Geplaatst op

Cultuurmarkt

Deze voormiddag was er rugby, deze namiddag heb ik genoten van het foto’s trekken voor Gentblogt. Ik ben verre van een fotograaf, ik heb alleen een redelijk deftig toestel, en ik doe het wel graag.

Dus heb ik me richting centrum gehaast, en had ik beter moeten weten dan met de auto in de file te gaan staan. Maar de bus is niks voor mij, gezien mijn extreme wagenziekte, de moto was niet opgeladen, en de fiets zag ik met dat fotogerief ook niet zitten. Soit, ik heb op de valreep nog een plaatsje gevonden (het helpt wel als je Gent een beetje kent), en ben foto’s gaan nemen van de repetitie van ‘Sing for the Climate‘, en heb daarna rondgestruind op de Cultuurmarkt.

Beide verslagen (met foto’s, al zijn de helft van die van de Cultuurmarkt niet van mij) vind je uiteraard terug op Gentblogt. Waar anders?

Geplaatst op

Rugby

Niet alleen qua muziek trad Wolf deze week in mijn voetsporen: beide jongens zijn vandaag naar een initiatie rugby geweest!

365-258

Destijds, toen ik nog aan de universiteit zat, speelde ik bij de VDK Cats, een van de weinige damesrugbyteams in het land. Ook mijn broers hebben lang gespeeld: eerst bij de VDK Rams, daarna bij de Gentse rugbyclub, de GRFC.

In die twintig jaar is er veel veranderd. Er is een ganse jeugdwerking bij gekomen, de GRFC heeft nu een A en een B team, een zeer succesvol beachrugbyteam, en zelfs een gloednieuw eigen clubhuis en een tweede terrein, in kunstgras dan nog. Whoa.

rugby3

En vandaag, van tien tot halftwaalf, was er dus de eerste van vier initiatielessen, voor kinderen tussen vijf en twaalf. Wolf had ik altijd ingeschat als te fijngevoelig voor een sport als rugby, maar voor Kobe lijkt het perfect: als het maar gooien en smijten met elkaar en zichzelf is. Maar omdat Wolf wel nieuwsgierig was naar de sport die zijn mama en nonkels zo nauw aan het hart ligt, wilde hij mee. Ik moet zeggen: hij heeft me verbaasd. Er zit een gezonde agressie in dat kereltje, serieus! In elk geval vonden ze het allebei de max, en willen ze spelen. Enige minpunt: de trainingen zijn twee keer per week, op woensdag en vrijdag van 18.00u tot 19.30u, nogal laat dus voor een vijfjarige. Maar we gaan zien: desnoods houden we het bij één training per week.

rugby2

rugby4

rugby5

Maar mijn hart zwol van trots en van vreugde. En het wijze is: deze namiddag waren ze hier thuis al een balletje naar elkaar aan het gooien. Ha ja, want Kobe had voor zijn vierde verjaardag een rugbybal gekregen van zijn peter Dirk. En had Wolf een groot kussen naar beneden gehaald als stootkussen.

Ik hoop maar dat ze zo enthousiast blijven. Ik vermoed van wel, als er een beetje van een Rombautje in hen zit.

Geplaatst op

Pudding

Gans ons middelbaar zaten mijn broer en ik op internaat. Hij op Sint-Lievens, ik op Sint-Bavo. Ik heb dat eigenlijk bijzonder graag gedaan, zo op internaat. Geen gezaag aan mijn oren, lekker mijn eigen ding doen (min of meer binnen de regels, dat wel), geen vervoersproblemen, en niet vroeg opstaan.

Ik had natuurlijk elke morgen de bus kunnen nemen, maar als kind was ik nog veel wagenzieker dan nu. Ik zou elke morgen doodziek op school zijn aangekomen, en elke avond me doodziek in de zetel hebben moeten ploffen. Nu hoefde ik enkel de trap af, kon ik mijn voeten onder tafel steken voor ontbijt, en kon ik binnendoor naar de klas. Op sommige dagen had ik niet eens mijn jas mee.

Maar dat thuiskomen op vrijdag, dat was ook telkens weer fijn (als ik niet eerst een half uur lijkbleek lag te zuchten in de zetel tot de misselijkheid wegebde). Je ouders terugzien na vijf dagen, je eigen huis en kamer (al had je ook wel je eigen kamer op school, maar da’s toch nog iets anders) en pudding. Of rijstpap, dat kon ook.

Want ons ma, die maakte op vrijdag telkens pudding klaar, met speculoosjes of rozijntjes, tegen dat wij rond een uur of vijf thuiskwamen. Nog altijd heeft huisgemaakte pudding met koekjes voor mij iets ongelofelijk huiselijks, warms en geborgens. Nog net geen ‘madeleine trempée dans une cuillère de thé’.

En dus probeer ik nu, aangezien ik op vrijdag geen les moet geven, ook voor de jongens pudding te maken. Of rijstpap, flan of zoiets. Je had hun ogen moeten zien blinken toen ze thuiskwamen. Zalig, toch?

Geplaatst op

Weight Watchers Week van 13 september

Soms snap ik mezelf niet. En vooral mijn lichaam niet. Heb ik een echt wel decadent weekend achter de rug, heb ik gevreten als een beer (maar ook wel bewogen, da’s waar), en dan is er niks bij. Toegegeven, de rest van de week heb ik me echt wel ingehouden, maar dan nog. Tegenover vorige week is het dus status quo, tegenover de laatste keer Weight Watchers is er een halve kilo af. Gat in de lucht, echt wel. En nu volhouden. Ik moet echt onder die tachtig blijven, en bij voorkeur naar de 75.

28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
23-08: 81
30-08: 80,9
6-09: 80,4
13-09: 80,4

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
24-05: 82,7
30-08: 83,2
13-09: 82,7

Geplaatst op

Muziekles

En toen, zomaar plots, was Wolf al zo groot dat hij in de notenleerles zat. Poeh.

Ik had wat rondgekeken, en had twee mogelijkheden gezien: Ars Musica hier op ’t eind van de straat, en de officiële academie van het GO! met een afdeling in Evergem. Toen ik begon uit te pluizen, was de keuze eigenlijk snel gemaakt.

Ars Musica pakt het misschien wel zeer aangenaam en speels aan, maar is niet gesubsidieerd en kan ook geen officiële diploma’s geven. Een jaar muziekles kost 160 euro (waarvoor je trouwens moet mailen, de tarieven staan niet op hun site, en dat vind ik persoonlijk een beetje… not done, fishy, dat soort dingen). Als je er later een instrument bij neemt, betaal je acht euro voor een half uurtje, en dat is ook niet zo weinig. Aan de andere kant hebben ze wel een goeie naam, is het dichtbij, en ligt het op woensdagnamiddag. En beginnen ze al met blokfluit in het eerste jaar.

De muziekacademie van het GO! is daarentegen officieel deeltijd kunstonderwijs, en bijgevolg gesubsidieerd. Daardoor kost een jaartje notenleer 70 euro (en blijkbaar dertig voor het handboek en dergelijke). Zelf heb ik gans mijn muziekcarrière aan de academie gezeten, en heb ik daar het volste vertrouwen in. De methode is op zich misschien wat saaier, maar ze werkt, en goed ook. Je hebt ook een enorme keuze aan instrumenten, en je krijgt ook een officieel erkend diploma. Nadeel: het is wat verder, zodat we de auto moeten nemen (al moet de fiets ook wel kunnen), het is twee keer per week, en het is op zaterdag al om half negen, en da’s toch wel serieus vroeg in ’t weekend.

Maar het is dus wel degelijk de academie geworden. En toen ik Wolf ging inschrijven en hij al meteen naar de les mocht, werd ik er zowaar emotioneel van. Het begin van een hopelijk bloeiende hobbycarrière, en vooral een extra vorming en inzicht. En daarvoor heb ik dat vroege opstaan echt wel over.

*pinkt traantje weg*

Geplaatst op

11 september

Op een dag als vandaag kan je toch niet anders dan terugdenken aan die infame dag, die zoveel oorlog en ellende in gang heeft gezet.

Iedereen die die dag bewust heeft meegemaakt, herinnert zich nog waar hij of zij was. Ik ook.

Ik was blijkbaar relatief vroeg klaar met lesgeven, en stapte in de auto. Zoals altijd schoot ook de radio meteen aan, en het eerste wat ik hoorde, was een extra nieuwsbericht op Studio Brussel. Ik weet nog dat ik eerst een kwartier heb zitten luisteren op de parking, met open mond.

Toen ben ik naar huis gereden, en heb meteen CNN aangezet, zoals zovelen. En toen heb ik live op tv de tweede aanslag gezien. Heb ik mensen zien springen, live. En heb ik dus ook de torens zien instorten.

Ik herinner me dat nog als de dag van gisteren. En ik weet ook dat ik die dag nooit zal vergeten.

Ik hoop dat ik niet de enige zal zijn, en dat iedereen ook de desastreuze gevolgen van die dag in herinnering houdt. Want sommige dagen, die mogen we niet vergeten. Om de dooie  dood niet.