Gevloek ende gedonder

Gisterenavond ben ik erin geslaagd om, bij het binnengaan van het restaurant, mijn voet stevig om te slaan. Nog maar eens, jawel. Ik vreesde even het ergste, maar al bij al viel het mee: niet blauw, een beetje dik, en eigenlijk gewoon gevoelig. Lang leve het ijs in het restaurant, en de Voltaren hier thuis. Lomp zijn, het is een gave.

Vandaag ging ik dus niet bepaald met de fiets gaan, aangezien de voet nogal gevoelig was.  Ik stap dus in de auto, en zet aan om me te draaien. Nog een chance dat ik niet de andere richting uit moest en dus niet vol gas gaf, want ik zat bijna de buurvrouw haar tuin binnen: blijkbaar vonden mijn remmen de kou niet zo fijn, en wilden ze niet meteen werken. Ik moest een paar keer pompen voor ze in gang schoten. Ugh. Efkes verschieten!

Enfin, note to self: als het koud is, eerst even de remmen uitproberen voordat ik begin te rijden. Kwestie van erger te voorkomen.

Brrr.

 

Update over de voet

Zeg, hoe is het intussen nog met uwe voet?

Awel. Vree goed, eigenlijk!

Twee weken na de operatie had de chirurg nog verwonderd vastgesteld dat ik zo goed genees, en verklaarde hij me net niet voor gek dat Bart en ik vier dagen gingen rondlopen in Kopenhagen. Maar hij gaf me wel zijn zegen: ik ging het zelf wel voelen als ik overdreef. Hmm, ofwel waren die zenuwen nog pieredood, ofwel heb ik gewoon een hoge pijntolerantie. Tsja…

In elk geval heb ik mijn voet eigenlijk gewoon genegeerd. De dokter had me ook kinesietherapie voorgeschreven om de soepelheid te bevorderen, en dat heb ik dan ook plichtsgetrouw enige keren gedaan, maar eigenlijk was dat niet nodig. Ja, de eerste keer had de kinesist nogal hard doorgewerkt, zodat de hele voet voor het eerst sinds de operatie pijn deed, en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Maar nu zei ze zelf dat het eigenlijk niet nodig was, dat de rest gewoon zijn tijd nodig had.

Ik draag dus ook gewone schoenen, en het is een mooi litteken geworden. Ik ben alleen benieuwd wat hakken zullen geven: daar ben ik nog niet echt aan begonnen.

Maar ja, het is dus goed met de voet. Yippie.

Draadjes

Gisterenavond begonnen de draadjes in mijn voet op mijn zenuwen te werken: ze jeukten en trokken tegen.

IMG_1036

Aangezien het toch al tien dagen was en alles er heel netjes uitzag, heb ik een pincet, een schaartje, ontsmettingsmiddel en steriele compressen gepakt, en heb ik ze er uitgehaald, néh.

En man, dat deed deugd! Het ziet er ook meteen een pak beter uit, vind ik persoonlijk. Het voelt in elk geval goed.

IMG_1038

Beetje koppig.

Koppig zijn, ’t is toch iets.

Ik heb het namelijk gehad met mijn voet, en alles wat erbij komt kijken. Ik heb intussen twee paar nieuwe schoenen gekocht: een paar volledig platte ballerina-achtige blauwe voor op de communie, en een paar blauwe stevige stapsandalen met voorgevormd voetbed, in de hoop dat dit beter lukt om te stappen.

Dinsdag had ik die laatste aan om twee uur les te geven, maar jawel, daarna heb ik er toch voor geopteerd om zelfs de laars weer aan te doen: pijn! Nochtans lukt het redelijk om in mijn stevige platte dichte schoenen een ganse dag rond te lopen. Maar wandelen, ja, dat is met de laars.

Zucht.

Vandaag was niet anders. Ik heb de hele dag lesgegeven met de gesloten schoenen, met haalbare pijn tot gevolg, en toen heb ik nog eens twee uur staan presenteren, alweer met diezelfde schoenen aan. Gewoon omdat ik het zo kotsbeu ben om dat ding weer aan te doen. En ja, mijn voet deed gemeen veel zeer tegen het einde van de dag.

Ik ga blij zijn als hij geopereerd is, serieus. In de hoop dan toch dat het daarna opgelost is.

Hubris

Overmoed, ja. Het is prachtig weer vandaag, en dus dacht ik: to hell met die laars en die goeie dichte schoenen die veel steun geven, ik doe vandaag gewoon mijn sandalen aan! Van die platte heerlijke zomersandalen die geen enkele steun geven, maar zo zalig zijn om te dragen.

Ik heb twee uur lesgegeven, en dan ben ik naar huis gegaan – ik heb sowieso pauze tussen 10.10 uur en 13.45 uur – en ben meteen geswitcht naar de laars. Niet eens naar de goeie schoenen, nee, effectief de laars.

Het zal me leren, zo overmoedig te zijn. Auw.

Nieuws van het voetenfront

Vorige week had ik eindelijk, na een wachttijd van een maand, een MRI van de getormenteerde voet kunnen laten maken. Vandaag kon ik dan mijn opwachting maken bij de dokter zelve, in de hoop dat de MRI iets zou prijsgeven van de geheimen in mijn voet.

Wel.

Op de MRI was nu ne keer niks te zien, zeg. Een klein beetje vocht misschien ter hoogte van de tweede straal, maar dat was dat.

Maar blijkbaar was dat op zich dan ook weer veelzeggend, want dat betekent dat het niks aan het bot is, ook geen artrose, en dat er wellicht aan de spier ook niks scheelt. Blijft over: pees en zenuw. Burssens wilde me meteen een inspuiting geven in de voet, om me dan een stevige wandeling te doen maken, maar helaas was dat geen optie, want ik heb helemaal geen schoenen bij, alleen maar mijn fameuze laars. Want wat wil hij bereiken? Hij gaat me inspuiten met een plaatselijk verdovend middel, en dan moet ik de voet echt belasten en forceren door bijvoorbeeld een stevige wandeling. Als dan op een bepaald moment – hij kent de exacte werkingsduur van het product – de voet toch weer pijn begint te doen, is het duidelijk de zenuw. Iets waar hij redelijk zeker van is, maar graag toch volledige zekerheid over heeft, voor hij begint te opereren en zo.

Enfin, volgende week dus hopelijk eindelijk een definitief verdict.

En zo blijft ne mens bezig…

MRI

Jawel, eindelijk de MR scan vandaag. Ik heb maar een maand moeten wachten, en dat viel blijkbaar dus zeer goed mee, want de standaard wachttijd is 4 maanden. Zucht.

Enfin, een twintigtal minuten gepiep, gebrom, getuut, geklop, en ik ben gewoon in slaap gevallen. Blijkbaar vind ik dat repetitieve lawaai rustgevend. Ne mens moet dan ook zo stil mogelijk liggen te liggen, en ik lag ook effectief vree op mijn gemak.

Ik ben benieuwd voor wat de dokter zal zeggen, volgende week.

IMG_2593

Voetperikelen: een waas van mysterie

Twee weken geleden berichtte ik dat ik langs geweest was bij de orthopedist, dat die verklaard had dat hij het echt niet meer wist, en dat hij me doorstuurde naar een absolute voetspecialist. Of zoals mijn huisarts het noemde: “Burssens? Ha, de god der voeten!” Wachttijd is standaard een maand of vier, maar bon, ze hadden mij er tussen gepakt, en ik mocht dus vandaag gaan.

Een stagiaire deed de anamnese, luisterde aandachtig, zocht de scanresultaten op, vulde het dossier in, en bevoelde de voet. De dokter zelf luisterde al even aandachtig, liet me een aantal keer heen en weer lopen, en begon toen serieus te trekken en te duwen aan de voet. Ik begon zowaar te zweten van de pijn. Daarop verklaarde hij doodleuk dat ook hij het niet wist. Mijn scans en pijnbeeld waren totaal onlogisch. Hij zei dat er drie opties waren: ofwel het bot, ofwel een geknelde zenuw, ofwel een peesprobleem. Waarop ik opmerkte dat dat zowat alle mogelijkheden waren wegens enkel ook nog spieren aanwezig in de voet. Waarop hij droog: “Correcte analyse, mevrouw”.

Juist.

Er werd prompt een MRI besteld – standaard wachttijd 3 maanden, ik mag dag op dag volgende maand al gaan – waarbij hij zowel botoedeem wilde laten nakijken, als peesbedding en zenuw, maar met telkens meer vraagtekens erbij. Hij was benieuwd, verklaarde hij nog. Een week na de scans moet ik terug bij hem staan.

Ik ben in elk geval wel blij dat hij ronduit durft toegeven dat hij het niet weet, in plaats van me alle mogelijke behandelingen aan te smeren.

Bon, wordt vervolgd over een dikke maand dus.

Update over de voet

Een goeie week geleden had ik nog eens naar de orthopedist gebeld, omdat de pijn in mijn voet maar blijft aanhouden. Hij had, toen de diagnose artrose viel, gesproken van vier tot zes weken. Intussen zijn we drie maand verder, en was het vooral de huisdokter die haar bezorgdheid uitsprak. Bon, ik mocht dus vanavond gaan om, zoals hij het zelf ook aan telefoon had gezegd, doorverwezen te worden. Van den Broecke geeft het namelijk eerlijk toe: hij weet het niet meer. De scans wijzen duidelijk op artrose, maar dan had de opstoot – artrose werkt blijkbaar met opstoten en perioden van rust – al lang voorbij moeten zijn. De pijn in mijn voet is ook niet consistent met artrose, maar wel met de oorspronkelijk vermoede stressfractuur, want het is echt op één plekje. Aan de andere kant: als het ook echt een stressfractuur was, dan had die al lang genezen moeten zijn.

Een doorverwijzing dus, naar een absolute specialist die enkel en alleen maar voeten doet, en naar ik links en rechts hoor, ook de absolute autoriteit blijkt te zijn. Gemiddelde wachttijd: dik vier maanden. Behalve natuurlijk als een andere specialist je doorverwijst. In de loop van de komende week zou zijn secretaresse me moeten bellen voor een afspraak.

Nog een chance dat ik eigenlijk weinig last heb van die speciale laars, maar aangenaam is het niet, nee. Allez, we leven in hoop.

Stressfractuur

Hmmm. Ik heb het blijkbaar nóg maar eens gekund.

Al sinds half september doet er iets pijn in mijn linkervoet. Zomaar, plots. Ik weet nog dat ik op een bepaald moment verbaasd mijn schoen en kous uittrok, om naar mijn voet te kijken. Ik had namelijk het gevoel dat hij serieus blauw stond, alsof ik er een fles water of zo op had laten vallen. Maar er bleek niks te zien. Ach ja, ’t zou wel over gaan zeker?

Helaas… Op 26 september moest ik met Wolf naar de orthopedist, en ik maakte een terloopse opmerking over mijn pijnlijke voet. Van Den Broecke keek even naar me, en zei toen: “Begint ne keer met deftige schoenen aan te doen?” Een sneer naar mijn hoge hakken dus. Mja…

Maar het beterde totaal niet, wel integendeel. Het is nu inderdaad wel zo dat ik niet van het stilzittende type ben, en dat ik me niet laat tegenhouden door een zere voet. Ik droeg dan maar mijn laagste hakken, en op een bepaald moment zelfs mijn MBT’s. Thuis liep ik zo veel mogelijk op mijn sokken, maar ook dat hielp niet, en vooral ’s morgens bij het wakker worden doet die voet serieus pijn.

Vandaag dus zelf naar de orthopedist. Wouter kent me al serieus lang en intussen ook vrij goed, en weet dat ik er niet zal zitten als het niet behoorlijk wat pijn doet. Hij weet ook dat ik niet in pijnstillers geloof. Hij schudde zijn hoofd, en vroeg of ik soms een soortement voetfetisj had? Het is ook altijd wat met mijn voeten. Maar na een kort onderzoek was hij toch bloedernstig: wellicht een stressfractuur in een van de middenvoetsbeentjes. Zekerheid zou hij maar hebben na een medisch beeld. Ideaal is een NMR-scan, maar de gemiddelde wachttijd daar is ongeveer twee maanden. Dan maar een isotopenscan: iets minder gezond, maar wel even duidelijk.
En voorlopig zo min mogelijk staan en zo veel mogelijk mijn afneembare plaaster/diabeteslaars aan. Nog een chance dat ik dat ding heb, want stilzitten zit er bij mij helaas niet in. Ik word er zot van.

Enfin, en dan die scan. We zien wel weer.