voor school en blogs kon doen.