Mijn schoonmoeder nodigde de kinderen en mij uit om in Ronse iets te komen eten, en dan kleren te gaan kopen voor Kobes communie in haar favoriete kinderboetiek. Ik zei uiteraard geen nee, en dus tuften we vrolijk in de zon naar Ronse.
Nelly nam ons prompt mee richting Avelgem (en geloof het of niet, de Kwaremont was afgesloten, enfin, voor verkeer boven de 3,5 ton, maar toch…) maar het Konijntje, waar ze een fijne buitenspeeltuin hebben, was blijkbaar gesloten in de vakantie. We reden naar Kwaremont zelf, om daar vast te stellen dat ook In ’t Palet gesloten was. Dan maar richting Ronse zelf, in de buurt van de Markt zijn wel wat eetgelegenheden.
Bon ja: La Différance? Dicht. De Acte? Toe. We liepen wat verder, en hadden plots wél geluk: de Look was open. Helaas geen speeltuin of buitenruimte, maar tegen dan hadden we toch al zodanig honger, dat daar niemand meer wakker van lag. De kinderen aten fantastische garnaalkroketten, en ik had een meer dan serieuze portie gegrillde scampi’s met frietjes.
Tegen dan was het al zo goed als twee uur, en gingen we post vatten aan de boetiek. Kobe kreeg een donkerdonkerblauwe broek, met bijpassend Tshirt met de max van een tekening op, en een felrode gilet. Echt knap. Wolf werd gelijkaardig uitgedost: een felblauwe broek met wit Tshirt met knaloranje gilet: net iets minder klassiek, maar hij is dan ook niet degene die zijn communie doet. Voor Merel had ik al een kleedje, en dus vond Nelly het welletjes.
Er kon natuurlijk nog wel een taartje, respectievelijk ijsje bij, en dat gingen we dan ook halen.
Rond vier uur begonnen we aan de tocht naar huis, evenwel niet zonder tussenstops: Kobe moest nog schoenen hebben die erbij passen, en die hadden ze niet meer gehad in Ronse. Op de N60 is er tegenwoordig ook al zo’n koopcentrum, en daar is een Torfs: de moeite waard om te stoppen dus. En jawel, een paar prachtige AllStars gezien in donkerblauw met felrood. Alleen hadden ze – uiteraard – zijn maat niet meer, maar ze gingen een paar opzij houden in de Torfs in Lochristi. Ik weet weer wat gedaan zaterdag.
We zijn dan ook nog even de JBC binnen gelopen om een vestje voor Merel, en daar ook hetzelfde verhaal: het perfecte giletje gezien, maar alweer niet haar maat. Helaas kunnen ze bij JBC enkel zien of het voorradig is in de regionale winkels, en was Lochristi te ver. Soit, ik moet er zaterdag toch naartoe, ik kan even goed even gaan kijken.
En toen was het welletjes, begonnen mijn longen weer serieus lastig te doen – ik heb al een serieus tijdje een behoorlijke hoest – en reden we naar huis. Moe, maar wel met de goeie buit. Score!
