Tikkertje verlos om negen uur ’s morgens 🙂
366 – 11 juli
De omgeving van Barts kantoor in 1986
Onderwijsdebat revisited
Een paar weken geleden heb ik hier de mening van een vriend over het onderwijsdebat gepubliceerd. Daarin had hij het over de kansen die (in het nieuwe plan van onderwijsminister Smet) de echt wel goeie leerlingen ontnomen worden om uitgedaagd te worden, om te excelleren. Dat moet uiteraard kunnen.
Maar toen gaf een andere vriendin daar een aanvulling bij, vanuit de exact omgekeerde invalshoek, maar met dezelfde conclusie. Ik wilde u die niet onthouden, omdat ook dit relevant is. En ja, het onderwerp ligt me nauw aan het hart.
Zij schreef:
Hier bezien we dat van het omgekeerde schuitje. Twee van mijn vier kinderen waren echt op op op na de basisschool. Altijd maar mee proberen te geraken terwijl het boven hun pet ging. “Mama, ik ben het lompste kind van de klas, ik kan niks.”
(Die is na het vijfde naar het beroepsonderwijs kunnen gaan omdat ze reeds een keer was blijven zitten)
De ander kon geen hobby’s aan ’s avonds, want het was een hele avond afwerken wat niet in de klas klaar was, extra lezen omdat ze nog geen AVI 9 had, het huiswerk dat niet van een leien dakje liep en bovendien de lessen waar ze meer dan gemiddeld last mee had.
Wel, voor allebei was het eerste jaar beroepsrichting een ware verademing. Ineens waren ze niet meer de minst intelligente leerling, werd er op maat gewerkt, examens starten pas in het derde jaar, nu zijn dat projecten en wordt er zeer zeker aan het welbevinden van het kind gewerkt. Hoe erg het ook is, dat was heel erg nodig, want de derde graad van het lager was er eigenlijk al te veel aan. Laat staan dat ze nog eens twee jaar langer mee moeten met de grote hoop. Dan blijft er niks meer van over.
Mijnheer Smet, ik vraag het u nog eens: denkt u écht dat, na alle reacties van mensen die dagelijks in het onderwijs staan, en ouders die hun kinderen alleen maar het beste toewensen, dat uw plannen nog steeds de best mogelijke zijn?
Zestien jaar
Bart drukte het deze morgen als volgt uit op twitter:
16 jaar geleden deed ik dat ene ding waar ik nog geen enkele seconde spijt van heb.
Ik kan niet anders dan het roerend eens zijn met hem. Zoals elk huwelijk zijn er wel eens wat ups en downs (tot mijn grote verbazing eigenlijk bijzonder weinig downs, want ik ben geen gemakkelijk mens om mee te leven), maar ook ik heb het me nog geen seconde beklaagd.
En daarom krijgt u van mij een foto van op onze huwelijksreis, zestien jaar (min een paar dagen, vermoed ik) geleden dus.
Voor de officiële trouwfoto en andere foto’s van de heuglijke dag moet u op vorige jaren kijken.
Kορυθαίολος
Maanden, wat zeg ik, jàren zijn we ermee bezig geweest, een maat en ik. Die maat doet aan re-enactment, het historisch naspelen of evoceren van bepaalde tijdsperiodes. Hij doet mee met middeleeuwers (in harnas, als dat moet), met Romeinen, met Kelten, en ook met oude Grieken. Spartanen, meer bepaald. Daar is hij helemaal bezeten van, zijn bijnaam is niet voor niets Sparta.
We hadden zitten rondkijken op het internet naar uitrusting. En hij had een prachtige, maar dan ook prachtige helm gevonden bij een groep re-enacters uit New York. Eentje met een prachtige helmbos, die te koop bleek te zijn. Ik heb toen gemaild naar George van de Greek Warriors, maar hij had de helm intussen al aan een ander verkocht.
Hmpf.
Flash forward een hele tijd. Sparta had zitten rondkijken, al die tussenliggende maanden, naar andere helmen met imposante helmbos, maar had nergens meer zijn goesting gezien. Want die ene helmbos, dat was echt buiten vergelijking. Ik heb dan maar naar George gemaild, en na veel vijven en zessen (en zevens en achten, geloof me) ging George er ene maken voor Sparta. We hebben een helm besteld in januari, en die naar George laten opsturen. Hij ging er dan de bijhorende helmbos bij maken, in de gewenste kleuren.
We hebben foto’s gekregen van het proces: de kam met de hand uitzagen, bijvijlen, 120 gaten boren in 6 keer om het hout zeker niet te doen splijten, de zijkanten bewerken en schilderen, het paardenhaar kleuren en bijsnijden en bevestigen… Sparta kwijlde op de foto’s, zelfs ik was er enorm van onder de indruk.
En toen moesten we de helm nog naar hier krijgen. Mét pluim. Eerst was er de kwestie van de betaling, waarbij George de PayPal van zijn vrouw niet wilde gebruiken, en ik ten langen leste gewoon 25 euro extra aan bankkosten heb betaald, en het overgeschreven heb.
En toen kwam de helm toe. De helm, niet de pluim, want die zat in een aparte doos. Helaas was die tegengehouden door de douane, en is daar 122 euro taksen op gekomen. En was daardoor de hele helm niet meer op tijd voor Historia Mundi, het evenement waarop Sparta had willen pronken met zijn nieuwe helm.
Het geheel viel daardoor ook een pak duurder uit dan gewenst, maar Sparta had het ervoor over, want de helm is… schitterend. Gewoon schitterend. Kορυθαίολος in elk opzicht, het epitheton helmboswuivend van Hektoor. Zelfs ik ben laaiend enthousiast.
Dit was Sparta deze avond, compleet met helm, in het weinige zonlicht dat er ’s avonds plots wel was.
366 – 10 juli
Twintig maanden
Met zo’n kleintje in huis doe je dus echt niet veel op een dag. Enfin, je doet wel veel, maar niks zinnigs.
Wolf is nog op kamp, Kobe is op dagkamp op zijn school: hij ging zich anders vervelen zonder broer, en geloof me, dat was zondag al te merken.
Om Merel wat af te matten, ben ik na het afzetten van Kobe naar de Delhaize gereden, en dat vond ze de max. Daarna speelde ze wat, genoot ervan dat ze met haar mama thuis was (in casu: ze klom voortdurend boven op me, aan tafel, in de zetel, aan mijn bureau…) en kreeg ik haar voor een uurtje in bed.
Intussen kwam er een vriendin langs, die ik echt niet vaak zie, maar eigenlijk toch wel als een goeie vriendin beschouw. We dronken koffie, roddelden en kletsten honderduit, en zagen de voormiddag voorbij vliegen.
Er werd gekookt en gegeten (Merel at amper), en om haar opnieuw wat afleiding te bezorgen (lees: afmatten) ging ik met Merel een pakje afhalen in het postpunt. Dat op maandag gesloten is. Hmm. Dan maar schoenen binnenbrengen bij de schoenmaker. Die op maandag gesloten is.
Zucht.
Ik had Merel een uitje beloofd, en dat hebben we gedaan ook: we zijn naar de Brantano gereden, maar helaas, niks roods meer voor mij in de solden, of toch niet iets dat me kon bekoren. Wel een paar sportschoenachtige dingen gevonden voor Wolf, aan -70%. En een Tshirtje voor Merel voor 1,99 euro in de belendende Bel&Bo.
Waardoor Merel toch veel heeft kunnen rondlopen, rondkijken en onderzoeken. Want ha ja, als mama ergens staat, zal zij erop uit trekken om te kijken wat er zoal te zien is. Nikske bang, nikske verlegen. En gelukkig moe genoeg voor nog een dutje van een uur, bij thuiskomst.
Twintig maanden is ze vandaag, mijn Merel. En ik zie ze elke maand liever.
366 – 9 juli
Een trotse twintigmaander
Hamrolletjes met spinazie
Gisteren heb ik een ongemeen lekker recept gemaakt, poepsimpel, maar er eigenlijk nog nooit opgekomen.
– Stoof een paar sjalotten of een ajuin, fijngesnipperd uiteraard.
– Doe er een kilo verse spinazie bij, en verbaas er u (zoals elke keer weer) over hoe weinig daar nog van overblijft na het stoven.
– Kruid met peper, zout en nootmuskaat.
– Verdeel de spinazie over schellekes hesp (plakjes ham klinkt zo bekakt).
– Doe daar eventueel nog wat zongedroogde tomaat, in stukjes gesneden, zonder olie, bij.
– Rol op, leg in een ovenschaaltje, giet er wat lichte room over, bestrooi met light kaas, en zet onder de grill, tot de kaas gesmolten is.
Ge kunt er uiteraard ook een echte kaassaus bij doen, maar dat verdoezelt wat de smaak, vermoed ik. Serveer met puree.
Gigantisch lekker, ik geef het u op een briefje! (Of ge kunt het nalezen, ongeveer dan toch, in het kookboek Gezond Gezin van de Weight Watchers. )
Smakelijk!
366 – 8 juli
Als het weer buiten niet mee wil, dan maar de zon binnenhalen.