Variaties op hetzelfde thema
Zo van die rustige tussendagen in de vakantie, ook die kunnen heerlijk zijn.
Gisteren lummelden we ook maar wat rond, kuisten in de voormiddag de benedenverdieping, gingen in de namiddag een pakje posten, Vics boompje ontdoen van onkruid, en een nieuwe tuinslanghaspel ophalen. Ik ontdekte er meteen een paar nieuwe plekjes in Vinderhoute.
Vandaag begon al even rustig. Zodra ik de nieuwe tuinslangsproeier – de oude is gepikt uit de voortuin terwijl wij in Kreta zaten – aangesloten had, wilden de kinderen er meteen mee spelen. Het is dan ook wel een amusant ding :-p Kobe mocht echter in de namiddag gaan spelen bij Sebastiaan, en had zijn kleren al aan, waar Wolf zijn pyjama had uitgetrokken en in zijn onderbroek rondcrosste. Maar kijk maar naar Kobes gezicht, hoe plezant het precies wel was.
Na de middag ging Kobe spelen, en lieten we Merel achter bij papa: Wolf en ik gingen per fiets de stad in om een cadeautje voor Merel op te halen in de Hema, kabeltjes te halen in de Switch voor Bart, en een roze zwembril van Freecycle in de Steendam. Met andere woorden: we fietsen van in de Molenaarsstraat via de brandweer en de ziekenhuizen naar Sint-Jacobs en de Steendam, en dan via de Belfortstraat richting de Switch. Helaas moesten we daarbij ook de Cora Kemperman passeren, en ik heb er een prachtige rok in zebrastrepen en twee T-shirts met lange mouwen gekocht. Gewone prijs: 199 euro. Soldenprijs: 82 euro. Netjes dus.
Als beloning voor het geduldige wachten passeerden we langs de Australian Ice Cream, en liepen al likkend richting de Switch, tot we een bankje tegenkwamen.
Daarna ging het richting Hema, bonden we een groot pakket met een paar stevige fietsrekkers vast, en stapten we door de mensenmassa naar het Dreupelkot. Niet dat ik mijn elfjarige dreupels wou leren drinken, maar er zit daar een geocache, en daar zijn we een tijdje geleden op den bots mee begonnen. We zijn een paar keer door het steegje gelopen, samen met een koppel Hollandse geocachers, en dankzij de tip vonden we het kleine rolletje. Wolf glom van trots.
En toen zijn we maar de Burgstraat doorgefietst om in het Begijnhof nog twee caches te zoeken. De eerste hadden we vrij snel, en toen passeerden we een prachtig terrasje en stopten we even om iets te drinken. Heerlijk plekje, meteen ook aangeraden aan Bart.
De tweede cache vonden we niet meteen, tot iemand aan de overkant van de straat zijn raam opentrok en vroeg of we hulp wilden. Ja dus ^^ Meteen cache vier op onze naam kunnen schrijven.
Tegen dan was het al kwart over zes, en fietsten we langs het Gaardenierspad terug naar huis.
’s Avonds ben ik met Wolf en Kobe nog even tot aan het Houtjen gefietst omdat er daar blijkbaar een moeilijke cache zit, en inderdaad, we vonden hem ook niet echt. Jammer, maar ik denk dat we nu wel vertrokken zijn in het cachen. Leuke hobby!
Môh, u hier!
Ik zat al een paar dagen verlekkerd naar het mooie weer te kijken. Toen gisteren Merel dan ook afkwam met de boodschap: “Mama, Nathan heeft mijn lievelingsdiadeem in twee gebroken, en nu is hij mijn liefje niet meer!”, was het voor mij hét ideale excuus om met de fiets even tot aan de Hema te rijden. Om een nieuwe diadeem, jawel. Elk excuus is goed :-p Ik kon dan meteen iets kleins eten in de Wok Away of zo.
Enfin, ik rond een uur of een, na een productieve ochtend, dus op de fiets, om via het Gaardenierspad en de gelijknamige brug naar ’t stad te rijden. Toen ik de Zuivelbrug overstak, viel mijn frank dat ons ma ginder met een vriendin in Korenlei Twee had afgesproken, en dat ik evengoed even goeiedag kon gaan zeggen. Ik had voornoemde vriendin al lang niet meer gezien, vandaar. Ik keerde dus letterlijk mijn kerre, en zag toen ons ma prinsheerlijk, maar wel moederziel alleen in de zon op het terras zitten. Môh! Blijkbaar was er een misverstand met de vriendin, en was die dus niet afgekomen. Ons ma was dan maar alleen aan het eten. Ik schoof bij, kon nog net op de valreep ook het dagmenu bestellen, en genoot intens van de onverwachte babbel in de karige lentezon, daar buiten op het terras.
We liepen daarna nog even rond, gingen wel degelijk om de nieuwe diadeem in de Hema (Merel stond letterlijk te springen van contentement toen ze hem kreeg), en toen moest ik alweer naar huis omdat de kinderen gingen thuiskomen. Maar man, wat een onverwacht fijne middag, en wat een heerlijk vakantiegevoel zeg! Dat het maar rap lente wordt, ik zeg het u!
Vrije dag
In mijn lesrooster voor september heb ik de donderdag vrij. Da’s een van de duidelijke voordelen van 4/5 te werken, echt. Maar concreet betekende dat voor mij voor ’t eerst in twee maanden een dagje voor mezelf, helemaal alleen. Enfin ja, om half vier moest ik wel weer de kinderen ophalen, maar bon, lang genoeg om intens te genieten dus.
Ik hielp de kuisvrouw eerst met opruimen, deed wat administratie en dergelijke, at vroeg, en nam toen warempel de fiets richting Gent.
“Hoezo, warempel? Het is toch maar vijf kilometer?” (Ik hoor het u al denken.)
Ja, maar de weg van hier naar Gent is nu niet bepaald de gezelligste en veiligste om met de fiets te doen: ofwel moet ik langs de drukke Wiedauwkaai, ofwel via de Ferrerlaan, en da’s ook niet bepaald een cadeau. Tot eigenlijk een dik jaar geleden: toen kwam de Gaardeniersbrug erbij, en meteen ook het Gaardenierspad.
“Huh?” (U denkt wel luid, vandaag.)
De Gaardeniersbrug, da’s die nieuwe fiets- en voetgangersbrug aan de Tondelier, die parallel loopt met de Wondelgembrug. U weet wel, met die nieuwe trambrug erbij die nog niet in gebruik is, daar aan de Gasmeterlaan. Het resultaat is dat ik vanuit Wondelgem eerst een eindje langs de Morekstraat over de fietssuggestiestrook moet, maar dat ik dan kan afslaan naar dat Gaardenierspad (enkel voor voetgangers en fietsers), dat door de Wondelgemse Meersen loopt, uitkomt op die brug, en dat ik dan enkel nog de Blaisantvest moet oversteken, de Molenaarsstraat moet doorpeddelen, en uitkom op de Lievekaai. Vandaar is het eenvoudig langs het Gewad (amai mijn gat, die kasseien!) de Jan Breydelstraat in, brugje en Hooiaard over, en ik sta op de Korenmarkt.
Geen twintig minuten toe, ik zeg het u, met de auto haal ik dat niet!
Ik was oprecht verbaasd over dat nieuwe pad en de brug, genoot intens van de heerlijke zon, en reed naar de Cora Kemperman. Ha ja, want ik ben toe aan een nieuwe winterjas, en daar waren nieuwe modellen binnengekomen die me wel wat leken. Helaas, het viel toch nog niet zo mee als gedacht. Geen nood, ik fietste langs de stadshal en genoot even van de pianomuziek.
Mijn dieet indachtig ging ik niet voor een ijsje van de Australian, maar stopte bij de Moochie voor een Frozen Yoghurt met verse aardbeien en mango. Man, dat smaakte dubbel zo lekker omdat het in verhouding zo mager is 🙂
Ik ging nog even langs bij de Hema, kocht daar wat kleine spullen, stopte alles in mijn fietstassen, en fietste fluitend naar huis terug. Enfin, naar de kinderen.
Maar man, dit dagje heeft me deugd gedaan!
365 – 30 augustus 2014 – hoge nood
Wolfdagje
Nee, ik ben niet een dagje naar het wildpark in Han gegaan, al zou ik dat wel willen. Ik ben gewoon een namiddag op stap geweest met mijn oudste zoon.
Eigenlijk doe ik dat te weinig, tijd spenderen met de kinderen apart. Ze hebben elk hun eigenheid, en die gaat vaak verloren met de broers en zussen erbij.
Maar ik moest dus naar de Zelfbouwmarkt om een badkamermeubel te kiezen voor de kleine badkamer voor de jongens, en wie kon ik dan beter meenemen dan mijn oudste? Zo kon hij me helpen beslissen, en ook zijn eigen goesting kiezen. Ha ja, want ons huis is ook hun huis natuurlijk. Na serieus wat heen-en-weergeloop en getwijfel wilde hij een bepaald wit meubel, met een vrij brede en diepe kolomkast erbij. Ik vind het best mooi, anders had ik nooit toegestemd natuurlijk.
Na afhaling van de meubels in kwestie reden we richting Aalst. Het is amper een kilometer of twee voorbij de oprit van de snelweg, en hij moest dringend kleren hebben. En scoutsgerief, want die scoutshemden krimpen verschrikkelijk in de was (en droogkast), en hij heeft een groeischeut gekregen. En deze scoutswinkel heeft net iets meer parkeergelegenheid dan die in Gent, waar we al een tijdje gewoon niet geraakt waren.
Scouts dus: een hemd maat 14, een dikke scoutspull, en de nodige kentekens voor erop. Ha ja, want zijn oude hemd gaat naar Kobe, en dus kan ik een aantal kentekens gewoon laten staan. Al een chance, want dat kentekens naaien, da’s dus een bezigheid, en vooral het afhalen van de kentekens van het oude hemd.
Daarna parkeerden we iets dichter, en liepen op goed geluk een winkelstraat in. We bleven hangen bij Bel&Bo waar hij een nieuwe jeans, een rode broek en een zwarte broek kreeg. En ‘de max van een gilet’, ene in het zwart met witte en rode letters. We namen ook nog een bijzonder leuk felblauw rokje voor Merel mee, en een lekker warm slaapkleedje. Ha ja, want net zoals de dochter overdag geen broeken wil dragen, maar enkel rokjes en kleedjes met broekkousen, zo wil ze ook geen pyjama’s dragen, enkel slaapkleedjes. Zucht.
In de Hema vonden we nog een groene broek (voor de scouts dus) en nog een gilet, een zaklamp voor Kobe, en twee hele leuke adventshuisjes (een tip die ik vond op het net, maar ik weet begot niet meer in wiens blog dat was). Iedereen blij met de cadeautjes dus.
En toen was ons pijp uit. We slenterden terug naar de auto, dronken eerst nog een warme chocomelk, en dat was dat. En Wolf, die toegaf dat hij er eerst geen zin in had gehad, vond dat hij al bij al toch een fijne namiddag had gehad. Zo met zijn kleine mamaatje.
Benieuwd hoe lang dat nog zal duren. Ik geniet alvast van elk moment.
Slaapkleedje in duo
Ik had Merel beloofd dat ze een slaapkleedje ging krijgen zoals mama, zodra ze ’s nachts geen pamper meer nodig had. Tot hiertoe draagt ze pyjama’s, zoals haar broers.
Maar toen stonden we in de Hema, en hingen daar schattige slaapkleedjes van Jip en Janneke, en kon ik het niet laten er eentje mee te nemen. Hier thuis wou ze het zo graag uitproberen, dat ik het alvast openmaakte. Tot mijn grote verbazing zaten er niet één, maar twee slaapkleedjes in! Eentje voor Merel, en eentje voor haar pop! Ik had dat dus niet eens gemerkt in de winkel…
Merel was er zodanig zot van, dat ze het meteen wilde aandoen (en de pop ook natuurlijk) en dat ze het niet meer heeft afgedaan. Ik heb er haar dan maar in laten slapen ook…
(Ze stond zodanig te springen dat ik ze niet scherp op de foto kreeg)
365 – 31 juli
Gewoon regen, of wa?
Hier thuis viel het nog mee, maar toen Merel en ik aanzetten naar Ronse om bij de schoonmoeder de jongens op te halen, en samen iets te eten in Ronse, begon het te druppelen. Nelly had – optimistisch – een tafeltje buiten gereserveerd, maar gelukkig hadden de mensen van het restaurant zelf wel al door dat het binnen toch wel veiliger was. Geen nood, we zaten achteraan, niet ver van de achterdeur, zodat we de kinderen perfect buiten op het springkasteel konden zien spelen. Want regen of geen regen, er werd gesprongen. Wat me andermaal opviel, was dat Merel deze keer wél meeging op het springkasteel. Zodra er andere kinderen zitten, durft ze niet, maar als het enkel haar broers zijn, springt ze vrolijk mee.
En Nelly en ik, wij kletsten er vrolijk op los.
Na het eten – intussen was er een gestage druilregen aan het vallen, bij een temperatuur van 22° – ben ik nog even met de kinderen langs de plaatselijke Hema (knutselgerief, zoals plakletters en stempeltjes) en de Action (nog nooit binnen geweest, wat een rommel zeg!) geweest, en daarna ben ik maar naar huis gereden. De plannen om eventueel naar Aubéchies en de Gallisch-Keltisch-Romeinse site daar te gaan, vielen letterlijk in het water.
Geen nood, Aubéchies loopt niet weg. En wij hadden een gezellig luie middag.
Verkavelingswijzigingsaanvraag is binnen
Oef.
Daarnet heb ik bij Stedenbouw het verkavelingswijzingingsaanvraagdossier binnengebracht. Eindelijk.
De hele zomer heb ik handtekeningen verzameld, daarna heb ik van de architecte het ingevulde dossier gekregen, en vandaag kon ik er eindelijk werk van maken.
Gisteren heb ik alle brieven voor de huiseigenaars die ik niet kon bereiken, opgesteld, met telkens een aangepast plannetje met uitleg erbij. Vijftien stuks, jawel. Deze morgen ben ik dan eerst naar de logopedie gegaan, en daarna richting postkantoor om die vijftien brieven aangetekend te versturen. 84 euro. Dan kopies in zesvoud van de bewijsjes van aangetekende zending, de dossiers in elkaar gestoken, en dan richting Administratief Centrum Zuid, waar ze me wisten te vertellen dat ik eigenlijk in Mariakerke moest staan. Maar dat ze het dossier wel wilden aannemen en nakijken of er wel alles inzat, alsof het met de post zou verstuurd zijn. Het bleek in orde te zijn, oef.
En dus viel er een pak van mijn hart. Een steen van mijn maag. Want dit dossier, het had toch enige voeten in de aarde. Nu moet ik nog wachten op bevestiging per post van de volledigheid van het dossier. Dan moet Stedenbouw het nakijken, en dan moet het ter goedkeuring voorgelegd worden aan het Schepencollege. Het kan dus nog wel eventjes duren. Maar bon, we zijn alweer een stap dichter.
(En dan heb ik mezelf beloond met een prachtig diepblauw-naar-paars-neigend hoedje, hemdjes voor Merel, een wollen truitje voor Bart, en een hoop volkorenkoeken van bij de Hema. En een vegetarische lunch bij de Pacha Mama.
)