Carmina

Soms vind ik het vervelend dat ik geen klaslokaal voor mezelf heb, zoals de meeste andere vakken, maar dat ik het moet delen met muziek.

Echt lastig is dat niet: ik kan al mijn lessen in mijn lokaal geven, behalve vijf uur op vrijdag. Het is dus wel compleet ingericht met historische kaarten, posters, mythologische monsters enzoverder. En met afbeeldingen van muziekinstrumenten en een piano.

Maar soms heeft het ook zijn gigantisch goeie kanten, en die zijn echt wel meer waard dan de minpuntjes. Want dit lokaal is akoestisch geïsoleerd (en wie me kent, weet dat dat een pluspunt kan zijn :-p ) en heeft een schitterende muziekinstallatie. Ik mag dus gerust eens mijn boxen openzetten zonder dat ik anderen stoor, of collega’s de stuipen op het lijf jaag.

En dus kan ik ook, zoals vandaag, mijn leerlingen even achteruit blazen. De Carmina Burana van Orff, weet u wel. En daar geniet ik dus intens van, van dat stevige geluid dat uit die boxen knalt, en de Latijnse tekst perfect verstaanbaar weergeeft.

En weet je waar ik nog meer van geniet? Dat ik de leerlingen achteraf in de gangen nog de Carmina hoor neuriën :-p

Kunstbende

In de vorige post schreef ik dat Hannah de Kunstbende had gewonnen in de categorie txt. Bij deze ben ik nog haar tekst verschuldigd ook natuurlijk. Ik vind hem bijzonder knap voor een meisje van 15…

Meneer Morose op tuinierend pad.
Er is slechts één iets waar Meneer Morose bijzonder goed in is
en dat doet hij dan ook iedere morgen:
Opstaan
alsof er niets aan de hand is,
nooit iets aan de hand is,
zelfs als er absoluut iets aan de hand is
op een bijna opwindende dag als
vandaag.

Een beetje waarhoofdig heeft hij zijn gestreepte pyjamabroek opgerold en daarna voette hij naar het venster toe, om de herfstsfeer te bekijken.
Toen hij klaar was, dronk hij kaneelthee, want ook thee drinkt hij met seizoenen.

Zijn hark is oud en roestig en Meneer Moroses’ enige vriend.
Je zou kunnen zeggen dat hij danst met de steel, lichtvoetig in het gras, zoals clichés dat zo vaak doen met kapstokken;
maar dat mag u niet, want Meneer Morose houdt niet van lichte voeten en zelden van dansen. Alleen walsen met de hark van de buurvrouw vindt hij aangenaam, een kleine innerlijke prettigheid die hij zichzelf eens per jaar toestaat op een onbewaakt moment.Wanneer de buurvrouw haar hark subtiel in zijn tuin laat staan,
bijvoorbeeld.

Na de thee ging Meneer Morose voor zijn kastje staan, netjes volgestapeld met ooit gegeven cadeautjes. Hij heeft er zijn zwembroek uitgehaald, gekregen van een andere buurvrouw. Zij wou hem overhalen toch maar eens met haar in zee te gaan.Omdat het hem zo goed zou doen.
Meneer Morose woont aan de kust, weet u.
Hij heeft het nooit gedaan.

Vandaag heeft hij zijn zwembroek boven zijn pyjama getrokken, voor het geval zijn geliefde streepjesbroek nat zou worden. Het regent vaak in november, zo dacht hij bij zichzelf. Hij heeft ook een dure trui uit de bovenste lade gehaald, en dikke sokken uit de onderste, allebei geschikt voor de rest van de dag.
Rond de sokken heeft hij schoenen geknoopt.

Buiten haalde hij zijn hark om de herfst bijeen te harken. In zijn hoofd speelde het blauwe liedje. Roeshoofdig hemelend harkte hij blaadjes op hoopjes, in de hectaren van zijn tuin, in de hectaren van zijn geheugen.

Na een paar hoopjes liet hij zijn hark liggen in het mos. Dan bekeek hij  alleblaadjes, voelde ze met zijn handen. Hij bracht de miezerige blaadjes naar binnen, om ze te drogen tussen de bladzijden van een telefoonboek. Altijd slurpten ze de inktletters gulzig op, waardoor ze na een tijdje een andere eigenaar -en bijhorend adres- op hun nerven geprint kregen.

Maar ook de andere blaadjes verzorgde hij, en hij kleurde ze herfst. Een voor een maakte hij ze torenhoog en verspreidde de stapeltjes over de tuinen van beide buurvrouwen, overal precies evenveel, omdat hij de ene niet liever wou zien dan de andere. Daarna maakte de wind zijn meesterwerk af. En zo maakte hij de mensen gelukkig.

Nu ligt Meneer Morose in de zetel. Hij heeft zijn schoenen opgeknoopt en laat de wereld langzaam aan hem voorbijdraaien. Moe is hij, een beetje. Navrant.
Ook zijn rug doet pijn, want ten slotte is zijn hark al oud.

Hij dankt een god en hoopt dat de herfst nog lang zal duren, want in de tuin van zijn hoofd moet nog veel gestapeld worden.

Kunstbende

Eén van mijn leerlingen heeft de Kunstbende gewonnen!

Jawel, eentje van de mijne: ze heeft twee jaar bij mij gezeten, maar zit nu toevallig bij een collega. Dat maakt voor mij eigenlijk niks uit, dat blijven dan toch mijn leerlingen.

En ze heeft de Kunstbende gewonnen!

Proficiat Hannah! Ik ben er 100% zeker van dat het meer dan verdiend was!

Lek en vertrek

Ik kreeg een link door van Ilse voor een facebookpagina. Normaal gezien laten facebookpagina’s mij siberisch, maar deze vond ik schitterend! Ik wilde hem u niet onthouden, en ik vraag u zelfs om fan te worden. Zeg nu zelf…

Heibel in de Gentse gemeenteraad! Zetelende leden van de Behoeders der Vlaamschen Cultuur ofte Vlaams Behang struikelden er over het feit dat de Kiss en Ride-zones (waar men zijn geliefde auto kort kan parkeren om zijn geliefde levensgezel(lin) een snelle zoen te geven alvorens die de trein op hupt) aan de Gentse stations een Engelse, en geen Vlaamschen naam hebben, ook al werd de ‘and’ door het Vlaamscher klinkende ‘En’ vervangen en is het begrip Kiss en Ride inmiddels gemeengoed voor de sowieso al mondiaal ingestelde Gentenaar.

Doch, aangezien men in een democratie ook rekening moet houden met de minderheden, ook al hebben die niets beters te doen dan te struikelen over de taal waarin een bepaald begrip is geformuleerd, stelde de eeuwig gevatte Daniel Termont voor om de term te vervangen door het lekker bekkende ‘Lek en Vertrek’.

Kortom. Een geniaal plan.

Daarom roepen wij leden van deze smoelboekgroep (ge gaat voor unaniem Vlaamsch of niet hé) de Gentse gemeenteraad op om het voorstel ‘Lek en Vertrek’ in serieuze overweging te nemen en op korte, dan wel lange, termijn alle K&R-zones te vervangen door L&V-zones.

Indien men hierover op democratische wijze in de gemeenteraad geen akkoord kan bekomen, eisen wij dat op zijn minst gedurende de Gentse Feesten-periode de K&R-zones in Lek en Vertrek-plaatsen worden veranderd.

Zwemmen

Ondanks het feit dat hij door zijn operatie een paar zwemlessen moest missen, zit Wolf sinds vandaag toch in reeks drie. Normaal gesproken zou hij tegen de grote vakantie moeten kunnen zwemmen.

Ik ben wel trots, ja :-p

Nu nog leren fietsen…

Tranen

Daarnet, toen ik de weekendkrant zat te lezen in de cafetaria van het zwembad, was ik blij dat ik in de zon zat en mijn zonnebril op had. Er biggelden namelijk een paar grote tranen over mijn wangen.

Tranen van hartzeer en empathie voor een artikel in De Morgen van vandaag: een jongen van 15 beschrijft hoe hij ervoor uit is gekomen bij vrienden, ouders, klasgenoten, scouts, dat hij homo is. Hoe hij met zichzelf worstelde, en hoe bang hij eigenlijk wel was voor de reacties.

En dat raakt me diep. Dat je daar tegenwoordig nog zo bang voor moet zijn, en zo dapper. Jongens van vijftien hebben het zo al zo moeilijk met zichzelf en de wereld, dat ze zoiets echt niet nodig hebben.

Het lijkt voor hen misschien niet altijd zo, maar ik zit dus vaak in met mijn leerlingen. Met wat ze meemaken, wat ze doorstaan, en waar ze mee worstelen. Moest ik kunnen, ik zou ze voortdurend helpen. Gelukkig zijn er ook die spontaan een helpend handje vragen, al was het maar een eerlijk gesprek onder vier ogen over hun studiekeuze. En er zijn er gelukkig ook die aanvoelen hoe bezorgd ik soms ben, en die me op de hoogte houden wanneer een klasgenote flauwvalt in de gang, opgehaald wordt door de 100, en later op IZ op hartbewaking ligt.

De toekomst is in goeie handen, denk ik vaak, wanneer ik mijn leerlingen zie. Helaas, vaak is niet altijd. Nog steeds niet, zolang een jongen van 15 niet zomaar ronduit durft zeggen dat hij homo is. En dus veeg ik als een sentimentele ouwe doos een traan van onder mijn zonnebril. En ben ik blij dat ik die ochtend waterproof mascara heb opgedaan :-p

Goed gezind :-)

Gisteren liep ik ongelofelijk goed gezind. Ik weet eigenlijk niet waarom, zomaar, denk ik, een combinatie van allerlei dingen 🙂

Om te beginnen mocht ik filosofie geven. In het leerplan van het zesde jaar Latijn staat immers een hoofdstuk Antieke Filosofie, en daar hou ik geweldig van. Sommige stukken zijn helaas gewoon doceren, maar over andere dingen kan je in discussie gaan met je leerlingen, en daar doe ik het voor.

Aansluitend kwamen de vijfdes, met de Carmina Burana. De blik van herkenning, van zodra ze de muziek van Orff horen, is heerlijk 🙂 De tekst is iets minder gemakkelijk, maar blijft wel fun.

En verder was mijn voet in orde, scheen de zon, had ik een groot pak verbeteringen achter de rug, was mijn rug gestopt met vervelend doen, bleek alles in orde te zijn met Kobe (die een kleine complicatie had, maar zoals gezegd, alles is goed), vond ik van mezelf dat ik er die dag fleurig uitzag, en liep alles voor een keertje op wieltjes.

Het mag ook eens gezegd worden 🙂

Voet – the end?

Daarstraks naar de orthopedist geweest, op de moto, mét mijn hooggehakte laarsjes aan. Hij moest lachen toen hij me zag binnenkomen, en knikte goedkeurend.

De voet deed het prima, zo goed als geen pijn meer, ondanks zijn getrek en geduw. Alleen het litteken zinde hem niet echt: te hard en te dik. Hij raadde me aan het te masseren met wat nivea of littekenzalf, en er eventueel zelfs een pleister op te plakken om er druk op te zetten.

Goh, wakker lig ik er niet van. Het is op mijn hiel en stoort me helemaal niet. Maar dat masseren is eigenlijk wel lekker, dus we zullen het maar doen zeker?

Enfin, ik heb geen nieuwe afspraak meer gemaakt. Dat is ook niet langer nodig. Gewoon nog wat opletten en niks forceren.

En weet je? Ik ga de grote vakantie tegemoet met opnieuw een voet! Yay!

Haar

Ik zat me eigenlijk al een tijdje af te vragen wat de beste manier is om je benen te ontharen.

Ik geef het toe, in de winter loop ik rond met oerbossen onder de knieën. Ik mag al blij zijn als een eekhoorn er niet gaat overwinteren.

Zodra de zon wat meer begint te schijnen, heb ook ik de behoefte om die benen glad te krijgen. Niet dat ik er ooit mee bloot loop (met mijn figuur doe je dat niet zo gauw), maar toch…

Zelf scheer ik mijn benen onder de douche, maar je hebt al snel opnieuw stoppeltjes, en echt glad zijn mijn benen ook niet, eerder alsof ik voortdurend kippevel heb. Heel af en toe ga ik ze epileren, maar dan moet ik wel eerst mijn moed samenrapen, een lang heet bad hebben genomen, en een Baileys naar binnen hebben gekapt. Nee, heren, bij ons doet dat niet minder pijn dan bij jullie, geloof me.

Waxen vind ik een heel gedoe, daar hou ik niet van. De pijn is trouwens nog net ietsje erger, maar je bent er wel sneller vanaf.

Uiteraard zijn er ook de ontharingscrèmes zoals Veet. Ik heb dat tot hiertoe nog niet willen gebruiken, omdat het niet echt gezond kan zijn. Aan de andere kant, sinds ik met een half oog naar Honderd Hete Vragen heb zitten kijken (ter mijner verdediging: het programma kwam na Lie to me, en ik zat nog in de zetel met mijn laptop te prutsen): het ziet er wel bijzonder gemakkelijk uit.

Nu is dus mijn vraag, lieve lezeressen (en eventuele lezers die als excuus de koersfiets aanvoeren en zo): hoe ontharen jullie je benen? Wat is de meest effectieve manier gebleken? Wat raad je me aan? Ik zal met gretigheid jullie commentaren lezen!

Brussels Girl Geek Dinner, editie 13

cole.png

Ik heb getwijfeld, ik geef het eerlijk toe, maar toch kon ik aan de lokroep van het BBGD niet weerstaan. Het alternatief was immers de première van de nieuwe Star Trek, samen met mijn liefste en een hoop andere geeks, en vooral een hoop Trekkies. Bijzonder verleidelijk.

Edoch, het vooruitzicht om in het gezelschap van 100 geeky girls en hun eventuele sacochen te luisteren naar een spreker van Maria Bingo en Murielle Scherre in eigen persoon, bleek toch net iets te aanlokkelijk. Zeker als je dat dan nog kadert in een schitterende (zij het ietwat kleine) ruimte met heerlijke hapjes. Dat laatste is zeker niet overdreven: de catering, waarvoor nogmaals dank aan Maria Bingo, deed menig trouwreceptie verbleken. Nog voor het evenement startte, had ik al gazpacho van tomaat binnen, verschillende glaasjes met een moderne tomate crevette, glaasjes met een scampislaatje, opgerolde dunne deeglapjes met zalm en geitenkaas of andere overheerlijke combinaties, en ik vergeet vast nog wel wat. Achteraf bleken dat effectief maar de hapjes te zijn geweest, want na beide sprekers volgden nog frietjes met zelfgemaakte tartaar, en kleine burgertjes: ovenbrood met sappig rundsvlees en een hoop verfijnde groenten, samengehouden door een prikkertje.

Maar uiteraard is dat de essentie niet van een BBGD. Clo had opnieuw ervoor gezorgd dat er twee interessante sprekers waren. Maria Bingo is een communitysite die zich richt op vrouwen, waar je uiteraard ook kan gokken. Maar het is meer dan de zoveelste goksite: je bouwt een wereld van vriendinnen uit, en je hoeft niet eens te spelen. Enfin, dat is toch wat ik ervan begrepen heb :-p We hebben trouwens ook live een spelletje bingo gespeeld, waarbij verschillende girls een leuke prijs hebben gewonnen. Helaas, ondergetekende had geen geluk :-p

Ik moet eerlijk toegeven: van Muriel Scherre heb ik niet veel gehoord. Ze sprak vrij stil en had zich neergezet, waardoor het geroezemoes in de tweede helft van de zaal steeds luider werd, ondanks mijn geshhht :-p De sfeer onder de dames zat er duidelijk goed in!

Na beide sprekers werd de kelder opengezet, waar zich een DJ en een dansruimte bevond, en je ook kon zitten aan een paar tafeltjes of in een gemakkelijke sofa. En toen had je nog meer core business van zo’n BGGD: het kletsen met mensen die je al kent, of net leert kennen. Ik heb een dik uur zitten praten met Cato, een bijzonder interessante carrièredame, over de combinatie van werken en moeder zijn, en de moeilijkheden die je ondervindt als ouder met de nieuwe media. Een echt geeky onderwerp :-p

Uiteraard heb ik verder ook gigantisch staan kletsen en lachen met the usual suspects, meisjes die ik buiten de BGGD veel te weinig zie, maar met wie het telkens weer enorm klikt. I guess you know who you are :-p Oh, en ondertussen hebben we heerlijke desserts staan verorberen. Wie vroeg weg was, was eraan voor de moeite :-p

Maar het meest sexy gevalletje van de avond kwam niet van Murielle Scherre (aka La Fille d’O), echter wel van Sony. Je moet misschien een geek zijn om dat te vinden, maar ik was, aan de reacties rondom te zien, echt niet als enige die mening toegedaan. De bevallige Ann van Sony had namelijk een nieuw speelgoedje in haar handen, en showde het maar wat graag. Klein, dun, wit, en ongelofelijk sexy: de nieuwe Sony Vaio. Voorlopig zelfs nog niet te krijgen in België, we kregen dus een primeur in handen. Ik zag het ding al meteen in mijn handtas zitten (ja, daar is het klein en licht genoeg voor), en mijn fantasie schoot meteen in werking. Ik mag dan misschien geen carrièrevrouw zijn die naar chique vergaderingen moet, ik zou echt wel weten waarvoor ik het zou gebruiken. (Toch raar dat ik in dat soort fantasieën er altijd uitzie als een half fotomodel, maar dat moet ook om de Vaio geen oneer aan te doen :-p) Er zaten een hoop handige features op, zoals Ann even demonstreerde, zoals een aparte knop om meteen je communitysites en mails en zo te openen. De besturing wordt wellicht even wennen, maar da’s normaal. Eigenlijk deed de Vaio me nog het meeste denken aan de PSP…
Toen ik even op het ding zat te prutsen, zag ik al meteen een hoop hoofden in mijn richting draaien, met een jaloerse glans in de ogen. En weet je wat nog het beste van alles is? Eén gelukkige girl geek maakt kans een exemplaar te winnen! Niet slecht qua sponsoring van Sony, meteen een cadeautje van 1000 euro!

Soit, een geek-by-proxy als ik valt niet echt in de doelgroep om te winnen, en ik gun het elke girl geek. Maar diep van binnen zal ik toch stikjaloers zijn. Om die volwaardige computer in zakformaat, die nu in de handtas van een blije dame zal zitten :-p

Over de goodie bag, waar alle andere bloggende ladies het over hebben, kan ik kort zijn: ze waren op 🙁 Blijkbaar hadden sommige sacochen het nodig gevonden ook een zak mee te nemen, zodat we met een paar dames op het einde beteuterd stonden te kijken. Ach ja, het gaat natuurlijk niet om die cadeautjes, maar ze zijn wel heel leuk natuurlijk.

Een dikke bedankt voor de enige echte Clo: ik heb me mijn keuze van die avond geen moment betreurd!