Geplaatst op

Shoppen…

Merel en ik moesten dringend gaan shoppen, en we doen dat dus allebei niet graag… Maar volgende week gaat ze een week op zeeklas en ze moest dringend nog een paar extra dingen hebben, zoals schoenen die niet uit elkaar vallen… Ze wist welke ze wou – exact dezelfde Nikes die ze gekregen had voor haar lentefeest en sindsdien quasi ononderbroken had gedragen – maar wilde ze niet online bestellen, want met haar steunzolen kon het best zijn dat ze een maat groter nodig had. Oh, en een extra broek ware ook fijn geweest, zei ze.

Bon, wij dus op deze druilerige zaterdag naar ’t stad, maar ik had me stevig misrekend in de drukte: de parkings waren zo goed als allemaal volzet. Aan de Poel draaiden we dus ons kar en reden richting de Kouter, maar aan de Papegaaistraat vonden we alsnog een plekje. Een stevige wandeling, maar bon. Wij dus de Snipes binnen, en jawel, de juiste schoenen in de juiste maat. En dan was het winkel in – winkel uit, meestal aan sneltempo, omdat we nogal goed wisten wat we wilden. In de H&M haalde ze een prachtige strik (op een speld) in de stijl van Gracie Abrams, en daar vonden we ook een nieuwe groene broek voor Kobe.

Verder kreeg ze nog een soortement yogabroek uit de C&A, en gingen we uiteindelijk nog in de Izy een koffie drinken. Verschoning, niet zomaar een koffie, maar een Pumpkin Spice Latte, een PSL. En toen schoten we gigantisch in de lach, want toen waren we echt wel twee Middle class White Bitches die gaan Shoppen en PSL drinken. Het ergste was nog dat er naast ons een roedel dames zat van in de dertig, met hippe maar comfortabele kleding, de designer handtas schuin over de borst, op sneakers. Helemaal het stereotype, en wij lagen strijk.

Maar toen moesten we wel nog terug naar de auto. In het passeren sprongen we nog binnen in de Dille en Kamille die ze nog niet kende en waar ze helemaal weg van was. We vonden er nota bene nog enkele cadeautjes voor Barts verjaardag over een paar weken, en waren helemaal opgetogen.

Zere voeten, maar gelukkig wel met de spullen die we zochten. Zo moet dat.

Geplaatst op

Koffie met de deftige dames

Altijd leuk als een vriendin komt koffieleuten!  Voor de lunch was het wat laat, maar koffie kan altijd natuurlijk. En dus viel Annick hier in de namiddag binnen voor een oergezellige babbel, terwijl er grote koppen koffie geconsumeerd werden. Ze had ook een allerschattigst cadeautje mee voor Merel, oorbelletjes!

Om half vijf had Merel blokfluitles, wat betekende dat we gewoon verschoven naar de Labath om daar koffie te drinken. Eerst waren we wel nog even gaan “shoppen”: ik wilde nog pepernoten met zo’n chocoladelaagje halen in de Hema, en Annick zei daar ook geen nee tegen.
En toen moesten we nog voorbij de Avalon passeren en hadden we allebei een keicoole magnetische broche mee, ideaal om een sjaal op zijn plaats te houden, bijvoorbeeld.

En ja, uiteraard was er toen nog koffie. En een warme melk met veel honing voor Merel.

Yup, het heeft zo wel wat, op stap met de meisjes. Moet ik vaker doen.

Geplaatst op

Een welbestede woensdag

Een prachtige woensdagmiddag, en vanaf morgen weer regen, en een heleboel redenen om in ’t stad te moeten zijn: meer hadden Merel en ik niet nodig om de fiets op te gaan en effectief naar ’t centrum te rijden. Enfin ja, zij nog steeds achterop, want zo goed kan ze nog niet fietsen.

We fietsten naar het MIAT om er eindelijk een cache op te pikken – deze keer vonden we hem meteen – en ook coördinaten van de brug te bepalen. De week voor de paasvakantie is er immers projectweek voor de vijfdes, en daarvoor had ik een aantal jaar geleden een GPS-tocht op poten gezet. Alleen bleek die te lang, en moet ik hem nu dus inkorten. En daarvoor heb ik een paar nieuwe coördinaatpunten nodig.

We fietsten verder langs het water naar de Veermanbrug voor alweer coördinaten, en vervolgden onze weg langs de Reep en de Bisdomkaai, over de heel erg drukke Korenmarkt, tot aan de fietsenstalling voor de Hema. Daar waaiden we binnen, want een ander doel vandaag was het vinden van stevige en vooral grote fietstassen voor Kobe. Zijn immense rugzak moet erin kunnen, en aan de andere kant dan zijn jas en turnzak. Meteen hadden we nog wat knutselgerief, stroopwafels en chocolade mee. Tsja.

We liepen verder de Veldstraat in om een ijsje te halen. Tradities zijn er om gerespecteerd te worden, vonden we allebei, en de Damass was nog niet open, maar aan de Australian stond een lange rij. We zijn daarna dan maar aan het water gaan zitten, op een trapje tegenover het Duivelssteen. Zalig.

En toen gingen we terug richting onze fiets, en besloten we om alsnog even in de C&A binnen te gaan: ik heb namelijk een chique zwarte broek nodig voor Roelands trouw, want de top heb ik al. Heel veel zin had ik er niet in, maar bon, het moet toch ooit een keer. En jawel, na wat zoeken vonden we de perfecte broek, en ik had meteen ook nog een witte bloes mee, iets wat ik eigenlijk al lang eens nodig had.

Het begon al te schemeren toen we terug thuis waren na opnieuw een fijn fietstochtje.

Win.

Geplaatst op

Meisjesweekend

Bart zit in New York, de jongens zitten op Roanoke, en dus hebben Merel en ik het kot voor ons alleen. Gisterenavond hadden we daar niks aan omdat we zo laat thuis waren van Geel, maar vandaag gingen we het onderste uit de kan halen, en dat hebben we dan ook maar gedaan ^^

Ze had eerst muziekles van negen tot elf in Evergem, en daarna zijn we gezellig op de markt gaan rondlopen om alle ingrediënten voor de lasagne morgen te verzamelen. Net geen negen euro voor een kleine pompoen, een zak wortels, drie paprika’s, een bak champignons, twee ajuinen en een pastinaak: geen geld! En vooral ook kraakvers.


Thuis propten we alles in de koelkast en stapten daarna samen de fiets op, gewapend met een rugzak en een fietsmandje, aangezien Merel achterop zit en mijn fietstassen dus niet bruikbaar zijn. Het was immens stralend weer, en we genoten intens van het fietstochtje.

Aan de Hema werd onze fiets netjes op de fietsenparkeerplaats gestald, en gingen we gezellig samen frietjes eten, zalig in de zon op het grote terras daarboven, onder begeleiding van de zoele klanken van een hakkebord.

Ik had intussen gemerkt dat mijn achterste fietsband niet echt hard meer stond, en dat mijn slot dreigde te blokkeren, dus we wandelden rustig naar de fietsherstelplaats onder de Stadshal voor een druppel olie en een zucht lucht, die ik beide met de glimlach en voor niets kreeg. Dik in orde!

We fietsten naar de Reep om de nieuwe waterloop te bezichtigen en meteen ook de cache aan de Scaldissluis te vervangen, en zagen ook voor het eerst effectief een kajak gebruik maken van de kajakglijbaan.

We fietsten fluks door naar de Hopper om nieuwe scoutstruien, en zaten nu al zo ver dat we maar gewoon doorfietsten naar het Citadelpark. Daar gingen we eerst even rondlopen in het S.M.A.K., maar stelden vast dat Raoul De Keyser ons ding niet is. Marcel Duchamp zagen we al beter zitten, eigenlijk. We zijn dan maar nog Pokémon gaan vangen in het park, en maakten er een zeer aangename wandeling van.

We hadden eigenlijk iets willen drinken in de kiosk daar in ’t park, maar blijkbaar was dat maar tot eind september. Tsja, er zat dan maar niks anders op dan terug naar ’t stad te fietsen en daar een ijsje te halen. Hoe jammer nou… Maar eerst fietsten we nog vrolijk door het Miljoenenkwartier om twee caches op te halen.t

We sloegen nog stapels pepernoten in in de Hema, een ongelofelijk schattige vleermuisdiadeem en nog wat extra Halloweengerief, en fietsten toen gewoon naar huis, om tegen half zes gewoon in de zetel te ploffen.

Om zes uur haalden we onszelf weer uit de zetel, sleepten ons naar de winkel, en sloegen vooral, naast sandwiches, ook hapjes in. Tegen zeven uur versierden we het huis, trok Merel haar vleermuisonesie aan, en nestelden we ons samen in de zetel met een zak monsterchips en een fijne heksenfilm.

Toen ik haar om negen uur in bed stak, kreeg ik een extra lange knuffel: “Dank je mama, voor zo’n geweldige dag!” En ik kon dat alleen maar beamen.

Geplaatst op

Straatloper

Het was er niet meteen het ideale weer voor, maar Merel wilde toch met mij ’t stad in tijdens Wolfs muziekles. Reden? Pepernoten van de Hema, tiens. Daar zijn de kinderen momenteel verzot op, Merel op kop, en dus, ja, liepen wij onder een paraplu richting Hema. Daar werden grote zakken pepernoten gehamsterd, pepernoten in een chocoladejasje, en marsepeinpatatjes. Daarvoor waren we eerst een half uur gaan aanschuiven in de Avothea voor een simpele inlichting. Pokkedruk, en onderbemand. Tsja.
Intussen was het weer echt ongezellig geworden, en liepen we dus maar door naar het Mariott. Dat was ons een tijdje geleden aangeraden als rustiger alternatief voor de Labath. Op zich was het er inderdaad rustiger, maar voor de prijs hoef je het niet te doen: 4 euro voor een koffie verkeerd (tov. 3.20 in de Labath) maar dan krijg je er wel wat lekkers bij.

Het voordeel is wel dat Merel er ook een doodgewone limonade kan krijgen, want in de Labath is er niet echt iets dat ze graag drinkt. Enfin, zij zette zich te kleuren, ik zette me te lezen, de gerante was een ongelofelijk sympathieke dame, en samen wachtten we dus op Wolf. Die maar niet afkwam, en bij het Reylof stond, zo bleek. Een telefoontje later voegde hij zich bij ons, dronk ook nog een chocomelk, en reden we naar huis.

Na het eten was het buiten nog altijd zo’n motregen waar je doornat van wordt, maar bon, ik laadde toch alle drie de kinderen in de auto: de jongens moesten dringend nieuwe winterjassen hebben, en Merel wilde graag mee. Wij dus naar Lochristi, met als eerste stop de C&A. En jawel, na wat rondkijken vond Wolf daar een jas die hem meteen aanstond: donkerblauw, in stof, een beetje een duffelcoatmodel maar dan de modernere versie. Ze houden allebei niet van die gladde stof, en van die michelinbanden, en ook niet van het bomberjackmodel. Ik volg hen daarin. Ook Kobe zag deze jas wel zitten, maar ging toch nog rondkijken zodat hij niet dezelfde jas als Wolf zou hebben. Ook Wolf wilde graag nog even verderkijken: wie weet was er een jas die hij nóg beter vond. Wij dus in de regen nog naar de Bel&Bo, JBC, H&M en nog wel een paar, maar nee, we keerden uiteindelijk toch terug naar de eerste, waar de jongens dus weer allebei dezelfde jas kochten. 49 euro ’t stuk, dat valt goed mee. Wolf kreeg er ook nog twee sweaters en Kobe eentje: stevige kwaliteit voor ocharme 9 euro, dat zal ook wel niet helemaal koosjer zijn qua productie.

Enfin, tegen vier uur weer thuis: herfstweer om warme chocomelk te drinken en onder een dekentje in de zetel te kruipen, maar nee hoor, mijn stratengeloop was nog niet ten einde.
Ik moest namelijk nog naar Brugge, voor de vijftigste verjaardag van Stefaan. Die zit in het Hallebaardiersgilde, en die hebben het knapste clubhuis ooit, waar hij zijn feestje kon geven. Veel gekletst – uiteraard -, fantastische ter plekke gebakken pizza gegeten, en een fijne avond gehad. En de locatie, daar ben ik inderdaad stikjaloers op. Zeg nu zelf…

En mijn voeten? Ja, die begonnen wel zeer te doen, ja :-p

Geplaatst op

Zucht…

Gisterenavond leek het allemaal prima te gaan: ik liep recht, redelijk pijnvrij, en zonder stok. Ik kon zelfs probleemloos in mijn bed kruipen, en me draaien.

En jawel, deze morgen werd dat bevestigd: ik kon ook weer normaal uit mijn bed, en het ergste leek geleden. Leek, jawel, want ik stapte argeloos de douche in, draaide het water open, zeepte me vrolijk in, en bukte me toen, volautomatisch, om mijn voeten te wassen.

Krak.

Ugh.

Ik heb mijn voeten enkel afgespoeld, dat geef ik toe. En ik ben uit de douche gestrompeld en op een handdoek gaan liggen, krom van de pijn.

Alweer.

Hoe een kalf kunt ge zijn, zeg!

Ik dacht: ik wandel het er wel af! Want meestal verbetert mijn rug als ik een tijdje rondloop of in beweging ben. Ik zette Wolf dus af aan de Poel, parkeerde me in de parkeergarage van Ramen, en wandelde met mijn stok naar de Korenmarkt, naar de Hema. Alleen… per honderd meter werd ik 5 jaar ouder. Ik denk dat ik begonnen ben aan 60, maar tegen dat ik aan de Hema was, was ik er minstens 80, helemaal krom, schuifelend, nog net niet kreunend. En toen moest ik nog teruggeraken ook, zeker nadat ik een twintig minuten met een oudleerling had staan kletsen. Op zich was ik daar helemaal opgefleurd van, tot ik weer een paar stappen zette.

Yup, 100, zo voelde ik me tegen dat ik neerzeeg op een stoel in de Labath. De koffie smaakte intens, de rug voelde intens, en ik verlangde naar de zetel, jawel.

En dat is dus wat ik de rest van de dag gedaan heb: in de zetel gelegen. Gelezen. Met veel moeite een was opgehangen.

Ik vond mezelf een beetje zielig, eigenlijk feitelijk. Hoe stom kunt ge zijn zeg… Amai mijn voeten.

Geplaatst op

Februari

Nieuwe pokémon, en wat doet ne volwassen mens dan? Een ommetje maken in ’t stad, en beestjes vangen. En langs de Hema gaan, voor lijmstiften en scharen en passers en stroopwafels en zoute drop en een eierschilderset en een grote doos stiften. En nog meer pokémon vangen, en blij zijn dat ge beestjes vindt die ge nog niet hadt. Zo van die nieuwe.

En dan stelt ge vast dat blijkbaar het toeristisch seizoen al in februari begint, want het liep vol met gegidste groepen, dagjesmensen die de weg vroegen, en zelfs de eerste koetsen.

In februari. Om half elf ’s morgens. Op een zaterdag. Jawel.

Geplaatst op

Namiddagje Antwerpen

Wat doet ne mens als hij vier leerlingen naar de Latijnolympiade in Antwerpen heeft gevoerd, maar daar zelf niet echt iets kan zitten doen, in die studiezaal? Juist ja, een collega van vroeger mee op sleeptouw nemen en gaan cachen – zij kende het principe, maar had het nog nooit gedaan – een pennenzak gaan zoeken, en een koffie drinken.

Het cachen viel eerst tegen: de eerste cache vonden we maar niet, en we bleven maar zoeken onder een vieze vuile metalen trap. Tsja. De tweede was heel makkelijk gevonden aan een bushokje, en voor de derde kregen we hulp van een gemeentewerker die daar eventjes in de buurt een sigaret stond te roken.

We verzeilden uiteindelijk zelfs nog op de Meir en vonden pennenzakken in de Hema, en dronken een koffie in een art-nouveauhuis. Tsja. Ne mens moet toch wat doen, niet?