Geplaatst op

Weight Watchers 3

Ik ben net terug van de WW, en jawel, twee kilo minder op de officiële weegschaal. Toch was ik deze keer wél een beetje teleurgesteld, want nu had ik wel degelijk lichtere kleren aan. 2,2 kilo in totaal dus, na twee weken. Goh, zo slecht is dat nu ook weer niet.

En die bijeenkomsten, wel, ik geef het niet graag toe, maar ik heb daar wel degelijk wat aan. Dat had ik nooit gedacht. De vorige keer deed ik WW op mijn eentje, en dat lukte ook, maar toen had ik een doel om na te streven, zijnde een slanke trouwdag. Nu zou ik ook nooit gegaan zijn, ware het niet dat ik dat abonnement gewonnen had. Maar intussen zijn er al mensen die ik herken, en met wie ik de vorige keren gesproken heb. Er is zelfs een vroegere dorpsgenote van me, die ik 20 jaar niet gezien heb, maar die eigenlijk wel een hele toffe madam is. Soit, we vragen naar elkaars gewicht, en het doet ongelofelijk veel deugd om dan die twee kilo’s minder te kunnen vermelden. Bij het aanmelden stond er trouwens een madamke voor me, en ik stond jaloers te kijken naar haar lijntje. Toen ik haar dat zei, schoot ze in de lach, maar ze glunderde. Blijkbaar was zij 18 kilo afgevallen, en intussen gouden lid (dat ben je als je je streefgewicht bereikt hebt en minstens 6 weken probleemloos gehouden hebt). Ze had zelfs foto’s mee van vroeger, en man, dat steekt de ogen uit!

Dus ja, die ‘sessies’ werken motiverend, of je het nu wil of niet. In het begin vond ik de coach ook wat overdreven enthousiast, en stond ik bijzonder sceptisch tegenover haar, maar ook dat is intussen weg. Haar voor-na foto’s zijn veelzeggend, en ze meent het echt wel. En ja, ze doet dat goed.

Oh, enne… Intussen zie ik ’s morgens op mijn weegschaal al netjes twee cijfers in plaats van drie pronken, en zit ik er al bijna een kilo onder.

We gaan ervoor!

Geplaatst op

Studiedag

Voor het eerst dit jaar leek er een interessante studiedag te zijn voor Latijn en Grieks: actualisatie van de teksten.

Mijn collega en ik hadden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om toch maar te kunnen gaan: zij had haar schoonouders opgetrommeld, ik had ervoor gezorgd dat mijn ma de kinderen ging ophalen deze middag, en dan met hen hier kwam eten, en dan Kobe in bed zou steken. Wolf ging opgehaald worden en weer afgezet voor zijn turnles, dus ook dat kwam goed. Bart ging dan zorgen dat hij tegen ten laatste zes uur thuis ging zijn, zodat mijn ma op tijd in haar Portugese les kon zijn. Enfin, een hele regeling dus, zo’n studiedag op woensdagnamiddag.

En toen sneeuwde het. En stond er 950 km file, en was het geen goed idee om naar Antwerpen te rijden (en nee, openbaar vervoer was geen optie, dat hadden de organisatoren zelf al toegegeven). En toen baalden mijn collega en ik alletwee.

Bah!

Geplaatst op

Korenlei Twee

Een paar weken geleden hadden Bart en ik onverwacht een avondje zonder de kinderen (lang leve oma), en dan gaan we graag – als echte Bourgondische Vlamingen – iets eten.

Omdat het al eventjes geleden was, wilden we er meteen wel iets meer dan ‘iets’ van maken, en werd het een van Gents betere restaurants, of dat hadden we ons toch laten vertellen.

De Korenlei kan in elk geval wel tellen als locatie natuurlijk, al ligt dit restaurant eigenlijk in het verlengde van de brug, en loop je er dus gewoon binnen als je de Korenlei afloopt. Je kan er terecht voor lunch, diner, maar er is ook een terras voorzien, en een ruimte voor grotere groepen. Eigenlijk is het gewoon een groot herenhuis, waarbij de keuken blijkbaar in de kelder is gelegen, en de eetruimte bestaat uit de verschillende kamers die in elkaar overlopen.

Onze eerste indruk was: gezellig, maar druk. Het restaurant zat goed vol, en we kregen een tafeltje in een van de achterste kamers. Quasi onmiddellijk werd de kaart gebracht, en nam men de drankjes op.
Het menu van 50 euro (zonder wijnen, 63 euro met) zag er heerlijk uit, maar eigenlijk zagen bepaalde gerechten van de kaart er nóg aanlokkelijker uit, zodat we à la carte bestelden.
Mijn wederhelft bestelde meteen een karaf rode wijn (15 euro) als opener, ik hield het bij een glas versgeperst fruitsap (4 euro). Beide kwamen er gezwind aan, vergezeld van een paar knap gepresenteerde voorafjes.

Intussen werd wel duidelijk dat de tafeltjes écht wel dicht bij elkaar staan. De tafel naast ons voerde een geanimeerd businessgesprek, en we konden het niet alleen woord voor woord verstaan, het overstemde bij momenten ons eigen gesprek. Ik begrijp de behoefte om zoveel mogelijk volk in je restaurant kwijt te kunnen, maar dan boet je wel aan comfort in, en dat is jammer.

Want het eten was ronduit heerlijk: verfijnd van smaak, goeie porties, en heel mooi gepresenteerd. Als voorgerecht had ik geopteerd voor een klassieker: door de chef bereide terrine van ganzenlever, witloofslaatje met appel, gekarameliseerde nootjes, briochetoast en hazelnootdressing (23,50 euro). Mijn liefste had de carpaccio van hert met witte truffelolie, zalfje van pompoen, ruccola en crumble van sjalot van het suggestiebord gekozen, en had daar geen moment spijt van (19,90 euro).

Ondanks de drukte (die trouwens, door de verschillende kamers, eigenlijk niet opviel) werden de gerechten in een optimaal tempo gebracht: net niet te snel, maar zeker ook niet te traag.

Een snel tussengerechtje van sorbet werd ons door de kok zelf gebracht, en met plezier verorberd.

Iets later werd ons dan het hoofdgerecht voorgeschoteld: kalfsniertjes met Gentse “Tierentijn”, jonge aardappeltjes en oesterzwam (24,00 €) voor mijn tafelgezelschap, hazenrug, ravioli gevuld met wilde champignons en bloedworst, gekarameliseerde appeltjes, chutney van vijgen en een wildsausje met speculooskruiden (31,00 €) voor mezelf. De niertjes kwamen in een stoofpotje, waaruit aan tafel een deel op een bord werd geschept, maar de rest netjes in het potje werd warmgehouden. De hazenrug was perfect rozig gebakken, en kwam met een heerlijke speculoossaus, die ik ongelofelijk graag zou namaken, om eerlijk te zijn.

Bart en ik zijn ervan overtuigd dat een goeie crème brûlée de lakmoesproef is voor een restaurant, en die proef wilden we hier wel eens ondergaan. 8,50 euro is niet goedkoop, maar Korenlei Twee doorstond de test met vlag en wimpel.

Koffie hoefde niet meer, zodat we, met een fles spuitwater van 6,50 euro, afklokten op 140,90 euro voor ons tweetjes. Niet goedkoop, maar zijn geld zeker waard.

Alleen volgde toen een domper op een verder zeer aangename avond: na het dessert vroegen we de rekening, en die liet toch wel meer dan 20 minuten op zich wachten. Als je je al hebt ingesteld op je vertrek, is dat lang. We zagen ook een heel tijdje niemand meer in ons deeltje van het restaurant, en dat geeft een spijtig, frustrerend gevoel.

Onze conclusie? Een dikke aanrader qua eten, maar de omkadering kan iets beter. En net dàt maakt het verschil tussen een gewoon goed restaurant, en een sterrenrestaurant. Jammer, eigenlijk.

Korenlei Twee
9000 Gent
09/224.00.73
Open van 12u tot 14.30u en 18u-23u, gesloten op zondag en maandag.
http://www.korenleitwee.be

(Dit bericht is eerder al verschenen op Gent Blogt)

Geplaatst op

Walter

Nog zo’n place-to-be tegenwoordig in Gent, is de Walter. Het nieuwe koffiehuis – open sinds september 2009 – ligt op de route van huis naar het kantoor van Bart, en het had dus al meermaals mijn nieuwsgierigheid geprikkeld.

Diezelfde hippe vriendin die me had meegetroond richting Simon Says, wilde ernaar toe, en kende zowaar de dame achter de bar.

walter

Walter is gelegen op de hoek van de Poel en de Oude Houtlei, en heeft dus aan twee zijden bijzonder grote ramen. Dat maakt het een zeer aangename plek als je alleen bent: er is voortdurend beweging te zien, en je hoeft je geen moment te vervelen. Er is ook gratis wifi, wat het dan weer een ideale plek maakt om te zitten werken bij een kop koffie. Het interieur is zeer licht en open gehouden, met veel houtwerk en felgekleurde tafeltjes.

walter

Mijn vriendin en ik bestelden elk een koffie verkeerd (3 euro), en kregen een grote kop met één derde koffie, één derde melk, en één derde melkschuim, dat zodanig stevig was dat de suiker er in een torentje op bleef liggen. Meteen goedgekeurd dus! Er kwam een schaaltje met chocoladebolletjes bij, zowel fondant, melk als wit.

De sfeer is er ongedwongen, rustig, en het café is duidelijk een hype momenteel: het aanwezige volk kon tot de jonge hippe mensen gerekend worden.

Je kan er ook ontbijten en lunchen, maar aangezien we net gegeten hadden, hoefde dat nu niet meteen, al zagen de gerechten die op grote zwarte borden waren geschreven, er wel lekker uit.

Ik denk dat ik er wel eens zal binnengaan op een ochtend om te ontbijten, en dan hou ik u op de hoogte.

Walter
Oude Houtlei 1
9000 Gent
09/225.28.25

(Dit artikel is eerder verschenen op Gent Blogt)

Geplaatst op

Pannenkoeken

Vandaag zijn we eindelijk gaan nieuwjaren bij mijn broer. Ik had al een paar pogingen ondernomen om ons samen te krijgen, maar die waren jammerlijk mislukt. Toen had mijn jongste broer maar het heft in handen genomen, waardoor we vandaag, samen met mijn andere broer en diens gezin, waren uitgenodigd om pannenkoeken te gaan eten.

Er was eigenlijk vooral veel lawaai :-p Wat wil je: Wolf (6), Alexander (3,5), Kobe (2,5), en daar dan nog een kleine muis van nog geen jaar oud tussen, Nand. Ze hebben zich rot geamuseerd, dat wel, maar het enige moment waarop we ze stil kregen, was toen ze een pannenkoek aan het eten waren.

Mijn broertje had ze effenaan staan bakken, en ze waren heerlijk! Zelfs ik heb er twee gegeten (5 WW-punten per stuk, omdat ik er nog wat suiker op had gestrooid).

Eigenlijk zouden we elkaar wat vaker moeten zien, want het is elke keer weer gezellig. Alleen zijn onze agenda’s allemaal zo druk, en vragen kleine kinderen ook nogal wat slaaptijd, zodat het elke keer weer kort is.

Jammer, eigenlijk.

Geplaatst op

Gezond

Sinds ik met WW begonnen ben, doet het hele gezin hier van gezond. Yup, zo zijn wij :-p

Als middageten heb ik een wokgerecht gemaakt, volledig volgens WW recept. Er zit mager varkensvlees in, broccoli, bloemkool, wortels, verse gember, paprika, en dan een sausje van rijstazijn, sojasaus, oestersaus, een beetje olie, en maïzena. Daar heb ik dan pasta bij gekegeld, en geef toe, het ziet er lekker uit he! En dat bord was helemaal voor mij, geloof het of niet. Met WW heb je nooit honger, alleen zin in vanalles.

wok

Daarnet heb ik dan fruitsla gemaakt, met verse appel, banaan, druiven, kiwi, en een doosje ananas en perzik op eigen sap, in een kwart liter appelsiensap. Diëten is soms nog zo slecht niet hoor! Alleen die koekjes en chocolade he…

fruitsla

Geplaatst op

Werken, volgens Kobe

Daarstraks, in de auto. Kobe (2,5) zit in zijn kinderstoel naast mij.

– Zeg mama, ik moet wel gaan werken he!

– Oh? Moet jij werken? Waar moet jij dan werken?

– Op school he mama. (Hij gaat al een volle vijf dagen naar school, mind you).

– Ah, en wat moet jij dan doen van werk op school?

– (Ernstig gezicht) Koekjes eten.

– Ah. En moet jij nog dingen doen?

– Ja, trainen (spreek uit: treenen).

– Oh? En waarvoor moet jij dan trainen, Kobe?

– Ik moet trainen voor de boterhammetjes! (Ik proest het net niet uit.)

– Ach zo. En moet jij nog iets doen van werk?

– Nee hoor mama, da’s alles. Da’s genoeg. Da’s al veel hoor!

En gij nu :-p

Geplaatst op

Osiris

Poes Osiris doet al een paar dagen wat raar: hij plast of kakt naast zijn kattenbak, miauwt af en toe, maar maakt zich verder voornamelijk onzichtbaar. Soit, dat laatste is niet echt ongewoon bij hem, het is nu eenmaal een getraumatiseerd beest, daar heb ik me al bij neergelegd.

Deze morgen was Bart eerst opgestaan met de kinderen, en toen ik wat later opstond, zag ik de kattenbak in de gang staan. Blijkbaar had hij weer zijn gevoeg in de living gedaan, en had Bart hem zonder meer in de gang (en de hele bovenverdieping) gezwierd. Tsja, kan gebeuren.

Rond half elf wilde ik de kattenbak verversen, en ik neem het ding dus op. Loodzwaar. Ik doe hem open, en zie onze kat erin liggen. Hoogst ongewoon, dat doet een kat dus niet. Ik til hem eruit en zet hem op zijn poten. Althans, dat was de bedoeling, want hij zakt als een pudding in elkaar. Er kon zelfs geen miauwtje van af, of een klein beweginkje met zijn staart. Zijn kop kon hij een klein beetje opheffen, en hij keek me intens aan, dat wel.

Ik heb onmiddellijk de dierenarts van wacht gebeld, en een half uur later stond ik in zijn kabinet in Oostakker. Osiris zijn urinebuis zit verstopt, en zijn blaas had de grootte van een goeie sinaasappel. Hij heeft dus ook een blaasontsteking, en wellicht zijn zijn nieren geblokkeerd. Toen de dierenarts zijn temperatuur mat, had hij nog amper 35 graden, in plaats van de gebruikelijke 38.5. Conclusie: het beestje was aan het sterven. Hij zou de avond niet gehaald hebben, dixit de dokter.

Hij heeft onmiddellijk de blaas leeggehaald met een spuit, en er ongeveer 60 cc bloed en urine uit gehaald. Osiris reageerde opgelucht, maar bewoog nog steeds nauwelijks, ondanks het feit dat hij geen verdoving had gekregen (daarvoor is hij te zwak).

Nu is het bang afwachten of de nieren terug zullen opstarten, en het beestje terug op temperatuur komt. Pas dan kan de dierenarts proberen de blokkade van de pisbuis weg te halen, nu is Osiris daartoe niet fit genoeg.

Ik heb het beestje daar achtergelaten. Hij is in goeie handen, dat weet ik wel zeker, maar ik zit er behoorlijk mee in. De dokter zei dat het er echt niet goed uit zag, en gaf Osiris een aarzelende 50% kans.

Ik weet dat het maar een kat is, maarre… duimt u toch even mee?

Geplaatst op

Weight Watchers 2

Phoe!

Ik was er zeker van dat ik twee kilo ging kwijt zijn, dat vertelde de weegschaal me ’s morgens toch. Ik weeg me dan altijd op hetzelfde moment, zonder kleren.

De coach van de WW keek me echter teleurgesteld aan toen ik ginder op de weegschaal ging staan: amper 200 gram! Ik schoot in de lach, en zei dat dat niet echt het geval was. Ik had echter wel compleet andere kleren aan dan de vorige keer: een zware jeans ipv een lichte stoffen broek, stevige laarzen ipv lichte schoenen, enzovoort. En het feit dat ik net mijn regels ging krijgen, doet er ook al geen goed aan. Soit, ik maakte me er totaal niet druk in: ik weet dat het al verschil maakt. Deze morgen op de weegschaal zakte het net niet naar twee in plaats van drie cijfers, en vorige week stond er nog 102.

Ik wéét dat ik goed bezig ben dus. En we doen dapper voort 🙂

Geplaatst op

Zumba

Ik zeg al sinds september dat ik naar de Zumba zal gaan. Al sinds ik weet dat het mijn (geadopteerde) broertje is die les geeft hier in Gent. Vroeger gaf hij enkel salsa, nu dus ook zumba, mét diploma en al, dat moet uiteraard.

Hij gaf toen een gratis proefles, en ik ging gaan met Sandra. Helaas had ik toen de mother of all colds, liep het snot uit mijn neus en kon ik enkel amechtig lopen hijgen. Geen goed idee dus, als je al 30 kilo te veel weegt, om op zo’n manier te gaan sporten.

San is dus alleen gegaan, en doet het nog steeds.

En ik? Ik stelde het voortdurend uit. Yup, er waren weken dat er echt geen enkele avond vrij was (hij geeft les op maandag, dinsdag en donderdag), en ik heb lang met mijn rug gesukkeld. Maar dan nog. Feit is dat ik uitvluchten zocht, omdat ik er gigantisch tegenop zag. Want ik heb de conditie van een gemiddeld dierentuinnijlpaard.

Sinds ik vorige week echter de koe bij de horens heb gevat en begonnen ben met Weight Watchers, vond ik dat ik de excuses maar moest laten. Toen Bart dan ook plots vroeger thuis was dan voorzien, had ik dinsdag plotseling de mogelijkheid om te gaan. Ik heb al mijn moed verzameld, heb een half uur naar haalbare sportkleren gezocht, en ben vertrokken. Door het gigantische parkeerprobleem in de stad, was ik dan ook nog een kwartier te laat.

Geen nood, amper vier meisjes (het zijn vooral studenten die het doen, en die zijn nu aan het studeren) waren enthousiast aan het springen op Latino beats, en mijn broertje stond grijnzend vooraan rond te hupsen dat het een lieve lust was. Ik had hem al eerder met zijn kont zien schudden, maar nog nooit op zo’n professionele manier :-p

Ik heb meegedaan, ja. Ik denk dat ik van de drie kwartier ongeveer een half uur op de dansvloer heb gestaan, en de rest van de tijd stond ik naar adem te snakken, water te drinken of zweet weg te vegen. Want dat liep in straaltjes van me af.

Conclusie: het was wijs, en het is vooral broodnodig. Dus ik ga blijven gaan. Al was het alleen al om mijn broertje wat vaker te zien, want dat was alweer veel te lang geleden.